Ο αργός θάνατος της ηλεκτρικής κιθάρας (Washington Post)

[panorios]

Έχουμε κι εμείς τα προβλήματά μας,

τι να πούνε οι φαγκοτίστες δηλαδή;

;D

[marathon]

Έχουμε κι εμείς τα προβλήματά μας,

τι να πούνε οι φαγκοτίστες δηλαδή;

;D

...οι...ποιοι? ;D

Sample Modeling | Flutes Demos

[Jazzjoker]

Δημήτρη διαφωνούμε σε πολλά ως προς το θέμα αλλά η κουβέντα δεν παύει να έχει για μένα τουλάχιστον ενδιαφέρον. Παραθέτω το πού δε σε ακολουθώ:

 

Εγώ από τον Carlos, πήγα Peter Green, Gabor Szabo, AC Jobim, Tito Puente, Gene Ammons. Και μου πήρε 30-40 χρόνια να ολοκληρώσω τον κύκλο.

 

Τι εννοείς ολοκλήρωσες τον κύκλο; Ολοκληρώνεται ποτέ; Επίσης αν όντως υπάρχει μια ας πούμε ενδεδειγμένη σειρά μελέτης όσον αφορά κιθαρίστες, γιατί πρέπει να είναι η ίδια για όλους;

 

Δεν ξέρω αν ο νέος σήμερα έχει την υπομονή να πάει από τον Govan πέρα απ τον Hendrix

 

Εδώ εκφράζεις μια άγνοια η οποία έχει μετατραπεί σε αφορισμό. Δηλαδή "δεν ξέρω αν, άρα όχι". Αλλά ακόμα κι αν δε θέλει να πάει πέρα απ' τον Govan και τον Hendrix, γιατί αυτό είναι επιλήψιμο; Εσύ είχες την όρεξη και την υπομονή, δε σημαίνει ότι όλοι την έχουν ή πρέπει να την έχουν. Ούτε ότι αυτό σημαίνει ότι θα υστερούν σε κάτι.

 

Ποιός θα πάει πίσω στον Szabo όταν κυνηγάει τα 64α των παραπάνω...?

 

Πάρα πολλοί το έχουν κάνει και παλιότερα και τώρα. Ωρίμασαν/μεγάλωσαν/άλλαξε η αισθητική τους κλπ.

 

πήγα μια φορά να αγοράσω κάτι από ένα παληκάρι στο νοιζ και έβγαλε την κιθάρα του και άρχισε να μου παίζει 64α λες και τον κυνηγούσαν. Κι όταν έπιασα την κιθάρα του να δώ πως είναι με ρώτησε "έχεις χτυπήσει το χέρι σου?"

και δεν ήταν 15ρης. σχεδόν 30ρης ήταν.

 

Παραθέτεις μια ιστορία το νόημα της οποίας μου διαφεύγει. Και λοιπόν τι έγινε που ο 30άρης είχε μελετήσει και έπαιζε πολύ γρήγορα; Σημαίνει κάτι αυτό για τη γενιά του; Κι εγώ θυμάμαι ότι τέλη δεκαετίας 80 αρχές 90, η συντριπτική πλειοψηφία των ηλεκτρικών κιθαριστών ήταν μεταλλάδες ή το λιγότερο σκληροί ροκάδες και όλοι είχαν μακριά μαλλιά. Επίσης προσπαθούσαν να παίξουν σαν τον μάλμστην. Με τα χρόνια κάποιοι άλλαξαν πορεία, κάποιοι παρέμειναν εκεί. Όπως πάντα συμβαίνει δηλαδή.

 

Θέλω να πω ξεκινάνε με τον στόχο να βγούν ολοκληρωμένοι κλώνοι στο γιαλί.

Αδιαφορώντας για το τι "πρέπει" να μεσολαβήσει.

 

Όλοι μας κάπως έτσι δεν ξεκινήσαμε; Εγώ όταν πρωτοέπιασα ηλεκτρική κιθάρα, ήθελα να παίζω ακριβώς σαν τον Slash και τον Kirk Hammet. Κλώνος στο γυαλί δηλαδή (αν μπορούσα) και φυσικά είχα πλήρη άγνοια και αδιαφορία για το τι μεσολαβεί. Αρκετά αργότερα και θέλοντας να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη μουσική, άρχισα να συνειδητοποιούμαι και να ψάχνω πράγματα. Τα πρώτα βήματα είναι τα ίδια για κάθε εποχή νομίζω. Κάποτε οι περισσότεροι προσπαθούσαν να γίνουν κλώνοι του Blackmore και του Page. Τώρα του Govan και διαφόρων άλλων.

