Bohemian Rhapsody at Green Day's concert (video)

[Earendil]

[TamTam]

 

My thoughts exactly.

 

Για να το πάω και λιγάκι μακρύτερα, στα κομμάτια που η ιδιοφυϊα, το ερμηνευτικό ταλέντο της μπάντας (δύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς έστω και μια νότα παιγμένη αλλιώς σε κάποια κομμάτια), ή το trademark - καλλιτεχνικό αποτύπωμα κάθε καλλιτέχνη είναι απόλυτα εμφανή, συνιστούν έργα τέχνης larger than life,

Και τότε ο κόσμος όχι μόνο τα αναγνωρίζει και τα αγκαλιάζει, καταρρίπτοντας κάθε λογική μάρκετινγκ, maisntream κανόνων ή συλλογιστική του τύπου "ο κόσμος θέλει εύπεπτα 3λεπτα τραγουδάκια".

Όχι, ο κόσμος θέλει ό,τι καλύτερο έχεις να του δώσεις κάθε φορά. Ανεξαρτήτως εμπορικών κανόνων. Και θα μάθει απ' έξω τους στίχους του Hotel California, του The End, του Comfortly Numb ή του Bohemian Rhapsody, θα αναγνωρίζει πάντα το Όταν Έρχονται τα Σύννεφα του Χατζιδάκι, θα έχει στα charts πωλήσεων το Dark Side of the Moon. Και όλα αυτά θα τα κάνει μέρος της συλλογικής του ύπαρξης (το Bohemian Rhapsody είναι κάτι σαν ... παγκόσμιος εθνικός ύμνος), θα τα αγκαλιάσει και θα τα αποστηθίσει.

Η έφηβη ανιψιά μου που είναι φαν των Green Day και των RHCP, όταν είδε αυτό το βίντεο μου έγραψε χτες ¨Εύχομαι να ζήσω κι εγώ με τις αγαπημένες μου μπάντες αυτό το συναίσθημα. Μαλλον δεν θα προλάβω όμως πολλοι απο αυτους εχουν απο τωρα μεγαλώσει πολυ.."

 

40 χρόνια από τη μέρα που κυκλοφόρησε το Bohemian Rhapsody, κάπου κάποιος στον κόσμο, ακούει για πρώτη φορά αυτό το κομμάτι και μοιάζει να του μιλάει προσωπικά και να έχει γραφτεί χτες . Του είναι αδιαφορο αν είναι 6 λεπτά, αν περιέχει οπερατικό πέρασμα ή μεγάλο σόλο, αν ο τραγουδιστής έχει στραβά δόντια ή αν το τραγούδι αυτό, που μιλάει καταλυτικά στο συναίσθημά του, μοιάζει με τα τραγούδια που παίζει εκείνη την εποχή το ραδιόφωνο και τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης.

 

[Haris]

Η έφηβη ανιψιά μου που είναι φαν των Green Day και των RHCP, όταν είδε αυτό το βίντεο μου έγραψε χτες ¨Εύχομαι να ζήσω κι εγώ με τις αγαπημένες μου μπάντες αυτό το συναίσθημα. Μαλλον δεν θα προλάβω όμως πολλοι απο αυτους εχουν απο τωρα μεγαλώσει πολυ.."

Πες στο ανίψι σου να μην ανησυχεί γιατί θα προλάβει. Δεν έχουν μεγαλώσει και τόσο πολύ.

Επίσης, θείος είσαι. Γιατί δεν την πηγαίνεις σε καμιά συναυλία; Για κανόνισε!  :)

[TamTam]

Πες στο ανίψι σου να μην ανησυχεί γιατί θα προλάβει. Δεν έχουν μεγαλώσει και τόσο πολύ.

