Σας αρέσουν τα "τραβηγμένα" ποπ κομμάτια?

[Πνοή και Νύξη]

 

 

 

Είμαι υπέρμαχος του "η αισθητική είναι κάτι αντικειμενικό".

Η αισθητική στα περισσότερα από τα κομμάτια (της sia + κάτι άλλα) που πρόλαβα να ακούσω, είναι απολύτως mainstream του τύπου "ψωνίζω" σε ρουχάδικα (και είναι ένας τρόπος να λαμβάνει έσοδα ο καλλιτέχνης, άρα και στήνεται και μια μικρή βιομηχανία τέτοιου τύπου).  Είναι δικαίωμα του καθενός να προσλαμβάνει διαφορετικά ένα μουσικό έργο, αλλά εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες το πώς θα τα προσλάβει, και ένα από αυτά είναι και το τι μας πασάρουν.

 

Καταλαβαίνω αυτό που λέει ο dimsonic και είναι πολύ εμφανές στα περισσότερα από τα παραδείγματά του. Ίσως, αν οι συνθέσεις της Sia πχ (πρώτη φορά την άκουσα τώρα) ήταν αξιόλογες, ίσως και να μην τον ενοχλούσαν. Από την άλλη υπάρχουν πράγματα που μας εκνευρίζουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Πχ η φάτσα κάποιου, το ντύσιμο κάποιου, κάποια χρώματα, ήχοι...  Η ακρόαση μουσικής δεν είναι εγκεφαλική διαδικασία. Δεν ακούμε μουσική με τα αυτιά ή το ακουστικό νεύρο, ούτε καν με τη λογική ή τη συνείδηση. Ακούμε καθαρά με τη φαντασία. Όπως υπάρχουν συνδυασμοί ήχων, χροιές ή αλληλουχίες νοτών που μας πλημμυρίζουν με έντονα, θετικά συναισθήματα, έτσι υπάρχουν και κάποια αντίστοιχα που δεν τα αντέχουμε με την καμία, η φαντασία μας τα τερατοποιεί. Κάπως έτσι το νιώθω εγώ. Η αντικειμενικότητα στην τέχνη είναι πολύ δύσκολη, γι' αυτόν ίσως το λόγο. Αλλά μπορεί να διαχωριστεί, σε μεγάλο βαθμό η πραγματικότητα από το προσωπικό γούστο.

 

To θέμα λοιπόν είναι"το ακούω ωραίο επειδή το γουστάρω ή επειδή είναι όντως ωραίο;"  και το ανάποδο: "μου τη δίνει επειδή είναι όντως είναι κακό ή επειδή ενοχλεί κάποιο από τα κριτήριά μου;"

 

 

 

 

 

 

[dimsonic]

 

 

Είμαι υπέρμαχος του "η αισθητική είναι κάτι αντικειμενικό".

Η αισθητική στα περισσότερα από τα κομμάτια (της sia + κάτι άλλα) που πρόλαβα να ακούσω, είναι απολύτως mainstream του τύπου "ψωνίζω" σε ρουχάδικα (και είναι ένας τρόπος να λαμβάνει έσοδα ο καλλιτέχνης, άρα και στήνεται και μια μικρή βιομηχανία τέτοιου τύπου).  Είναι δικαίωμα του καθενός να προσλαμβάνει διαφορετικά ένα μουσικό έργο, αλλά εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες το πώς θα τα προσλάβει, και ένα από αυτά είναι και το τι μας πασάρουν.

 

Καταλαβαίνω αυτό που λέει ο dimsonic και είναι πολύ εμφανές στα περισσότερα από τα παραδείγματά του. Ίσως, αν οι συνθέσεις της Sia πχ (πρώτη φορά την άκουσα τώρα) ήταν αξιόλογες, ίσως και να μην τον ενοχλούσαν. Από την άλλη υπάρχουν πράγματα που μας εκνευρίζουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Πχ η φάτσα κάποιου, το ντύσιμο κάποιου, κάποια χρώματα, ήχοι...  Η ακρόαση μουσικής δεν είναι εγκεφαλική διαδικασία. Δεν ακούμε μουσική με τα αυτιά ή το ακουστικό νεύρο, ούτε καν με τη λογική ή τη συνείδηση. Ακούμε καθαρά με τη φαντασία. Όπως υπάρχουν συνδυασμοί ήχων, χροιές ή αλληλουχίες νοτών που μας πλημμυρίζουν με έντονα, θετικά συναισθήματα, έτσι υπάρχουν και κάποια αντίστοιχα που δεν τα αντέχουμε με την καμία, η φαντασία μας τα τερατοποιεί. Κάπως έτσι το νιώθω εγώ. Η αντικειμενικότητα στην τέχνη είναι πολύ δύσκολη, γι' αυτόν ίσως το λόγο. Αλλά μπορεί να διαχωριστεί, σε μεγάλο βαθμό η πραγματικότητα από το προσωπικό γούστο.

 

To θέμα λοιπόν είναι"το ακούω ωραίο επειδή το γουστάρω ή επειδή είναι όντως ωραίο;"  και το ανάποδο: "μου τη δίνει επειδή είναι όντως είναι κακό ή επειδή ενοχλεί κάποιο από τα κριτήριά μου;"

 

να πω ότι όταν είδα το βίντεο της σια το chandelier μου φάνηκε κάπως πιό συμπαθές.

Ως ήχος μόνο στο ράδιο και μάλιστα στο αυτοκίνητο ήταν απωθητικός.