Η ιστορία μιας κιθάρας

[gvour]

Δεν θυμάμαι καθόλου τιμές, και χρονολογίες πολύ ελάχιστα.

Σαν μέσα σε ομίχλη πια.

 

Δεν εισαι ο μονος.

Tωρα που το λες μπορει να ηταν απο τον Ανθομελιδη και να τα 'χω μπλεξει,

επειδη πηγαινα ο ιδιος στη συνεχεια στο Ντορεμι και επαιρνα βιβλια,πενες κλπ.

Anyway,μην του σκισω τελειως το θεμα του Ρευ.

[cigaret13]

Δεν εισαι ο μονος.

Tωρα που το λες μπορει να ηταν απο τον Ανθομελιδη και να τα 'χω μπλεξει,

επειδη πηγαινα ο ιδιος στη συνεχεια στο Ντορεμι και επαιρνα βιβλια,πενες κλπ.

  Υπήρχε Ανθομελίδης στην Αθήνα;  Από αυτόν πήρα την πρώτη μου κιθάρα, μια Aria pro ii ts300 το '79 από Θεσσαλονίκη...

[fusiongtr]

  Ρε Στράτε για κιθάρες μιλάμε, όχι για γυναίκες......!  Ένα κομμάτι (άντε δύο... ::) ) ξύλο με μερικά μεταλικά μέρη και σύρματα......Βε Cool!  8)

Καλά ρε παλικάρι, αν το δεις έτσι, και οι γυναίκες τι είναι (όπως και οι άντρες)?

Ένα κομμάτι (άντε δύο) κρέας με λίγες (ή πολλές) τρίχες.

 

Όμως το κομμάτι του εαυτού μας που "κρατάνε" είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ.

 

  Υπήρχε Ανθομελίδης στην Αθήνα;

Για Θεσσαλονίκη μάλλον μιλάει. :)

[gvour]

Υπήρχε Ανθομελίδης στην Αθήνα;  Από αυτόν πήρα την πρώτη μου κιθάρα, μια Aria pro ii ts300 το '79 από Θεσσαλονίκη...

 

Για 3 χρονια περιπου81-84 ειχα μεινει Σαλονικη Φωτη.

[cigaret13]

Για Θεσσαλονίκη μάλλον μιλάει. :)

  Τότε γιατί το σουβλάκι το λέει καλαμάκι...;  :) ;D    Τέρμα το offtopic το καραγ@μισ@με το πολύ ωραιο θέμα του Ray!

[otto##]

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις περιπέτειες της κιθαριστικής συντρόφου μου εδώ και πολλά πολλά χρόνια...

 

Το 1983, όταν οι γονείς μου κατάλαβαν ότι τα χρήματα για την Kumika δεν πήγαν τζάμπα αφού της είχα βγάλει το ζουμί, μου είπαν ότι είναι πρόθυμοι να μου αγοράσουν μία καλή κιθάρα.

 

Καλή κιθάρα για μένα δεν υπήρχε άλλη από τη Fender Stratocaster, αφού έπαιζε ο Ritchie με τέτοια. Τα διαθέσιμα χρήματα ήταν τότε 65.000 Δραχμές. Έλα όμως που η Strat στο Do-Re-Mi έκανε 77.000 Δραχμές. Στα λεφτά μου έπαιρνα Telecaster που δεν ήθελα γιατί ως γνωστόν ο Ritchie ΔΕΝ έπαιζε με Telecaster.

 

Με παίρνει λοιπόν ο μεγάλος μου αδερφός για shopping και με πηγαίνει στον Ριχάρδο (τον Πρελορέντζο), ο οποίος βγάζει από τα άδυτα μια Strat στην κατάλληλη τιμή. Sunburst με άσπρο pickguard (ήθελα μαύρη, η sunburst ήταν χαμηλά στη λίστα προτίμησης), με hardtail και με μικρό headstock (ήταν περίπου η εποχή που έφυγε το CBS headstock). Ο Ritchie έπαιζε με μεγάλο headstock…

 

Αλλά the price was right. Και έτσι έφυγα, περήφανος κάτοχος μιας STATOCASTER.

 

Σιγά σιγά τα γούστα άλλαξαν. Το metal (της εποχής) με κατακυρίευσε, οπότε άρχισε να λείπει το τρέμολο.

