Κιθάρα και εργονομία

[Πνοή και Νύξη]

Ωραίο θέμα ανοίγει. Εργονομία.

 

Η strat δεν είναι ακριβώς εργονομικός παράδεισος, αν και, όπως προείπαν κάποιοι είναι υποκειμενικό ζήτημα και εναπόκειται στις ανάγκες και τους συμβιβασμούς ξεχωριστά.

 

Να υπενθυμίσω ότι, εργονομία, πέρα από τα προφανή, είναι και κάποια που δεν φαίνονται. Γενικά ως εργονομία εγώ εκλαμβάνω την, όσο το δυνατόν απρόσκοπτη λειτουργία του συστήματος μουσικός-όργανο κατά τη διάρκεια της χρήσης του. Με άλλα λόγια δεν είναι μόνο ορθοπεδικά ζητήματα. Κάθε τί μας εμποδίζει να παίξουμε αυτό που θέλουμε είναι εμπόδιο στην εργονομία. Το πρόβλημα ξεκινάει φυσικά στο τι νομίζουμε εμείς ότι θέλουμε να έχει το όργανο για να παίξουμε καλύτερα.

[TamTam]

Η εργονομία εξαρτάται από τον χρήστη ρε παιδιά. Η στρατ ας πούμε, μοιάζει να έχει φτιαχτεί για τα χέρια του Jeff Beck - άλλους το τρέμολο τους ενοχλεί που είναι πάνω από το volume.

 

Για τις Les Paul πάλι δεν κατάλαβα γιατί δεν τις βρίσκει κάποιος εργονομικές, αλλά, δεν ρωτάω κιόλας. Εμένα μια χαρά μου κάθονται και τα δυο σχήματα (τρία με τις tele).

Το μόνο που με μπερδεύειε καμιά φορά (μη γελάσετε) είναι αν τύχει να παίξω πολύ ώρα/καιρό με ένα από τα δυο είδη κιθάρας, συνηθίζω αμέσως και αφαιρούμαι, με αποτέλεσμα στο επόμενο live να πάω να αλλάξω μαγνήτη κινώντας το χέρι μου εκεί που έχω συνηθίσει - έτσι ενώ παίζω με strat ανεβάζω το χέρι μου ψηλά περιμένωντας να βρω τον διακόπτη της Les Paul  ::).

ΤΙ να πω; Ή είμαι πολύ καμμένος ή ξοδεμένος ή παίζω σε σκοτεινά μέρη :D

 

 

 

 

 

[schreivox]

Η εργονομία είναι ο εχθρός της ομορφιάς.

Building The Ergonomic Guitar Turns One!

 

Και είχα δει λίγο πιο πριν σε βίντεο τυχαία αυτό το όργανο  και απορούσα  ;D ;D

[otto##]

 

 

Για τις Les Paul πάλι δεν κατάλαβα γιατί δεν τις βρίσκει κάποιος εργονομικές, αλλά, δεν ρωτάω κιόλας.

 

γιατί υπάρχει το ζήτημα της πρόσβασης στα τάστα μετά το 17-18. Ο ολος σχεδιασμός ειναι ζόρικος για να πας εκεί κάτω. Φυσικά δεν βοηθά και το γεγόνός ότι είμαι κουλός  ;D ;D ;D

 

Έλα όμως που ακούγεται ωραία η ρουφιάνα  ;D.

 

Επίσης ένα διαχρονικό ζήτημα με τις λες πολ είναι το βάρος. Υπάρχει δε και μία άποψη ότι οι μη-βαριές δεν ακούγονται τόσο καλά. Δε ξέρω, τι να πω;

Βέβαια, αυτο μπορεί να γενικευθεί σε όλες τις κιθάρες.   

[Πνοή και Νύξη]

Σε συνέχεια λοιπόν, περί εργονομίας.

 

Καθετί που στέκεται εμπόδιο στο απρόσκοπτο παίξιμο και στην πλήρη εκμετάλλευση ενός οργάνου σε όλους τους τομείς, αποτελεί και μειονέκτημα στην εργονομία του. 

