Τι σημαίνει audition και πως γίνεται

[Superfunk]

Δεν μου αρέσει αυτή η μουσική και δεν την πολυκαταλαβαινω  αλλά ο μόνος που μουσικά και πάνω από όλα ΗΧΗΤΙΚΆ ,ο Mangini βαράει σα αδελφή :) και έχει πολύ μέτριο ηχο ,καλυπτει 100% το κενό του Portnoy,είναι ο Lang.

 

Και ο Αυστραλός είναι επίσης τέρας ήχου αλλά πολύ τζάζ.

[vagelism]

O Portnoy ειναι εκτος συναγωνισμου γιατι αυτος....το εστησε..

Ειναι σαν να λεμε οτι ο Simon Phipips προσπαθησε να παιξει σαν τον Porcaro στους Τοτο..

Aπο την στιγμη που ενα original μελος φευγει ο ηχος μεταλλασεται - προς το καλο η προς το χειροτερο αυτο ειναι σχετικο κ αυποκειμενικο στο αυτι του καθενος μας.

Το παιξιμο του Mangini  στους DT  ΓΙΑ ΜΕΝΑ ειναι εξαιρετικο..Ο ηχος του θα μπορουσε να ηταν καλυτερος ναι..αλλα αυτο δεν ειναι δικο του θεμα αλλα παραγωγου- ηχοληπτων κλπ

Πραγματικα ομως εχει αδερφιστικο χτυπημα... ??? ??? ???

Ενας ειναι ο θεος ...που βαραει αντρικια...

[Superfunk]

Τώρα αυτό το χάλι για καλό μου το έβαλες; :)

Λίγο ακόμα να σφιχτει και θα τα αμολυσει :)

Κάκος ήχος και οφείλεται απλά στο touch του και στο σφίξιμο....

Sorry ,not my cup of tea.

O Αυστραλός και ο Lang μάλιστα,ρέει σαν ρυάκι του Τυρνάβου :) το παίξιμο τους και ο ήχος τους είναι τιτανοτεραστιος χωρίς να κάνουν καμμιά προσπάθεια.

 

Και ΦΥΣΙΚΆ ΕΝΑΣ είναι ο θεός όλοι οι άλλοι, εκτός του Gadd που μοιράζεται τον θρόνο, είναι από ημίθεοι και κάτω :)

 

[manosx]

Ο ηχος του θα μπορουσε να ηταν καλυτερος ναι..αλλα αυτο δεν ειναι δικο του θεμα αλλα παραγωγου- ηχοληπτων κλπ

 

 

 

Μέγιστο λάθος, με το οποίο διαφωνώ 100%. Δεν έχω συναντήσει όργανο που να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο ο παίχτης για τον ήχο που βγάζει όπως τα ντραμς.

 

 

Προς επίρρωση των όσων λέγω, θα παραθέσω μια στουντιακή ανάμνηση που έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στον ψυχισμό μου  ;D ;D ;D Έχουμε μαντρώσει προς εγγραφή γκρουπ νεανίων  ;D ;D ;D, καλά παιδιά αλλά γούσταραν ματωμένες αρκούδες  ;D δηλαδή καλά βάραγαν αλλά είναι αυτό που λέει ο SF, ΣΦΙΓΜΕΝΑ  ;D Λοιπόν έχουμε πέσει στην κονσόλα, και πάρε και τα gate, και πάρε και τα ριβέρμπια, και πάρε και τα κοκοψίνια και τα κοκοψόψαρα, αλλά το χαμόγελο δεν ερχόταν στο πρόσωπο, δεν ικανοποιούσαν τα drums.

 

Τελειώνει το session, φεύγει η μπάντα, και στο κενό εμφανίζεται ένας κολλητός, αναπόσπαστο μέρος του ντεκόρ του στούντιο  ;D και τζαζ ντραμερ. Είμαστε ακόμα προβληματισμένοι στο control room, και αυτός μπαίνει στο live να πάρει μια ψιλή τζούρα από τα τύμπανα που είναι στημένα. Και έτσι όπως έχει κάτσει και ψιλοβαράει, και μέσα ξύνουμε όλοι το κεφάλι, κάνω ένα "ρε μαλάκα, για άνοιξε τις επιστροφές λίγο να δω κάτι" και αντί του πολυκάναλου του αρκουδιάρη βγαίνει ένας ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟΣ ΗΧΟΣ από το live room που κοπάναγε ο έμπειρος ο σωστός ο drummer με το ΩΡΑΙΟ TOUCH, ΔEN EIXA ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ τόσο ωραίο ήχο στο συγκεκριμένο χώρο  ;D ;D ;D  μας έφυγε το άγχος ότι κάτι δεν είχαμε στήσει καλά  ;D ;D ;D όταν ΒΑΡΑΓΕ ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ο ήχος ΓΑΜΟΥΣΕ, αλλά άμα βάλεις μέσα σκατά, σκατά θα πάρεις. Και δε μιλάω ότι ήταν κουλός ο κάφρος ντράμμερ, μιλάμε τον κώλο του έπαιζε σε αξίες, αλλά από ήχο μυρωδιάς.

