O oρισμός του shred?

[dimsonic]

Νομίζω ότι πριν το καταδικάσουμε ή έστω

 

Π.χ. βλέπω παραπάνω τον Vai δίπλα στον Batio και αναρωτιέμαι τι σχέση έχουν αυτοί οι δύο, εκτός από το ότι μπορούν να παίξουν - και ενίοτε παίζουν - πολύ γρήγορα. Άρα οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει γρήγορα είναι shredder? Είναι ο Di Meola και ο Lagrene shredder; Πότε έγιναν; Το ξέρουν; Τότε, ήταν και ο Django και ο Les Paul και τα δεκάδες τέρατα της country, shredders?

 

 

μπορεί κάλλιστα κάποιος από μας να τους πάρει τηλέφωνο....  :P

[TamTam]

Θα βάλω μόνο τον χοντρό. Ταχύτητα, τεχνική, συναίσθημα, βιμπράτο, μελωδία, σύνθεση, τα χει όλα σε ένα βίντεο που δεν βαριέμαι ποτέ να το βλέπω

 

 

 

Αυτό, που κάνει τέρατα με κλειστα μάτια, χωρίς καν να παίζει το βλέφαρο, και όχι μόνο δεν χάνει νότα, αλλά δημιουργεί επί τόπου φράση, με ξεπερνάει ρε φίλε.

Για να έχεις τέτοια πένα (την καλύτερη πένα -δεξί- που έχει υπάρξει), δεν χρειάζεται μόνο να μελετάς 25 ωρες το 24ωρο...

 

Νομίζω ότι είναι πολύ κρίμα που δεν τον γνωρίσαμε ως μέλος κάποιου σούπερ γκρουπ όπως π.χ. οι Van Halen ή οι Maiden, γιατί πραγματικά θα έλαμπε μέσα στο context ενός αξιοπρεπούς songwriting και μιας καλής μπάντας

(that said, τα κομμάτια του δεν μου αρέσουν).

Πιστεύω ότι πολύς κόσμος τον θυμάται σαν δεξιοτέχνη και όχι συνθετικά γι αυτόν τον λόγο. Κάποιοι άλλοι, πιο street wise, όπως ο Gary Moore ας πούμε, ανακάλυψαν έστω και αργά τα blues και τους βγήκε σε καλό...  Γνώμη μου, εντάξει; :)

 

[manosx]

Shred 18ου αιώνα:

 

 

 

Shred 19ου αιώνα:

 

 

Shred 20ου αιώνα:

 

 

 

Κακά τα ψέματα, όσο περμανάντ και eyeliner και να βάλουν οι κιθαρίστες,  ;D το άνετο- αβάδιστο- απροβλημάτιστο 10- finger tapping στις 7+ οκτάβες του πιάνο θα τους τρώει για πρωινό.  ;D ;D ;D Πιο νόημα έχει όταν γίνεται χαμός για μαόνια και έβενους ταστιέρες,  ;D η κιθάρα έχει ΓΑΜΩ τους γλυκούς και ΕΥΕΛΙΚΤΟΥΣ ήχους, ΕΚΕΙ είναι το ζουμί της, ήχος και attitude, άμα είναι να το πάμε σκέτο στην ταχύτητα καλύτερα να το ρίξουμε στο πιάνο,  ;D ;D ;D να μην παιδευόμαστε και τσάμπα.

 

 

[TamTam]

Shred 18ου αιώνα:

 

Shred 19ου αιώνα:

 

Shred 20ου αιώνα:

 

 

E, καλά, αν είναι να το πάμε τόσο παλιά, μην ποστάρεις μόνο πιάνα ή Franz Listz ξέρω 'γω.  ;D

Είναι και η φυσιολογία/προσωπικότητα κάθε οργάνου που υπαγορεύει τη μορφή της δεξιοτεχνίας. Το βιολί, για παράδειγμα, είναι ουσιαστικά τρεις χορδές τεντωμένες στα όρια πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο, χωρίς τάστα (γεγονός που επιβάλλει να παίζεις με μόνιμο vibrato αν δεν θες να ακούγεσαι σαν ζητιάνος στην Ομόνοια). Το πιάνο, ως κρουστό έγχορδο , με όλα αυτά τα πλήκτρα αραδιασμένα (pardon me την εκλαϊκευση) είναι πιο εγκεφαλικό.

