Ο αργός θάνατος της ηλεκτρικής κιθάρας (Washington Post)

[fusiongtr]

Φούζιε,

μέταλ και ψυχοθεραπεία σου χρειαζόταν από τότε!  ;D

Το διόρθωσα. :D

[schreivox]

  Πιστεύω ότι το άρθρο απευθύνεται στην αμερικάνικη πραγματικότητα παρ'ότι οι πωλήσεις βέβαια, αφορούν όλο τον κόσμο. Ίσως είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα που ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει κι εδώ, τι να πω..ίσως τα πιτσιρίκια προτιμούν να πιάσουν σήμερα κάνα μικρόφωνο να χώσουν ρίμες.

 

  Η κιθάρα η ηλεκτρική είναι συνυφασμένη με το ροκ..και καλά κάνει θα μου πείτε..απ'την άλλη χαίρομαι όταν βλέπω ότι αξιοποιειται από νέους μουσικούς και για neosoul, rnb ' (καλά για jazz υπάρχει ρεύμα σταθερά πιστεύω- θα είχε πλάκα να δουμε τις πωλήσεις των hollowbodies χαχαχαχα)

 

 

[schreivox]

Επίσης, γιατί πιστεύω ότι κάτι αντίστοιχο κι εδώ έχει γίνει με το δικό μας μπουζούκι. Και μάλιστα με περιπτώσεις που η ηλεκτρική κιθάρα παίρνει το ρόλο του (βλέπε σχήματα λαϊκοποπ με 2 ηλεκτρικές!)

[BillTrantos]

Ας δώσω κι εγώ το feedback μου ως μάλλον ο μικρότερος της παρέας. ;D

 

Εγώ ουσιαστικά έπιασα κιθάρα το 2009-2010, σε ηλικία τότε 14-15 ετών. Την εποχή εκείνη δεν ήταν της "μόδας" το να παίζεις ροκ-μέταλ με την έννοια που το συζητάμε εδώ. Τότε της μόδας ήταν η core, τα παρακλάδια της και γενικά scream φάση, η οποία και κράτησε βαριά έως το '13-'14. Και όταν λέω της μόδας, εννοώ μεταξύ "μουσικών". Δε θεωρούσουν cool στον σχολικό κύκλο αν έπαιζες μουσική, μάλλον για nerd σε περνούσαν, απλά εγώ ήμουν τυχερός που έπαιζα και μπάλα. Όλοι τότε ήταν αθλητές ή gamers, έψαχνα με το κιάλι άτομα στον Πειραιά του 2009.

 

2 μαγαζιά είχε τότε η περιοχή, χαμός κάθε μέρα μέσα, αλλά από τα ίδια άτομα. Μία να δουν το νέο πετάλι της Boss, μία τον νέο Spider III της Line 6, you name it. Πλέον 2-3 άτομα θα μπουν εκεί μέσα κάθε μέρα. Φταίνε πολλά πράγματα γι'αυτό, από συμπεριφορές, μέχρι το internet και τις τάσεις της εποχής. Μεγάλη κουβέντα κι αυτή όμως.

 

Τώρα, το 2017, το γεγονός ότι οι επιλογές είναι πραγματικά άπειρες, από εξοπλισμό έως μουσικά είδη, δημιουργεί νέες τάσεις καθημερινά. Είναι λογικό η παλιά γενιά να μην προλαβαίνει να ακολουθήσει, εγώ ας πούμε θα ανοίξω το Instagram, θα δω 10 hashtags και θα ξέρω σε 2 λεπτά ποιος παίζει πού, με ποιον, τι project, κλπ. Ακόμα κι εγώ ως παιδί, ξεκίνησα όπως όλοι, με κλασικούς καλλιτέχνες, Stones, Beatles, Queen, AC/DC και όλα αυτά τα καλά πράγματα. Ο ρυθμός της εποχής μου όμως και η πληθώρα πληροφοριών με τράβηξαν γρήγορα από εκεί σε ένα τεράστιο φάσμα κιθαριστών, από τον Yngwie και τον Rhoads, έως τον Loomis, τον Wes Hauch, τον Jason Richardson, αλλά και τον Mayer, τον Govan, τον Rabea Massad και άλλους.

