Πόσο ξένη μας είναι η jazz μουσική;

[LK]

Η αγωγή της ψυχής "ψυχαγωγία" δεν είναι μικρό πράγμα.

Άρα δεν μπορώ να θεωρήσω "αφελή " τη στιχουργική  jazz.

Αντιθετως ο "σοβαρός" "πομπώδης" ενίοτε και "στρατευμενος" στίχος στα μάτια μου (αυτιά μου) ακούγεται /φαίνεται γελοίος. ;D

 

Εκτός αν μιλας για μελοποιημένη ποίηση,  όπου εκεί υπάρχουν εξαιρέσεις.

[Superfunk]

>Εδώ προφανώς αναφέρεσαι στα jazz standards, δηλαδή σε τραγούδια που γράφτηκαν προς τις αρχές του 20ου αιώνα και κατόπιν διασκευάστηκαν και συνεχίζουν να διασκευάζονται κατά κόρον. Όσον αφορά αυτά λοιπόν, έχεις δίκιο. Στιχουργικά είναι στα όρια του αφελούς.

<

 

Και τα οποια φυσικα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΖΑΖ τραγουδια,ηταν τραγουδια για ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΕΙΣ φτιαγμενα στα ...εργοστασια της Tin Pan Alley.

 

 

Οταν γραφτηκαν η τζαζ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ακομα...

[Jazzjoker]

Η αγωγή της ψυχής "ψυχαγωγία" δεν είναι μικρό πράγμα.

Άρα δεν μπορώ να θεωρήσω "αφελή " τη στιχουργική  jazz.

Αντιθετως ο "σοβαρός" "πομπώδης" ενίοτε και "στρατευμενος" στίχος στα μάτια μου (αυτιά μου) ακούγεται /φαίνεται γελοίος. ;D

 

Εκτός αν μιλας για μελοποιημένη ποίηση,  όπου εκεί υπάρχουν εξαιρέσεις.

 

Καταλαβαίνω πού το πας και συμφωνώ. Αν και το "στρατευμένος" στίχος είναι πολύ ειδικό πράγμα και στην αμερικάνικη μουσική είναι μάλλον πολύ περιορισμένος. Εδώ σε εμάς βέβαια....

 

Και τα οποια φυσικα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΖΑΖ τραγουδια,ηταν τραγουδια για ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΕΙΣ φτιαγμενα στα ...εργοστασια της Tin Pan Alley.

 

Σωστό. Η πλειοψηφία τους ήταν show tunes.

 

[LK]

Καταλαβαίνω πού το πας και συμφωνώ. Αν και το "στρατευμένος" στίχος είναι πολύ ειδικό πράγμα και στην αμερικάνικη μουσική είναι μάλλον πολύ περιορισμένος. Εδώ σε εμάς βέβαια..

Δεν χρειάζεται να είναι "πολιτικά" στρατευμενος.

Μπορεί να είναι π.χ στρατευμενος στη λατρεία του Σατανά  ;D

[Jazzjoker]

Μπορεί να είναι π.χ στρατευμενος στη λατρεία του Σατανά  ;D

 

Ε μιλάμε για τον ορισμό του "ειδικού πράγματος" δηλαδή.  ;D

[Superfunk]

>Εδώ σε εμάς βέβαια....

<

 

Ενταξει φιλως πρεπει να βγει και το,κομματικο,μεροκαμματο

[Jazzjoker]

Α, να κάνω και μια παρατήρηση που μου ξέφυγε:

 

κατ'εμέ είναι μια μουσική περιορισμένη σε θέματα ελαφρά όπως έρωτες

 

Η ερωτική θεματολογία στο στίχο, ανάλογα με την γραφή, μπορεί να είναι από μια εύκολη, ελαφριά λύση γιατί "δε μου ερχόταν κάτι άλλο", μέχρι το πιο βαρύ και δυσάρεστο πράγμα που υπάρχει.

 

 

[RayDTutto]

Ωραίο θέμα.

Μια γρήγορη παρατήρηση όσον αφορά στα στιχουργικά γιατί έχω δουλειά: να ληφθεί υπόψη ότι πολλή από την τζαζ έχει γραφτεί από μαύρους τους οποίους δεν τους έπαιρνε για πολλά πολλά εκείνη την εποχή ακόμα και στο πεδίο του έρωτα.

Εξαιρέσεις βέβαια υπήρχαν:

Strange fruit in Μουσική & Μουσικοί - Page 1 of 2

(το οποίο φυσικά το έγραψε λευκός)

[schreivox]

Οσον αφορά τη συναισθηματική παλέτα της ως γλώσσα και phrasing θα μπορούσα να το περιγράψω ως εξής:

 

Το να νιώθεις οτι σιγα σιγά σου γίνεται πιο οικείο το περιβάλλον της αφροαμερικανικης αυτης παράδοσης (προφανώς δεν έχω βάλει όλη τη τζαζ εδώ) πέρα απο το αισθητικό πεδίο που σε ειχε κερδίσει ούτως ή άλλως, και να βλέπεις ότι  υπάρχουν συνδέσεις κοινωνικές μιας συγκεκριμένης εποχής (που αναφέρομαι) με αυτή τη μουσική. Κατά πόσο κοντά μπορούμε να τοποθετηθούμε άραγε σε μια τέτοια παράδοση όπως ένας αφροαμερικανός σήμερα. Και με τις αναγωγες στο συγκινησιακό κομματι όπως αυτες προκύπτουν.

 

Εδω μιλαω βεβαια για συγκεκριμένη εποχή και ακροατήριο. Η αντιπαραβολή του ερωτηματος θα ηταν πως αντιλαμβανεται ενας αφροαμερικανός τα ελληνικά λαϊκά τραγούδια του 60 ισως.

 

Προφανώς, το τοπικ δεν εχει να κάνει με ορισμούς της τζαζ. Παρ'ολα αυτα δεν είναι απαραίτητο να περιοριστεί εκεί που το εχω θεσει.  Απλα μιλώ για μια παράμετρο της. Δεκτές και οι αλλες προσεγγίσεις εννοείται. Ελπιζω να μπορουν να βγουν ωραια πράγματα απο την κουβέντα και να μην το 'χω κουρασει..

 

 

 

[LK]

Η αντιπαραβολή του ερωτηματος θα ηταν πως αντιλαμβανεται ενας αφροαμερικανός τα ελληνικά λαϊκά τραγούδια του 60 ισως.

 

 

 

Η Jazz είναι διεθνής μουσική.

Η Ελληνική λαϊκή δεν είναι.

 

Υπό αυτή την έννοια, και κυρίως λόγω απουσίας τριβής, είναι πιο δύσκολο για έναν αφρο-Αμερικάνο να γνωρίζει / μάθει /καταλάβει την Ελληνική μουσική. 

 

Αν είχε την ευκαιρία να τριφτεί, όσο ένας Έλληνας Jazz aficionado. με την Ελληνική μουσική, πιθανότατα θα μπορούσε να την «αντιληφθεί» και να την απολαύσει.