 

Τώρα το παιδί που δεν έπαιζε Λοίζο, δεν ήταν επειδή δεν είχε μάθει το μάθημά του, αλλά επειδή δεν ήξερε να συνοδέψει ένα άλλο παιδί, σε κάτι απλό σαν τον δρόμο που είχε την δική του ιστορία ή την αριστοτέλους που γερνά...

Χέντριξ όμως με #9 έπαιζε μια χαρά...

 

Αν έσκιζε το purple haze όπως λες, πλην του E7#9, ήξερε τουλάχιστον να παίξει και μπαρέ ακόρντα. Συνεπώς το πιο πιθανό είναι ότι απλά δεν είχε ακούσει ποτέ το δρόμο και όχι ότι δεν είχε το επίπεδο να παίξει C,G,F ανοιχτές συγχορδίες. Εκτός κι αν τον ρώτησες και σου είπε ότι είχε μάθει το purple haze παπαγαλία και πλην αυτού δεν ξέρει τι του γίνεται. Αλλά ακόμα κι αυτό να συνέβη, είναι απλά μία περίπτωση που δε σημαίνει τίποτα. Εγώ αντιστοίχως γνωρίζω νέους ανθρώπους που παίζουν clapton και albert king αλλά και megadeth ξέρω γω και αν τους βάλεις σε μια σκηνή να παίξουν το έλα στην παρέα μας φαντάρε, μπορεί να μην το έχουν ακούσει ποτέ αλλά θα βγάλουν τα ακόρντα με το αυτί. Αλλά ούτε και αυτό σημαίνει κάτι για τη νέα γενιά. Πάντα υπήρχαν και οι μεν και οι δε.

 

[dimsonic]

αν συμφωνούσαμε σε όλα δεν θα γινόταν κάν συζήτηση.

Οπότε έχουμε ένα κέρδος.  ;)

 

Σε πολλά έχεις δίκιο...

Ίσως γενικεύω. Το έχω αυτό το κουσούρι.

Επίσης πολλές φορές όπως τώρα, βαριέμαι να αναπτύξω τις σκέψεις μου και βιάζομαι να κλείσω το θέμα με έναν...αφορισμό.

 

Ίσως να φταίει το γεγονός ότι πολλά πράγματα θεωρώ ότι τα έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν θέλω να τα πάω παραπέρα και that's it.

Για το θέμα του κύκλου, που έκλεισε, εννοώ ότι έκλεισε με τις βασικές επιρροές του Carlos. Μετά κάποιες άλλες τις είχα ήδη καλύψει από άλλους ως αφορμή.

 

Όσο για το παιδί, ...ειλικρινά ήξερε και παπαγάλιζε καλά τον Hnedrix, αλλά βασικά ακκόρντα και σχετικές....γιοκ. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

 

 

Μ αρέσει πάντως που δεν το βάζεις κάτω και με ...τρέχεις.!

:D

Χαρά μου....

Πιστέυω να βγαίνει κάτι θετικό για την όλη συζήτηση, κι ας φαίνεται ότι έχω άδικο.

Δεν με πειράζει.

[dimsonic]

βέβαια....

ας συνειδητοποιήσουμε ότι σχολιάζουμε εδώ στο νοιζ όλοι, άρθρο της Washington Post.....

 

ούτε καν του Rolling Stone..... ::)

[TamTam]

Να προσθέσω εδώ, ότι και τα σύγχρονα ινδάλματα (από τον SRV έως τον Mayer και τον Bonamassa), κυνηγάνε τα παλιά μοντέλα στα όργανα, ίσως δηλαδή, να μην έχει καταφέρει να ταυτιστεί ένας σύγχρονος guitar hero (ο οποίος λόγω συνθηκών, σκηνής, θανάτου της music biz κλπ, όλα αυτά που λέτε και σωστά αναφέρετε, δεν φτάνει σε καμία περίπτωση την crossover επιτυχία ενός Page, Slash κλπ.

Ίσως πάλι έχει να κάνει και με το ότι η ροκ έχει γίνει πολύ του σαλονιού, οι καιροί δεν σηκώνουν αλητείες και ως εκ τούτου η απομυθοποίηση πάει σύννεφο.

Η έπαρση είναι πλέον (και ορθά κατά τη γνώμη μου) ελάττωμα, άρα πώς θα βγει κάποιος Hendrix, Prince, ή γενικά σταρ βεληνεκούς που να "ψαρώσει" τους πιτσιρικάδες με τόνους attitude;

 

Για να πάω στους youtube guitarists, ο Mike Hermans για παράδειγμα, θα ήταν άνετα star κιθαρίστας σε κάποιο συγκρότημα την εποχή που υπηρχαν πολλά καλά συγκροτήματα. Τώρα, δεν δείχνει καν το πρόσωπό του! Στον αντίποδα, ο Phil X , είναι πιο "σταρ" από αυτή την άποψη, εκκεντρικός και εφετζής (ανεξάρτητα από το αν μας/σας αρέσει ή όχι).