 

Εργονομικό μειονέκτημα μπορεί να είναι και τα 21 έναντι των 24 τάστων (κι ας μην παίζονται αυτά), μόνο και μόνο γιατί μπορείς να φτάσεις στο 21 πιο εύκολα σε μια 24 ταστη απ' ό,τι σε μια με 21. Όπως επίσης και ο μεσαίος μαγνήτης, το volume pot πολύ κοντά στο picking hand, ο διακόπτης πάνω στην κίνηση του χεριού ( για κάποιους είναι πλεονέκτημα, εγώ το θεωρώ μέγιστο εμπόδιο και προτιμώ τη θέση του επιλογέα της Les Paul πχ ή της Jazzmaster που είναι εκτός κίνησης, αλλά εντός εμβέλειας για γρήγορη αλλαγή ). Εργονομικό μειονέκτημα μπορεί να είναι το βάρος μιας Les Paul, οι ακμές της, το κενό ανάμεσα στα nibs και τα τάστα, ένα σκληρά περιστρεφόμενο pot, ή ένα πολύ ελαφρύ σώμα ή ένα οπισθοβαρές. Μπορούν επίσης να είναι τα saddles, είτε pressed είτε χυτά, ένα gloss βερνίκι στο μανίκι ή ένα κακό σετάπ. Μπορούμε να σκεφτούμε μύρια άλλα εργονομικά μειονεκτήματα/πλεονεκτήματα.

 

Σίγουρα, ο σχεδιασμός ενός οργάνου αποτελεί συνδυασμό τριών κριτηρίων. Αισθητικό, εργονομικό, ηχητικό, κατά προτίμηση με τη σειρά που αναφέρονται.

 

Πρώτα λοιπόν τη βλέπεις, μετά την πιάνεις και τέλος την ακούς. Στα ακουστικά όργανα, η αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι αρκετά εμφατική. Ένα Jumbo σκάφος θα κυριαρχήσει στο μάτι και στη χαμηλή, συχνοτικά περιοχή, ενώ το μέγεθος από μόνο του θα είναι ένα κρίσιμο εργονομικό στοιχείο. Στα ηλεκτρικά, ο ήχος αλληλεπιδρά περισσότερο με το αισθητικό στοιχείο ( single coils, humbuckers, soapbars, 2 ή 3 ή 4 pots κλπ. ), αλλά το βασικό κριτήριο, κακά τα ψέματα, είναι αισθητικό.

 

Tα contours της Strat πχ, είναι ένα εργονομικό στοιχείο απόλυτα εμφατικό και συνυφασμένο με το όργανο. Μια Strat χωρίς contours δείχνει παράξενη. Ομοίως και μια Τele με contours ( την τελευταία την προτιμώ slab, ευχαριστώ ).

 

Η άποψή μου είναι ότι η Les Paul ( as we know it ) είναι ένα εργονομικό Βατερλώ σχεδόν σε όλα της. Ένα όργανο παλαιολιθικού τύπου για ανθρώπους με μαζοχιστικές τάσεις. Εντελώς αντικειμενικά. Η ρημάδα όμως δεν είναι αντικείμενο. Είναι υποκείμενο που σε ρίχνει πάνω της, παρ' όλο που το ξέρεις πως she's no good, she 's no good...

 

 

 

 

[otto##]

Σε συνέχεια λοιπόν, περί εργονομίας.

 

Καθετί που στέκεται εμπόδιο στο απρόσκοπτο παίξιμο και στην πλήρη εκμετάλλευση ενός οργάνου σε όλους τους τομείς, αποτελεί και μειονέκτημα στην εργονομία του. 

 

