Λοιπόν, έχω 3 ηλεκτρικές κιθάρες...

[AuditoryDriving]

Μέχρι και το κούρδισμα είναι μουσική. Από τη στιγμή που παίρνουμε το όργανο αγκαλιά, κάνουμε μουσική.

 

 

Θα μας σκισει η ΑΕΠΙ

[AuditoryDriving]

Μη μασατε παντως, ο Rothery επαιζε με squier και παμπολλα αγαπημενα μας κομματια ειναι γραμμενα με το πρωτο οργανο που βρεθηκε σε απόσταση ανοίγματος χεριων..

[AuditoryDriving]

Έχω παίξει -κι έχω "φτιάξει"- αμέτρητες κιθάρες.

Πεποίθηση μου είναι πως το υποκείμενο χαρακτηρίζει και αξιολογεί το όργανο. Βλέπουμε σπεκς, χρώματα, σχεδίαση, εξαρτήματα, παρακολουθούμε ντέμος η συγκριτικά τεστ, κάνουμε τη σούμα και πιθανόν όλα μαζί στο μυαλό μας να "φτιάχνουν" μιά ιδανική κιθάρα. Πάμε και δοκιμάζουμε/αγοράζουμε/παίζουμε και διαπιστώνουμε πως δεν...τις πταίει;

Κανείς, λέω εγώ.

Κάθε όργανο δεν είναι για τον καθένα, ανεξαρτήτως τιμής.

Το υποκείμενο λοιπόν, δηλαδή ο κιθαρίστας, είναι ο καταλύτης μέσα απο τον οποίο φιλτράρονται τα επιμέρους στοιχεία και δημιουργείται αποτέλεσμα.

Όσο η εμπειρία αυξάνεται και οι γνώσεις πολλαπλασιάζονται, ο καθένας μας αντιλαμβάνεται πιό καθαρά τι ακριβώς χρειάζεται και τι του "ταιριάζει"...ίσως με λίγες "λοξοδρομήσεις"... ;D

Στα σετ νεκ όργανα, οι επιλογές επεμβάσεων είναι λίγες. Όσο δε ανεβαίνει η ποιότητα κατασκευής/υλικών, πρακτικά ελαχιστοποιούνται.

Τι ν'αλλάξεις σε μιά historic Les Paul;;...άντε, άμα είσαι αρκετά "καμμένος"  ;D να αντικαταστήσεις τους μαγνήτες με ένα σετ Tom Holmes ας πούμε, αλλά εδώ μιλάμε για πολλά λεφτά...

Στα bolt on όργανα όμως (strat-tele και συναφή), οι δοκιμές και αλλαγές μπορεί να είναι "αιώνιες"... ;D

Σαφώς αν τα χώσεις για μιά John Cruz θα δυσκολευτείς να βάλεις χέρι, ακτός κι αν σου περισσεύουν πολλά...όμως, κάποιοι "κανόνες" χοντρικά υφίστανται. Ένα ελαφρύ swamp ash σώμα (τέλε για παράδειγμα) σε συνδυασμό με ένα παχύ maple μπράτσο, σωστό στήσιμο/δέσιμο του οργάνου, καλά ηλεκτρικά κι ένα σετ καλούς μαγνήτες, 99% θα τραγουδήσει υπέροχα. Απο κει και πέρα, αυτό που αληθινά μετράει κατα την άποψη μου, είναι το όργανο να σε φτιάχνει...

Προσωπικά πειραματίζομαι πολύ με κάθε κομμάτι της ηλεκτρικής bolt on κιθάρας, έχω συναρμολογήσει ο ίδιος δεκάδες -δοκιμάζοντας σχεδόν κάθε δυνατό συνδυασμό ξύλων/μαγνητών/hardware- και αληθινά μου αρέσει ιδιαίτερα η διαδικασία. Αν είχα περισσότερα χρήματα, σίγουρα θα είχα εντρυφήσει βαθύτερα στη διαδικασία και ασφαλώς θα είχα περισσότερες κιθάρες...oh well...

Τέλος, για μένα, επειδή γράφω μουσική και στίχους σχεδόν καθημερινά, το απόλυτο χαρακτηρηστικό για το αν θα κρατήσω η όχι μιά κιθάρα, είναι το πόσα τραγούδια έχει μέσα της για πάρτη μου...ακούγεται λίγο μεταφυσικό, όμως η πείρα μου τελικά μου κατέδειξε πως -για μένα, επαναλαμβάνω-  αυτό το χαρακτηρηστικό είναι εκείνο που τελικά θα με κερδίσει και θ'αντέξει στον χρόνο. Έχω δώσει απίστευτα βολικές κιθάρες γιατί δεν "γεννούσαν" τίποτε, κι έχω κρατήσει "προβληματικά" όργανα - με τα οποία ακόμα παιδεύομαι - γιατί κάθε που τα πιάνω στα χέρια μου, μιά νέα ιδέα φυτρώνει, μιά καινούργια φράση ξεπετάγεται.

Ελπίζω να μη σας κούρασα  8)...

 

Καθε τετοιο.ποστ θα επρεπε να αποτελεί κεφαλαιο βιβλίου - δεν ξέρω αν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα.

