Φιλοσοφικές αναζητήσεις περι mixing,mastering κλπ

[amerithanos]

Η διαδικασία της μίξης και του mastering γιατί δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στην δημιουργικότητα του εκάστοτε καλλιτέχνη που την αναλαμβάνει και αντ αυτού ακολουθείται μια καλουπιασμενη τακτική που έχει ως αποτερο και μοναδικό σκοπό μια συγκεκριμένη κατάληξη;

Θέλω να πω γιατί έχουμε πέσει στην παγίδα ότι το τελικό αποτέλεσμα ενός κομματιού η ενός δίσκου, τελικά πρέπει να ακούγεται ίδιο για να μπορεί να υπάρχει;

[Superfunk]

[cigaret13]

""έχουμε πέσει στην παγίδα ότι το τελικό αποτέλεσμα ενός κομματιού η ενός δίσκου, τελικά πρέπει να ακούγεται ίδιο για να μπορεί να υπάρχει""

Αυτό, για να πω την αλήθεια..., δεν το κατάλαβα! 

  Amerithanos, μάλλον μπέρδεψες τους "ρόλους" μουσικών και παραγωγών......

  Έτσι, από απλή περιέργεια,  θά'θελα να ακούσω μια μίξη-παραγωγή των τραγουδιών τους από τους Johnny Rotten, Ramones, Joe Strummer, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Αγγελάκα κ.τ.λ κ.τ.λ..... ::) 8)    Ίσως θά'χε γέλιο..... ;D

[panorios]

Εάν κατάλαβα την ερώτηση.

 

Για τον ίδιο λόγο που ο δημιουργός δεν παίζει όλα τα όργανα. Είναι καθαρά θέμα εξειδίκευσης, εάν δεν ξέρεις πως να κάνεις κάτι φωνάζεις αυτόν που ξέρει.

Ναι, το ιδανικό θα ήταν ο δημιουργός να ξέρει να κάνει την ενορχήστρωση και την παραγωγή και την μακέτα του εξωφύλλου και.......

 

Και για να προλάβω την απάντηση.

Όχι δεν πιστεύω ότι χωρίς συνεργασίες θα ήταν καλύτερη η μουσική .Η λύση στην "υπέρ ανάλυση" δεν είναι η "καθόλου ανάλυση" .

 

Εάν δεν κατάλαβα την ερώτηση και απαντώ στις φωνές στο κεφάλι μου θα κάνω 30 πους απς τραγουδώντας Nessun Dorma.

[trolley]

Η διαδικασία της μίξης και του mastering γιατί δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στην δημιουργικότητα του εκάστοτε καλλιτέχνη που την αναλαμβάνει και αντ αυτού ακολουθείται μια καλουπιασμενη τακτική που έχει ως αποτερο και μοναδικό σκοπό μια συγκεκριμένη κατάληξη;

 

Είναι πολλοί εκείνοι που μιξάρουν μόνοι τους τη μουσική τους, από τους μοναχολύκους της δεκαετίας του '70 (Oldfield, Schulze κλπ) μέχρι τους απανταχού bedroom musicians της εποχής μας.

 

Το mastering απ' την άλλη, είναι μία εργασία που ακροβατεί ανάμεσα στο να νοείται ως καλλιτεχνική ή/και τεχνική. Επίσης, απαιτεί ακριβό εξοπλισμό οπότε χρειάζεται ανθρώπινο προσωπικό που να έχει κάνει τις αναγκαίες επενδύσεις και τα αναγκαία χιλιόμετρα, αν με εννοείς.

 

Παρ' όλα αυτά, οι ίδιοι ακριβώς είναι γενικώς υπεύθυνοι για το ότι σχεδόν όλη η σύγχρονη δισκογραφία ακούγεται παρόμοια και μάλλον άθλια - δεν πειράζει, θα είναι ευκολότερο στο μέλλον να ξεχωρίσουν αυτοί που έχουν πραγματικά έμπνευση.

