Επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη

[vagelism]

                     

Σε αυτό το άρθρο θα ήθελα να προσπαθήσω να περιγράψω την επίσκεψη μου σε μερικά από τα εργοστάσια παραγωγής  πιατινιών στην Κωνσταντινούπολη πριν μερικά χρόνια{2012}, καθώς επίσης να προσπαθήσω να αναλύσω τα υπέρ και τα κατά των αγορών σε πιατίνια από τα ίδια τα εργοστάσια της Πόλης.

 

Εύχομαι αυτό το άρθρο να σας βοηθήσει και να σας λύσει τυχόν απορίες σε περίπτωση που σκοπεύετε να επισκεφτείτε την Κωνσταντινούπολη..που εκτός από την πόλη των πιατινιών..είναι και μια υπέροχη πόλη  με όμορφα αξιοθέατα, καλό κόσμο, φτηνές τιμές και πολύ καλό φαγητό.

 

Το 2012 αποφάσισα να επισκεφτώ την Κων/πολη λοιπόν και μαζί με το ταξίδι,  αποφάσισα να μείνω 2μέρες παραπάνω και να επισκεφτώ  και 2 εργοστάσια παραγωγής πιατινιών.

Επισκέφτηκα το εργοστάσιο της Bosphorus  και το εργοστάσιο της Istanbul Mehmet.

 

Καταρχήν να πώ ότι η όλη εμπειρία δεν ξεκίνησε  με το που έφτασα στην Πόλη. Για την ακρίβεια, την προετοίμαζα αρκετούς μήνες πιο πριν, ακούγοντας διάφορα πιάτα απο όλες τις εταιρείες που εδρεύουν στην Πόλη, είτε από διάφορα site στο you tube που πουλάνε πιατίνια και έχουν ανεβάσει HD videos , είτε απο φίλους.

 

Η πρώτη κίνηση πριν ξεκινήσω οποιαδήποτε επικοινωνία  με τις εταιρείες, {και αυτο προτείνω και σε εσάς} ήταν καταρχήν το να  καταλήξω περίπου στο τί ήχους έψαχνα.                                                               

Bασικά έψαχνα για ένα Jazz ride και ένα Jazz Hi-hat με διαστάσεις 22 ή 24 ίντσες για το ride και 13 η 14 ίντσες για το hi-hat.                                         

Έψαχνα επίσης για ένα όχι πολύ μεγάλο china  15-17 ίντσες το πολύ , όχι πολύ Trashy, με δυνατή ατάκα χωρίς πολύ μεγάλη ουρά .

 

Μετά από πολύ ψάξιμο και άκουσμα, είχα καταλήξει στη σειρά του Jeff Hamilton από την Bosphorus και την 50s  Nostalgia Series από την Ιstanbul Mehmet.

Έστειλα λοιπόν τα απαραίτητα mail στα εργοστάσια δείχνοντας τους το ενδιαφέρον μου για τις συγκεκριμένες πιάτα , ενημερώνοντας τους για τις ημερομηνίες της επίσκεψης μου και ρωτώντας τους αν υπάρχουν σε stock οι συγκεκριμένες σειρές.

Με διαβεβαίωσαν ότι υπήρχαν.

 

Αρχικά θα επισκεπτόμουν την Bosphorus.

Με ένα τελικό mail μια εβδομάδα πριν την άφιξη μου στην Πόλη, τους έδωσα ραντεβού για μια συγκεκριμένη μέρα  και ήρθαν και με παρέλαβαν από το ξενοδοχείο {με ένα επιπλέον κόστος 25 ευρώ}. 

 

8.30 το πρωί το λεωφορείο της εταιρείας με περίμενε απο κάτω απο το ξενοδοχείο  και μιάμιση ώρα μετά , ήμασταν στο εργοστάσιο της Bosphorus.

 

Στο show room είχε πάρα πολλά πιάτα από όλες τις σειρές της Bosphorus, αλλά με το που έφτασα, με περίμεναν στημένα τέσσερα 22 άρια και τέσσερα 24αρια Ride από την Hammer series  , καθώς  και τέσσερα 14αρια Hi-hat .

Υπήρχε επίσης ένα σετ ντραμς που μπορούσες να ακούσεις τά πιάτα κατευθείαν με φουλ σετ.

 

Άρχισαν να μου βάζουν το ένα πιάτο μετά το άλλο πάνω σε 4ς βάσεις.

Όλα ήταν εξαιρετικά ηχοχρώματα καταπληκτικής ποιότητας που σε έκαναν να μην ξέρεις ποιο να πρώτο-διαλέξεις.                                                                 

Κάποια στιγμή είχα κολλήσει και ήμουν λίγο διστακτικός. Όχι γιατί δεν μ΄ άρεσαν ..αλλά γιατί δεν ήξερα ποιο ήταν καλύτερο. Είχα μπροστά μου 8 πιατίνια απο 2 διαστάσεις.. και τα 8 ήταν εξαιρετικά.