 

To 1987 αποστέλλεται η κιθάρα πακετάκι στο Ζοζέφ στον Πειραιά (τότε στη Θεσσαλονίκη δεν τολμούσαν πολλοί τέτοιες επεμβάσεις) για να μπει το Kahler που δεν ήθελε (πολύ) σκάψιμο. Τρεις μήνες μετά (…ναι) η κιθάρα ήταν έτοιμη και ξεσκίστηκε στα divebombs. Βέβαια το Kahler δεν είχε το σκάψιμο που έπρεπε και συνεπώς ήταν συμβιβασμός.

 

Το Kahler είναι μαύρο και αλλάζει και το pickguard και τα κλειδιά σε μαύρα.

 

Επόμενος σταθμός, μαγνήτες. Μπαίνει το active σετάκι SD Livewire τριών μονών. O bridge μονός δεν ικανοποιεί (δεν κάνει γκα γκα) και αντικαθίσταται από έναν SD Invader. Καλός. Μετά από λίγο ο Invader αντικαθίσταται από τον Metal Livewire humbucker o οποίος "σκοτώ".

 

Το Kahler δεν μπορούσε να κάνει γαργάρες και άλλα κόλπα οπότε με έναν νέο κιθαροτεχνικό  της εποχής στη Θεσσαλονίκη αποφασίζουμε να βάλουμε το Ibanez Edge. 1992. Είναι ρίσκο και για τους δυο μας το οποίο σχεδόν μας βγαίνει – εντάξει από κοσμητικής απόψεως είχαν φύγει κάτι φλίδες αλλά οκ.

 

Η κιθάρα έχει γίνει metal όπλο πλέον και δανείζεται από εδώ και από εκεί για ηχογραφήσεις. Συγκρίνεται και πατάει Kramer και Charvel της εποχής.

 

Φεύγω Αθήνα και αρχίζει μια περίοδος κατά την οποία απομακρύνομαι από τη μουσική.

 

Μετά από χρόνια, αποφασίζω να ξαναπαίξω. Σπάει ο λεβιές μέσα στο Edge και αποφασίζω ότι θα γυρίσω σε hardtail μιας και το μέταλ εκείνο που έπαιζα είναι πλέον πασέ.

 

Πάω σε τεχνικό ο οποίος κλείνει την τρύπα με ένα κομμάτι ξύλο, εγκαθιστά το νέο hardtail αλλά αποφασίζουμε να μην βάψουμε γιατί δεν έχει εξοπλισμό κι εγώ βαριέμαι να ψάχνω για άλλον μάστορα.

 

Έτσι  η κιθάρα έχει ένα μπάλωμα επάνω πίσω από τη γέφυρα. Φεύγει και το lock, κλείνουν και αυτές οι τρύπες.

 

Αλλάζω και τα κλειδιά με locking.

 

Καλοί και οι μεταλομαγνήτες αλλά αποφασίζω επιστροφή στις ρίζες. Αγοράζω τους 57/62 και τους τοποθετώ – αργότερα ο bridge αντικαθίσταται από Dimarzio Cruiser (έμεινε καιρό επειδή βαριέμαι να τον αλλάξω – θα φύγει σύντομα). Αλλαγή pickguard σε mint green.

 

Δεν μου αρέσει το hardtail. Αποφασίζω να πάω πάλι στο τρέμολο και να μπει Schaller κλασικό δίβιδο χωρίς λοκ και χαζά. Ξανά σκαψίματα. Ο ίδιος τεχνικός  πειραματίζεται με τοποθέτηση veneer. Διαλέγουμε macassar ebony και το τοποθετεί μπρος και πίσω και κάνει ένα black burst γύρω γύρω. Άλλη κιθάρα.

 

34 χρόνια μαζί και ακόμα αυτή η κιθάρα μαμάει. Παίζεις unplugged και ακούγεται σαν ακουστική ΠΑΡΟΛΕΣ τις απίστευτες αλλαγές που πέρασε.

 

Θα μπορούσα να την είχα πουλήσει και να αγοράσω μια άλλη που να ταίριαζε στα κατά καιρούς γούστα μου. Δεν έχω πουλήσει ποτέ όργανο. Έχω "χάσει" ορισμένους ενισχυτές και πεταλάκια κατά καιρούς αλλά είναι κάτι φυσιολογικό για τα τόσα χρόνια που ασχολούμαι. Αλλά ακόμα και αν πουλούσα όλες τις άλλες κιθάρες μου, αυτή θα μείνει μαζί μου.