 

Ο ηλεκτρισμός και οι παραμορφώσεις, έκαναν βέβαια τα πράγματα πιο εύκολα για όποιον θέλει να παίξει δεξιοτεχνικά και με εκφραστικότητα, όμως ο Νικόλα Παγκανίνι ήταν ο πρώτος Hendrix :) αυτού του πλανήτη, (έσπαγε και έκαιγε τα βιολιά του επί σκηνής και όταν κάποτε του είπαν ότι η παρτιτούρα που έδωσε στην ορχήστρα ήταν αδύνατο να παιχτεί από βιολί, ανέλαβε να τους αποδείξει ο ίδιος ότι "αυτά γίνεται να παιχτούν σε βιολί αφού εκείνος μπορεί να τα παίξει") , και συνθέσεις του όπως το διάσημο "διαβολικό καπρίτσιο" ίσως αποδεικνύουν ότι η "metal-classic" δεν εφήυρε τίποτα.

(#φατε_με)

 

;D

 

 

[X-minor]

Ο Malmsteen νομίζω μπορεί να είναι ο ορισμός και του "καλού" και του "κακού" shred. Ο τύπος είναι μοναδικός. Αν και οκ, πήρε αυτό που έκαναν ο Blackmore κι ο Roth και φυσικά όλοι οι κλασσικοί, του'βαλε τούρμπο, νέφτι και κηροζίνη κι έφυγε, αλλά ήταν και ο μόνος εκείνη την εποχή που το κατάφερε και κυριάρχησε. Οι επόμενοι, κακά τα ψέμματα, όσο καλοί και να'ταν, ήταν κόπιες.

 

Και φυσικά όντως δεν γίνεται να μην παραδεχτείς την τεχνική του. Μπορεί να'χει συγκεκριμένο "λεξιλόγιο" που καταντά έως και προβλέψιμο, αλλά το χρησιμοποιεί τυφλά.

 

Το πρόβλημά μου όμως (πάμε στο "κακό" shred) είναι ότι, οκ, μετά τον ενθουσιασμό της πρώτης -δεύτερης---δέκατης ακρόασης, τα σόλοζ του πέραν των "βασικών" θεμάτων, γίνονται κουραστικά και... skip!

 

Το far beyond the sun που πόσταρε ο μαυροκόρακας είναι ακριβώς αυτό που εννοώ. Ανοίγει το τραγούδι με συγκεκριμένα, διακριτά θέματα, ρίχνει και τις σρεντοπενιές του, όλα κομπλέ. Κάπου εκεί στο τρίτο λεπτό, σκάει και το σόλο, που ανάθεμα αν θυμάμαι πως πάει αλλά οκ, αυτή είναι η όλη φάση του, πάσο. Αλλά και μετά από 'κει αρχίζει και κουντουρντίζει. Αλλαγή κλειδιού, σόλο. Αλλαγή τόνου, σόλο. Αλλαγή τόνου, σόλο. Το κομμάτι θα μπορούσε να'ναι κομπλέ και γύρω στο τετράλεπτο.

 

Παρόμοιο πρόβλημα έχω και με τον Batio που προαναφέρθηκε. Ο τύπος είναι απλά wow factor τις πρώτες φορές που θα τον δεις ν'ανεβοκατεβαίνει την ταστιέρα. Μετά... ξεφούσκωμα.

 

Και υπάρχουν κι άλλοι τεχνικαράδες που δεν θα τους πιάσω ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου, που όμως με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Τρανό παράδειγμα ο Rusty Cooley. Από τεχνική, δώσε μάστορα πόνο. Αλλά σαν μουσική, δεν θα πω ποτέ "α ναι ρε φίλε, κάτσε να βάλω ν'ακούσω αλμπουμάκι Rusty Cooley να γουστάρω".