 

 

Τα ανίψια μου που είναι σήμερα 10-15 ετών (διευκρινίζω ότι δεν ασχολούνται με κάποιο μουσικό όργανο), ακούνε Green Day και Nirvana και αυτό το αποκαλούν "παλιά καλή μουσική".

Το θεωρώ πιο υγιές από το να ακουγαν σκυλάδικα, αλλά από την άλλη, αναγνωρίζω ότι το χαρακτηριστικό και των δυο αγαπημένων τους group είναι ότι έχουν "μούρη", attitude, ένα υλικό που φτιάχνει σταριλίκι.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι αξιόλογοι καλλιτέχνες που να μπορούν να φτιάξουν μύθο, με τόσα youtube videos και τόσα tutorials, τόσα behind the scenes και τόση καλοπροαίρετη ευδιαθεσία που έχουν πάντα σε όλα, διαφημιστικά, συνεντευξιαζόμενοι και σαν marketing. Ο Bonamassa και ο Mayer και πολλοί άλλοι, είναι αυτό που λέμε "καλά παιδιά". Ίσως, λέω ίσως, να μην χρειάζεται αυτό για να φτιάξεις μύθο, να πουλήσεις κιθάρες , δίσκους ή να περάσεις στο πάνθεον του... Κιθ Ρίτσαρντς, αλλά να χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο.

 

 

[Rebel_Of_South]

 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι αξιόλογοι καλλιτέχνες που να μπορούν να φτιάξουν μύθο, με τόσα youtube videos και τόσα tutorials, τόσα behind the scenes και τόση καλοπροαίρετη ευδιαθεσία που έχουν πάντα σε όλα, διαφημιστικά, συνεντευξιαζόμενοι και σαν marketing. Ο Bonamassa και ο Mayer και πολλοί άλλοι, είναι αυτό που λέμε "καλά παιδιά". Ίσως, λέω ίσως, να μην χρειάζεται αυτό για να φτιάξεις μύθο, να πουλήσεις κιθάρες , δίσκους ή να περάσεις στο πάνθεον του... Κιθ Ρίτσαρντς, αλλά να χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο.

 

νομίζω αυτή η παράγραφος έχει πολύ ενδιαφέρον και σε γενικές γραμμές συμφωνώ

 

ζούμε άλλες εποχές, τις ακραίας πληροφόρησης, του ιντερνετ της απομυθοποίησης κλπ . Είναι αδύνατο πλέον να χτίσεις μύθο γιατί 1) τις δημιουργούσαν οι εταιρείες 2) αυτό που λες για feelgood ανθρώπους και behind the scenes

 

Νομίζω οι τελευταίοι που έχτισαν ένα σταριλίκι , αλητεία , badassness , ένα μύθο ήταν  οι Slipknot (και ίσως οι SOAD μύθο μόνο ) και αυτοί στα πρώτα χρόνια . Αυτοί επειδή είναι "της γενιάς μου" πράγματι έκαναν παιδιά να πιάσουμε κιθάρα ασχέτως που κανείς δεν μπορούσε να βγάλει νότα

 

Δεν είναι πολύ παλιά αλλά ούτε και πρόσφατα

 

Το προσπαθούν και οι ghost αλλά προσωπικά δεν βρίσκω ούτε ενδιαφέρον ούτε impact . Οι Slipknotκαι έδωσαν γροθιά στο στομάχι π.χ.

[TamTam]

Rebel of south, το πόιντ που θέλω να κάνω, είναι ότι ενώ έχουμε πολυ καλύτερους τεχνικά παίχτουρες "στα χρόνια μας", δεν καταφέρνουν να φτάσουν το stardom ενός  Rory Gallagher ή ενός Blackmore αν με εννοείς.

Σα να λέμε: "Όταν είμαι καλός, είμαι πολύ καλός, όταν είμαι κακός, είμαι ακόμα καλύτερος".

 

[Rebel_Of_South]

μάλλον σε εννοώ

 

αλλά ας μιλήσω κι εγώ σαν 26ρης

 

Δεν γνώρισα ούτε έναν όταν ήμουν μικρότερος , να έπαιζε κιθάρα και να έπιασε μουσικό όργανο ούτε για Κλαπτον, ούτε για Τζιμι , ούτε για Ρορυ

 

Θέλαμε να παίξουμε αυτά που ακούγαμε και ήταν επικαιρότητα

 

 

 

 

[fusiongtr]

Σα να λέμε: "Όταν είμαι καλός, είμαι πολύ καλός, όταν είμαι κακός, είμαι ακόμα καλύτερος".

Εντάξει, αυτό θα το έλεγε ένας γνήσιος star/guitar hero, όπως ο Μάλμστην. ;D ;D ;D