 

Εξαιρετικό θέμα. Ο ορισμός της frankestrat  ;D.

 

Βάλε φώτο please.

 

 

[otto##]

  Είπαμε γέρασα αλλά όχι κι έτσι.....Θυμάμαι πολύ καλά την απογοήτευσή μου που για 15.000 δρχ δεν την πήρα....Έκανα παζάρια αλλά ούτε φράγκο κάτω και η αντιμετώπιση από τον υπάληλο απαράδεκτη...... Τις 120,000 τις είχα σε πουγκί κρεμασμένο στον λαιμό μου (16-17 χρονών ήμουν... ::) ), στο ντο ρε μι πήγα με τα πόδια από τον σταθμό και στον Νάκα πήγα με ταξί. Το '85 είχα δίπλωμα αυτοκινήτου, οπότε ήταν ή το '83 ή το '84....

 

Εμ έπρεπε να του πεις: "ρε δώσε τη! Σε λίγα χρόνια θα είμαι τόσο καλός που θα έχω φανμποις".

[Superfunk]

[TamTam]

Τι ωραίο thread!

 

Δεν ξέρω πόσοι από σας έχετε κρατήσει την πρώτη σας -σοβαρή- ηλεκτρική, προσωπικά την έχω ακόμη κι ας έχω έκτοτε αναγκαστεί να πουλήσω τα πάντα.

 

Οι γονείς μου δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για μουσική. Αν εξαιρέσεις τα μαθήματα που πλήρωναν σε ένα γείτονά μας και γνωστό τους για κανα χρόνο, προεκιμένου να μάθω κλασική κιθάρα. Ήμουν 13 και δούλεψα εκεινο το καλοκαίρι σε ένα φαστφουντάδικο Σόλωνος και Ιπποκράτους, έτσι έβγαλα την πρώτη μου ηλεκτρική, μια Sanox Strat λευκή (σαν του Blackmore :)  , δεν είχα καν ενισχυτή και συνέδεα στο Rec ενός κασετοφώνου. Παραμόρφωνε φριχτά.

Έπαιξα στο πρώτο μου συγκρότημα στα 14κάτι - παίζαμε από Ελευσίνα μέχρι Νέα Λιόσια, σε σινεμά Κυριακές πρωί και σε φεστιβάλ - στο χαλάνδρι οι κνίτες μας είχαν δείρει επί σκηνής επειδή παίξαμε πανκο-σιδηρόπουλο στυλ "κάτι δικά μας", ήταν αρχές 80s, πριν τα γεγονότα του Χημείου.

Το δεύτερο καλοκαίρι, πούλησα τη Sanox (φριχτή κιθάρα), σε έναν μαθητή του Δρόλαπα και αγόρασα μια άλλη κιθάρα, μεταχειρισμένη από κάποιον φίλο, φίλου στο Χαλάνδρι.

Ήταν μια μαύρη Stagg, απομίμηση Les Paul, χωρίς pickguard ή θήκη. Ο μεγαλύτερος μου σε ηλικία κιθαρίστας του γκρουπ, ένας πολύξερος ελληνογάλλος που άκουγε Steely Dan και Skynyrd, με έψησε να αλλάξω μαγνήτες. Στο Ντο-ρε-Μι, μου πούλησαν (χρησιμοποιώ αυτό το ρήμα γιατί δεν ήξερα τίποτα τότε και ουσιαστικά δεν επέλεξα) δυο DiMarzio dual humbuckers που τους είχαν απομείνει.

Ο ένας ήταν από τους πρώτους Steve Morse signature.

 

Ο φίλος μου τους τοποθέτησε, και για να σπλιτάρουν τρύπησε την κιθάρα και έβγαλε 4 διακόπτες (!) on/off ανάμεσα στα pots.

Η κιθάρα έμοιαζε με διαστημόπλοιο! Με αυτήν έβγαλα όλα τα επόμενα χρόνια, ηχογράφησα, έδωσα εκατοντάδες συναυλίες, κιτρίνισαν τα bindings και η γέφυρα κλπ, έγινε κανονικό relic. Από την πληθώρα ηχητικών επιλογών δεν χρησιμοποιούσα παρά ελάχιστες, ο bridge μαγνήτης του Steve Morse ακουγόταν πολύ πιο hot από τον neck , και όχι γλυκά /vintage, οπότε ουσιατσικά τον είχα σχεδόν καταργήσει. Αυτά, από το 1985 έως το 1994-5.