Θα δω ένα βίντεό του, θα μπω μπράβο φίλε, έριξες ώρες-χρόνια-αιώνες στο όργανο, το λύνεις και το δένεις, συγχαρητήρια, πάω να βάλω το immigrant song τώρα να μην τα παρατήσω και πάω να φυτέψω πατάτες στο Νευροκόπι.  ;D

 

Μικρή παρατήρηση και για τον Friedman που ίσως βοηθήσει και στον όρισμό του shred, αν και με κάλυψε αρκετά κι ο jazzjoker.

 

Τον Friedman τον καραγουστάρω σαν παίκτη, επί Megadeth. Cacophony, παρά την απίστευτη ικανότητα και των δύο νοματαίων, δεν μπορώ ν'ακούσω παραπάνω από μισό τραγούδι. Παρομοίως, δεν με τρελαίνουν και τα solo albums του, αν και είναι σαφέστατα πιο "ουσιώδης" και "μαζεμένος" απ'ότι στους Cacophony.

 

Οπότε ναι, σε περιβάλλον μπάντας και στα πλαίσια ενός συνολικά καλού τραγουδιού, το shred παίξιμο έχει την θέση του. Σκέτο, σαν αυτοσκοπός, απλά να βαράει ένας αδιάφορος χαβάς από πίσω ίσα για ν'απλώσουν την πραμάτεια τους οι shredάδες χωρίς έλεος και σταματημό, όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

 

[manosx]

Tamtam πολύ σωστά και ωραία τα λες και συμφωνώ, αλλά εδώ που τα λέμε και στο βιολί ο ήχος του και η εκφραστικότητά του είναι το όπλο του, έχει ήχο γλυκό σαν τούρτα σοκολάτα με σιρόπι καραμέλα και από πάνω παγωτό μπανάνα με κερασάκια και τριμένο μπακλαβά  ;D ;D ;D και επιπλέον από εκφραστικότητα τι να πεις, βγάζει πιο πολλούς ήχους και από κιθαρίστα με 40 πεταλάκια,  ;D ;D ;D για αυτό είναι βασιλιάς, αν έπρεπε να έπαιζε όμως μόνο με pizzicato π.χ. προκειμένου να shredάρει σα μεταλλάς του 80 θα ήταν για πέταμα  ;D ;D ;D

 

 

Εκεί είναι το θέμα, οι περισσότεροι metal shredders από το πολύ compression μην τυχόν και χαθεί κάνα 7ηχο 16ου στα 650 bpm  ;D ακούγονται σαν κλανιά κάγκουρα με παπί δίχρονο πεσμένο 50άρι τρικάβαλο στην ανηφόρα του Κ2.  ;D ;D ;D Ο μόνος που έχει ανεκτό ήχο είναι ο χοντρός Σουηδός, και τίποτα pentatonic whores τύπου Zakk Wylde, λογικά γιατί αυτοί τουλάχιστον τις βαράνε γεμάτα τις νότες  ;D ;D ;D και έχουν και γιπσοφέντερ  ;D όλοι οι άλλοι οι-  όλες οι νότες legato/ σε superstrat με φλόυντ/ με rack ψυγείο γεμάτο με φέτες- κιθαρίστες είναι γάματα.

[Jet72]

Batio = ΙΜΗΟ o ορισμός του Shredder (με την όχι καλή έννοια που καταντά να έχει ο όρος).

 

Τα βήματα του νέου κιθαριστή - YouViewer:

1. Batio

2... (τίποτα, καμία απόπειρα στην κιθάρα. Συνεχίζει και βλέπει Batio)

3. Gilmour (τον βρήκε τυχαία, μέσω διαδρομής τύπου Batio - picking - what guitar neck for fast picking - maple neck - fender - Gilmour ή κάπως έτσι)

4. ( άνετος, πάει να παίξει τα "ευκολάκια" του Gilmour)

5. ( έλα ρε, αν και εύκολα, εντούτοις... δεν! )

6. - Ποιος Batio ρε μαν; Μπορείς να παίξεις Gilmour ;

 

και μετά αλλάζει η κοσμοθεωρία του νέου κιθαριστή. Παρόλα αυτά του μένει η ζήλια (και ο καημός) γιατί ξέρει ότι ποτέ δεν θα γίνει τόσο γρήγορος.

