H νέα πολιτική της Fender

[Yannis Methenitis]

Σε γενικές γραμμές μια σοβαρή εταιρία θέλει να έχει λιανέμπορους που να την υποστηρίζουν σαν brand. Δεν την ενδιαφέρει να έχει σε κάποια βιτρίνα μεταξύ άλλων και μια Squier. Ούτε την ενδιαφέρει να πουλήσει μια Deluxe κατόπιν παραγγελίας, μια φορά τον χρόνο.

 

Θέλει να έχει commited συνεργάτες με αντιπροσωπευτικό stock που να γνωρίζουν το προϊόν που πουλάνε.

Για να μπορεί και αυτή με την σειρά της να τους υποστηρίζει όσο καλύτερα γίνεται. Προϊοντικά και κοστολογικά.

 

Με τον τρόπο αυτό που επέλεξε η Fender, απομακρύνει τους ευκαιριακούς και κατα περίπτωσην πελάτες (μαγαζιά) δίνοντας όλη της την προσοχή και υποστήριξη σε αυτούς που παραδοσιακά την προτείνουν ή έχουν σοβαρές προθέσεις για σταθερή συνεργασία.

Ετσι και οι δύο κερδίζουν σε ένα τέτοιο δίκτυο αλλά και οι τελικοί πελάτες (εμείς δηλαδή) που όταν θα πάμε σε κάποιον Fender dealer θα βρούμε και 3-4 κιθάρες να επιλέξουμε αλλά και να μάθουμε γι αυτές.

 

Προσωπικά το προτιμώ και θα κάνω το έξτρα χιλιόμετρο για να βρω αυτό το μαγαζί.

[schreivox]

Δηλαδή η Fender αποφάσισε να κλείσει το (ας πούμε χονδρικά και ίσως αυθαίρετα) το 50% των μουσικών καταστημάτων του πλανήτη;

 

Να υποθέσω ότι αυτή είναι universal πρακτική πλέον, κ. συνήγορε, και όχι απλά για την ελληνική αγορά.

 

Κάτι του στιλ- παραφράζοντας την γνωστή ρήση, "ο Ολυμπιακός,το Αιγάλεω και ο Thomman να κερδίζουν και όλοι οι άλλοι να πάνε... μπιπ";

 

+1000

[Έκτορας]

Έτσι είναι εδώ και λίγα (τουλάχιστον) χρόνια και από όσο γνωρίζω η πολιτική της Gibson είναι ακόμα χειρότερη, με πακέτα που ξεκινούν από τις € 100,000. Πολιτική βεβαίως εξοντωτική για μικρά, οικογενειακά μαγαζιά / μικρο-εμπόρους.

[harilatron]

Η πολιτική της Fender να θέλει να αγοράσεις εμπόρευμα κόστους 50.000 Ευρώ (το οποίο δυνητικά θα πουλήσεις με κέρδος 10%) μου φαίνεται απόλυτα λογική αν θέλεις να λέγεσαι κατάστημα που εμπορεύεται είδη του custom shop της Fender.

Σαν μέτρο σύγκρισης, 50.000 πρέπει να πληρώσεις "αέρα" αν θέλεις να ανοίξεις καφετέρια ΜΙΚΕΛ. (Το ποσό αυτό είναι Entry Fees - όχι αγορά εμπορεύματος.)

[LK]

Η πολιτική της Fender να θέλει να αγοράσεις εμπόρευμα κόστους 50.000 Ευρώ (το οποίο δυνητικά θα πουλήσεις με κέρδος 10%) μου φαίνεται απόλυτα λογική αν θέλεις να λέγεσαι κατάστημα που εμπορεύεται είδη του custom shop της Fender.

Σαν μέτρο σύγκρισης, 50.000 πρέπει να πληρώσεις "αέρα" αν θέλεις να ανοίξεις καφετέρια ΜΙΚΕΛ. (Το ποσό αυτό είναι Entry Fees - όχι αγορά εμπορεύματος.)

 

Δεν είναι ακριβώς το ίδιο με τον  καφέ βέβαια (σαν είδος), άσχετα , που ναι , αν με ρωτάς, δεν θεωρώ "καλη" επένδυση τα mikel. Υπό την έννοια ότι ο καφές θα φύγει, δεν στοκάρεις κιθάρες, που μπορεί να αγοράσεις π.χ. 100 € , να πέσει το $, και να έχεις και χασούρα.