Εργονομικό μειονέκτημα μπορεί να είναι και τα 21 έναντι των 24 τάστων (κι ας μην παίζονται αυτά), μόνο και μόνο γιατί μπορείς να φτάσεις στο 21 πιο εύκολα σε μια 24 ταστη απ' ό,τι σε μια με 21. Όπως επίσης και ο μεσαίος μαγνήτης, το volume pot πολύ κοντά στο picking hand, ο διακόπτης πάνω στην κίνηση του χεριού ( για κάποιους είναι πλεονέκτημα, εγώ το θεωρώ μέγιστο εμπόδιο και προτιμώ τη θέση του επιλογέα της Les Paul πχ ή της Jazzmaster που είναι εκτός κίνησης, αλλά εντός εμβέλειας για γρήγορη αλλαγή ). Εργονομικό μειονέκτημα μπορεί να είναι το βάρος μιας Les Paul, οι ακμές της, το κενό ανάμεσα στα nibs και τα τάστα, ένα σκληρά περιστρεφόμενο pot, ή ένα πολύ ελαφρύ σώμα ή ένα οπισθοβαρές. Μπορούν επίσης να είναι τα saddles, είτε pressed είτε χυτά, ένα gloss βερνίκι στο μανίκι ή ένα κακό σετάπ. Μπορούμε να σκεφτούμε μύρια άλλα εργονομικά μειονεκτήματα/πλεονεκτήματα.

 

Σίγουρα, ο σχεδιασμός ενός οργάνου αποτελεί συνδυασμό τριών κριτηρίων. Αισθητικό, εργονομικό, ηχητικό, κατά προτίμηση με τη σειρά που αναφέρονται.

 

Πρώτα λοιπόν τη βλέπεις, μετά την πιάνεις και τέλος την ακούς. Στα ακουστικά όργανα, η αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι αρκετά εμφατική. Ένα Jumbo σκάφος θα κυριαρχήσει στο μάτι και στη χαμηλή, συχνοτικά περιοχή, ενώ το μέγεθος από μόνο του θα είναι ένα κρίσιμο εργονομικό στοιχείο. Στα ηλεκτρικά, ο ήχος αλληλεπιδρά περισσότερο με το αισθητικό στοιχείο ( single coils, humbuckers, soapbars, 2 ή 3 ή 4 pots κλπ. ), αλλά το βασικό κριτήριο, κακά τα ψέματα, είναι αισθητικό.

 

Tα contours της Strat πχ, είναι ένα εργονομικό στοιχείο απόλυτα εμφατικό και συνυφασμένο με το όργανο. Μια Strat χωρίς contours δείχνει παράξενη. Ομοίως και μια Τele με contours ( την τελευταία την προτιμώ slab, ευχαριστώ ).

 

Η άποψή μου είναι ότι η Les Paul ( as we know it ) είναι ένα εργονομικό Βατερλώ σχεδόν σε όλα της. Ένα όργανο παλαιολιθικού τύπου για ανθρώπους με μαζοχιστικές τάσεις. Εντελώς αντικειμενικά. Η ρημάδα όμως δεν είναι αντικείμενο. Είναι υποκείμενο που σε ρίχνει πάνω της, παρ' όλο που το ξέρεις πως she's no good, she 's no good...

 

Εντάξει το τερμάτισες. Πιο καλά δε μπορεί να τεθεί.

 

Τι σου κάνει όμως και το μάρκετινγκ! Όταν όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με τις εικόνες των ροκ ειδώλων μας να παίζουν μια στρατ ή μια λες πολ, ο εγκέφαλός μας απλά εξισώνει την έννοια ροκ κιθάρα με αυτά τα όργανα και έτσι όταν με το καλό πάμε να πάρουμε, η πρώτη επιλογή θα είναι αυτή.

 

Με τα χρόνια όμως έχω παρατηρήσει τεράστιες αλλάγές στα γούστα μου. Όταν ήμουν πιο μικρός είχα κόλλημα με τα κλασσικά σχέδια/χρώματα, όσο μεγαλώνω αισθάνομαι ότι απελευθερώνομαι και ότι θα γούσταρα να έχω για παράδειγμα μια ροζ μεταλλοκιθάρα ή μια κόκκινη πετρούτσα  ;D ;D ;D.

 

 

[schreivox]

Η άποψή μου είναι ότι η Les Paul ( as we know it ) είναι ένα εργονομικό Βατερλώ σχεδόν σε όλα της. Ένα όργανο παλαιολιθικού τύπου για ανθρώπους με μαζοχιστικές τάσεις. Εντελώς αντικειμενικά. Η ρημάδα όμως δεν είναι αντικείμενο. Είναι υποκείμενο που σε ρίχνει πάνω της, παρ' όλο που το ξέρεις πως she's no good, she 's no good...