 

 

Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση με τους dream theater μιλάμε για άλλο επίπεδο, αλλά το touch είναι touch, γεννιέσαι κατά κάποιο τρόπο μεγάλος τατσιέρης  ;D ;D ;D π.χ. τόσοι μεγάλοι πιανίστες υπήρξαν και ακούς gould ή richter και αμέσως καταλαβαίνεις το άγγιγμα, δε διδάσκεται αυτό, είναι προσωπική αισθητική να το φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο, η σωστή πάντως τεχνική, να παίζεις δηλαδή ΑΝΕΤΑ επιτρέπει και την μεγάλη και άνετη έκφραση.   

[Superfunk]

Στα ντραμς το touch είναι τα α και το Ω στον ήχο.Στο ΙΔΙΟ ακριβώς drumset με τα ίδια μικρόφωνα και settings η διαφορά από ντράμερ σε ντράμερ είναι από σημαντική ως και κολοσσιαία, αυτό τουλάχιστον γνωρίζω εκ προσωπικής Μπύρας :) ηχογραφώντας ντράμερ εδώ και τριάντα χρόνια...

 

Αλλά δες και τα δύο οβιδεο που παραθέσαμε ο ΘΕΟΣ ίσα που τα άγγιζει τα τΟΥμπανα και ακούς τον καλύτερο ήχο ταμπούρου όλων των εποχών από στήσιμο της πυρκαγιάς σε θεατράκι στο Τόκυο και ο άλλος με σαράντα μικρόφωνα και καθιδρος από την προσπάθεια βγαίνει ήχο...μετρίως μέτριο και πάντα μέτρημενο. :)

 

Κοίτα όμως και πως ΚΟΙΤΑΖΕΙ το hi hat o ΘΕΟΣ σαν να θέλει να του κάνει ΣΕΞ ένα πράμα.  :)

 

Αλλά άσε τον Θεό που έτσι κι αλλιώς είναι εκτός συναγωνισμού,σαν ταινία του Φελίνι σε φεστιβάλ ένα πράμα :).

 

Άκου τον ήχο του Αυστραλού και του Lang και θα ακούσεις μεγάλη διαφορά,δεν θυμάμαι αν τους έχει και στο ΙΔΙΟ σετ ,αν τους έχει θα την ακούσεις.

 

Ο Lang που παίζει και ΟΛΑ τα είδη μουσικής και πολύ ποπ ,ροκ ,fusion σαν session είναι σαφώς ο καλύτερος ηχητικά.

 

Και είναι και ΤΕΧΝΙΚΑ εξωγήινος.

 

Για να είμαστε όμως και δίκαιοι προς τον Βαγγέλη την ΓΚΡΟΥΒΑ του Portnoy δεν την έχει κάνεις .

 

 

 

[manosx]

 

 

Κοίτα όμως και πως ΚΟΙΤΑΖΕΙ το hi hat o ΘΕΟΣ σαν να θέλει να του κάνει ΣΕΞ ένα πράμα.  :)

 

 

 

 

 

Κοίτα να δεις σύμπτωση, και εγώ όταν βλέπω αυτό το hi hat κάπως έτσι αισθάνομαι.

 

 

[Yannis Methenitis]

Εκ πείρας, συμφωνώ κι εγώ απόλυτα για τον ήχο. Οχι αυτόν του στούντιο, τον εφεδιασμένο.

Αλλά όπως είπε ο manosx. Η βασική δουλειά του ηχολήπτη είναι να καταγράψει πιστά το όργανο, όχι να το μεταλλάξει. Οι μεταλλαγές προκύπτουν για άλλους λόγους, όταν δεν βγαίνει ήχος.