 

Πού θέλω να καταλήξω με όλες αυτές τις πιθανόν ασυνάρτητες σκέψεις; Στο ότι με την πάροδο του χρόνου, το παλιό παντρεύεται το νέο, συνδυάζονται και έτσι προκύπτουν τρίτοι συνδυασμοί, νέοι, όχι ξένοι, με κοινά στοιχεία από πολλές εποχές. Σε άλλους μπορεί να αρέσει και να θέλουν να το πάνε παρακάτω, σε άλλους μπορεί να αρέσει ακριβώς όπως είναι και σε άλλους μπορεί να μην αρέσει καθόλου και να θέλουν να μείνουν στα παλιά, τα δικά τους.

 

Έτσι πάει από τη μουσική, την εξάσκηση, αλλά και τον μουσικό εξοπλισμό. Ο κύριος που θρηνεί στο άρθρο, έχει μείνει στα Αμερικανικά 70s και με βάση αυτά κρίνει. Είναι λοιπόν για μένα μάταιο να μιλάμε για "τέλος" και "θάνατο" του οργάνου. Κιθάρες αγοράστηκαν και λόγω του Cobain και του Edge, παικτών που δεν έπαιζαν τις κάλτσες τους, άρα δεν είναι θέμα επιρροών, ικανοτήτων, μελέτης και εντυπωσιασμού. Κιθάρες πάντα θα πουλιούνται, φθηνές, ακριβές, Αμερικανικές, Ασιατικές, απλά αυτή τη στιγμή οι Ασιάτες έχουν πατήσει κάτω τους Αμερικανούς σε θέμα οικονομικού ανταγωνισμού.

 

Και τέλος, νιώθω τυχερός που γεννήθηκα την εποχή αυτή που η τεχνολογία είναι σε αυτό το σημείο. Δε νομίζω ότι έμαθα "χειρότερα" επειδή μπορούσα να μπω YouTube, ή επειδή υπάρχει το Guitar Pro.Ίσα ίσα που μέσω του Internet μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω και να εξερευνήσω πολλά διαφορετικά πράγματα και να ανοίξω τους ορίζοντές μου χωρίς να απορρίπτω απόλυτα τίποτα. Ο σκοπός είναι να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και άνετη, δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί στα 80s μελετούσαν "καλύτερα". Τι κάνει καλύτερο το ότι μπορεί κάποιος να έψαχνε 3 μήνες για ένα Notation book, ενώ τώρα υπάρχει σε PDF και το βρίσκεις σε δευτερόλεπτα; Χειρότερο είναι, γιατί τώρα τους 3 μήνες αναζήτησης τους κάνεις απευθείας μελέτη, λιγότερος κόπος, περισσότερος καθαρός χρόνος διαθέσιμος.

[otto##]

[TamTam]

Mε κατάστρεψες! Δυο ώρες κάθισα και το είδα...  ;D

[ekim]

Παιδιά να προσθέσω τον προβληματισμό μου.

Όλοι οι hendrix, stones, clapton, you name it guitar heroes του παρελθόντος δεν έγραφαν και λίγο σε λευκό χαρτί; Ας πούμε δεν υπήρχε η σύγκριση με ανάλογα μεγέθη ή για να το θέσω καλύτερα, δεν υπήρχε καταγεγραμμένο ανάλογο μέγεθος.

Ενώ τώρα π.χ. ο kenny wayne shepherd ίσως συγκρίνεται, αδίκως κατ' εμέ, με τον srv και χάνει εκ προοιμίου.

