Ο αργός θάνατος της ηλεκτρικής κιθάρας (Washington Post)

[TamTam]

μάλλον σε εννοώ

 

αλλά ας μιλήσω κι εγώ σαν 26ρης

 

Δεν γνώρισα ούτε έναν όταν ήμουν μικρότερος , να έπαιζε κιθάρα και να έπιασε μουσικό όργανο ούτε για Κλαπτον, ούτε για Τζιμι , ούτε για Ρορυ

 

Θέλαμε να παίξουμε αυτά που ακούγαμε και ήταν επικαιρότητα

 

:) Ισχύει.

Να σου μιλήσω κι εγώ με +20 χρόνια. Όταν βλέπαμε τον Blackmore, θυμώναμε που έσπαγε τις κιθάρες ενώ εμείς παίζαμε με κάτι Sanox λευκές απομιμήσεις strat (δεν υπάρχουν πια) της συμφοράς, αλλά θέλαμε να του μοιάσουμε. Μιλάω για την παρέα μου -κάτι μαθητές του Δρόλαπα κλπ.

Όταν φτάσαμε τεχνικά να παίζουμε τα κομμάτια τους καλύτερα κι από τους ίδιους :) (μιλάω πάντα για τον Blackmore ή τον Rory... μεθυσμένο), πάλι θέλαμε να τους μοιάσουμε. Ποτέ δεν πάψαμε. Αυτό εννοώ ίνδαλμα.

Σήμερα, ο Mayer ή ο Bonamassa -για να αναφέρω δυο κιθαρίστες που γουστάρω τρελά τον τρόπο που παίζουν, δεν προξενούν κάτι τέτοιο στα παιδιά που κάνουν κιθάρα στις μουσικές σχολές της Αθήνας.

Αντιθέτως, ο Keith Richards ας πούμε, και σε στάση λωτού να τον δεις να κοιτάζει την κιθάρα, θα αναγνωρίσεις ότι κάτι της κάνει. Και ότι θέλεις να της το κάνεις κι εσύ.  ;D

[fusiongtr]

Να καταθέσω εδώ και μια .... ιδιόμορφη προσωπική εμπειρία.

Κάποτες, στα παλιά τα χρόνια, κάπου ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, μου είπε ο "αδερφός" μου gvour, ότι είχε κανονίσει με ένα παλικάρι, να πάνε κάπου στην Μεταμόρφωση (νομίζω), και να τζαμάρουν σε κάποιο χώρο που υπήρχε εκεί, και με προσκάλεσε να πάω κι εγώ.

 

Θάμανε καμιά 20-αριά 22-αριά (μπορεί και λιγότερο, αλλά μπορεί και περισσότερο, δεν θυμάμαι) και ο gvour ακόμα μικρότερος.

 

Παίρνει λοιπόν την κιθάρα του, συναντιώμαστε κάπου στο κέντρο, παίρνουμε λεωφορείο, ρίχνουμε περπάτημα μετά, και φτάνουμε.

 

Πάρε κιθάρα εσύ, όχι εσύ, κλπ, δεν ήξερα τι σκατά να παίξω.

Πάσχισα λίγο να βρώ το θέμα του Bad penny, έπαιξε κι ο gvour (gallagher, Lizzy, blues, κλπ), αλλά ήταν δύσκολα (φανταστείτε δυο τύπους με μια κιθάρα, και ένα άλλο παλικάρι να προσπαθεί στα τύμπανα, χωρίς να είναι καν ντράμερ).

Πιο πολύ χαβαλέ κάναμε παρά παίζαμε.

 

Πέρασε καμιά ώρα, και ακούσαμε αυτοκίνητο να σταματάει απ' έξω.

Βγαίνουμε και βλέπουμε ένα βανάκι, από μέσα βγήκαν τέσσερεις-πέντε πιτσιρικάδες (στα τότε μάτια μας ήταν πιτσιρικάδες, φανταστείτε ηλικίες), οι οποίοι, έβγαλαν από το βανάκι κάτι ενισχυτάρες, κάτι φέτες με λαμπάκια, μπάσα, κιθάρες, μικρόφωνα, και τα έστησαν όλα μέσα σε 5 λεπτά, στον χώρο που είμασταν εμείς πριν.

