Άβυσσος η ψυχη του ανθρωπου ή .......Καλλιτέχνες;

[trolley]

Αν πιάσουμε το θέμα της τσόντας θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα. Δηλαδή στην εποχή του ίντερνετ, πιο πιθανό είναι να βρεις ύποπτες για ψυχική διαταραχή συμπεριφορές σε δείγμα ανδρών που δε βλέπουν τσόντες, παρά σε αυτούς που βλέπουν.

 

Μπααα...  δεν ισχύει.

 

Κατά τ' άλλα και περί αυτών που γράφει ο Λάκης για τον εαυτό του, παραθέτω τη γνωστή ρήση του Καρλ Γιουνγκ "Φέρτε μου έναν φυσιολογικό να τον θεραπεύσω".

 

Αυτό έγραψα, ότι υπάρχει επιπολαιότητα στη σύγχρονη ψυχολογία και ενθαρρύνεται η ιδέα ότι ο φυσιολογικός χρειάζεται θεραπεία, όχι το αντίθετο. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι πρόκειται για σαρκασμό, αλλά είναι επιπέδου Ανίτας Πάνια.

 

Αλλά μια που εξερευνούμε τα όρια της παθολογίας στις ψυχικές διαταραχές, ο γενικός κανόνας είναι ότι η κατάσταση αρχίζει να θεωρείται παθολογική όταν οι όποιες συμπεριφορές/συνήθειες/συμπτώματα εμποδίζουν τον άνθρωπο από το να ζήσει μια τυπική ζωή. Εν ολίγοις του είναι πολύ δύσκολο ή και αδύνατο να εργασθεί, δεν μπορεί να συνάψει ερωτικές σχέσεις, δεν μπορεί να βγει απ' το σπίτι του, δεν μπορεί να κοινονικοποιηθεί κλπ. Και όλα αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

 

Ναι, αλλά αυτά είναι αποτελέσματα. Αυτό που σοκάρει (sic) είναι ότι έχουμε ελάχιστη επίγνωση των αιτιών.

 

Φιλε trolley δεν εννουσα αυτο ακριβως(και τα ψιλοσιχαινομαι και γω ολα αυτα)...αλλα τωρα που το σκεφτομαι αυτοι πρεπει να εχουν λιγοτερες πιθανοτητες να τιναξουν τα πεταλα απο καποιον που ειναι ολη μερα μεσα μονος του...

 

Το κατάλαβα και συμφωνώ, απλώς εξήγησα τους πολύ ιδιωτικούς λόγους για τους οποίους εγώ (και άλλοι, όλοι φίλοι μου) αποφεύγουμε το πολύ "έξω".

[leon7pap]

Αν πιάσουμε το θέμα της τσόντας θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα. Δηλαδή στην εποχή του ίντερνετ, πιο πιθανό είναι να βρεις ύποπτες για ψυχική διαταραχή συμπεριφορές σε δείγμα ανδρών που δε βλέπουν τσόντες, παρά σε αυτούς που βλέπουν.

 

Κατά τ' άλλα και περί αυτών που γράφει ο Λάκης για τον εαυτό του, παραθέτω τη γνωστή ρήση του Καρλ Γιουνγκ "Φέρτε μου έναν φυσιολογικό να τον θεραπεύσω".

 

Αλλά μια που εξερευνούμε τα όρια της παθολογίας στις ψυχικές διαταραχές, ο γενικός κανόνας είναι ότι η κατάσταση αρχίζει να θεωρείται παθολογική όταν οι όποιες συμπεριφορές/συνήθειες/συμπτώματα εμποδίζουν τον άνθρωπο από το να ζήσει μια τυπική ζωή. Εν ολίγοις του είναι πολύ δύσκολο ή και αδύνατο να εργασθεί, δεν μπορεί να συνάψει ερωτικές σχέσεις, δεν μπορεί να βγει απ' το σπίτι του, δεν μπορεί να κοινονικοποιηθεί κλπ. Και όλα αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

 

+1000

[trolley]

Ενδιαφέρον, πάντα είχα την απορία σχετικά με το ποιον τρόπο επιλέγει κάποιος να αυτοκτονήσει. Στην προκειμένη περίπτωση γιατί αποφάσισε να κρεμαστεί και όχι π.χ. να πέσει από το μπαλκόνι ή να πάει από υπερβολική δόση.

 

"Εκείνου που είναι να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει", λέει μία παροιμία.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν ξέρουμε την απάντηση.