Εδώ μέσα νομίζω ο SF είχε γράψει σ' ένα παλιότερο θέμα σχετικό με τον frusciante, ότι δεν θέλουμε άλλον frusciante, έχουμε έναν και μας φτάνει, εκτός του ότι δεν θα τον φτάσεις ποτέ, φτιάξε κάτι δικό σου.

Κάτι αντίστοιχο νομίζω ισχύει και στην ελληνική παραδοσιακή, λαϊκή, κ.λπ. μουσική

 

Ίσως βέβαια παίζει μεγάλη σημασία και η εποχή, τα διατιθέμενα μέσα και γενικά που είναι στραμμένη η προσοχή μας

[X-minor]

Αφού επανήλθε το θέμα σε άλλο ποστ, θ'αφήσω κι αυτό εδώ γιατί θα συμφωνήσω με τα περί guitar heroes.

 

Άγιος Δύτης: Το τέλος των guitar heroes

[RayDTutto]

[Holystone]

Εγω στο ολο αυτο, θα εβαζα αλλο τιτλο:

 

Ο αργός θάνατος της "Δυτικής Κατασκευαστικά" Ηλεκτρικής Κιθάρας (Washington Post)

 

1. Ειναι αληθεια, οτι πλεον, και μετα απο τοσα χρόνια, οι Ασιατικες Κατασκευαστικά κιθάρες (και δεν εννοω στις Mainstream Εταιριες, Made in China: πχ Squier/ LTD/κλτ), τεινουν να ανεβαινουν σε ποιότητα, και να φτανουν να περνανε το "κατωφλι- threshold" των οργανων που θα μπορουσαν να σταθουν σαν πραγματικα όργανα, σε πραγματικές καταστασεις, πχ σε live.

 

2. Πολύ φοβαμαι οτι οντως υπολογιζονται πωλήσεις που μπορουν να μετρηθουν απο τις μεγαλες μαρκες κιθαρων.

 

3. Κατα την γνωμη μου, πλεον, το μεγαλυτερο ποσοστο των καταναλωτων, δεν ειναι οι επαγγελματιες μουσικοι. Αλλα ολοι οι υπολοιποι. Και αυτη η κατηγορια αγοραστων, κανει στροφη σε πιο συμφερουσες αγορες. Πχ, Vintage, Harley Benton, ακομα και μια καινουργια μαρκα καθαρα κινεζων κιθαρων τις BadCat.

 

4. Οι κινεζοι περνανε πλεον την φαση της ΤΟΥΟΤΑ. (αυτο επαληθευεται και απο την αγορα στα smart phones). Εχω ακουσει την ιστορια (αν δεν ειμαι λάθος) που οι Ιαπωνεζοι για να μπουν καλα στην αγορα, αντιγραφανε των Δυτικων τα αυτοκινητα κτλ. Βαλανε το Ιαπωνεζικο δαιμονιο, κτλ και εχουν καταξιωθει.

Ακριβως ετσι πλεον κανουν και οι Κινεζοι. Αντιγραφουν μεχρι και τωρα πχ ως Chibson κιθαρες, αλλα απο ενα σημειο και μετα, εχοντας αποκτησει την τεχνογνωσια, θα φτιαχνουν κιθαρες μετριας προς καλής ποιοτητας, με δικη τους φιρμα, γλιτωνοντας προβληματα με δικηγορους κτλ. Πχ μια καινουργια μαρκα BadCat, που τις φτιαχνει λενε 1(ενας) κινεζος.  ::)

 

Οποτε, ξερουν στην Αμερικα οτι εχουν πεσει οι πωλήσεις, μετρωντας τις mainstream εταιριες (που μπορουν)

Απο εκει και μετα, ας ρωτησουν πχ τις πωλήσεις κιθαρων σε ενα ηλεκτρονικο καταστημα πχ Θωμα/ musicstore και ενα σωρο άλλα, και τοτε να δουμε αν εχουν πεσει οι πωλησεις στις κιθαρες