Ας μιλήσουμε για μανίκια.

[dimsonic]

Όν ε γκουντ ντέι, άι καν πλέι όνλυ τουέντυ φορ πόιντ σέβεντυ φάιβ.

Άι κανότ πλέι δατ μπιγκ αζ γιου.

Άι γιουζ μάι μιντλ φίνγκερ αζ α μέζουρ.

Ίφ ιτ φιτς ιτ ιζ ΟΚ.

 

μαζουρ εντ δε ζουρ....

[cigaret13]

Καλά ρε, δεν θα μπει ο "Κουφη Λεοπαρδαλη" θα δείτε τι θα πάθετε......!!!!

[dimsonic]

Καλά ρε, δεν θα μπει ο "Κουφη Λεοπαρδαλη" θα δείτε τι θα πάθετε......!!!!

 

είμαστε οφτοπικ?  ::)

[fusiongtr]

Καλά ρε, δεν θα μπει ο "Κουφη Λεοπαρδαλη" θα δείτε τι θα πάθετε......!!!!

Εντάξει.

Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια short scale (άσχετο αν φοράει πια 11άρες flat).

 

Είχα θέμα και στα ακκόρντα (όχι μπαρέ έξι χορδών), και στο single note (έβρισκε το δάχτυλο στην από κάτω ή από πάνω χορδή), λόγω λεπτότερου μπράτσου.

 

Σε Fender και Gibson δεν έχω πρόβλημα, αλλά προτιμώ χίλιες φορές το 12άρι radius, και το μανίκι της SG.

[ex-mauromouris]

Ποιο σας καθετε πιο καλα, φεντεροειδες, λεσπολοειδες, μεταλοειδες (ibanez κτλ), αλλο?

Το μεταλοειδες σε τι διαφέρει από τα προηγούμενα? ο Frank Gambale έπαιζε fusion/jazz σε "μεταλοειδές", η Ibanez του Andy Timmons έχει μπράτσο (μανίκι) αντίγραφο tele και του Satriani έχει specs Strat.

 

Μια περιοδο ημουν φαν των Ibanez RG αλλα καταλαβα και διαβασα πως δεν ειναι οτι καλυτερο για συγχορδιες.?

Τι θα έκανες αν:

1)Καταλάβαινες ότι ΕΙΝΑΙ καλό για συγχορδίες αλλά διάβαζες ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ καλό?

2)Καταλάβαινες ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ καλό για συγχορδίες αλλά διάβαζες ότι ΕΙΝΑΙ καλό?

 

Ετσι εχω κατασταλλαξει σε κιθαρα με επιπεδη ταστιερα και πλατεια αλλα με ικανοποιητικο παχος.

Ποιά κιθάρα είναι αυτή?

 

Που στεκεστε εσεις?

Εγώ προσωπικά παίζω με όλες, δεν έχω πρόβλημα. Μετά από λίγα λεπτά εξοικειώνομαι με το οποιοδήποτε μπράτσο. Κατάλοιπα από το ωδείο, που έπαιζα με ότι κιθάρα έβρισκα εύκαιρη  ;D

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Το μεταλλοειδες, για shredding ειδικα, εχει το τριπτυχο επιπεδο+πλατυ+λεπτο. Για το θεμα του λεπτου ειχα διαβασει πως δεν ειναι ξεκουραστο για ρυθμικη και μετα το καταλαβα οταν επαιξα σε RG. Τωρα εχω μια Fernandes που εχει αρκετο ξυλο ωστε να μην υπαρχει κουραση στα ρυθμικα αλλα ειναι και επιπεδη+πλατεια για τα σολο. Ουτε υποψια fretbuzz ή fretting out στα σηκωματα, τα οποια ειναι και λιγο πιο ευκολα απο φεντεροειδες γιατι οι αποστασεις των χορδων ειναι μεγαλυτερες.

[schreivox]

  Εμένα από τις κιθαρες μου με βολεύει μια Epiphon σκαφος που έχει μπράτσο σαν D νομίζω και φλατ χορδες με χαμηλό action. Παίζω και με στρατ, γενικά προσαρμόζω εύκολα (και κλασική) οπότε το σκάφος (es-175) μου φαίνεται πολύ all around για τα γούστα μου.

  Το περίεργο είναι με μία άλλη les paul-o-ειδή που έχω με λεπτό μπράτσο όμως και 12αρι radius που ενώ μου βγαίνουν πολύ γρήγορα παιξίματα έχω νιώσει να μου κάνει πολύ κακό στο χέρι, κάτι σαν τενοντίτιδα  ένα πράγμα. 

[fenderiarhs]

Παντα λεπτα soft v η C . Επισης μου αρεσουν τα πολυ λεπτα μανικια της gibson (βλπ σειρα classic).

[Superfunk]

Ολα τα σφαζω και ολα τα μαχαιρωνω  ;D με εξαιρεση τα μεταλλάδικα πολυ flat & πολυ λεπτα μπρατσα.

 

Τα αγαπημενα μου ειναι σιγουρα τα Fender style με  7αρι ή 9αρι radius ,fat U ή BOATNECK  shape & 6150 frets. 

 

 

[X-minor]

Το μανίκι είναι μόνο ένα μέρος της εξίσωσης του playability/βολής του καθένα και θεωρώ πως, σκέτο, δεν είναι αρκετό να καθορίσει το σύνολο.

 

Προσωπικά άρχισα με κλασσική με αρκετά λεπτό μπράτσο και flat ταστιέρα (inf. radius που λεν και στα χωριά της Ουαλίας). Το φυσικότερο ήταν να μεταπηδήσω σε ibanez rg με παρόμοια χαρακτηριστικά (λεπτότατο μανίκι, μεγάλο radius, jumbo τάστα). Μέχρι σήμερα είναι απ'τις πιο βολικές κιθάρες μου.

Παρ'όλα αυτά, βρίσκω πως πλέον, το σύνολο αρκετά χοντρό, round μανίκι, μεγάλο radius και ψηλά τάστα μου κάθεται κάπως καλύτερα, χωρίς να σημαίνει ότι κουλαίνομαι εντελώς με άλλους συνδυασμούς.

 

Για μένα, τα τάστα παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο απ'τις υπόλοιπες διαστάσεις. Απεχθάνομαι π.χ. το 7.25" radius των fender, αλλά με XJ τάστα μια χαρά την παλεύω. Αντιθέτως, αν βάλω και σε JEM vintage τάστα, κλάφτα, θα την πετάξω.

 

Καλή χρονιά, btw.