 

Με το πακέτο των 50.000,00 €, αν θυμάμαι καλά, μπορεί να κάνω λάθος, παίρνεις μία ή δυο custom. 

[Miltos23]

Προσωπικά θεωρώ μεγαλύτερο πρόβλημα το "επιλέγουν αυτοι ποιες κιθαρες θα σου δωσουν" γιατι ας μην γελιόμαστε μια hello kitty ή μια μαυρη squier μαλλον θα την πουλησεις πιο δύσκολα από μια burst χρώματος κιθάρας κλπ..

[Flotzen]

Καλημέρα!

 

Νομίζω πως η λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ πλουσίων και φτωχών έγινε ήδη χαντάκι και πάει πρόσω ολοταχώς για φαράγγι.

Από προσωπική εμπειρία μετά από χρόνια συνεργασία με τεράστια πολυεθνική έχω να παρατηρήσω πως τους κανόνες της αγοράς τους θέτουν κατά καιρούς όλοι οι δυνατοί της παίχτες. Που σημαίνει ότι μερίδιο ευθύνης δεν έχει μόνο η Fender και η κάθε Fender για αυτό. Το ίδιο μερίδιο ευθύνης μπορεί να αναλογεί στον Thomann και στον κάθε Thomann ο οποίος μπορεί να το απαίτησε γιατί μπορούσε να πληρώσει.

Δεν δικαιολογώ τη Fender σε καμία περίπτωση, εννοείται.

Για να δείτε την αλλαγή της αγοράς γενικότερα, κάντε τον παραλληλισμό με μπακάλικα vs super markets σε ανταγωνιστικότητα, τιμές, διαφήμιση και στήριξη από μεγάλες εταιρείες.

Ο συγκεντρωτισμός των πωλήσεων τους βολεύει όλους (τους μεγάλους).

 

EDIT: Το σχόλιο για φτωχούς και πλούσιους ήταν προσωπική παρατήρηση βάσει των εμπειριών στη δουλειά και όχι αφορμή για πολιτική συζήτηση.

Κατ΄επέκταση, συμφωνώ απόλυτα δυστυχώς με το "ο θάνατος του εμποράκου".

[trolley]

Θα ήθελα μία διευκρίνηση : όλοι γράφετε "η Fender" αλλά τι εννοείτε; Τον τοπικό αντιπρόσωπο; Την μαμά-εταιρεία; Μεγάλους εμπορικούς οίκους στην Ευρώπη;

 

Έχει σημασία, διότι δεν θεωρώ  ότι μπορεί ο τοπικός αντιπρόσωπος να επιβάλλει οποιαδήποτε τέτοια πολιτική. Τι με εμποδίζει εμένα να αγοράσω μία κιθάρα (ναι, μόνο μία) και να την βάλω στο μαγαζί μου να πουληθεί.

 

Το ξέρετε ότι πολλά από τα μικρά μαγαζιά στην Ελλάδα, αγοράζουν απευθείας από τον Τόμαν και πουλάνε εδώ, μερικές φορές με μηδενικό κέρδος προκειμένου να κρατήσουν τον πελάτη;

[LK]

Θα ήθελα μία διευκρίνηση : όλοι γράφετε "η Fender" αλλά τι εννοείτε; Τον τοπικό αντιπρόσωπο; Την μαμά-εταιρεία; Μεγάλους εμπορικούς οίκους στην Ευρώπη;

 

 

 

Αυτός που μου τα έλεγε αυτά, επειδή τον ρώτησα, μου είπε ότι μιλάμε για την Fender Europe (άρα για την "μαμά εταιρία" , με το αντίστοιχο τμήμα της στην ευρώπη).

 

Πιθανολογώ λοιπόν ότι  μιλάμε για την Fender Musical Instruments Europe Ltd.

[Yannis Methenitis]

Δεν αμφισβητώ ότι η "δέσμευση" αυτή μπορεί να αποτελεί σημείο αναφοράς για κάποιους ενδιαφερόμενους και να τους προσελκύσει ένα κατάστημα για αυτόν ακριβώς τον λόγο, όμως δεν είναι έως πολύ τραβηγμένα τα συγκεκριμένα πακέτα;

 

Προφανώς η Fender (Europe εν προκειμένω) γνωρίζει καλύτερα τον λόγο αυτών των ορίων.

Να πουλήσουν θέλουν σε ελεγχόμενες τιμές (γι αυτό και το ονομαστικό κέρδος, αν και δεν μου φαίνεται το 10% αληθινό) αλλά και να διατηρήσουν την εμπιστοσύνη του τελικού καταναλωτή.