 

Δεν θα ξεχάσω παίζοντας με τον Γιώργο Μεταλληνό κάποια χρόνια το ότι καθόταν σε ΟΠΟΙΟ κιτ και hihat έβρισκε στο κάθε μαγαζί που παίζαμε και έβγαζε το 80% του ήχου του. Το κούρδιζε προσεκτικά για 5 λεπτά, όχι παραπάνω, έστηνε το σετ στα μέτρα του και είχαμε ήχο. Ωραία σφιχτή κάσα και ταμπούρο και ελεγχόμενο hihat που δεν ξύριζε σκαλπ. Χτύπαγε στα σημεία που πρέπει με την απαιτούμενη δύναμη και όχι παραπάνω.

 

Οπως είπα όμως και πριν εδω το επίπεδο είναι απο εκεί και πάνω, οπότε τα περι ήχου είναι ηθελημένα και μέρος ης άποψης του καθενός τους. Αν αρέσουν σε εμένα ή τον κύριο Μάκη είναι αδιάφορο. Αρέσουν σε αυτούς που τους προσέλαβαν.

[dimsonic]

εμενα παντως απ τα βιντεο μου αρεσε η επαγγελματική προσεγγιση. ολοι βγαζαν τον ηχο τους ολοι ακουγανε αψογα με τα in ears κανεις υποψηφιος δεν ηρθε σε δυσκολη θεση τουλαχιστον στον τομεα αυτο

[vagelism]

η αποψη μου ειναι οτι ο ηχος καθε ντραμμερ...ειναι 50% το touch του...30% ο ηχοληπτης {με τα μηχανηματα του} και 20 % το οργανο που παιζει.

Ενω εχω ακουσει εκατονταδες ντραμμερ, πολλοι απο αυτους απαρτιζουν την αφροκρεμα της παγκοσμια μουσικης κοινοτητας, πολυ σπανια παθαινω πλακα με τον ηχο.

 

2 ντραμμερ ξεχωριζουν ηχητικα για μενα.

ο ενας ειναι ο Dave Weckl..που ακομα  και σημερα..το masterplan {1990!!!} αποτελει σημειο αναφορας ηχου τυμπανων... και ο Simon Philips που παντα εχει εξαιρετικο ηχο..ειτε σε δισκογραφια ειτε σε Live.

 

ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ..ειναι και ηχοληπτες...που σημαινει οτι ελεγχουν  απο μονοι τους το 80% του ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ηχου τους.

TΥΧΑΙΟ?

[Yannis Methenitis]

Τα ντραμς είναι φυσικό όργανο όπως και η ακουστική κιθάρα.

 

Αυτό που συζητάμε εδω δεν έχει να κάνει με ηχολήπτες, αφου ο ηχολήπτης ήταν κοινός σε όλους.

 

Και επειδή τυγχάνω ηχολήπτης, να υπογραμμίσω πως η πηγή του ήχου είναι το Α και το Ω όταν μιλάμε για φυσικά όργανα, όπως αυτά που έγραψαν οι DT.

 

Αν ο παίκτης παίξει σκata (ξεκούρδιστα, κακή τεχνική, ανύπαρκτη δυναμική, κ.α.), σkata με EQ, compressor και Reverb θα βγάλει ο ηχολήπτης... ή θα καταλήξει να τα αντικαταστήσει, που είναι πλέον κοινή τακτική. Γι αυτό πολλές φορές σε μικρότερες παραγωγές γράφουμε με ηλεκτρονικά, γιατί δεν έχει πλέον σημασία αν ξέρει να κουρδίζει η και να χτυπάει στο sweet spot του τυμπάνου ή πιάτου ο καλλιτέχνης. Κι έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

 

Θυμάμαι συναυλία στο κατάμεστο Ρόδον, που έκανα ήχο για ένα απο τα γνωστότερα ελληνικά γκρουπ επι ένα διήμερο. Με κατηγόρησαν πως επίτηδες χαντάκωνα το πρώτο όνομα επειδή το support γκρουπ, ακουγόταν καλύτερα.  :o

Εμένα εν τω μεταξυ το πρώτο όνομα με πλήρωνε και φυσικά δεν είχα κάποιο δόλιο σκοπό ή συμφέρον να κανω τα "μαγικά" μου για να προσέξω ιδιαίτερα το support. Απλά ο ντραμερ του πρώτου ονόματος ήταν για τα μπάζα και έβγαζε μια κακοφωνία. Θυμάμαι έκανα solo στην κάσα για να διασκεδάζω όταν βαριόμουνα. Κανένα χτύπημα δεν ήταν δεύτερη φορά στον χρόνο ή ένταση.

Φυσικά γι αυτούς ο ηχολήπτης μεροληπτούσε υπερ του support  O0 και γι αυτό δεν με ξανακάλεσαν ποτέ. Ευτυχώς!