Leslie West sound στο Mountain - Dream Sequence

[Yannis Methenitis]

https://youtu.be/5nT9jXYIUFI

 

Επιστρέφοντας χτες απο το Λαγονήσι στην Αθήνα, πήρα μαζί μου το CD των Mountain, Flowers of evil. Κάποτε το είχα βρει και αγοράσει χωρίς να το ακούσω.

 

Είχα το βινύλιο απο το 1972 και το είχα λιώσει στα 70'ς, ακούγοντας το όσο πιο δυνατά γινόταν τότε. Το άκουγα σε ένα πικαπ με ενσωματωμένο ενισχυτή και μεγάφωνα αυτοκινήτου σε ανοιχτά κουτιά που στέκονταν δίπλα στα αυτιά μου όταν ξάπλωνα την νύχτα στο κρεβάτι. Ενα δεξιά κι ενα αριστερά. Δεν υπήρχαν ακουστικά τότε μόνο κατι πανάκριβα Koss που έπρεπε να παραγγείλεις απο την Αμερική.

Νύχτες ατέλειωτες άκουγα το Dream Sequence στην μια πλευρά του δίσκου που ήταν γραμμένη live.

 

Κι εχτες το άκουσα μετά απο χρόνια πολλά.

Έλιωσα λέμε... συγκινήθηκα, κλάμα πολύ! Θυμήθηκα την εφηβεία μου και συνειδητοποίησα πόσο με έχει επηρεάσει παικτικά αλλά και ηχητικά ο Leslie West και ο δίσκος αυτός.

Πόσο ρυθμικό και ταυτόχρονα μεστό παίξιμο είχε ο άνθρωπος! Και τι ήχος!

 

Και ψάχνοντας στο youtube ανακαλύπτω μια συνέντευξη του που λέει πως για τον ήχο του, όλα ξεκίνησαν όταν πήγε να παίξει στο Filmore East. Οταν ανέβηκε στην σκηνή είδε πως του είχαν δώσει μια μικροφωνική Sunn Coliseum με εισόδους για μικρόφωνα αντι για κάποιον Fender... είχε όμως μεγάλη ένταση, volume για κάθε υποδοχή αλλά και master volume, κάτι που δεν υπήρχε στους κιθαροενισχυτές του τότε. Και έβγαλε αυτόν τον ήχο!

 

Κατα καιρούς κυκλοφορούν κάποια κομμάτια Sunn Coliseum PA head με 6550 ενισχύτριες λάμπες, του 1967 και πάνε περίπου στο 1,5 χιλιάρικο, για όσους ασχολούνται με τα vintage.

 

Η Sunn έφτιαξε αργότερα ενισχυτές για κιθάρα όπως λέει ο Leslie αλλά δεν είχαν καμμια σχέση. Περισσότερη επιτυχία είχαν στα μπάσα.

[Nestoras]

Θυμάμαι ένα φοβερό άρθρο του editor του Guitar world ή player.

-Σε κάποιο σώου τύπου Namm είχε ακούσει όπως τον περιέγραφε "the meanest/rawest guitar tone. Surely a 59 Les Paul on a Marshall stack. Kαι μόλις περνάει τον διάδρομο βλέπει τον Leslie West να παίζει a japanese copy guitar though a crappy little Roland amp.

Και καταλήγει "It's in the fingers man"

 

Y.Γ. Μην ξεχνάμε τη Les Paul Jr.  ;)

 

[dimsonic]

προχτές κάτι έβλεπα ή διάβαζα στο γιουτούμπι και πέφτω επάνω σε μιά δήλωση από άνθρωπο που δεν το περίμενα: ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο είναι ο Leslie West.

(μόνο που δεν θυμάμαι ποιός ήταν που το είπε....  ::))

[dimsonic]

πάντως για μένα εκείνη την εποχή ήταν τοτέμ το Nantucket Sleighride με το ομώνυμο κομμάτι και με το don't look around.

Μού είχαν έρθει σε κασέτα από φιλο και τα άκουγα σχεδόν κατ ιδίαν, γιατί τα θεωρούσα πολύ extreme να ακουστούν στο σπίτι...