 

Πάντως εγω ακομη θυμαμαι την μπλε Nik Hubber που ειχατε καπου το 2003 όταν σας ειδα στην Πατρα.

[ez]

Πάντως εγω ακομη θυμαμαι την μπλε Nik Hubber που ειχατε καπου το 2003 όταν σας ειδα στην Πατρα.

 

Ευχαριστώ φίλε μου, ήμουν ιδιαίτερα τυχερός να έχω μιά τέτοια κιθάρα για αρκετό χρόνο. Μιά και τόφερε η κουβέντα, εκείνη ανήκει στην κατηγορία "δεν πειράζω τίποτα".  ;) ;D

[darshan]

Εχω μεταξύ άλλων και μια παιδική κλασική 1/2 που κόστισε 30 ευρω. Μερικά θεματακια μου ακουγονται καλα μονο σε αυτη...

 

Καθε οργανο εχει μια ιστορία να πει.  Σαν τους ανθρώπους...

[pipityri]

Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια Clear Sound ακουστική 3/4 που, δεν ξέρω για ποιο λόγο είχε ο πατέρας μου σπίτι. Είχε δύο χορδές, μπάσες. Ένας φίλος που έμενε απέναντι και είχε ήδη κιθάρα με 6 χορδές μου έδειξε να παίζω το βασικό blues ριφ. Δεν είχα πένα κι έπαιζα με μια δραχμή. Την πρώτη μου πένα την πήρα από ένα βιβλιοπωλείο εδώ πιο κάτω-υπάρχει ακόμα-και αργότερα την χάρισα στο κορίτσι μου στο λύκειο. Την έχασε.

Η πρώτη μου ηλεκτρική ήταν μια φτηνή στρατ ρέπλικα. Gerley, 16000 δρχ από τον Αρμάο. Άσπρη, γιατί τέτοια είχε ο Blackmore. Χριστούγεννα 83 ή 84. Θυμάμαι πως έβρεχε, οι δρόμοι χάλια, χαμός. Με πήγε, παρόλα αυτά. Ενισχυτή δεν πήρα, είχα μια ιδιοκατασκευή-από τον ίδιο φίλο-η οποία και όντως δούλεψε, για λίγο. Μετά πήγα και πήρα έναν Sanox. Μιλάμε για ηχάρα. ;D

Το 88 τελείωσα το σχολείο. Με κάτι φράγκα που είχε μου βάλει στην μπάντα ο παππούς και κάτι που μάζεψα δουλεύοντας πήρα την κιθάρα που διακαώς ποθούσα...έβλεπα τον Mclaughlin στο Inner Mounting Flame να κρατάει μία....έβλεπα τον Meola στο Land of Midnight Sun να κρατάει μία....είχα και μια μεγάλη φωτό του Fripp καθήμενο σε μια Harley να κρατάει μία...δεν άντεχα, ήθελα κι εγώ. Les Paul Custom, λοιπόν. Ήταν σχεδόν η μόνη μου κιθάρα για πάνω από 15 χρόνια. Έχει φάει πολύ ξύλο, ιδρώτα, έχει πάει σε μέρη. Έχει αλλάξει -και ξαναλλάξει-τάστα, γέφυρα, έχει γίνει midi.Έχει παίξει στο υπόγειο του Decadance,  στο Παράφωνο, στα πρώτα Indie Free Festivals....και σε δύο δίσκους που έχουν πάρει 4 αστέρια από τον Ζήλο. ;D

Παρέα για μερικά χρόνια της έκανε ένα σκάφος Ibanez που είχα πάρει μεταχειρισμένο από τον Δήμο Αρμάο. Το πιο ωραίο παίξιμο σ΄αυτήν το έχει κάνει ο Στράτος (fusion) μια Κυριακή πρωί, μετά από τρελό ξενύχτι.

Αργότερα, που υπήρχε και μια μεγαλύτερη άνεση, πήρα μια στρατ. Την πήρα Μεξικάνα γιατί την ήθελα midi ready και τότε μόνο σε Μεξικάνα την έβγαζε. Έγινε αμέσως η νούμερο ένα μου-μου είχε λείψει ο μονός μαγνήτης και ο λεβιές. Δεν ακούμπησα την  Les Paul για δύο χρόνια.

Κάποια στιγμή πήρα και μια Godin, πολυεργαλείο με piezo, midi κλπ, και μια ακέφαλη Steinberger-από τη φτηνή σειρά-που την είχα απωθημένο . Αυτή ποτέ δεν μου έκατσε και τελικά την έδωσα σ΄ένα φιλαράκι. Αυτή και η Ibanez είναι οι μόνες που έχω δώσει-για την Ibanez στεναχωρήθηκα, είχε ωραίες ιστορίες.