 

Μας φύγαν τα σφραγίσματα.

 

Καθήσαμε από περιέργεια να ακούσουμε λίγο την πρόβα.

Σκοτώνανε λέμε, μπάντα δεμένη, φωνή, κιθαράκλες, εφφέ, σόλα, τα πάντα όλα.

Μέταλ της εποχής (τέλη 80s).

 

Μετά πήραμε σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής προς την στάση του λεωφορείου.

 

Δύο γέροι μπλουζίστες (τότε) με μια κιθάρα στα χέρια, απογοητευμένοι από τις ικανότητές μας σε σύγκριση με την νεολαία, σκυφτοί μέσα στο σούρουπο, με ένα πικρό χαμόγελο ματαιότητας.

 

Ξοφλημένοι.

Γέροι 20κάτι (μπροστά στους πιτσιρικάδες), παλιομοδίτες.

 

Εμείς είχαμε μια κιθάρα (θα μπορούσαμε να είχαμε και δύο αν έφερνα και την δικιά μου), και οι πιτσιρικάδες ξεφόρτωσαν ένα βαν όργανα.

 

Εκεί είναι η αγορά.

 

Συγγνώμη για το πρήξιμο.

 

 

 

[Επισκέπτης]

Γιατι θεματα σαν αυτο δεν μεταφερονται στην παιδικη χαρα ή στο περι ανεμων και υδατων?

Επειδη υπαρχει ειδικο υποφορουμ. αν δεν εβλεπα τα 80 σχολια θα πιστευα οτι ειναι θεμα χρονου να μεταφερθει...

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Παντως υπαρχει κιθαρα και με σολο σε τραγουδι με δις προβολες, το Thinking out loud.

[TamTam]

Να καταθέσω εδώ και μια .... ιδιόμορφη προσωπική εμπειρία.

Κάποτες, στα παλιά τα χρόνια, κάπου ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, μου είπε ο "αδερφός" μου gvour, ότι είχε κανονίσει με ένα παλικάρι, να πάνε κάπου στην Μεταμόρφωση (νομίζω), και να τζαμάρουν σε κάποιο χώρο που υπήρχε εκεί, και με προσκάλεσε να πάω κι εγώ.

 

Θάμανε καμιά 20-αριά 22-αριά (μπορεί και λιγότερο, αλλά μπορεί και περισσότερο, δεν θυμάμαι) και ο gvour ακόμα μικρότερος.

 

Παίρνει λοιπόν την κιθάρα του, συναντιώμαστε κάπου στο κέντρο, παίρνουμε λεωφορείο, ρίχνουμε περπάτημα μετά, και φτάνουμε.

 

Πάρε κιθάρα εσύ, όχι εσύ, κλπ, δεν ήξερα τι σκατά να παίξω.

Πάσχισα λίγο να βρώ το θέμα του Bad penny, έπαιξε κι ο gvour (gallagher, Lizzy, blues, κλπ), αλλά ήταν δύσκολα (φανταστείτε δυο τύπους με μια κιθάρα, και ένα άλλο παλικάρι να προσπαθεί στα τύμπανα, χωρίς να είναι καν ντράμερ).

Πιο πολύ χαβαλέ κάναμε παρά παίζαμε.

 

Πέρασε καμιά ώρα, και ακούσαμε αυτοκίνητο να σταματάει απ' έξω.

Βγαίνουμε και βλέπουμε ένα βανάκι, από μέσα βγήκαν τέσσερεις-πέντε πιτσιρικάδες (στα τότε μάτια μας ήταν πιτσιρικάδες, φανταστείτε ηλικίες), οι οποίοι, έβγαλαν από το βανάκι κάτι ενισχυτάρες, κάτι φέτες με λαμπάκια, μπάσα, κιθάρες, μικρόφωνα, και τα έστησαν όλα μέσα σε 5 λεπτά, στον χώρο που είμασταν εμείς πριν.

 

Μας φύγαν τα σφραγίσματα.

 

Καθήσαμε από περιέργεια να ακούσουμε λίγο την πρόβα.

Σκοτώνανε λέμε, μπάντα δεμένη, φωνή, κιθαράκλες, εφφέ, σόλα, τα πάντα όλα.