Επίσης, θείος είσαι. Γιατί δεν την πηγαίνεις σε καμιά συναυλία; Για κανόνισε!  :)

Χα χα το έξω υπόψη μου Χάρη. Κάτσε να μεγαλώσει λίγο ακόμη κανένα χρόνο και θα τη φέρω στο Werchter. http://www.rockwerchter.be/nl/line-up

Για την ώρα έχει ίνδαλμα τον Cobain , έφηβη γαρ...

[dimsonic]

Τι διάλο είχαν αυτοί οι Queen;

 

 

 

το τί είχαν θα μπορούσες να το καταλάβεις αν το είχες ζήσει εκείνη την εποχή.

Ήμουν - ήμασταν 19ρηδες εκείνη την εποχή και "υποτίθεται" μουσικοί που "όλα τα σφάζαμε και όλα τα μαχαιρώναμε" και ετοιμάζαμε μεθοδικά την πρώτη αυτόνομη παρουσία μας επί σχεδόν ένα χρόνο σε έναν νοικιασμένο παλιό κινηματογράφο. Όλοι με ακούσματα από τα μπλουζ, το ροκ της εποχής και ήδη φλερτάροντας με τη τζαζ και το τζαζ ροκ.... Και κάπου εκεί στις πρόβες μέσα στον όλο ενθουσιασμό ότι φτιάχνουμε κάτι καινούργιο δικό μας....κάποιος έβαλε την κασέτα από το night at the opera και βασικά από το bohemian Rhapsody...

Αν σήμερα αυτό το κομμάτι δημιουργεί τέτοια εντύπωση, τότε ήταν αρκετό για να σε κάνει να αναθεωρήσεις τα πάντα.

Είναι γνωστή η ιστορία πίσω από τις ατέλειωτες ώρες κάθε νότα και κάθε αρμονία και κάθε playback

Και φυσικά ακόμα τότε οι Queen "δεν το είχαν".

Το απέκτησαν μετά.

Μετά το κομμάτι αυτό και μετά από την απίστευτη παραγωγή του Roy Thomas Baker

[Haris]

το τί είχαν θα μπορούσες να το καταλάβεις αν το είχες ζήσει εκείνη την εποχή.

Χαίρομαι που με θεωρείς πιτσιρικά! :D

[dimsonic]

θεωρησα οτι ήταν γενικό ερωτημα και γενικά απάντησα.

χαίρομαι για όσους το έζησαν.

καλως ή κακώς σήμερα εχουν μια α ηλικία

[TamTam]

Πρωτάκουσα το Night at the Opera και το A Day At The races, μαζί, την ίδια χρονιά. Οι γονείς μας είχαν κερδίσει σε μια λοταρία τέσσερις δίκσους βινυλίου θυμάμαι, ήταν το Avalon των Roxy Music, το Eye In The Sky του Alan Parsons και τα δυο των Queen. Πρέπει λοιπόν να ήταν το 1982.

Τους Queen δεν τους ήξερα κι έτσι κράτησαν τους δυο δίσκους τους τα ξαδέλφια μου κι εγώ πήρα τα άλλα δυο που τα είχα ακούσει και στον Πετρίδη. :D 

Θυμάμαι, ότι έπαιρνα τηλέφωνο τα ξαδέλφια μου για να ρωτήσω αν ευκαιρούν για να κατέβω στο διαμέρισμά τους να ακούσουμε δίσκους -γιατί δεν μου τους δάνειζαν. Πολλές φορές, βαριόντουσαν ή έιχαν άλλα πράγματα να κάνουν κι έτσι με άφηναν μόνο μου στο σαλόνι με το στερεοφωνικό και μου έλεγαν "μια φορά όμως και μετά τέρμα, έτσι; έχουμε και διάβασμα".

Προσπαθούσα να καταλάβω τι μου άρεσε από αυτό το πράγμα και γιατί μου άρεσε τόσο πολύ. Νομίζω ότι ο ήχος της κιθάρας καθόρισε το γούστο μου. Την επόμενη χρονιά άρχισα μαθήματα κλασικής κιθάρας και στα 14κάτι μπήκα στο πρώτο μου πανκ-ροκ συγκρότημα.