Ετσι λοιπον, αυτή τη στιγμή στο stand είναι η Les Paul, η Godin, η Fender, η Martin-της οποίας την ιστορία σας την έχω πει αλλού-και μια Dean Hardtail διπλή που μου χάρισε ο Γιάννης Πασσάς  των Beggars, και την οποία έχω κάνει κατά το ήμισυ άταστη.  O0

[otto##]

Ευχαριστώ φίλε μου, ήμουν ιδιαίτερα τυχερός να έχω μιά τέτοια κιθάρα για αρκετό χρόνο. Μιά και τόφερε η κουβέντα, εκείνη ανήκει στην κατηγορία "δεν πειράζω τίποτα".  ;) ;D

 

Ηταν μια μπλε τελε style με δελφινια στους τσαμπουκαδες; αν ναι σας εχω δει κι εγω live με αυτη. Γιαννενα πιθανοτατα.

[sonicapg]

Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια Clear Sound ακουστική 3/4 που, δεν ξέρω για ποιο λόγο είχε ο πατέρας μου σπίτι. Είχε δύο χορδές, μπάσες. Ένας φίλος που έμενε απέναντι και είχε ήδη κιθάρα με 6 χορδές μου έδειξε να παίζω το βασικό blues ριφ. Δεν είχα πένα κι έπαιζα με μια δραχμή. Την πρώτη μου πένα την πήρα από ένα βιβλιοπωλείο εδώ πιο κάτω-υπάρχει ακόμα-και αργότερα την χάρισα στο κορίτσι μου στο λύκειο. Την έχασε.

Η πρώτη μου ηλεκτρική ήταν μια φτηνή στρατ ρέπλικα. Gerley, 16000 δρχ από τον Αρμάο. Άσπρη, γιατί τέτοια είχε ο Blackmore. Χριστούγεννα 83 ή 84. Θυμάμαι πως έβρεχε, οι δρόμοι χάλια, χαμός. Με πήγε, παρόλα αυτά. Ενισχυτή δεν πήρα, είχα μια ιδιοκατασκευή-από τον ίδιο φίλο-η οποία και όντως δούλεψε, για λίγο. Μετά πήγα και πήρα έναν Sanox. Μιλάμε για ηχάρα. ;D

Το 88 τελείωσα το σχολείο. Με κάτι φράγκα που είχε μου βάλει στην μπάντα ο παππούς και κάτι που μάζεψα δουλεύοντας πήρα την κιθάρα που διακαώς ποθούσα...έβλεπα τον Mclaughlin στο Inner Mounting Flame να κρατάει μία....έβλεπα τον Meola στο Land of Midnight Sun να κρατάει μία....είχα και μια μεγάλη φωτό του Fripp καθήμενο σε μια Harley να κρατάει μία...δεν άντεχα, ήθελα κι εγώ. Les Paul Custom, λοιπόν. Ήταν σχεδόν η μόνη μου κιθάρα για πάνω από 15 χρόνια. Έχει φάει πολύ ξύλο, ιδρώτα, έχει πάει σε μέρη. Έχει αλλάξει -και ξαναλλάξει-τάστα, γέφυρα, έχει γίνει midi.Έχει παίξει στο υπόγειο του Decadance,  στο Παράφωνο, στα πρώτα Indie Free Festivals....και σε δύο δίσκους που έχουν πάρει 4 αστέρια από τον Ζήλο. ;D

Παρέα για μερικά χρόνια της έκανε ένα σκάφος Ibanez που είχα πάρει μεταχειρισμένο από τον Δήμο Αρμάο. Το πιο ωραίο παίξιμο σ΄αυτήν το έχει κάνει ο Στράτος (fusion) μια Κυριακή πρωί, μετά από τρελό ξενύχτι.

Αργότερα, που υπήρχε και μια μεγαλύτερη άνεση, πήρα μια στρατ. Την πήρα Μεξικάνα γιατί την ήθελα midi ready και τότε μόνο σε Μεξικάνα την έβγαζε. Έγινε αμέσως η νούμερο ένα μου-μου είχε λείψει ο μονός μαγνήτης και ο λεβιές. Δεν ακούμπησα την  Les Paul για δύο χρόνια.

Κάποια στιγμή πήρα και μια Godin, πολυεργαλείο με piezo, midi κλπ, και μια ακέφαλη Steinberger-από τη φτηνή σειρά-που την είχα απωθημένο . Αυτή ποτέ δεν μου έκατσε και τελικά την έδωσα σ΄ένα φιλαράκι. Αυτή και η Ibanez είναι οι μόνες που έχω δώσει-για την Ibanez στεναχωρήθηκα, είχε ωραίες ιστορίες.

Ετσι λοιπον, αυτή τη στιγμή στο stand είναι η Les Paul, η Godin, η Fender, η Martin-της οποίας την ιστορία σας την έχω πει αλλού-και μια Dean Hardtail διπλή που μου χάρισε ο Γιάννης Πασσάς  των Beggars, και την οποία έχω κάνει κατά το ήμισυ άταστη.  O0

 

πραγματικά ωραία αφήγηση....

[ez]

Ηταν μια μπλε τελε style με δελφινια στους τσαμπουκαδες; αν ναι σας εχω δει κι εγω live με αυτη. Γιαννενα πιθανοτατα.

 

Yes  :D...

[Έκτορας]

 

Καθε οργανο εχει μια ιστορία να πει.  Σαν τους ανθρώπους...

 

 

Αυτό πολύ μου άρεσε.