 

Μάλλον εξέλαβαν τον δισταγμό μου ότι δεν ήμουν ευχαριστημένος γιατί λίγο μετά ήρθε ένα από τα παιδιά από το εργοστάσιο με άλλα δύο - 24αρια ride στο χέρι που μόλις είχαν φτιάξει για μένα, ανεβάζοντας ακόμα πιο πολύ τον πήχη.

Έφυγα από το εργοστάσιο με ένα 22αρι Ride και ένα 14αρι Ηi-hat και τα δυο Hammer series.

 

Την επόμενη μέρα σειρά είχε η Istanbul Μehmet, που δυστυχώς δεν είχαν στις υπηρεσίες τους  την μεταφορά με αυτοκίνητο στο εργοστάσιο, και ταλαιπωρήθηκα αρκετά με λεωφορεία και τραμ. 

Θυμάμαι ότι ήταν τουλάχιστον 2μιση ώρες δρόμος απο την Πλατεία Τακσίμ με ένα λεωφορείο που δεν είχε air-condition .

 

Στην Istanbul ..είναι ένα εκφοβιστικό περιβάλλον γιατί με το που μπαίνεις βλέπεις ένα γιγαντιαίο Poster στην είσοδο φωτογραφία του Tony Williams που ήταν και από τους πρώτους endorsee της εταιρείας..και όσο να ΄ναι σε πιάνει ένα δέος να σκέφτεσαι ότι πριν αρκετά χρόνια στον ίδιο ακριβώς χώρο, δοκίμασε τα πρωτότυπα που είχαν φτιάξει για αυτόν ο..Tony..

 

Αφού μου σέρβιραν πρωινό και ήπια το τσάι μου σε μια τραπεζαρία με όλα τα παιδιά του εργοστασίου ..we got down to business.

Τρία άτομα ήταν από πάνω μου για 2 περίπου ώρες  και δεν μου έβαζαν να ακούσω μόνο την σειρά που τους είχα ζητήσει εκ των πρότερων..αλλά και πιάτα με παρεμφερή ηχοχρώματα  με την Nostalgia.

 

Πιάτα από άλλες σειρές, που θεωρούσαν ότι ταίριαζαν για το στυλ μουσικής που παίζω. Πέντε βάσεις για πιατίνια στο show room γέμιζαν και άδειαζαν αστραπιαία με τα παιδιά από το εργοστάσιο να μου φέρνουν πιάτα ασταμάτητα.

 

Η Filiz που είχαμε κάνει τις αρχικές επαφές μέσω mail..μετέφραζε συνεχώς τις υποδείξεις μου στα παιδιά ..που αμέσως καταλάβαιναν τι ζητούσα.

 

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα και ενώ τα αυτιά μου είχαν ήδη κλείσει, ανακάλυψα ότι είχα στακάρει σε μια γωνία 5-6 πιάτα από τα αγαπημένα μου. 

Στο τέλος ζήτησα να μου τα κατεβάσουν σε ένα άλλο χώρο που υπήρχε ένα Jazz σετ και μπόρεσα να τα ακούσω και με τύμπανα.

 

Πολύ ενδιαφέρον είχε , ενώ περίμενα να στεγνώσουν τα Logos η συνομιλία μου με τον ίδιο τον Mehmet..που με πολύ ευχαρίστηση μου διηγήθηκε όλη την ιστορία πως απο παιδί έμπλεξε σαν μαθητευόμενος για το μεροκάματο με τους Ziildjian-ιδες...μέχρι τα τέλη του 70 όπου με τον Αgop αρνήθηκαν να μεταναστεύσουν μαζί τους στην Αμερική και αποφάσισαν να στήσουν την δική τους εταιρεία. {Κάποια στιγμή πέθανε ο Agop και έγινε το σχίσμα της εταιρείας σε Istanbul Agop - Istanbul Mehmet.}

 

Προς έκπληξη μου ο ίδιος δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραδεχτεί ότι αν και αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερες απο 6-7 εταιρείες πιατινιών στην Πόλη..όλα τα πιατίνια με εξαίρεση την Paiste,  είναι ουσιαστικά η μέθοδος της Ziildjian.

Μέθοδος που υπάλληλοι διαιώνιζαν δουλεύοντας για ένα διάστημα σαν μαθητευόμενοι ή εργάτες στην Istanbul κ μετά άνοιγαν δικές τους εταιρείες.