 

Πέραν αυτών, πρέπει να προσέχεις το εξής: είναι καλοδεχούμενη μία δεύτερη (και μία τρίτη, και τέταρτη) γνώμη για το υλικό μας, ότι και να κάνουμε. Είναι απαραίτητο να την έχεις (και να την απορρίψεις, αν σε παίρνει) παρά να μην την έχεις καθόλου. Γι' αυτό κάποιοι βάζουν τη μουσική τους για δημόσια κριτική στο φόρουμ.

[cos_dr]

Είναι πολλοί εκείνοι που μιξάρουν μόνοι τους τη μουσική τους, από τους μοναχολύκους της δεκαετίας του '70 (Oldfield, Schulze κλπ) μέχρι τους απανταχού bedroom musicians της εποχής μας.

 

Το mastering απ' την άλλη, είναι μία εργασία που ακροβατεί ανάμεσα στο να νοείται ως καλλιτεχνική ή/και τεχνική. Επίσης, απαιτεί ακριβό εξοπλισμό οπότε χρειάζεται ανθρώπινο προσωπικό που να έχει κάνει τις αναγκαίες επενδύσεις και τα αναγκαία χιλιόμετρα, αν με εννοείς.

 

Παρ' όλα αυτά, οι ίδιοι ακριβώς είναι γενικώς υπεύθυνοι για το ότι σχεδόν όλη η σύγχρονη δισκογραφία ακούγεται παρόμοια και μάλλον άθλια - δεν πειράζει, θα είναι ευκολότερο στο μέλλον να ξεχωρίσουν αυτοί που έχουν πραγματικά έμπνευση.

 

Πέραν αυτών, πρέπει να προσέχεις το εξής: είναι καλοδεχούμενη μία δεύτερη (και μία τρίτη, και τέταρτη) γνώμη για το υλικό μας, ότι και να κάνουμε. Είναι απαραίτητο να την έχεις (και να την απορρίψεις, αν σε παίρνει) παρά να μην την έχεις καθόλου. Γι' αυτό κάποιοι βάζουν τη μουσική τους για δημόσια κριτική στο φόρουμ.

 

να, εδώ τι μπορώ να πω. Αυτο είναι ωραίο post και σε κατάλληλο thread.

 

Και χωρίς υπερβολές και ιδεοληψίες περί του θέματος.

 

Αν και έχω διαφορετική άποψη σε κάποιες προτάσεις του που όμως μπορώ να αναπτύξω παράλληλα εκτιμώντας την αξία αυτου το πόστ προς συζήτηση/επιμόρφωση/ανταλλαγή εμπειριών/γνώσεων.

[vagelism]

Αυτο δεν κανει το 99% των συνθετων εδω μεσα?

Εννοω....συνθετει , παίζει , ηχογραφεί και μιξαρει το υλικο του?

Μερικοι ίσως ξέρουν να δουλεύουν κ κάποια προγράμματα ψευδομαστερινγκ..

 

Τώρα αν ο φίλος μιλάει για δισκογραφία γενικότερα και για ποιο λόγο το πράγμα{γινόταν} οπως γινόταν, το μονο που έχω να προσθέσω οτι ενας καλος ηχοληπτης ή ενας καλος μαστερας...για μενα ειναι απολυτα ισαξιος με ενα καλο μουσικο.

Εγω ειμαι ο μουσικος , αυτος ο ηχοληπτης, ο αλλος ο μαστερας.

Διαφορετικες ειδικοτητες .

Στο δικό μου μυαλο ακομα ετσι έχουν μείνει.

 

.. και επειδη 2 καρπουζια κατω απο την ιδια μασχαλη δεν χωρανε..η δικη μου γενιά έκανε τα προσχεδια της σε Home rec studios..αλλα στο τέλος ηχογραφουσε σε studios με "ειδικους" και ζητούσε το mastering αντιστοιχα απο ειδικους.

Τα πραγματα αλλαξαν..θες η κριση , θες η ευκολία...