Λάβε υπ όψη πως ένα τέτοι brand πουλάει απο μόνο του. Ο κόσμος ζητάει Fender Stratocaster.

Δεν είναι κάποια κιθαρα που βάζεις στην βιτρίνα και περιμένεις να την πουλήσεις σε αυτόν που μπορεί κάποια στιγμή να την εκτιμήσει.

Βέβαια αυτές είναι κουβέντες του αέρα που κάνουμε, μιας και δεν είμαστε έμποροι του χώρου για να ξέρουμε τι σημαίνει κοστολόγιο, στοκ και κίνηση εμπορεύματος. Και κυρίως χωρίς κλίμακα!

 

Κατά την άποψη σας ένα μαγαζί έχει να δώσει αλλά και να πάρει περισσότερα όταν το αντικείμενο με το οποίο συναλλάσσεται στενεύει, ή έστω συγκεκριμενοποιείται εκτενώς;

Εν προκειμένω ένα κατάστημα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε μία επένδυση αποκλειστικά entry level οργάνων, μία επένδυση κάπου στη μέση αλλά με υψηλό κόστος για τα σημερινά μαγαζιά, και μία πολύ μεγάλη επένδυση σε όργανα μέσης αξίας 2 χιλιάδων ευρώ το κομμάτι.

 

Είναι περισσότερα τα μαγαζιά που πουλάνε φτηνά ή μαθητικά όργανα. Αυτό είναι το προφίλ τους και ζούνε μια χαρά. Όταν πουλάνε κατα περίπτωση κάποια ακριβότερα, πουλάνε κλειστά κουτιά που δεν έχουν στο στοκ τους. Κι έτσι χτυπώντας την τιμή κατα 1 ευρώ, παίρνουν την πελατεία απο τα μαγαζια που έχουν επενδύσει, γνωρίζουν το αντικείμενο και προσφέρουν πρόσθετες υπηρεσίες, όπως την ευκαιρία να δοκιμάσεις το όργανο. Γι αυτό λέγονται και box pushers.

Πολύ λίγα είναι αυτά που έχουν ακριβά όργανα σε στοκ και είναι σε θέση να τα υποστηρίξουν κιόλας προσφέροντας πρόσθετες υπηρεσίες και after sales service.

Και προφανώς η εταιρία θέλει να δίνει τα ανάλογα πακέτα για τις όποιες περιπτώσεις.

Σε καιρούς όπως οι τωρινοί αν δεν μιλάμε για καταστήματα/αλυσίδες-Κολοσσούς είναι εύλογο αντί να μικρύνει ένα κατάστημα το φάσμα των προϊόντων του -άρα και των εν δυνάμει πελατών του- να θέλει να επενδύσει με την λογική να δώσει ας πούμε το ποσό που θα έδινε για τις entry level κιθάρες για να αγοράσει 15 squier, 4 μεξικάνες επιλογής του και 3 αμερικάνες παρομοίως.

Δηλαδή αν θέλει ένας καταστηματάρχης να πουλήσει έστω ένα μόνο προϊόν μίας εταιρίας πρέπει να κάνει το μαγαζί του franchise στην εταιρία.

Η προσέγγιση αυτή μου φαίνεται εξωφρενική.

Το να πουλάς έστω και ένα προιόν απο κάθε εταιρία δεν είναι σοβαρή εμπορική πολιτική καθως διαχέεται το ενεργητικό σε πολλούς τομείς και δεν υποστηρίζεις σωστά κανέναν.

 

Η κάθε παραγωγός εταιρία θέλει να έχει όσο μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς μπορεί να πάρει. Και γι αυτό φροντίζει να καλύπτει με προιόντα ανάλογα με το προφίλ του αγοραστή. Γι αυτό προέκυψε κι η Squier κι η κινέζικη κι η Μεξικάνικη κι η Γιαπωνέζικη. Γι αυτούς που θελουν μια Stratocaster με μικρότερο αντίτιμο. Προσφέρουν λοιπόν επώνυμο προιόν για κάθε πορτοφόλι.

Λογικό είναι να θέλουν να έχουν σταθερούς συνεργάτες, όπου ο ένας υποστηρίζει τον άλλον.

 

ΥΓ Δεν υπάρχουν αποκλειστικοί αντιπρόσωποι πια στην Ευρώπη.