 

Όταν όλοι από το γκρουπ πήγαμε στρατό στα mid'90s (είχαμε προλάβει κάτι 10χρονες αναβολές που έδινε τότε ο Τρίτσης) , το γκρουπ που έπαιζα τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια διέλυσε. Μετά πιάσαμε δουλειές, παιδιά, οικογένειες, σπατσάραμε. Επαιζα περιστασιακά με διάφορες cover μπαντες, μέλη των Blues Trick, των Babel 69, των Μικρών Περιιπλανήσεων, you name it, πάντα με τη Stagg.

Πλέον εργαζόμουν αρκετές δουλειές και έβγαζα χρήματα - είχα αγοράσει εν τω μεταξύ αγοράσει μια Ovation 12χορδη, μια Tele original του 74 βαριά σαν έπιπλο, πιο πριν έναν Twin reverb από έναν αμερικανό στη βάση του Ελληνικού (θυμάμαι ότι επειδή είχε διαφορετικό ρεύμα τροφοδοσίας, ο τύπος μου είχε δώσει μαζί και έναν πασίβαρο μετασχηματιστή... ψυγείου).

 

Αλλαγή σκηνικού. 2012 μένω άνεργος. Ευτυχώς δεν είχα (δεν έχω) φτιάξει οικογένεια, γιατί τότε θα ήταν πιο ζόρικα τα πράγματα. Ωστόσο, μέσα στα όλα που πήγαν χάλια λόγω της κρίσης - τσακωμοί και χωρισμός(κλασικά), άγχος - απόκτησα πρόβλημα με το στομάχι, ψευτοδουλειές για 50 ευρώ τη βδομάδα, ξαναρχιζω να καπνίζω ύστερα από 10 και βάλε χρόνια κλπ- αναγκάζομαι να πουλήσω τα πάντα. 

Το μόνο για το οποίο λυπάμαι πια είναι η Tele που την έδωσα στον Κωνσταντίνο στο Vibrato για 700 ευρώ. ¨Εδωσα τα πάντα , εκτός από τη Stagg. Κι αυτό, όχι για λόγους συναισθηματικούς (εδώ δεν είχαμε να φάμε!) αλλά γιατί θεωρούσα ότι "είναι Stagg και δεν θα την πάρει κανένας" ή ότι θα πιάσει πολύ λίγα λεφτά.

 

Την εποχή αυτή πάνω κάτω, ανακαλύπτω το Noiz (κι αυτό λόγω των αγοραπωλησιών που είχα αναγκαστεί να κάνω). Δεν είχα καμία σχέση με τα εγκόσμια ο άνθρωπος!

Βρήκα ένα μάστορα μέσα από τις αγγελίες, και άνεργος ων, λέω, θα πάω να μου σετάρει τη Stagg, να κυνηγήσω καμιά δουλειά πάλι ως μουσικός - ήδη έπαιζα μπάσο σε μια cover band (βλέπε: μεροκάματο και τζάμπα φαϊ) και DJ και σκέφτηκα να κάνω ό,τι ήξερα και μπορούσα για να βγάλω κανένα extra έσοδο.

 

Του ζήτησα να δει ηλεκτρικά, να αλλάξει τάστα (πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια) και αν μπορεί να ρυθμίσει τα παντα - μαγνήτες κλπ ώστε να με βγάλει όσο το δυνατόν πιο επαγγελματικά.

Όταν με πήρε τηλέφωνο μου είπε: "Την πουλάς;"

-Ρε φίλε του λέω, σου είπα ότι είναι η μόνη κιθάρα που μου έχει απομείνει.

-Αν σου έδινα ένα χιλιάρικο;

-Πλάκα κάνεις. του απαντάω.

-Καθόλου πλάκα. Ενα χιλιάρικο χωρίς τους μαγνήτες.

 

Πήγα από εκεί. Την είχε λύσει στα εξ ων συνετέθη, βίδες μιλάμε.

Γκρίνιαξε: τι της κάνατε της κιθαρίτσας με τις τρύπες , χάθηκε ο κόσμος να βάζατε push/pull διακόπτες;

(καθώς σας είπα, δεν ξέραμε την τύφλα μας στα 80s)

Την αποκατάστησε άριστα πάντως ο άνθρωπος -εκλεισε τις τρύπες με καβίλιες, και ταίριαξε τη βαφή απο πάνω, με αποτέλεσμα να μη φαίνεται καν μπάλωμα- και έκτοτε είναι ο στάνταρ τεχνικός για τις κιθάρες μου ακόμη και τώρα που έχω φύγει από Ελλάδα.

