RIP Larry Coryell.

[RayDTutto]

Πατάω play και ακούω την γνωστή, βραχνή φωνή...Hey, this is Larry...

 

F*ck me sideways...!

Θα είχα κατουρηθεί άμεσα...

[dimsonic]

Γύρω εκεί στο 1978-79 εχοντας παρτίδες με ένα κατάστημα δίσκων στη Θεσσαλονίκη ήρθαν στα χέρια μου όλοι οι δίσκοι του Coryell στην Vanguard με εκείνα τα χοντρά εξώφυλλα και φυσικά των 11th house.

Μιλάμε για τουλάχιστον 10-15 δίσκους.

Επαθα πολιτισμικό σοκ.

Κύρια από τον ίδιο, που γνώριζα μέσα σε λίγες εβδομάδες όλη την πορεία του από το 1969 μέχρι τα μέσα του 1975 και φυσικά από τους μουσικούς που τον πλαισίωναν, από Purdie, Rainey, Vitus, Cobham, Jones, Maha, Mouzon, Brecker, Oregon, Towner, κλπ κλπ.

Επαθα αυτό που λενε πολιτισμικό σοκ.

Δεύτερο δεν μπορούσα με τίποτα να "καταλάβω" τι στο καλό έπαιζε. Καταλάβαινα ότι έπαιζε κάτι καλό, απλησίαστο αλλά τόσο γοητευτικό.

Από την άλλη μέρα δεν μπορούσα να παίξω πια ούτε ματζόρε, ούτε μινόρε, ούτε πεντατονικές, ούτε μπλού, ούτε μιξολύδιαν ούτε τίποτα. Επρεπε να φύγω απο αυτά. Τόσο που ώρες ώρες έπαιζα ότι νάναι, δοκιμάζοντας κάθε φορά την κάθε νότα στα τυφλά με το αυτί.... (Ουδέν σχόλιον.... ::) )

Εμεινα με τους δίσκους αυτούς σαν φυλαχτό...

τι να λεμε, για το ομώνυμο (με τα γυμνά), το barefoot boy, το great escape, spaces, live at the Village Gate, το θεϊκό Restful Mind με το ζαλιστικό Julie La belle, το bolero με την διασκευή της Scheherazade που σε έκανε να θες να πετάξεις την κιθάρα σου από τον 8ο όροφο....

Σιγά σιγά τον έχασα, καθώς με τα διάφορα προβλήματά του τον έχασε όλος ο πλανήτης.

Τον ξαναβρήκα ευτυχώς γύρω στα τέλη του 1990.

Με το Spaces Revisited και το Moonlight Whispers. Δυό δίσκους μέσα στους 10 καλύτερους που έχω ακούσει ποτέ.

Ετσι κάπου εκεί προσπάθησα να ξαναγυρίσω στα χρόνια που έχασα. Δεν λέγανε τίποτα.

Όμως μετά έκανε απίστευτη δισκογραφία. Συνεργασίες πολλές εμφανίσεις συνέχεια. Κάπου εκεί πρέπει να ήρθε Θεσσαλονίκη με το γκρουπ του Spaces Revisited...το έχασα, δεν πήρα χαμπάρι, νέος πατέρας τότε....έχασα αρκετά.

Αργότερα το 2009 το καλοκαίρι ήταν να εμφανιστεί στο κηποθέατρο Παπάγου. Φύγαμε καραβάνι από Θεσσαλονίκη....δυστυχώς ματαιώθηκε...

Πριν λίγα χρόνια ξαναγύρισε στις ρίζες. Περιοδεία με μεγάλους, με τον Purdie ξανά με τον David Hidalgo και άλλους... Πήρα το dvd...δεν χόρταινα να το βλέπω...

Οι δίσκοι electric με τους Bailey, White ήταν ξανά ο ορισμός του fusion της jazz με το power rock trio.... Τι spoonful, τι Whole lotta love....

Τελευταία ξαναέφτιαξε την νεα προσέγγιση στο barefoot boy. To barefoot man:sanpaku

Είχε ήδη ετοιμάσει περιοδεία με την αναβίωση των 11th house (χωρίς τον Mouzon που έφυγε πέρσι....).

Δεν πρόλαβε....

 

Δεν αξίζει να αναφέρω ποιοί κιθαρίστες με επηρέασαν (και ποιόν νοιάζει βέβαια...) όμως αυτός μου τα άλλαξε όλα, όπως κανείς.

Και οφείλω να τον ευχαριστήσω. Κι ας είναι καλά εκεί, όπου είναι.

 

Ευτυχώς άφησε πολύ υλικό για άκουσμα.

[fusiongtr]

Σπύρο pipityri, διάβασα το post σου και τα έκανα επάνω μου.