Οπως μου ελεγε ενας φιλος ηχοληπτης πλεον γραφει μονο τύμπανα και αυτα στην χαση και στη φεξη

[stavros_d80]

Η διαδικασία της μίξης και του mastering γιατί δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στην δημιουργικότητα του εκάστοτε καλλιτέχνη που την αναλαμβάνει και αντ αυτού ακολουθείται μια καλουπιασμενη τακτική που έχει ως αποτερο και μοναδικό σκοπό μια συγκεκριμένη κατάληξη;

Θέλω να πω γιατί έχουμε πέσει στην παγίδα ότι το τελικό αποτέλεσμα ενός κομματιού η ενός δίσκου, τελικά πρέπει να ακούγεται ίδιο για να μπορεί να υπάρχει;

 

Διότι δεν έιναι όλοι οι μουσικοί/συνθέτες/δγμιουργοί ηχολήπτες ούτε είναι υποχρεωμένοι να έχουν τις γνώσεις ηχολήπτη για να βγει το σωστό αποτέλεσμα ούτε όλοι οι μουσικοί έχουν τον κατάλληλο ε εξοπλισμό για ηχογράφηση επαγγελματικού επιπέδου στούντιο.

 

επίσης παίζει ρόλο και το είδος της μουσικής, ένα album ηλεκτρονικής εξολοκλήρου στο qubase/pro tools κτλ δεν θέλει την ίδια δουλειά με μία μπάντα meta;/rock πχ στο στούντιο.

 

διαφορετικές ειδικότητες συνεργάζονται για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα.

 

όπως όταν φτιάχνεις ένα σπίτι δεν το φτιάχνεις μόνος σου πας στο μηχανικό/αρχιτέκτονα κοκ το ίδιο και στη μουσική πας στον αντίστοιχο μηχανικό ήχου.

[schreivox]

 

  Η διαδικασία που αναφέρεις ανήκει εξολοκλήρου στον παραγωγό και αυτός μπορεί να είναι και ο καλλιτέχνης (χωρίς να είναι πάντα αυτό το καλύτερο βέβαια.. χρειάζεται κι ένα τρίτο αυτί.)

 

Τώρα πιο τεχνικά..

Αν υπάρχουν κάποιες συνταγές στη μίξη πχ. στο eq , αυτό γίνεται για να αποτυπωθούν τα tracks των οργάνων και των φωνών όσο καλύτερα γίνεται. Από κει και πέρα το που θα τοποθετηθούν όσον αφορά το left-right ή το βάθος δεν είναι απαραίτητα μονόδρομος και σίγουρα υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις. Υποθέτω, στην ιστορία της ηχοληψίας υπάρχουν παραδείγματα καινοτομιών που μετά όμως έκαναν σχολή.

Όσον αφορά το mastering κι εκεί τα πράγματα ακολουθούν ένα παρόμοιο δρόμο. Ζητούμενο, νομίζω, είναι αυτό που γράφεις να μπορεί να ακούγεται το ίδιο σωστά από διαφορετικά μέσα.

  Αν το δούμε λοιπόν κι αυτό σαν μία τέχνη βλέπουμε ότι ακολουθεί κάποια παράδοση και δεν υπάρχει σαφής λόγος να γίνουν όλα αντισυμβατικά. Αυτό είναι κάτι που το κρίνει η ανάγκη. 

  Όπως κι όταν υπάρχει υπερβολή σε by the book προσεγγίσεις το αποτέλεσμα τείνει να στερείται εμπνεύσεως αλλά, από την άλλη, υπάρχει το τεχνικό κομμάτι και οι όποιοι περιορισμοί της ηχογράφησης (μέτρια takes, κακά κουρδίσματα τυμπάνων, χαμηλό budget- χρόνος) που πρέπει να  λαμβάνουμε υπ'όψιν.

