Αντίθετος στα ιδανικά μου αλλά εκτιμώ την δουλειά του;

[Έκτορας]

Τελικά αυτός ο Allain Delon είναι μάλλον άλλα αντ'άλλων...

 

 

 

 

 

 

;D

 

 

 

[cigaret13]

Τελικά αυτός ο Allain Delon είναι μάλλον άλλα αντ'άλλων...

  Και να πω ότι σαν ηθοποιός "έλεγε" κάτι...... :P  μην πω πάλι για τις ταινίες που έπαιξε..... ::) :-X       

[Έκτορας]

Καλός ήταν και ο ομορφονιός αλλά εγώ είμαι περισσότερο Louis De Funes & Jean Paul Belmondo τύπος...

 

 

 

;D

[dimsonic]

EDIT:  Και κάτι ακόμα.

Ας υποθέσουμε ότι ένα μουσικό σας ίνδαλμα, που συμπυκνώνει και τις αξίες σας, πχ Rory Gallagher (άσχετα αν έχει πεθάνει), ή Jeff Beck (λέμε τώρα), αποκαλύπτεται εκ των υστέρων ότι ήταν (για τους πεθαμένους, ή "είναι" για τους ζωντανούς) παιδόφιλος, ή έμπορος όπλων, ή ...

 

Πώς θα το αντιμετωπίζατε?

 

Δεν θα τον ξανακούγατε?

 

Τροφή για σκέψη!

προσωπικά έχω σταματήσει να ακούω Who από τότε που βγήκαν στη φόρα τα διάφορα για τον Pete

[cigaret13]

Καλός ήταν και ο ομορφονιός αλλά εγώ είμαι περισσότερο Louis De Funes & Jean Paul Belmondo τύπος...

;D

  Δεν το συζητάμε......!  ;) 

  Μια ταινία του μπόρεσα και είδα από την αρχή μέχρι το τέλος (Αντίο φίλε) κι αυτήν, μάλλον, λόγω του Μπρόνσον.....

[Jazzjoker]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις που παρατίθενται. Η δική μου βασίζεται σε κάτι που έχω γράψει εδώ μέσα αρκετές φορές οπότε θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και περιεκτικός παρότι μάλλον θα αποτύχω:

 

Το όλο θέμα έχει να κάνει με μια αιώνια "παρεξήγηση" κατ' εμέ η οποία βασίζεται σε έναν καθαρά ψυχικό μηχανισμό: Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε, έστω και ασυνείδητα, ότι ο δημιουργός σπουδαίου καλλιτεχνικού έργου είναι αυτόματα και σπουδαίος άνθρωπος (ηθικός, ακέραιος, δίκαιος, ανιδιοτελής κλπ.), πράγμα που πολύ απλά δεν ισχύει. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, έξω από το πεδίο τους, είναι σαν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, με όλα τα μειονεκτήματα (και συχνά περισσότερα αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.

 

Ο κύριος μηχανισμός της λειτουργίας αυτής είναι η ταύτιση. Εν ολίγοις ταυτιζόμαστε με το καλλιτεχνικό έργο που μας άγγιξε και μας έκανε να αισθανθούμε ότι ο δημιουργός είναι πολύ κοντά στην ψυχοσύνθεσή μας οπότε κάνουμε το αυθαίρετο βήμα και πείθουμε τον εαυτό μας ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες για παραπάνω πράγματα απ' ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Γι' αυτό και όταν γίνει η απομυθοποίηση, το μένος μας είναι δυσανάλογο της κατάστασης ακριβώς επειδή αισθανόμαστε προδομένοι. Υπεύθυνοι είμαστε αποκλειστικά εμείς βέβαια για την όποια απογοήτευση. Το οικοδόμημα της απόλυτης ταύτισης εμείς το χτίσαμε.

 

Από την πλευρά του καλλιτέχνη τώρα, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Δηλαδή κι εκεί υφίσταται μια εξαιρετικά συχνή παρεξήγηση κι αυτή έχει να κάνει με το ίδιο αντικείμενο. Με άλλα λόγια, δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που πέφτουν στην παγίδα του "ανθρώπινου μεγαλείου": "Για να έχω παράξει έργο καλλιτεχνικής αξίας και να με θαυμάζουν τόσοι, πρέπει να είμαι και σπουδαίος άνθρωπος. Οπότε θα δημοσιοποιώ, εκτός από το έργο μου και όλες μου τις απόψεις οι οποίες προφανώς έχουν βαρύνουσα σημασία". Αμ δε.

 

Προσωπικά πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης θα πρέπει να προσπαθεί να περιορίζει το δημόσιο λόγο του στο αντικείμενό του και ακόμα κι όταν δεν έχει άλλο τρόπο, να ξεκαθαρίζει ότι οι απόψεις του είναι καθαρά προσωπικές και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν "βίβλο" για το κοινό του.

 

Όσον αφορά το ερώτημα του θέματος: προσπαθώ να μην επηρεάζομαι ή/και να αποφεύγω να μαθαίνω τις απόψεις περί ανέμων και υδάτων καλλιτεχνών που θαυμάζω. Εννιά στις δέκα αποτυγχάνω γιατί το τρώω κι εγώ το παραμύθι κανονικότατα. Έχω απογοητευτεί πάμπολλες φορές.

 

Περί του ερωτήματος που έθεσε ο Στράτος για τον αν θα δούλευα για κάποιον του οποίου οι απόψεις έρχονταν σε σύγκρουση με τις δικές μου, γενικά θα το έκανα και προφανώς το έχω ήδη κάνει, σίγουρα δε κάποιες φορές χωρίς καν να το γνωρίζω. Θέτω ένα πολύ αόριστο όριο ως προς την ακρότητα των πεποιθήσεων και τον τρόπο και την ένταση που αυτές εκφράζονται. Αλλά αυτά μπορούν να εξεταστούν μόνο κατά περίπτωση.