[Yannis Methenitis]

Αμα σου πω κι εγω πως το πρωτοάκουσα... το θυμάμαι σαν παραμύθι.

 

Ηταν σε ένα μεσημεριανό διάλειμμα στο γυμνάσιο που πήγαινα στην Ζάμπια και ο κύριος Muller, ο καθηγητής της γυμναστικής, ένας ωραίος χίπης, είχε φέρει το πικαπ απο το σπίτι του και στην ηλιόλουστη πίσω αυλή του σχολείου, μας παρουσίασε μουσικές απο την δισκοθήκη του.

Led Zeppelin, Stray dog και Mountain θυμάμαι.

Μου είχαν πέσει τα σαγόνια... δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Αποκάλυψη ήταν.

 

Την επομενη μέρα έτρεξα στο Piano House, το μαγαζί της πόλης που πουλούσε κιθάρες και δίσκους και πήρα το Flowers of evil και το ομώνυμο άλμπουμ των Stray dog με τον μοναδικό Snuffy Walden, που άκουγα nonstop απο τότε και για καμμια... πενταετία.  :D

 

[dimsonic]

πρέπει να ήμουν βία βία 15 το 1972 άντε 1973...

έχω την εντύπωση ότι πήρα την κασέτα από έναν πιό ψαγμένο συνομηλικο.

Εκανα αντίγραφο σε μια πολύ φτηνή κασέτα (no name από αυτές που είχαν τα δισκάδικα για αντιγραφές, πολύ πριν πχ τις tdk) ήταν άσπρη θαλασσιά και είχε μάλλον μόνο την πρώτη πλευρά.

Φυσικά το nantucket από μόνο του ήταν ρέστα, καθώς ήταν πιό ήσυχο και slow αλλά είχε τα απίστευτα ξεσπάσματα στη μέση, ενώ στο don't look around θυμάμαι χαρακτηριστικά την cowbell στα solo breaks.

Είχα ακούσει ήδη αρκετό ροκ, και cream αλλά αυτό ήταν πιό άγριο. Ίσως πιό άγριο και από sabbath ή heep που τότε θεωρούνταν απαγορευμένα στα σπιτικά μας (ακόμα χούντα) λόγω εξωφύλλων και αγριάδας, σε σπίτια που οι γονείς ακούγαν πολύ ευχάριστα μαζί μας beatles, ακόμα και stones.

 

Οι mountain είχαν αυτό από φρενίτιδα, με στακάτο σέξιον, σωστά ροκ φωνητικά, κιθάρα που άγγιζε τα άγνωστα της τζαζ, καλό οργανίστα που δεν χώνονταν πολύ στον κιθαρίστα και μια αγριάδα στο ήχο της κιθάρας που αμέσως γύριζε σε λυρισμό...

Εντελώς παρεξηγημένοι.

Τους ανακάλυψα και του ξαναευχαριστήθηκα πρόσφατα χάρη στο spotify...

 

 

 

Ζάμπια?  ??? :o

[fusiongtr]

Ζάμπια?  ??? :o

Αν δεν τον έχεις δει ποτέ, σου λέω ότι είναι μαύρος. ;D ;D ;D ;D

[dimsonic]

το καπελάκι κρύβει...πολλά  ;)

[Nestoras]

το καπελάκι κρύβει...πολλά  ;)

Έκανε και παρέα με τον Michael Jackson, και του πήρε μερικά κουσούρια.  ::)

[dimsonic]

και μια και έγiνε αναφορά στο nantucket sleighride ας μεταφέρω εδώ μερικά πράγματα από παλιότερη ανάρτηση στο νετ

 