Τα αγαπημένα μου τραγούδια από εκείνα τα δυο άλμπουμ ήταν τα Prophet's Song, You Take My Breath Away, Death On two Legs, You And I, White Man, I am Inlove with My car...

Στην πορεία, και ανακαλύπτοντας τη δισκογραφία τους, διαπίστωνε κανείς ότι οι Queen δεν ήταν ένα πράγμα, ήταν πολλά συγκροτήματα μαζί και ότι τον Freddie πλαισίωναν τρεις μουσικοί που θα μπορούσαν καλλιστα ο καθένας τους να είναι leader στο δικό του group. Εdit: ή αν όχι, που δεν υστερούσαν καθόλου σε επίπεδο ερμηνείας ή songwriting.

Λάτρευα τον Mercury, αλλά κάτι παθαινα και με τη φωνή του Τaylor... Κι αυτή η κιθάρα...

 

[TamTam]

Είναι γνωστή η ιστορία πίσω από τις ατέλειωτες ώρες κάθε νότα και κάθε αρμονία και κάθε playback

Και φυσικά ακόμα τότε οι Queen "δεν το είχαν".

Το απέκτησαν μετά.

Μετά το κομμάτι αυτό και μετά από την απίστευτη παραγωγή του Roy Thomas Baker

 

Νομίζω ότι τους αδικείς. Οι δυνατότητες τους είχαν φανεί από το Sheer Heart Attack. Μπορεί να έπαιζαν speed rock και hard κομμάτια, όπως το ομώνυμο που το διασκεύασαν χρόνia μετά και οι Metallica, αλλά, είχαν αρχίσει ήδη από το 1974 να ξεδιπλώνουν το τι μπορούσαν να κάνουν...

Ακου τα Lilly of the Valley, Lap of the Gods, Flick of Wrist από εκείνο το άλμπουμ,,,

Eξάλλου, μιλάμε για εποχές που μέσα σε δυο χρόνια, τα συγκροτήματα έκαναν τρια άλμπουμ... όχι όπως σήμερα. Θέλω να πω ότι η φάση τους είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει από το 1973, πριν φτάσουν στην "διλογία" των A day at the Races και Night At the Opera, το '75-76. Kαι επιπλέον, ήταν ήδη εξαιρετικά δημοφιλείς, με συναυλίες στο εξωτερικό και παγκόσμια περιοδεία, πολυ΄πριν το '75.

 

 

 

 

[trolley]

Ρε Ταμταμ, έχω συγκινηθεί τόσο πολύ που δεν πατάω το play να δω το βίντεο.

 

Το Live Killers ήταν το πρώτο που είχα αγοράσει, χωρίς να ξέρω τίποτε για το όλο ζήτημα οπότε καταλαβαίνετε τι έπαθα. Μία εβδομάδα μετά αγόρασα το Night At The Opera και A Day at The Races την ίδια μέρα (νομίζοντας ότι πρόκειται για... διλογία, ένεκα των γραφιστικών ομοιοτήτων στο εξώφυλλο.

 

Μετά άρχισα να γράφω του στίχους του Death On Two Legs σε κάτι χαρτοπετσέτες, μία εκ' των οποίων έπεσε στα χέρια της κόρης ενός καθηγητή μαθηματικών  που μου έκανε ιδιαίτερα και η οποία άρχισε να σκέπτεται πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα, οπότε αρχίσαμε να κάνουμε περισσότερη παρέα.

 

Τελευταίο επεισόδιο, πριν τέσσερα χρόνια, ένα πρωί παίρνω τηλέφωνο ένα φίλο μου και του λέω "ρε, δεν πάμε όπως είμαστε να πάρουμε όλους τους δίσκους των Queen άλλη μία φορά, έτσι για να υπάρχουν σε cd;"..."άσε, πάω να τους πάρω και έρχομαι", είπε.

 

Τους μοιράσαμε στα δύο, και έτσι έχει έως σήμερα.

 

:)