 

 

[Nikolas]

Σπύρο (Τζαζτζοκερ) έχεις δίκιο, ΑΛΛΑ υπάρχει κάτι σημαντικό που παραβλέπεις.

 

Μέχρι την ανακάλυψη και διάδωση του Ιντερνετ, φωνή είχαν μόνο όσοι είχαν πρόσβαση στα media, και άρα όσοι κατασκεύαζαν έργο και μάλιστα έργο το οποίο έπρεπε να εγκριθεί από τη βιομηχανία...

 

Με λίγα λόγια, για να μπορέσεις να μιλήσεις δημοσίως έπρεπε να έχεις βγάλει δίσκο(υς) που άρα έπρεπε να έχεις φάτσα, πωπο, φωνή, παρουσία, ταλέντο, μουσικότητα, κλπ.

 

Άρα ο έχων τα παραπάνω είχε πρόσβαση και στο κοινό. Και μόνο αυτός. Άρα φυσικά και υπήρχε ταύτιση των δύο (που κατά τα άλλα είναι σχεδόν άσχετα μεταξύ τους).

 

Πλέον που ο καθένας κάνει έργο και το προβάλει μόνος του, αυτή η παράμετρος έχει χαθεί και ζούμε στη δημοκρατία του facebook, myspace, και soundcloud με όλα τα καλά και τα κακά που σημαίνει αυτό... Και ταυτοχρόνως φωνή έχει ο γείτονας, ο Κασιδιάρης και πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας τεράστιος παπάρας... :-/ 

[LK]

  Δεν το συζητάμε......!  ;) 

  Μια ταινία του μπόρεσα και είδα από την αρχή μέχρι το τέλος (Αντίο φίλε) κι αυτήν, μάλλον, λόγω του Μπρόνσον.....

 

ΔήλαδηΣ θε να ΜΕ πεις ότι

Είδες ....τουλάχιστον τα:

1) Le samourai ,

2) Rocco e i suoi fratelli,

3) L'Eclisse,

4)  La Piscine,

5) Plein soleil και

6) Le Cercle Rouge , και δεν σου άρεσαν;

 

Μόλις κατέριψες και τον Jean-Pierre Melville , τον  Luchino Visconti , τον  Jacques Deray , τον René Clément και τον Antonioni.  ;D ;D ;D ;D

 

Εισηγούμαι.....αυτομαστίγωμα  ;D ;D ;D ;D

[Jazzjoker]

Σπύρο (Τζαζτζοκερ) έχεις δίκιο, ΑΛΛΑ υπάρχει κάτι σημαντικό που παραβλέπεις.

 

Μέχρι την ανακάλυψη και διάδωση του Ιντερνετ, φωνή είχαν μόνο όσοι είχαν πρόσβαση στα media, και άρα όσοι κατασκεύαζαν έργο και μάλιστα έργο το οποίο έπρεπε να εγκριθεί από τη βιομηχανία...

 

Με λίγα λόγια, για να μπορέσεις να μιλήσεις δημοσίως έπρεπε να έχεις βγάλει δίσκο(υς) που άρα έπρεπε να έχεις φάτσα, πωπο, φωνή, παρουσία, ταλέντο, μουσικότητα, κλπ.

 

Άρα ο έχων τα παραπάνω είχε πρόσβαση και στο κοινό. Και μόνο αυτός. Άρα φυσικά και υπήρχε ταύτιση των δύο (που κατά τα άλλα είναι σχεδόν άσχετα μεταξύ τους).

 

Πλέον που ο καθένας κάνει έργο και το προβάλει μόνος του, αυτή η παράμετρος έχει χαθεί και ζούμε στη δημοκρατία του facebook, myspace, και soundcloud με όλα τα καλά και τα κακά που σημαίνει αυτό... Και ταυτοχρόνως φωνή έχει ο γείτονας, ο Κασιδιάρης και πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας τεράστιος παπάρας... :-/

 

Νικόλα γενικώς συμφωνώ με το παραπάνω αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί παραβλέπω και τι σχέση έχει η τελευταία παράγραφος με το θέμα. Κάτι προσπαθείς να μου πεις αλλά δεν το πιάνω (είμαι καλλιτέχνης  ;D).

[Nikolas]

Μου φαίνεται ότι όσο μένω στο Λονδίνο, χάνω την ικανότητα να επικοινωνώ στα Ελληνικά... :-/ (σοβαρά το λέω).

 

Μιλάς για "παρεξήγηση" κι εγώ είπα πως δεν είναι "παρεξήγηση" αλλά απλά μια φυσική συνέχεια του πως ήταν τα πράγματα.

 

Πλέον, όμως, το Ιντερνετ έχει δώσει βήμα σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα οι ήρωες (που είχαν προβολή λόγω της αξίας τους) να έχουν χαθεί και να έχουμε μείνει με τους απαίσιους που αναφέρω (Kanye West). Ενω παλιά θα είχαν δυσκολία να έχουν πρόσβαση σε δημόσιο λόγο, πλέον την έχουν και το κοινό έχει αλλιωθεί σε τέτοιο βαθμό που δέχεται τέτοιους ανθρώπους για κυβερνήτες του.

 

Ελπίζω να έγινα λίγο πιο κατανοητός αν και δεν είμαι εξαιρετικά σίγουρος ότι τα κατάφερα...