Το φαλαινοθηρικό Essex ξεκίνησε το 1820, μετά από μια γενική επισκευή, από το νησάκι Nantucket της Μασαχουσέτης στον Βόρειο Ατλαντικό με πλήρες πλήρωμα για τον Ειρηνικό για κυνήγι του μεγάλου θηλαστικού. Παρά τους καλούς οιωνούς και το υψηλό ηθικό τα πράγματα φάνηκε ότι δεν θα πήγαιναν τόσο καλά. Μετά από 5 άκαρπες εβδομάδες και αφού είχαν παρακάμψει το νότιο άκρο της Αμερικής το πλήρωμα είδε τους πρώτους πίδακες. Τρεις βάρκες έσπευσαν με τα πληρώματά τους ενώ πίσω στο καράβι έμειναν οι υπόλοιποι. Οι προσπάθειες να καθηλώσουν το θεώρατο κήτος γρήγορα αποδείχτηκαν μάταιες, καθώς αυτό αποδείχτηκε μεγαλύτερο και από το 30μετρο σχεδόν σκάφος. Το πληγωμένο θηλαστικό σύντομα επέστρεψε διαλύοντας το σκάφος και αφήνοντας το πλήρωμα στις βάρκες στον άγνωστο σ αυτούς Ειρηνικό. Μέσα στην αγωνία τους για τον φόβο των άγριων ιθαγενών οι ναυτικοί αγνοούν τις διαταγές του καπετάνιου να βγούν σε ένα ακατοίκητο νησί και ψηφίζουν την πιό μακρυνή νότιο αμερική. 100 μέρες βολόδερναν στη θάλασσα. Γιά κάποιο διάστημα έζησαν με τα λιγοστά τρόφιμα, μέχρι που βγήκαν σε ένα νησί. Αφού εξάντλησαν τις δυνατότητες σε τροφή του μικρού νησιού ξαναγύρισαν στη θάλασσα, όπου σιγά άρχισε να τους βρίσκει ο θάνατος έναν έναν. Στην αρχή τα πτώματα κηδεύονταν στη θάλασσα. Σύντομα επικράτησε η άποψη να γίνουν η τρόφη των υπολοίπων. Μιά από τις τρεις βάρκες απομακρύνθηκε και δεν την ξαναείδε κανείς. Οι υπόλοιπες συνέχισαν αν και χώρισαν στην πορεία. Στην βάρκα του καπετάνιου κάποια στιγμή έπρεπε να βρούν κάτι για φαγητό. Αποφασίζουν να θυσιαστεί ένας τους. Τραβούν κλήρο και πέφτει ο κλήρος στον 19χρονο ξάδερφο του καπετάνιου. Παρά την προσπάθεια του καπετάνιου να αποτρέψει το γεγονός, ο νεαρός αρνείται να δεχθεί εύνοια και δέχεται να θυσιαστεί. Στη συνέχεια τραβούν κλήρο για το ποιός θα είναι ο εκτελεστής. Κληρώνεται ένας φίλος του 19χρονου. Μερες μετά και αφού είχαν φάει τον 19χρονο ναυτικό τους διέσωσαν. Επίσης διασώθηκε και το πλήρωμα της δεύτερης βάρκας με τον πρώτο αξιωματικό.

Η τραγική ιστορία που καταγράφηκε αργότερα από τους διασωθέντες που ξαναβγήκαν στη θάλασσα ή άλλα θαλασσινά επαγγέλματα αλλά τελικά κατέληξαν μισότρελλοι, ήταν μιά από τις πηγές έμπνευσης για την συγγραφή του γνωστού μυθιστορήματος Moby Dick.

Από το θαλασινό χωριό του Nantcuket βγήκε και ο όρος nantucket sleighride που περιγράφει το τράβηγμα και γλύστρημα στην κορφή του κύματος με μεγάλη ταχύτητα του σκάφους μαζί με το πλήρωμα από το πληγωμένο κήτος μέχρι το τελευταίο να παραδώσει το πνεύμα.

Αυτός είναι και ο τίτλος του δεύτερου δίσκου του συγκροτήματος των Mountain. Φτιαγμένοι γύρω στο 1969 με βασικούς πυλώνες τον πληθωρικό κιθαρίστα Leslie West και τον πολυτάλαντο μουσικό, μπασίστα και παραγωγό Felix Pappalardi. Ο τελευταίος, μουσικά σπουδαγμένος ήταν το αφανές μέλος των Cream, όπου έκανε την παραγωγή αλλά και έπαιζε στους δίσκους τους. Επίσης μαζί τους ο Corky Laing στα τύμπανα και ο Steve Knight στα πλήκτρα.