 

 

[Jazzjoker]

Αυτό έγραψα, ότι υπάρχει επιπολαιότητα στη σύγχρονη ψυχολογία και ενθαρρύνεται η ιδέα ότι ο φυσιολογικός χρειάζεται θεραπεία, όχι το αντίθετο

 

Ναι σε πολύ μεγάλο βαθμό έτσι είναι. Δηλαδή μαζί με το ταμπού που ακολουθεί τις πραγματικές περιπτώσεις, το όλο θέμα είναι και λίγο τρεντ. Όπως ανέφερα και παραπάνω, ειδικά στα ανώτερα στρώματα ανεπτυγμένων κοινωνιών, υπάρχει σχεδόν πάντα και ένας ψυχολόγος ("θεραπευτής" ή "αναλυτής" στις ΗΠΑ) ο οποίος χρησιμοποιείται και ως σύμβουλος γάμου, ιερέας, φίλος, φαρμακοποιός και διάφορα άλλα. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι για αυτή την trendy χρήση, προτιμούνται ψυχολόγοι, θεραπευτές, αναλυτές κλπ και όχι ψυχίατροι. Με άλλα λόγια δε θέλουμε γιατρούς γιατί εκεί σοβαρεύει το πράμα κι εμείς δεν είμαστε άρρωστοι απλά θέλουμε να είμαστε σωστοί άνθρωποι.

[leon7pap]

 

Ναι, αλλά αυτά είναι αποτελέσματα. Αυτό που σοκάρει (sic) είναι ότι έχουμε ελάχιστη επίγνωση των αιτιών.

 

 

Αν ειναι αυτα που μας ειπαν οι γιατροι (2)...δηλαδη κληρονομικοτητα η εσφαλμενο dna σαν αιτια...και καποιο περιστατικο η ΤΙΠΟΤΑ...σαν αφορμη της εκδηλωσης...τοτε τι μπορει κανεις να κανει σαν προληψη;Η θεραπεια-καταστολη ειναι αλλο θεμα...

[Jazzjoker]

Και μια που ανοίγει το θέμα να προσθέσω και κάτι λίγο προβοκατόρικο:

 

Πάλι ο Καρλ Γιουνγκ είχε πει ότι η κατάθλιψη είναι ουσιαστικά η προσπάθεια της συνείδησης να διευρύνει την αντίληψή της για την πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, είναι μια κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια της ύπαρξης και του κόσμου, απαλλαγμένος από τα όποια φίλτρα λειτουργούν για τον υπόλοιπο κόσμο. Δηλαδή "αποπαραμυθιάζεται" για τα πάντα και αυτό οδηγεί μαθηματικά σε ψυχική κατάρρευση,

 

Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που συνηγορεί με την παραπάνω θεωρία είναι κάτι που έχει μελετηθεί και αποδειχτεί επιστημονικά: οι καταθλιπτικοί, πνευματικά λειτουργούν σε overboost. Έχουν αυξημένη αντίληψη, δυνατότητα μεγάλης ανάλυσης και γενικά αποκτούν πρόσβαση σε πνευματικές δεξιότητες που οι φυσιολογικοί άνθρωποι συνήθως δεν έχουν.

 

Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν την παραδοχή ότι δεν υπάρχει κάποιο αντικειμενικό νόημα ή σκοπός. Τα πάντα είναι τυχαία και χαώδη. Και η ανθρωπότητα υφίσταται, με τη μορφή που υφίσταται, απλά και μόνο επειδή αυθαιρέτως δομεί το χάος σε ένα φανταστικό αφήγημα το οποίο παρόλο που διαψεύδεται κάθε δευτερόλεπτο, δεν γκρεμίζεται ποτέ. Το πιο απτό παράδειγμα τέτοιου αφηγήματος είναι φυσικά η θρησκεία.

[leon7pap]

Οταν αυτη η δυνατοτητα μεγαλης αναλυσης του ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ...δηλαδη να ανοιγεις μια πορτα...απο μεσα να ειναι αλλες δυο...απο μεσα αλλες πεντε...κοκ... γινεται λανθασμενα τοτε μπαινεις σε νερα που δεν πατωνεις πια πολλες φορες λειτουργει σαν τα ΔΕΜΑΤΙΚΑ...δηλαδη ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.Τρανο παραδειγμα πολλες ιδιοφυιες στο αντικειμενο τους με  κοινο σημειο την τελειομανια και την υπεραναλυση...φτανουν στο overboost οπως ειπωθηκε με αποτελεσμα να κανουν καλο στο αντικειμενο αλλα κακο στο υποκειμενο...βλ. Ronnie O Sullivan...Bobby Fischer...κοκ.

[otto##]

Επειδη η κουβέντα παει λιγο λοξα καλο θα ηταν να διαφοροποιούνται οι περιπτωσεις νευρωσεων απο αυτές των ψυχωσεων.

[odis13]

Τα εχουν γραψει και αλλοι πρωτυτερα, αλλα θα γραψω, χωρις να ειμαι φυσικα ειδικος, κατι που εμενα μου φαινεται σε ενα βαθμο αυτονοητο: ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι ενα οργανο, ακριβως οπως η καρδια, ο πνευμονας και διαφορα αλλα. Οπως λοιπον μπορουν να δυσλειτουργησουν αυτα, ετσι μπορει να δυσλειτουργησει και ο εγκεφαλος. Οι εγκεφαλικες ασθενειες δεν ειναι κατι "in your head", μια "φαση" που περνας ή απλα ο τροπος που νιωθεις καποια στιγμη - ειναι ασθενειες, μιλαμε για δομικες αλλαγες εντος του εγκεφαλου. Μπορει να ειναι το ιδιο tangible, το ιδιο φυσιολογικως οδυνηρες οσο ενα σπασμενο ποδι, μια διαφραγματοκηλη ή δε ξερω τι αλλο.