 

Οπότε ο συλλογισμός σου αναλόγως της περίπτωσης μπορεί να στέκει. Αν έπεσες σε κάποιον στενόμυαλο μιξερά πχ. μπορεί να μην σε καλύπτει η πρόταση του. Υπάρχει και το ενδεχόμενο όμως να μην ξέρεις που βρίσκεσαι και αυτά που σου λέει κάποιος να είναι η πιο ρεαλιστική προσέγγιση για να συνεχίσεις την διαδικασία της ηχογράφησης, μίξης κλπ. (όχι, εσύ- παράδειγμα φέρνω)

 

 

[ffs]

Η διαδικασία της μίξης και του mastering γιατί δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στην δημιουργικότητα του εκάστοτε καλλιτέχνη που την αναλαμβάνει και αντ αυτού ακολουθείται μια καλουπιασμενη τακτική που έχει ως αποτερο και μοναδικό σκοπό μια συγκεκριμένη κατάληξη;

Θέλω να πω γιατί έχουμε πέσει στην παγίδα ότι το τελικό αποτέλεσμα ενός κομματιού η ενός δίσκου, τελικά πρέπει να ακούγεται ίδιο για να μπορεί να υπάρχει;

 

Πραγματικά ωραία ερώτηση!

 

Αρχικά να διαφωνήσω με τους περισσότερους που υποστηρίζουν οτι κάποιος δεν μπορεί να τα κάνει όλα και να συμφωνήσω με τον trolley, με εξαιρετικό παράδειγμα τον Mike Oldfield (και πολλούς άλλους προφανώς) σε μια εποχή που δεν πατούσαν απλά clicks , ό,τι κ αν λέει αυτό.

 

Η πικρή και στεγνή αλήθεια είναι οτι η ελευθερία στην παραγωγή είναι μια ψευδαίσθηση. Στο μεγαλύτερο ποσοστό οι περισσότεροι παραγωγοί - επαγγελματίες και μη - έχουν πέσει στην λούπα να χρησιμοποιούν τεχνικές και plugins που θεωρούνται δοκιμασμένες απο όλα τα μέρη του κόσμου οι οποίες μοιράζονται με ένα κλικ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπορεί ένας παραγωγός στην άλλη άκρη του κόσμου να προσεγγίσει τον ήχο του αγαπημένου του παραγωγού όπου και αν βρίσκεται αυτος. Προφανώς εδώ υπάρχει και το θετικό , οτι η γνώση είναι για να μοιράζεται κτλ κτλ, κατα την άποψη μου όμως αποτρέπει μια απο τις μεγαλύτερες διαδικασίες της παραγωγής που είναι η λήψη αποφάσεων όπως επίσης και την διαδικασία της μάθησης και της απόκτησης εμπειρίας.

 

Όποια μουσική και να ακούσω , αν μου αρέσει , κάθομαι και ακούω τις αποφάσεις , κάθομαι και μετράω τον χρόνο που σπατάλησε κάποιος για να φτιάξει αυτή την κιθάρα/ταμπούρο/μπότα/arrangement/συνθεση και αυτό πιο ειδικά σε παραγωγές πριν το ψηφιακό , οπου μιλάμε για κατανομή πόρων και συνέχεια χρόνου. Πλέον όταν ακούω καινούρια μουσική , προσπαθώ απλά να καταλάβω ποιο plugin έχει μπει και μου αρέσει το τάδε στοιχείο. Και μετά σαν πολλούς άλλους τρέχω σε όλα τα γνωστά forum και το συζητάω και πολλές φορές έχω πετύχει και τον ίδιο τον παραγωγό να εξηγεί ακριβώς τι έχει κάνει για να πετύχει αυτό που μου άρεσε τόσο πολύ.