Οι Mountain που βασιστηκαν στο προσωπικό σχήμα του West ήταν ένα συγκρότημα πρόδρομος των power trios που εμφανίστηκαν και γνώρισαν επιτυχία εκείνα τα χρόνια. 'Εχοντας ένα εξαιρετικά δεμένο ηχητικά και αρμονικά ντουέτο κιθάρας και μπάσου κατάφερναν να δώσουν έναν βαρύ, γεμάτο και σκληρό ήχο, πολύ πιό βαρύ και σκληρό από το rock ή το hard rock των τότε χρόνων, χωρίς να έχει το ύφος του οδοστρωτήρα που συναντούμε αργότερα στο heavy metal ή τα συναφή παράγωγά του. Η φωνή του West δένει απόλυτα με το στυλ ενώ μιά λέξη που ίσως θα χαρακτηρίζει το συγκρότημα είναι η λέξη drive.

Στο δίσκο Nantucket Sleighride toy 1971 ξεχωρίζουν το αρχικό Don't look around και φυσικά η ομότιτλη μπαλάντα nantucket sleighride με τα ξεσπάσματα στα τύμπανα στα κουπλε. Εξαιρετικοί και οι στίχοι του κομματιού που είναι αφιερωμένο στον αδικοχαμένο 19χρονο ναυτικό, που δίνουν έμφαση στη ζωή στη θάλασσα και όχι φυσικά στο τραγικό γεγονός και τις μακάβριες λεπτομέρειές του.

Οι Mountain έκαναν άλλους δυό δίσκους πριν χωρίσουν, συνεχίζοντας όμως γιά πολλά χρόνια να έχουν επιρροή σε όλα τα heavy metal συγκροτήματα που ακολούθησαν. Οι West και Pappalardi ασχολήθηκαν και με την παραγωγή...Αργότερα φτιάξανε το σχήμα West, Bruce & Laing, ενώ ο West έπαιξε σε διάφορους δίσκους όπως το περίφημο Who's next. Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι ο Pappalardi και ο Knight είχαν παίξει από το 1966 στους Devil's Anvil, ένα ψυχεδελικό συγκρότημα της εποχής με ελληνικές επιτυχίες όπως "Κλαίει η μάνα μου στο μνήμα" και "Τρία παιδιά βολιώτικα"...

Η μοίρα και για τούς πρωτεργάτες του συγκροτήματος δεν ήταν τόσο γενναιόδωρη. Ο Pappalardi γρήγορα κουφάθηκε από τις υπερβολικές εντάσεις και το 1983 δολοφονήθηκε από τη γυναίκα του. Ο West ζεί και βασιλεύει αν και φέτος το καλοκαίρι έχασε το πόδι του από διαβήτη. Από τους υπόλοιπους ο Laing εξακολουθεί να ειναι δραστήριος μουσικά, ενώ ο Knight διετέλεσε δυο τετραετίες δημοτικός σύμβουλος στο Woodstock....

 

οι στίχοι

Goodbye, little Robin-Marie

Don't try following me

Don't cry, little Robin-Marie

'Cause you know I'm coming home soon

 

My ships' leaving on a three-year tour

The next tide will take us from shore

Windlaced, gather in sail and spray

On a search for the mighty sperm whale

 

Fly your willow branches

Wrap your body round my soul

Lay down your reeds and drums on my soft sheets

There are years behind us reaching

To the place where hearts are beating

And I know you're the last true love I'll ever meet

 

Starbuck's sharpening his harpoon

The black man's playing his tune

An old salt's sleeping his watch away

He'll be drunk again before noon

 

Three years sailing on bended knee

We found no whales in the sea

Don't cry, little Robin-Marie

'Cause we'll be in sight of land soon

 

 

και το άσμα, αφιερωμένο στον αδικοχαμένο ναυτικό.....