Μέταλ της εποχής (τέλη 80s).

 

Μετά πήραμε σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής προς την στάση του λεωφορείου.

 

Δύο γέροι μπλουζίστες (τότε) με μια κιθάρα στα χέρια, απογοητευμένοι από τις ικανότητές μας σε σύγκριση με την νεολαία, σκυφτοί μέσα στο σούρουπο, με ένα πικρό χαμόγελο ματαιότητας.

 

Ξοφλημένοι.

Γέροι 20κάτι (μπροστά στους πιτσιρικάδες), παλιομοδίτες.

 

Εμείς είχαμε μια κιθάρα (θα μπορούσαμε να είχαμε και δύο αν έφερνα και την δικιά μου), και οι πιτσιρικάδες ξεφόρτωσαν ένα βαν όργανα.

 

Εκεί είναι η αγορά.

 

Συγγνώμη για το πρήξιμο.

 

Νομίζω ότι υπερβάλλεις !

Δεδομένου ότι εσείς ΔΕΝ θέλατε να παίξετε metal, δεν θα έπρεπε να αισθάνεστε έτσι! Καταλαβαίνω τη ζήλεια για το equipment ή για το εύρος δυνατοτήτων του άλλου, προσωπικά όμως, πρωτίστως θαυμάζω κάποιον και χαίρομαι γι΄αυτόν, σέβομαι αυτό που κάνει -αν το κάνει καλά- ακόμη κι αν η μουσική του δεν είναι του γούστου μου, αλλά δεν τον φθονώ, γιατί αυτό πυο θέλω να κάνω εγώ -δεδομένων των δυνατοτήτων μου και του προσωπικού μου γούστου- είναι κάτι άλλο, και σίγουρα δεν είναι metal.

 

Στα late '80s είχα ακούσει κι εγώ πολλές σπουδαίες συνοικιακές μπάντες που έπαιζαν μεταλ, αλλά δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που μου άρεσε να παίξω! Να είσαι σίγουρος ότι κι εκείνοι που είδες, ίσως το είχαν δύσκολο να παίξουν αυτά που παίζατε εσείς.

 

Για να το συνδέσω και με το θέμα: σε κάθε περίπτωση, το μέλλον των πωλήσεων ηλεκτρικών κιθαρώνε, εξαρταται και από την άνθηση (ή όχι) της rock σκηνής. Και όχι μόνο τοπικά, αλλά παγκόσμια.

Ι guess we need more heroes.

 

[fusiongtr]

Δεδομένου ότι εσείς ΔΕΝ θέλατε να παίξετε metal,

Και βέβαια θα θέλαμε αν μπορούσαμε και αν είχαμε τον εξοπλισμό.

 

Φυσικά κανένας φθόνος δεν υπήρχε, μόνο μια αίσθηση ότι έχουμε ξεπεραστεί κατά πολύ πια από τα δεδομένα της εποχής.

[otto##]

[TamTam]

Και βέβαια θα θέλαμε αν μπορούσαμε και αν είχαμε τον εξοπλισμό.

 

Φυσικά κανένας φθόνος δεν υπήρχε, μόνο μια αίσθηση ότι έχουμε ξεπεραστεί κατά πολύ πια από τα δεδομένα της εποχής.

 

Μισό ρε φίλε μου... νόμιζα ότι ήσασταν σε άλλη φυλή (η μεταλλάδες ήταν γκέτο όπως και να το κάνουμε)

α) Και δεν έπαιξες μέταλ τα επόμενα χρόνια;

β) δεν γίνεται να νιώθεις ξεπερασμένος όταν είσαι 20κάτι! Τόσο δεν είπες ότι ήσασταν; Όλοι περνάμε φάσεις!

[fusiongtr]

β) δεν γίνεται να νιώθεις ξεπερασμένος όταν είσαι 20κάτι! Τόσο δεν είπες ότι ήσασταν; Όλοι περνάμε φάσεις!

Μα γι'αυτό το έγραψα.

Για το περίεργο του πράγματος. :)

[TamTam]

Φούζιε,

μέταλ και ψυχοθεραπεία σου χρειαζόταν τότε!  ;D

 

Όττο,

όλοι πάνω κάτω τα ίδια σκεφτόμαστε νομίζω