 

Βέβαια, είναι από τα όργανα που ισορροπούν πάνω σου φερειπήν όταν είσαι καθιστός.

 

Tα contours της Strat πχ, είναι ένα εργονομικό στοιχείο απόλυτα εμφατικό και συνυφασμένο με το όργανο. Μια Strat χωρίς contours δείχνει παράξενη. Ομοίως και μια Τele με contours ( την τελευταία την προτιμώ slab, ευχαριστώ ).

 

Η statocaster  (ακόμα και αν σήμερα θεωρείται ξεπερασμένη εργονομικά) δεν μπορούμε να μην πούμε ότι έχει βάλει τα standards

[TamTam]

Σε συνέχεια λοιπόν, περί εργονομίας.

 

Καθετί που στέκεται εμπόδιο στο απρόσκοπτο παίξιμο και στην πλήρη εκμετάλλευση ενός οργάνου σε όλους τους τομείς, αποτελεί και μειονέκτημα στην εργονομία του. 

 

Εργονομικό μειονέκτημα μπορεί να είναι και τα 21 έναντι των 24 τάστων (κι ας μην παίζονται αυτά), μόνο και μόνο γιατί μπορείς να φτάσεις στο 21 πιο εύκολα σε μια 24 ταστη απ' ό,τι σε μια με 21. Όπως επίσης και ο μεσαίος μαγνήτης, το volume pot πολύ κοντά στο picking hand, ο διακόπτης πάνω στην κίνηση του χεριού ( για κάποιους είναι πλεονέκτημα, εγώ το θεωρώ μέγιστο εμπόδιο και προτιμώ τη θέση του επιλογέα της Les Paul πχ ή της Jazzmaster που είναι εκτός κίνησης, αλλά εντός εμβέλειας για γρήγορη αλλαγή ). Εργονομικό μειονέκτημα μπορεί να είναι το βάρος μιας Les Paul, οι ακμές της, το κενό ανάμεσα στα nibs και τα τάστα, ένα σκληρά περιστρεφόμενο pot, ή ένα πολύ ελαφρύ σώμα ή ένα οπισθοβαρές. Μπορούν επίσης να είναι τα saddles, είτε pressed είτε χυτά, ένα gloss βερνίκι στο μανίκι ή ένα κακό σετάπ. Μπορούμε να σκεφτούμε μύρια άλλα εργονομικά μειονεκτήματα/πλεονεκτήματα.

 

Σίγουρα, ο σχεδιασμός ενός οργάνου αποτελεί συνδυασμό τριών κριτηρίων. Αισθητικό, εργονομικό, ηχητικό, κατά προτίμηση με τη σειρά που αναφέρονται.

 

Πρώτα λοιπόν τη βλέπεις, μετά την πιάνεις και τέλος την ακούς. Στα ακουστικά όργανα, η αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι αρκετά εμφατική. Ένα Jumbo σκάφος θα κυριαρχήσει στο μάτι και στη χαμηλή, συχνοτικά περιοχή, ενώ το μέγεθος από μόνο του θα είναι ένα κρίσιμο εργονομικό στοιχείο. Στα ηλεκτρικά, ο ήχος αλληλεπιδρά περισσότερο με το αισθητικό στοιχείο ( single coils, humbuckers, soapbars, 2 ή 3 ή 4 pots κλπ. ), αλλά το βασικό κριτήριο, κακά τα ψέματα, είναι αισθητικό.

 

Tα contours της Strat πχ, είναι ένα εργονομικό στοιχείο απόλυτα εμφατικό και συνυφασμένο με το όργανο. Μια Strat χωρίς contours δείχνει παράξενη. Ομοίως και μια Τele με contours ( την τελευταία την προτιμώ slab, ευχαριστώ ).

 

Η άποψή μου είναι ότι η Les Paul ( as we know it ) είναι ένα εργονομικό Βατερλώ σχεδόν σε όλα της. Ένα όργανο παλαιολιθικού τύπου για ανθρώπους με μαζοχιστικές τάσεις. Εντελώς αντικειμενικά. Η ρημάδα όμως δεν είναι αντικείμενο. Είναι υποκείμενο που σε ρίχνει πάνω της, παρ' όλο που το ξέρεις πως she's no good, she 's no good...