 

Να μη σας πολυλογώ, μου εξήγησε ότι η κιθάρα αυτή ήταν μασίφ, όλη ένα κομμάτι ασιατικό μαόνι, είχε σκαφτεί με το χέρι, με ρώτησε πότε την πήρα (1982-3, second hand, του είπα) και μου τη χρονολόγησε γύρω  στο 1976, όταν οι Ιάπωνες έκαναν πιστές αν όχι ανώτερες απομιμήσεις της Gibson. Τότε πρωτάκουσα και για τη lawsuit era.

Δεν του την πούλησα, μη σας πω ότι ένιωσα και λιγάκι τυχερός μπάσταρδος που μεσα στην ατυχία μου, μου είχε μείνει αυτό το όργανο.  :P

 

Οι δε DiMarzio μαγνήτες, που επίσης εν εγνοία μου είχα αγοράσει, ήταν άλλη αποκάλυψη. Ήμουν τόσο άσχετος τότε, ώστε

α) όχι μόνο είχα αγοράσει δυο μαγνήτες που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους - έναν κεραμικό και έναν Alnico V, αλλά και

β) αυτός που είχα βάλει στο bridge (ο κεραμικός του Steve Morse) ήταν μαγνήτης neck, ενώ ο άλλος (ένας Alnico V με καπάκι και το sun logo της DiΜαρζιο επάνω) μπορούσε να παίξει είτε neck είτε bridge...

Τους αλλάξαμε θέση - να παρει!

Ο Sτ. Morse φύσαγε στη θέση neck όπου έπρεπε να βρίσκεται από την πρώτη στιγμη!  Είχαν όμως τόση μεγάλη διαφορά στο output που δεν ματσάρανε με τίποτα... 14 περίπου ο Morse, 8-9 ο άλλος...

Μου λέει : αποφάσισε ποιον από τους δυο θέλεις να κρατήσεις, για να βρουμε κάποιον άλλον να τον ταιριάξουμε, έτσι δεν βγαίνεις.

Λέω ΟΚ, θα βγάλουμε να πουλήσουμε τον έναν από τους δυο κάτσε να γράψω στην Di Marzio, να βρούμε τι στην ευχή είναι αυτός με το καπάκι και το σκαλιστό σήμα επάνω γιατί στο Ίντερνετ δεν βρίσκω τίποτα, για να δω τι θα γράψω στην αγγελία!

Έστειλα στην DiMarzio και φωτογραφία του μαγνήτη...  ::)

 

Όταν έλαβα την απάντηση, έπεσα από τα σύννεφα: όπως με πληροφόρησαν, ο μαγνήτης με το "sun logo" ήταν handwired από τον ίδιο τον Larry DiMarzio και με προειδοποιούσαν να μην του βγάλω το καπάκι γιατί έχει στερεωθεί με κόλλα και θα τον καταστρέψω! επειδή ήταν κιόλας σε πολύ καλή κατάσταση, μου πρότειναν 200-250 δολλάρια για να τον αγοράσουν.  :o

Έτσι αποφάσισα να δώσω τον Steve Morse.

 

Ο DiMarzio με το sun logo έμεινε τελικά στη θέση που ήταν τα τελευταία 20 και βάλε χρόνια, στο neck, και ύστερα από πολλούς πειραματισμούς (με Seymour Duncan Custom 5, άλλους Di Marzio κλπ) τελικά τον ταίριαξα με έναν PRS Dragon II στο bridge, αλλά... και αυτή τη φορά με το μοντέλο του Dragon II που προορίζεται κανονικά για... neck.  ;D

Old habits die hard I guess και μου ακούγεται καλύτερα από το bridge μοντέλο του, βγάλε συμπέρασμα.

 

Η κιθάρα μου σήμερα είναι αυτή η κούκλα, και δυστυχώς ή ευτυχώς, παρότι έπαιζα μια ζωή μαζί της, δεν την παίζω πια. Από τότε που έφυγα στο εξωτερικό, την έχω αφήσει στην Αθήνα, όπως και όλο το παρελθόν μου. Πάμε για άλλα...

 

 

 

Θενκς για το βήμα και σόρι για το σεντονοπόστ

[cigaret13]

Τι ωραίο thread!

  Και τι ωραίο post που έγραψες......!