 

Οι Ziidlijian –ιδες  για όποιον δεν ξέρει να πώ ότι έφτιαχναν πιατίνια για το παλάτι απο το 17ο αιώνα και η ιστορία τους σαν πιατάδες πάει 6-7 γενιές πίσω.

 

Στο τέλος , αφού στέγνωσαν τα logos  και οι 2 εταιρείες προσφέρθηκαν να μου κάνουν το tour του εργοστάσιου χωρίς καν να το ζητήσω, και να μου δείξουν όλα τα σταδία παραγωγής των πιατινιών, βήμα προς βήμα, κάτι που εκτίμησα πολύ σαν κίνηση αλλά και σαν εμπειρία .

 

Δεν είχαν κανένα πρόβλημα  δε, να τραβήξω φωτογραφίες ή να τραβήξω βίντεο και όλοι ήταν πολύ φιλόξενοι και χαμογελαστοί.

Και στις 2 εταιρείες , στην τιμή αγοράς συμπεριλαμβανόταν δωρεάν η τσάντα μεταφοράς και ότι διαφημιστικό υλικό είχαν να σου δώσουν. {μπλουζάκια- καπελάκια – αυτοκόλλητα  κ.λπ.}

Γενικά και με τις δυο εταιρείες ήμουν πολύ ευχαριστημένος και από την συνολική εμπειρία , την εξυπηρέτηση  αλλά και από τις τιμές.

 

                                 

[vagelism]

Γενικές πληροφορίες.

• Και τα 2 εργοστάσια είναι πολύ μακριά από την τουριστική περιοχή {τουλάχιστον μιάμιση ώρα δρόμος } όποτε υπολογίστε ότι θα αφιερώσετε 5-6 ώρες {τουλάχιστον}στην κάθε εταιρεία.                                                 

Ξεκινήστε λοιπόν νωρίς το πρωί {ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες } γιατί κάνει πολύ ζέστη.

• Έχω ακούσει και για πιο χαμηλές τιμές {κυρίως} στις ανερχόμενες  εταιρείες που βρίσκονται στην Τουρκία..αλλά οι τιμές {τουλάχιστον στα εργοστάσια που επισκέφτηκα εγώ} βρίσκονται περίπου στο 50 -60% της τιμής που θα τα αγόραζες στην Αθήνα.Και ενώ προσπάθησα να τους κατεβάσω κι άλλο.. κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι δεν έπεφταν περισσότερο. Ίσως αν έκανα μεγαλύτερη αγορά, να κατάφερνα μια επιπλέον έκπτωση 5-10% ακόμα. {Αγόρασα 2 πιάτα από την μια εταιρεία και 4 από την άλλη.} Καλό είναι λοιπόν , πριν ξεκινήσετε ένα τέτοιο ταξίδι να έχετε ρίξει μια ματιά στις τιμές.

 

• Καλό είναι να έχετε μαζί σας Ευρώ ή δολάρια. Τους αρέσουν περισσότερο όμως τα δολάρια.

• Πριν 5 χρόνια είχα μιλήσει με τον Emrah στην Βosphorus  {'Emrah Sipahi' <[email protected]> } για να κανονίσετε το ραντεβού σας, καθώς και ότι απορίες μπορεί να  έχετε.  Μιλούσε αρκετά αγγλικά και θα είναι δίπλα σας καθ’ όλη  τη διάρκεια που ακούτε πιάτα για να κατευθύνει τα παιδιά .                                                                  Κάνεις άλλος στην εταιρεία δεν μιλάει αγγλικά. Ελπίζω να δουλεύει ακόμα εκεί.

• Μιλήστε με την γλυκύτατη Filiz στην Istanbul Mehmet                                                    { [email protected] } . Iσχύει ότι έγραψα από πάνω.

Θα είναι επίσης δίπλα σας να δίνει οδηγίες στα παιδιά από το εργοστάσιο.

• Θεωρώ  σωστό, οποιοσδήποτε σκοπεύει να επισκεφτεί τα εργοστάσια , να ξέρει εκ των πρότερων περίπου τι ψάχνει. Αν όχι σε επίπεδο σειράς, τουλάχιστον για τι στυλ μουσικής θέλει τα πατίνια του και σε τι διαστάσεις.                                                                            Θα βοηθήσει και τον εαυτό του αλλά και τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο στο τι να του φέρουν, αλλά και τι να του προτείνουν.

Πιστέψτε με οι ήχοι είναι τόσοι πολλοί που δεν θέλετε να επιβαρύνετε{και να κουράσετε} τα αυτιά σας με ήχους που δεν σας ενδιαφέρουν. Είναι σαν να μπείτε σε ένα σουπερ μάρκετ χωρίς να ξέρετε τι θέλετε να ψωνίσετε.