 

Προφανως η ιαση τετοιων νοσων μπορει να ακολουθησει τελειως διαφορετικη πορεια απο αλλες ασθενειες και προφανως η βοηθεια ειδικου καθως και η ουσιαστικη υποστηριξη απο φιλους, συντροφους και συγγενεις μπορει να ειναι ανεκτιμητη, ισως ακομα περισσοτερο απὀτι σε αλλες περιπτωσεις.

 

Αλλα δεν παυουν να ειναι ασθενειες - μπορουν να εκδηλωθουν με διαφορετικες εντασεις απο ατομο σε ατομο, με διαφορετικα συμπτωματα, αλλοτε τελειως ξαφνικα σαν aggressive μορφη καρκινου και αλλοτε με σταδιακο deterioration μιας καταστασης σε μεγαλο βαθος χρονου. Η ιαση συχνα δεν ειναι  καθολου ευκολη και σε περιπτωσεις ισως και αδυνατη, ακομα και αν εχεις την οικονομικη ανεση να εχεις στο πλαι σου τους καλυτερους ειδικους και την τυχη να σε στηριζουν ουσιαστικα κοντινα σου ατομα.

 

Αυτο που σιγουρα δεν εχει βαση ειναι το να αντιμετωπιζεις ενα ατομο με (πχ) μανιοκαταθλιψη υπο το πρισμα του "μα πως ειναι δυνατον εσυ που ολα σου πανε τοσο καλα να εχεις καταθλιψη, προχτες μια χαρα ησουν, συνελθε". Ειναι το ιδιο ατοπο με το να ρωτησεις καποιον "μα πως ειναι δυνατον εσυ που ολα σου πανε τοσο καλα να εχεις ασθμα, προχτες μια χαρα ησουν, συνελθε".

 

 

Δεύτερον το θέμα τον καλλιτεχνών/τζετ σετ και λοιπών έχει μια έξτρα παράμετρο που ειναι η κατάχρηση ουσιών. Ακριβώς επειδη η οικονομική/κοινωνική τους κατάσταση τους το επιτρέπει έρχονται σε επαφη με ναρκωτικα κλπ. Αν δεν κάνω λάθος ο Κρις Κορνέλ ειχε και θέμα αλκοολισμού. Η χρήση ουσιών λοιπών, πράγμα που όντως μπορεί να γινεται για να ξεπεραστεί και το θέμα της κατάθλιψης, ειναι πολυ επιβαρυντικός παράγοντας.

 

 

Αυτο που γραφεις ειναι τρομερης σημασιας και ενας απο τους κυριοτερους λογους που ασθενειες οπως η διπολικη διαταραχη προκαλουν τοσο εντονο αντικτυπο στο προσδοκιμο ζωης του ασθενη (για να εχουμε ενα context, το average reduction in life expectancy ενος μανιοκαταθλιπτικου ατομου ειναι για παραδειγμα ΠΟΛΥ μεγαλυτερο απο αυτο ενος βαριου καπνιστη).

 

Οταν λοιπος εισαι δεσμιος μια τετοιας ασθενεις και ξυπνας καθε πρωι και το πως νιωθεις ειναι λες και εχεις πεταξει ενα κερμα αναμεσα στο "ειμαι οκ" και "νιωθω τοσο σαν σκουπιδι που ποναω", τοτε λοιπον ειναι τρομερα δελεαστικο να κανεις χρηση καποιας ουσιας που θα επηρεασει την διαθεση σου και σου δωσει ενα "semblance of control" επι του ιδιου σου του εαυτου.

 

Το τι ουσια παιρνεις, νομιμη ή παρανομη, ενα μπουκαλι κρασι ή μια γραμμη md δεν εχει τοση σημασια - αυτο το self-medication ειναι ενα slippery slope στο οποιο πεφτουν πολλοι και το ποσο γρηγορα η χρηση γινεται καταχρηση μπορει να ειναι απλα τρομακτικο.

 

Φαντασου τωρα ποσο εντονο μπορει να ειναι αυτο το effect για ατομα που βρισκονται σε εναν κυκλο οπου η χρηση διαφορων ναρκωτικων ειναι μερος του normalcy τους, οπου δεν υπαρχουν ταμπου (ισα ισα το αντιθετο, μπορει να υπαρχει αισθητο peer pressure να γινεις και εσυ μερος της ναρκοκουλτουρας) και οπου η προμηθεια τετοιων ουσιων δεν παρουσιαζει το παραμικρο πρακτικο ή οικονομικο προβλημα.

 

[cigaret13]

Τώρα τελευταία κι εγώ αρχίζω κι έχω τις "μαύρες" μου..... :-X