Νόμπελ Λογοτεχνίας 2016 στον Bob Dylan!

[p0k0]

"Gates Of Eden"

 

Of war and peace the truth just twists

Its curfew gull it glides

Upon four-legged forest clouds

The cowboy angel rides

With his candle lit into the sun

Though its glow is waxed in black

All except when 'neath the trees of Eden.

 

The lamppost stands with folded arms

Its iron claws attached

To curbs 'neath holes where babies wail

Though it shadows metal badge

All and all can only fall

With a crashing but meaningless blow

No sound ever comes from the Gates of Eden.

 

The savage soldiers sticks his head in sand

And then complains

Unto the shoeless hunter who's gone deaf

But still remains

Upon the beach where hound dogs bay

At ships with tattooed sails

Heading for the Gates of Eden.

 

With a time-rusted compass blade

Aladdin and his lamp

Sits with Utopian hermit monks

Side saddle on the Golden Calf

And on their promises of paradise

You will not hear a laugh

All except inside the Gates of Eden.

 

Relationships of ownership

They whisper in the wings

To those condemned to act accordingly

And wait for succeeding kings

And I will try to harmonize with songs

The lonesome sparrow sings

There are no kings inside the Gates of Eden.

 

The motorcycle black Madonna

Two-wheeled gypsy queen

And her silver-studded phantom cause

The gray flannel dwarf to scream

As he weeps to wicked birds of prey

Who pick up on his bread crumb sins

And there are no sins inside the Gates of Eden.

 

The kingdoms of Experience

In the precious winds they rot

While paupers change possessions

Each one wishing for what the other has got

And the princess and the prince

Discuss what's real and what is not

It doesn't matter inside the Gates of Eden.

 

The foreign sun, it squints upon

A bed that is never mine

As friends and other strangers

From their fates try to resign

Leaving men wholly totally free

To do anything they wish to do but die

And there are no trials inside the Gates of Eden.

 

At dawn my lover comes to me

And tells me of her dreams

With no attempts to shovel the glimpse

Into the ditch of what each one means

At times I think there are no words

But these to tell what's true

And there are no truths outside the Gates of Eden.

[TamTam]

your pleasure knows no limits

Your voice is like a meadowlark

But your heart is like an ocean

Mysterious and dark

 

[RayDTutto]

Η επιρροή του Dylan σε ολόκληρη την αμερικανική κοινωνία ήταν τεράστια. Και εν μέρει στην παγκόσμια.

Εμένα πάντα με ενοχλούσε η εκφορά του και αυτό επηρέαζε και την αντίληψή μου για το έργο του.

Αλλά το νόμπελ δίκαια το πήρε.

[fusiongtr]

Α ρε Ντίνο (dinosp).

 

Σου έκατσε θέμα που θα "ζωγράφιζες" αν ήσουν εδώ.

 

Κρίμα.

[fenderiarhs]

Τι να πει και ο Ντυλαν.....Οταν θα σκεφτει στιχο σαν "του Λιανοφ το μειδιαμα" τοτε τα λεμε...

[TamTam]

O Jimi ήταν τεράστιος θαυμαστής του. Εκτός από το πασίγνωστο All Along the watchtower του Dylan (που το έχουν παίξει μέχρι και οι U2) και το οποίο πρόλαβε να το ηχογραφήσει σε studio version, έχει παίξει λlive και το ακόλουθο:

Στο Monterey κι ενώ μόλις είχε κυκλοφορήσει δυο μέρες (!) ο δίσκος του Dylan με το Like Rolling Stone , ο Hendrix βγήκε και άνοιξε το gig του με αυτό...

 

[Επισκέπτης]

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2016 στον Bob Dylan

 

Προοδευτικούς τους βρίσκω.

[Έκτορας]

Στον πλανήτη που έχει πάρει Nobel Ειρήνης ο Κίσινγκερ, γιατί να μην πάρει ένα και ο Ντύλαν; 

 

 

Εξάλλου,  πρέπει να ήταν "πακέτο" της συμφωνίας...

[Ledge]

Καλημέρα σας!

Καλά έκανε και το πήρε ο Ντίλαν.

Ταυτίζομαι περισότερο όμως με την άποψη του Ντίνου Χριστιανόπουλου σχετικά με το Νόμπελ και τα βραβεία, όπως αναφέρει και στο ποίημα "Εναντίον":

 

"Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.

 

Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.

 

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

 

Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο -κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου;

 

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

 

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό.

 

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

 

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. Xαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου.

 

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

 

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;…"

 

Περιοδικό «Διαγώνιος» (Τεύχος 1, Ιανουάριος-Απρίλιος, 1979)

[Έκτορας]

Καλημέρα σας!

Καλά έκανε και το πήρε ο Ντίλαν.

Ταυτίζομαι περισότερο όμως με την άποψη του Ντίνου Χριστιανόπουλου σχετικά με το Νόμπελ και τα βραβεία, όπως αναφέρει και στο ποίημα "Εναντίον":

 

"Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.

 

 

 

 

Εκεί σταμάτησα να διαβάζω...