• Οι Signature σειρές είναι πιο ακριβές.

• Αν θέλετε κάτι σε ένα συγκεκριμένο πιατίνι {π.χ να γίνει hand hammered..ή να μπουν Rivets..μην ντραπείτε να το ζητήσετε. Φτιάχνουν τα πάντα  .

• Επίσης αν κανένα από τα πιάτα του στοκ δεν σας πολυαρέσει ζητήστε να σας φτιάξουν 2-3 ίδια επιτόπου . Φαίνεται κάπως αλλά για αυτούς δεν είναι.. Σε εμένα το έκαναν χωρίς να τους το ζητήσω.

• Δεν έχω ακούσει {ή αντιμετώπισα }κάποιο  πρόβλημα  στα τελωνεία σχετικά με τα πιατίνια . Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί,  το ίδιο το εργοστάσιο με συμβούλευσε να πω ότι έκανα συναυλίες στην Τουρκία και ότι τα πιάτα είναι δικά μου. {Φυσικά κανείς δεν με σταμάτησε και τα σκάναρα κανονικά στο αεροδρόμιο σαν carry on αποσκευή}

• Αν για οποιοδήποτε λόγο αποφασίσετε να χρησιμοποιήσετε ταξί για να πάτε στα εργοστάσια..μεγάλη προσοχή με τους ταξιτζήδες.  Πολλοί δεν βάζουν ταξίμετρο , και προσπαθούν να χρεώσουν ταρίφα.

                                    Τα υπέρ και τα κατά .

Νομίζω ότι το να πάει κάποιος μέχρι την Κωνσταντινούπολη μόνο για να αγοράσει 2-3 πιάτα  {ειδικά από Αθήνα} δεν συμφέρει, μιας και με τα μεταφορικά – διαμονή θα σας έρθει μια η άλλη με το να τα αγοράσετε από κάποιο μαγαζί . Για μένα ένας από τους βασικούς λόγους επίσκεψης ήταν και η τελική τιμή αγοράς. 

Ίσως συμφέρει αν μένει κάποιος Βόρεια Ελλάδα και μπορεί να πάει οδικώς ή...πετάξει εκεί με 2-3 χιλιάδες ευρώ και αγοράσει τα μισά πιατίνια του εργοστασίου.

Αν όμως αγαπάτε τα ταξίδια και συνδυάσετε την επίσκεψη σας στην Πόλη με την επίσκεψη σε κάποιο από τα εργοστάσια, τότε αλλάζει . Η επίσκεψη σας συμφέρει και με το παραπάνω. 

Ένα από τα κατά είναι η απόσταση τους από την τουριστική ζώνη, και ο χρόνος που πρέπει να δαπανήσετε για να τα βρείτε. Ακόμα κι αν πάτε με μετρό και λεωφορεία όμως, είναι σχετικά εύκολο .  Σας συμβουλεύω όμως να πληρώσετε τα 25 € για να έρθουν να σας πάρουν. Ειδικά αν κάνει ζέστη δεν αξίζει να ταλαιπωρηθείτε για 25€.

 

Στα υπέρ ήταν το στοκ σε όλες τις σειρές που είχαν και η μεγάλη ποικιλία ηχοχρωμάτων ακόμα και σε ίδια πιατίνια. Δεν είναι μαγαζί που έχει ένα πιάτο ανά είδος.  Αυτό από μόνο του κάνει την εμπειρία ανεκτίμητη μιάς και δεν είσαι έρμαιο κανενός καταστήματος και του στοκ του {η ότι του έχει ξεμείνει}.

 

Στα κατά όμως είναι, ότι σε κάθε εταιρεία είσαι εγκλωβισμένος να ακούσεις μόνο το στοκ της εταιρείας που έχεις επισκεφτεί{σε αντίθεση με ένα μαγαζί που μπορεί να έχει πιάτα από διαφορετικές εταιρείες.

 

Στα υπέρ είναι φυσικά η τιμή αγοράς και η εξυπηρέτηση από πραγματικά εξειδικευμένους  όχι πωλητές..αλλά κυμβαλοποιούς που ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει ping κ wash και dark και hand hammered και rivets κλπ .

 

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι θεωρώ δύσκολο να φύγεις μέσα από ένα εργοστάσιο χωρίς να βρεις κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να σ’ αρέσει.                               

Όποια εταιρεία κι αν επιλέξετε να επισκεφτείτε  θα πάρετε μια μικρή γεύση πως είναι ο παράδεισος κάθε drummer, και θα βιώσετε μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία βλέποντας όλα τα στάδια παραγωγής ενός πιατινιού.

Β. Μουλακάκης