 

Νομίζω ότι τις αδικείς τις LP. Έγραψες όλο αυτό, που αφορά προβληματικές κατασκευές (τι για τάστα που τσιμπάνε, τι για κακό finish κλπ ), αλλά ανάθεμα κι αν αφορά κάτι από αυτά μια LesPaul, εκτός από των αριθμών των τάστων.

Αριθμός, ο οποίος ουδέποτε εμπόδισε τον Bonamassa ας πούμε ή τον Gary Moore, ή τον ίδιο τον Les Paul να παίζουν διαολομένα γρήγορα "εκεί κάτω".

 

Από κει και πέρα, γενικά δεν διαφωνώ με την τοποθέτηση - διότι τα περισσότερα που περιγράφεις είναι κατασκευαστικά λάθη (κακοζυγισμένα σκάφη κλπ) και όχι ...τεχνικά χαρακτηριστικά ενός οργάνου.

 

Καθώς είπα, ήξερα και κάποιον που είχε πρόβλημα με τα ποντεσιόμετρα στις strat και το tremolo που κρεμόταν από πάνω ή όχι (το είχε καταργήσει) , για κάποιους άλλους όμως, όπως ο Jeff beck μοιάζει να αποτελεί το έκτο τους δάχτυλο. Κι όσο για το ότι το volume είναι πολύ κοντά στις χορδές... well ο Knopfler, o Rory και ο Jeff θα διαφωνούσαν πάλι, γιατί εκείνοι όχι απλά βολεύονταν με αυτό, αλλά το είχαν κάνει μέρος της ερμηνείας τους.

 

 

[TamTam]

Κάτι ακόμη:

Μάρκετινγκ χρειάζεται ένα προϊόν για να πλασαριστεί ως "καινουριο", "καινοτόμο" κλπ, όχι κάτι που κυκλοφορεί 100 χρόνια πάνω στον πλανήτη.

 

Επίσης, θα περίμενα, μια και μιλάμε για μουσικά όργανα, να αναφερθεί κάποιος και στον ήχο και όχι στο πόσο τάστα έχει αυτό. Η όποια εργονομία πάει περίπατο όταν ένα όργανο έχει τον ήχο που θες. Εκτός αν δεν είσαι μουσικός, αλλά αθλητής του στίβου.

Το που θα βάλεις τα knobs αλλάζει, μπορείς να τους αλλάξεις κλειδιά, γέφυρες και χρώμα.

Η στρατ έχει δικό της ήχο. Όπως και η Les Paul. και αυτά αποτελούν trademarks.

[Πνοή και Νύξη]

Kι εγώ, όσο κι αν τις χλευάζω, κι όσο κι αν τις θεωρώ παρωχημένες, (τις Λεσπόλ ντε) κάθε που παίζω με μια καλή από δαύτες ξεχνάω να την αφήκω. Τea burst. Plain top κατά προτίμηση. Με σχεδόν single coil χαρακτήρα στους χαμπάκερζ.

 

Δεν τις αδικώ καθόλου. Αν αποστασιοποιηθεί λίγο κανείς, βγει από το κάδρο και το δει λίγο πιο σφαιρικά, το "εργονομικό βατερλώ" είναι λίγο. Το ότι παικταράδες παίζανε και παίζουν με αυτή δεν αναιρεί το γεγονός. Μπορώ να τα αναλύσω ένα-ένα.

 

Επίσης δεν αναφέρομαι σε κατασκευαστικά λάθη. Ο κανόνας είναι ένα slab μαονιού κάτω από ένα slab hard maple να είναι θεόβαρο. Οι ελαφριές είναι οι τυχαίες (ή ακριβές) εξαιρέσεις. Η θέση του διακόπτη είναι καθαρά σχεδιαστικό θέμα, όχι κατασκευαστικό.

 

Αυτό το volume εκεί στη strat, είναι εργονομικό λάθος, τόσο κραυγαλέο, που ανακαλύφθηκαν τα volume pedals για πάρτη του ;D ;D ;D. Ο Knoppo παίζει με pedal. Και οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα έκανε πιο εύκολα swells με ένα volume pedal. ( υπερβάλλω ομολογώ ). ;)