 

Από τη μια λοιπόν δημιουργείται ένα κενό στον χρόνο που ξοδεύει κάποιος για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα και μόλις φτάνει εκεί (ή κάπου αρκετά κοντά) μόνο και μόνο το αίσθημα της επιβράβευσης που νιώθει τον αποτρέπει από το να εξελιχθεί πραγματικά ή ακόμα και το να καταλάβει πραγματικά τι έγινε και για ποιόν λόγο. Από την άλλη σταματάει σε μεγάλο βαθμό η αποδόμηση ή καλύτερα reverse engineering της παραγωγής το οποίο ακόμα και αν κάποιος το καταφέρει ,αυτό που θα εφαρμόσει ποτέ δεν θα είναι το ίδιο με το να ακολουθήσει απλά ένα plugin preset. Θα έχει σίγουρα την δική του οπτική γωνία (την οποία μπορεί να εφαρμόσει γιατί έχει την αρχική γνώση)

 

Άλλο ένα φαινόμενο είναι η παγκοσμιοποίηση του ήχου και η απώλεια πλέον των "Σχολών" (π.χ. Motown, Island records κτλ). Μπορείς να σκεφτείς το εξής, παλιά , πριν το Internet , οι τώρα διάσημοι μηχανικοί ήταν πρακτικάριοι σε άλλους θρύλους της μουσικής , και συναντιόντουσαν μετά την βάρδια τους και ανταλλάσανε recall sheets προσπαθώντας να καταλάβουν τι έχει κάνει ο τάδε μηχανικός στην μίξη, αυτό λοιπόν γινόταν σαν να λέμε σε εμβέλεια μιας πόλης πράγμα που δημιούργησε τις σχολές παραγωγής αλλά και τις ανάλογες μπάντες που πάταγαν πάνω στην "παράδοση". Επίσης εδώ υπάρχει και το θέμα της ομογενοποίησης, ακόμα και τα ίδια settings να έκανε κάποιος στον ίδιο επεξεργαστή είναι πολύ πιθανό να έπαιρνε αρκετά διαφορετικά αποτελέσματα επειδή απλά τα αναλογικά μηχανήματα δεν είναι ποτέ 100% ίδια, πράγμα που πλέον με τα plugins απλά δεν υπάρχει.

 

Το τελευταίο μεγάλο θέμα που πιστεύω ότι επηρεάζει την όλη κατάσταση , είναι η πλέον έλλειψη ορίων. Τα όρια είναι ένας από τους μεγαλύτερους προαγωγούς της δημιουργικότητας, κανένας πλέον δεν θα μιξάρει χωρίς κομπρέσορα επειδή δεν έχει, κανένας δεν γράφει σε χιλιο-χρησιμοποιημένη ταινία επειδή δεν έχει καινούρια ή γενικότερα τέλος πάντων , να αναγκαστεί να κάνει κάτι για να λύσει ένα απλό/σύνθετο πρόβλημα. Δυστυχώς αυτά κάποιος θα μπορούσε να πει οτι “έγιναν” , και όντως έγιναν παααρα πολλά μόνο και μόνο όταν μπήκαν στην αγορά τα πολυκάναλα. Αλλά ακόμα και αν δεν έγιναν όλα , πλέον το βλέπω πολύ δύσκολο να γίνει κάτι καινούριο και διαφορετικό σε mainstream επίπεδο γιατι όλοι πλέον διαβάζουμε τα ίδια forum και βλέπουμε τα ίδια βίντεο. Κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει εναντίον αυτού και να πει οτι ο καθε ένας χρησιμοποιεί την γνώση με την δική του οπτική , αλλά θα διαφωνούσα στην λέξη γνώση, είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν την πειθαρχία να κάτσουν να ανοίξουν σοβαρά βιβλία και να ξεκινήσουν απο το Α και εφαρμόζοντας πρακτικά την θεωρία να πάνε στο Β.

 

Οπότε σε μια εποχή που όλοι κοιτάμε την ίδια οθόνη και ακούμε απο τα ίδια ήχεία , πως περιμένεις να υπάρχει έδαφος για φρέσκα πράγματα (μιλώντας περισσότερο για το mainstream). Ψάξε/σκάψε βρες που υπάρχει ακόμα η ζύμωση και βρες τις δικές σου επιρροές , λάβε γνώση και προχώρα με το δικό σου κριτήριο. Αν καταφέρεις να φτάσεις κάπου, είμαι πολύ περίεργος να το ακούσω :D

 

My 2c