 

 

 

Και μετά έρχεται ο SF και τον ξεαγχώνει. Game over, νικήσαμε τον Batio !  ;D

[TamTam]

Καλά ο ήχος αν κλείσεις τα μάτια ειναι Al di Meola. Μιλάμε για ψαρωτική ομοιότητα. Αλλα....με yamaha pacifica ρε φίλε;  ;D ;D ;D ;D ;D

 

Αυτές οι Pacifica, οι 611 αν δεν κάνω λάθος, φοράνε Seymour Duncan απ' τη μάνα τους και είναι από τα καλύτερα value for money όργανα.

Είχα την 311 (χαμηλότερο μοντέλο, ίδια σχεδόν, πάλι με P90 neck και σπλιτ Humbucker στο bridge, μόνο που δεν ήταν Duncan), με Gotoh locking tuners από τη μάνα της, και ήταν ακριβώς έτσι ο ήχος: compressed, με άπειρο sustain, και fat νότες (βοηθούσε και το μπράτσο σε αυτό). Νομίζω ότι τα συγκεκριμένα μοντέλα Yamaha, είχαν 340 ευρώ (η 311) και 500 (η 611) στο Thomann και έβγαιναν και σε arctic white, ήταν πολυ΄φίνα όργανα και τα αδικείς!

 

 

 

[dimsonic]

άλλο ένα νήμα να μιλάμε με τις ώρες για το τι είναι σρεντ και αν μας αρέσει λες και είμαστε 14χρονα...

 

με την ευκαιρία των δυο νημάτων είχα την χαρά να ανατρέξω στα παλιά collab του noiz και να δω τι αστέρια είναι τα παιδιά με τα οποία έχω την ΤΙΜΗ να συνομιλώ και να λέω τον πόνο μου καθημερινά.  8)

 

Ειλικρινά δεν νομίζω κανείς τους να ζηλεύει κανένα σρεντερά. Για πλάκα μέσα στη μέρα τους ίσως όλοι τους κάποια στιγμή να ρίξουν 40 νότες μπράφ και ΟΚ.

Είναι σημείο των καιρών και της εξάπλωσης του internet.

Προσωπικά δεν στάθηκα ποτέ σε κανένα βίντεο κανενός, πάνω από 10 δλ και να εντυπωσιαστώ.

Στον Lagrene μόνο, επειδή είναι ο Lagrene.

 

να είστε καλά παίδες και να ανεβάζετε τις δουλειές σας.  :-*

 

[RayDTutto]

Ο Malmsteen νομίζω μπορεί να είναι ο ορισμός και του "καλού" και του "κακού" shred. Ο τύπος είναι μοναδικός. Αν και οκ, πήρε αυτό που έκαναν ο Blackmore κι ο Roth και φυσικά όλοι οι κλασσικοί, του'βαλε τούρμπο, νέφτι και κηροζίνη κι έφυγε, αλλά ήταν και ο μόνος εκείνη την εποχή που το κατάφερε και κυριάρχησε. Οι επόμενοι, κακά τα ψέμματα, όσο καλοί και να'ταν, ήταν κόπιες.

 

Εγώ ακόμα θυμάμαι (με πόνο και συγκίνηση) την πρώτη επαφή μου με τον Malmsteen από αυτό το βίντεο.

 

Δεν τον ήξερα. Είχα ακούσει λίγα πράγματα για αυτόν, εγώ τον Bonnett ήθελα να δω.

Τότε που προσπαθούσα να βγάλω Iron Maiden και Thin Lizzy ακόμα και Van Halen.

Και ξαφνικά τα όρια πήγαν χιλιόμετρα μακριά...

Τι σοκ, τι απελπισία...

Μελωδία, βιμπράτο, σηκώματα, ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ...