Πότε αρχίσατε να απολαμβάνετε το μουσικό όργανο σας.

[billybass]

Καλημέρα παίδες,

μετα απο 11 μήνες ενασχόλησης μου με Ηλεκτρικό Μπάσο, έχω αρχίσει σιγά σιγά να απολαμβάνω τα τραγούδια που παίζω. Τι εννοώ με αυτο, οτι είναι λογικό τους πρώτους μήνες απο αγχος μην χάσω κάποια νότα η δεν πιάσω στο σωστό timing την νότα η μπερδεψω καποια χορδή λόγο λάθος τοποθέτησης του δακτύλου και φυσικά με το βλέμμα ολη την ώρα στη ταστιέρα ειναι λογικό η συγκεντρωση που απαιτείται να μην είμαι σε θέση να απολαύσω τοσο όσο θέλω ενα κομμάτι. πχ τώρα ασχολούμαι με το Line απο Nightstalker.

 

To Point μου με το θρεντ που άνοιξα έχει να κάνει,μεσα στις άκρες πότε νιώσατε πιο άνετοι και αυτόνομοι στο να παίζεται το κομμάτι που θέλετε χωρίς να σας αγχώνει κατι. O0

 

Προφανώς δεν μιλάω για τραγούδια με 2 νότες ;D

[ThisIsSparta]

Νομίζω οτι εδώ εφαρμόζει η αρχή του όσο πιο πολύ το παίζεις, τόσο καλύτερος γίνεσαι και τόσο πιο πολύ το απολαμβάνεις που το παίζεις καλά. Θα έλεγα οτι πραγματικά το ευχαριστιέσαι όταν φτάσεις σε ένα επίπεδο να το παίζεις αρκετά καλά έτσι ώστε να μην ασχολείσαι με το πως το παίζεις, αλλά απλά απολαμβάνεις το παίξιμο. Extra πόντοι αν το κάνεις αυτό και έχεις και άλλους να σε βλέπουν/ακούς να το παίζεις και γουστάρουν και αυτοί.

 

Όλα αυτά βέβαια μέχρι να δεις ένα 5χρονο στο youtube που το παίζει καλύτερα από σένα, απογοητεύεσαι, μετά πεισμώνεις, ξεκινάς πάλι να το παίζει με πάθος και ξαναβλέπεις youtube το ίδιο παιδάκι 1 χρόνο μετά που έχει την 50x πρόοδο από σένα, ξανα-απογοητεύεσαι, ξανά-πεισμώνεις, το ξανα-παίζεις με πάθος και πάει λέγοντας..

 

 

;D ;D

[Terry RoscoeBeck5]

Νομίζω οτι εδώ εφαρμόζει η αρχή του όσο πιο πολύ το παίζεις, τόσο καλύτερος γίνεσαι και τόσο πιο πολύ το απολαμβάνεις που το παίζεις καλά. Θα έλεγα οτι πραγματικά το ευχαριστιέσαι όταν φτάσεις σε ένα επίπεδο να το παίζεις αρκετά καλά έτσι ώστε να μην ασχολείσαι με το πως το παίζεις, αλλά απλά απολαμβάνεις το παίξιμο.

 

Σωστά αυτά που λες. Θα πρόσθετα δε, όταν μάλιστα παίζεις και με καλούς μουσικούς, το απολαμβάνεις περισσότερο.

 

Για εμάς του μπασίστες, απόλαυση είναι ένας καλός ντράμερ  8)

[dimsonic]

 

Για εμάς του μπασίστες, απόλαυση είναι ένας καλός ντράμερ  8)

 

για εμάς τους κιθαρίστες ένας καλός ντραμερ και ένας καλός μπασίστας.... :(

[ThisIsSparta]

για εμάς τους κιθαρίστες ένας καλός ντραμερ και ένας καλός μπασίστας.... :(

 

για εμάς τους κιθαρίστες ένας καλός ντραμερ και ένας καλός μπασίστας ένας ενισχυτής με πιο πολλά βατ από του μπάσου και ένας άσχημος τραγουδιστής που να μην μας παίρνει την δόξα

 

_{..και ένα pedalboard 8τ.μ. , κιθάρα με ξύλα από το mahogany το πάλκο του woodstock, καλώδια με πιο πολύ χρυσό από το σπίτι του Tramp, the list goes on...}

 

Fixed.

 

 

On topic:  πραγματικά, ως κιθαρίστας αν βρεθείς σε μπάντα που συγχρονίζονται καλά το μπάσο και ο drummer απλά όλα τα άλλα είναι σαν να γίνονται από μόνα τους..

[gmoukou]

κιθάρα με ξύλα από το mahogany το πάλκο του woodstock, καλώδια με πιο πολύ χρυσό από το σπίτι του Tramp

 

έκλαψα ρε  ;D  ;D  ;D  ;D

 

Εγώ σαν, κατα κύριο λόγο, κλασικός (δυσκοίλιος) κιθαρίστας, και έχοντας παίξει κομμάτια απλά, κομμάτια 20 λεπτών ή με δυσκολίες που εκ πρώτης όψεως απλά θες να κάψεις την κιθάρα, το μόνο που έχω αναγνωρίσει είναι οτι κάθε άνεση στο παίξιμο, τη σκηνή κλπ έχει να κάνει με την εξοικείωση του καθενός.

Εξοικείωση σε όλα τα επίπεδα όμως. Από το τι παίζεις και που το παίζεις μέχρι το πως το παίζεις, πως αναπνέεις κλπ.

Αυτό είναι το λεγόμενο "ψήσιμο".

Και παρόλο που παίζει μεγάλο ρόλο το ταλέντο του καθενός, κατ εμε στο τέλος όλα κρίνονται στο κατα πόσο εξοικειωμένος είσαι με το όργανο και τη φάση στην οποία έχεις δωθεί έτσι ώστε απλά να το απολαμβάνεις no matter what.

Billybass δεν είναι τυχαίο που ξεκίνησες λέγοντας "μετά απο 11 μήνες ενασχόλησης"  ;)

 

[X-minor]

Απόλαυσα την στιγμή που πήρα την πρώτη μου κιθάρα, την στιγμή που μπορούσα ν'αλλάξω από Λα μινόρε σε Φα χωρίς χρονοκαθυστέρηση μισού λεπτού, όταν πρωτοέβγαλα τραγούδια, όταν πρωτοέπαιξα σε μπάντα, όταν άρχισα να βγάζω σόλο που κάποτε μου φαίνονταν αδύνατα κτλ. κτλ. κτλ.

Κάθε νέα πρόκληση κι απόλαυση.

 

Ακόμα περισσότερο απολαμβάνω όταν μου έρχεται ουρανοκατέβατο ριφφάκι/τραγούδι και "δένουν" όλα τα όργανα στο μυαλό μου. Και δεν το'χει γράψει κάποιος άλλος!  ;D

 

Ακόμα περισσότερο ευχαριστιέμαι κι όταν μου τηλεφωνεί ο κούριερ να μου πει πως έχει έρθει η νέα harley benton μου!

 

Θα ευχαριστιόμουν ακόμα περισσότερο αν ήξερα μουσική-θεωρία κανονικά και δεν έπαιζα με αυτί/εμπειρικά κτλ.

 

Γενικώς, το απολαμβάνω το παίξιμο πάντως. Εξάλλου τ'άρχισα σχετικά μικρός, κι η παροιμία λέει πως όποιος το πιάνει από μικρός, μεγάλος δεν τ'αφήνει.  ;D

[fusionakis]

Γενικά σε ό,τι έχει να κάνει με την κιθάρα, λίγες βδομάδες αφότου αγόρασα ηλεκτρική στα εφηβικά μου χρόνια... ουσιαστικά από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται με τη λογική του αυτοσχεδιασμού δηλ., μιας και η πρότερή μου πορεία σαν παιδάκι που πήγαινε ωδείο και έβγαζε ό,τι έγραφε το χαρτί πάνω σε μια κλασική κιθάρα, δεν μου φαινόταν κάτι με ιδιαίτερο μουσικό αντίκρυσμα (πολύ αργότερα διαπίστωσα ότι είχε την αξία του κι αυτό, και θα μπορούσα να είχα μεγαλύτερα οφέλη αν είχα εμβαθύνει κι άλλο στο παίξιμο της κλασικής τότε).

 

Το ενδιαφέρον με τη δικιά μου περίπτωση ωστόσο υφίσταται και στο συγκεκριμένο μουσικό όργανο που έχω... Έτυχε λοιπόν πριν 10 κάτι χρόνια που είχα λεφτά στην άκρη για κάποια καλή αγορά, να περνάω μία μονοδιάσταση fusion φάση (νομίζω τότε πρέπει να γράφτηκα και στο νόιζ και να επέλεξα το γραφικό μου username :)), όπου προσπαθούσα να αναπαράγω στην κιθάρα την αισθητική του Holdsworth σε παίξιμο και ήχους, και όχι και πολλά πράγματα πέραν αυτού. Με εκείνα λοιπόν τα περίεργα μυαλά που κουβαλούσα, πήρα σε μια πολύ καλή ευκαιρία από ebay μια κιθάρα Parker MidiFly, με τη λογική ότι θα έχω ένα όργανο να τα κάνει όλα, αργότερα που θα το ψάξω και με guitar synth θα είμαι έτοιμος με το κατάλληλο όργανο χωρίς έξτρα εγκατάσταση μαγνητών και επεμβάσεις κλπ κλπ... πράγματα που μόνο που τα σκέφτομαι γελάω.

Το ενδιαφέρον είναι ότι λίγους μήνες μετά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το να γίνω κλώνος Holdsworth ούτε ήταν κάτι που θα μπορούσα να το καταφέρω στα επίπεδα που θα επιθυμούσα, ούτε ήταν και κανένας αυτοσκοπός... οπότε άρχισα να ξαναανοίγω τα μυαλά μου σχετικά με το οτιδήποτε κιθαριστικό, και άρχισα να μελετάω πιο σοβαρά και σε βάθος πράγματα που τα είχα παραβλέψει μέχρι τότε (μιλάμε για κλασικά blues-rock τύπου Jimi, SRV κλπ). Για πάρα πολύ καλή μου τύχη, η Parker που είχα αγοράσει, δεν ήταν τύπου Parker Fly, δηλ. μια κιθάρα με απίστευτα λεπτό neck, το κέρας της Γκόντορ να σε χτυπάει στο στέρνο όταν κάθεσαι και κάπως "άψυχους" humbuckers, αλλά ένα νορμάλ σώμα τύπου super strat, με καμπυλωτό και βολικότατο neck, που παράλληλα με τα midi της και τα piezo της (που έτσι κι αλλιώς δεν με απασχολούσαν πια καθόλου), προοριζόταν ηχητικά ακριβώς για αυτό που τελικά ήθελα στην πορεία του χρόνου. Τό όργανο είχε "ψυχή" με λίγα λόγια, κι ας την είχα αποκτήσει νωρίτερα με λάθος κριτήρια, επειδή την έβλεπα σαν διαστημόπλοιο.

 

Εν'ολίγοις ήμουν κωλόφαρδος που μια αγορά στα τυφλά από εξωτερικό, και σε νεαρή ακόμα ηλικία που άλλαζα την κοσμοθεωρία μου για το πώς με ενδιαφέρει να παίζω, εντέλει κατέληξε να με βολέψει απίστευτα στο επόμενο στάδιο της όποιας μουσικής ωρίμανσής μου τελοσπάντων. Μάλιστα πριν 1 χρόνο και κάτι ένας τεχνικός αφαίρεσε και το piezo από το κύκλωμα, ώστε να μην υφίσταται οποιοσδήποτε περιττός θόρυβος, και νιώθω ότι έχω το όργανο που ήθελα πάντα να έχω. Εύχομαι και στους νεότερους να βρουν γρήγορα ένα όργανο που θα τους δώσει αυτή την αίσθηση, εμένα άλλωστε μου έτυχε στο 3ο όργανο που αγόρασα.

[stavros_d80]

Τας παλαιας καλας εποχας προ κρισης με 6ήμερα λάιβ 8άωρα στα σκυλάδικα (+ τις πρόβες) δεν υπήρχε χρόνος να απολαύσεις το όργανο στο σπίτι το απολάμβανες επάνω στη πίστα- χώρια το χαβαλέ με τη μπάντα και τα πειράγματα.

 

Ευτυχώς δεν έχω καεί τόσο πολύ αλλά τώρα με τα παλιοντραμασίνια που να βρεις μπάντα να παίξεις μετά από κάποιο σημείο βαριέσαι, οπότε απολαμβάνεις το όργανο... κάθε φορά που αλλάζεις όργανο δηλ ανα 5ετία περίπου :P

 

άσε που όταν παίζεις απολαμβάνεις άλλα πράγματα τη τραγουδίστρια, τη φίλη της, καμιά μπαργούμαν φωτιά, ε να μη μπεις και λίγο στο fb, να φας και κανα 2 σουβλάκια να πιεις και 5-6 haig να πάει πέρασε το λάιβ ;D

[dimsonic]

πότε?

Μια μικρή ίσως βαρετή για πολλούς ιστορία:

Από τα 10-11 μια μικρή short scale ακουστική του Ανθομελίδη ήταν η μοναδική κιθάρα που υπήρχε στο σπίτι και ανήκε στον μεγάλο αδερφό.

Μ αυτήν ξεκίνησα και έφτασα μέχρι το 1975 στα 18 παίζοντας τα πάντα επάνω της, χωρίς να έχω πιάσει ηλεκτρική της προκοπής (?)

 

ήταν κάτι που απλά, φανταζόμουν.

όταν μάλιστα είχαμε κανονίσει για την πρώτη εμφάνιση, δεν είχα ούτε ενισχυτή ούτε κιθάρα.

Στο σχήμα με δυό κιθάρες μπάσο και τύμπανα, κάναμε πρόβες σε μια αποθήκη κάβας εναλλάξ (μιά ο ένας μια ο άλλος) οι κιθαρίστες με τους άλλους, κιθάρα μπάσο και μικρόφωνο σε έναν dubl-ex ενισχυτή.

Η κιθάρα του άλλου παιδιού μια απομίμηση Gibson τίποτα ιδιαίτερο.

Μια φορά που ήρθε ο Μιχάλης ο Χεντριξ στο υπόγειο με μιά απομίμηση φεντεροειδές με Galli 8άρες και την έπιασα στο χέρι, Στο πρώτο σήκωμα το χέρι μου έσπρωξε τις 8άρες σχεδόν να βγούν πάνω απ το μανίκι....

Εκεί είπα: ωπ! εδώ κάτι ενδιαφέρον γίνεται !

Δυό εβδομάδες μετά στο live δανείστηκα για μια βραδιά (πρωϊνό Κυριακής ήταν) την απομίμηση που είχε τότε ο Κωνσταντινίδης. Και εκεί είπα ωπ!

Η λεωφόρος που ανοιγόταν από την short scale φτηνή ακουστική με τις 12άρες σύρματα έστω πάνω σε μια απομίμηση φαινόταν σαν η βάση εκτόξευσης στο Καναβεραλ....

Λίγους μήνες μετά πέρασα στη σχολή και ήρθε η επιβράβευση, μια απομίμηση strat με σπιράλ καλώδιο. Τότε πραγματικά μπορούσα να παίζω όλα αυτά που ήξερα, χωρίς κανένα περιορισμό....έστω στη φάση εκείνη και χωρίς ενισχυτή....

 

και είπα πιο πάνω βαρετή για πολλούς σήμερα.

σήμερα ξεκινάει κάποιος και λέει: θέλω να μάθω κιθάρα, να πάρω gibson ή  fender?