Στίχοι και Μύθοι

[Παντελης53]

 

ΙΔΟΥ ΕΓΩ

 

Ιδού εγώ ο ηλιοπότης,

ο μελωδός μιας ωραιότης,

στον έρωτα αρμενιστής,

ανέραστος και εραστής.

 

Ο ερωμένος της ροδιάς,

ο λάτρης της γαριφαλιάς,

μιας παπαρούνας θαυμαστής,

κατακτημένος κατακτητής.

 

Ιδού εγώ ο γητευτής,

ο σμιλεμένος σμιλευτής,

ο σμιλευτής που έχει σμίλη,

το τριαντάφυλλο τ' Απρίλη.

 

Ιδού εγώ ο Δον Κιχώτης,

ο νοσταλγός μιας αθωότης,

της χίμαιρας ο θηρευτής,

αταξίδευτος ταξιδευτής.

 

Ταξιδευτής ονειροπόλος,

στο όνειρο χαμένος όλος,

μιας μελωδίας βιολιστής,

ανερμήνευτος ερμηνευτής.

 

Ιδού εγώ ο γητευτής,

ο σμιλεμένος σμιλευτής,

ο σμιλευτής που έχει σμίλη,

το τριαντάφυλλο τ' Απρίλη.

 

 

Η ΑΛΙΚΗ

 

Ήτανε ένα μαϊστράλι,

στο κόρφο μιας ακρογιαλιάς,

θαρρώ στεφάνωναν τα κάλλη,

με τα κλαδάκια της ελιάς.

 

Ήτανε μια φωτιά μια δύση,

φλεγόντανε μια κοπελιά,

θεέ μου πως να σ'αντικρίσει,

ήταν πολύ η αντηλιά.

 

Η Αλίκη πορφυρένια,

κόρη τριανταφυλλένια,

τριάντα σ'αγαπώ τ'Απρίλη,

τριάντα τα φιλιά στα χείλη.

 

Είχε σκιρτήσει και ανθίσει,

είχε μεθύσει μια ροδιά,

Χριστέ μου είχε πλημμυρίσει,

το αίμα σου μεσ'τη καρδιά.

 

Είχε το άσπρο το ξωκλήσι,

το γαλανό η Παναγιά,

είχε το μοβ το κυπαρίσσι,

το κόκκινο η κοπελιά.

 

Η Αλίκη πορφυρένια,

κόρη τριανταφυλλένια,

τριάντα σ'αγαπώ τ'Απρίλη,

τριάντα τα φιλιά στα χείλη.

 

 

Σ' ΕΙΠΑ ΧΙΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ

 

Με την αντηλιά του Ρίτσου,

και το θάμβος του Ελύτη,

έλαμψες φτωχιά ζωή μου,

σαν κυρά τ' Αποσπερίτη.

 

Με τους μελωδούς τ' Απρίλη,

και με τις ωδές του Μάη,

σε τραγούδησαν τα χείλη,

σαν το νιο που αγαπάει.

 

Σ' είπα χίλια τραγουδάκια,

που ματώσαν τα χειλάκια,

θα σε πω ακόμα χίλια,

με τα ματωμένα χείλια.

 

Στις ακρογιαλιές του Ομήρου,

την Ελένη συναντούσα,

και στις θάλασσες του ονείρου,

το ταξίδι αρχινούσα.

 

Με το λύχνο η καρδιά μου,

έφεξε τις άλλες στράτες,

να γυρίσουνε κυρά μου,

οι νεράιδες οι φευγάτες.

 

Σ' είπα χίλια τραγουδάκια,

που ματώσαν τα χειλάκια,

θα σε πω ακόμα χίλια,

με τα ματωμένα χείλια.

 

 

Η ΝΥΦΗ

 

Μ' ένα λαγούτο και δυο βιολιά,

χορεύει μια νύφη αμυγδαλιά,

φορά το νυφικό της τ' άσπρο,

και στεφανώνεται μ' έν' άστρο.

 

Άσπρο στεφάνι στα μαλλιά,

άσπρα λουλούδια αγκαλιά,

και με το φιλί στα χείλη,

ξεμυαλίζει τον Απρίλη.

 

Θεέ μου πώς να την φιλήσω,

πώς να τηνέ τραγουδίσω,

αχ τέτοια χείλη πως ν' αγγίξω,

με τέτοια χάρη πώς να σμίξω.

 

Μ' ένα λαγούτο και δυο βιολιά,

χορεύει μια νύφη αμυγδαλιά,

χορεύει Θεέ μου και ανθίζει,

και όλο το ντουνιά στολίζει.

 

Μεθάει η αμυγδαλιά,

με μπρούσκο απο τα φιλιά,

μεθάει και το παλικάρι,

με μπρούσκο απο το φεγγάρι.

 

Θεέ μου πώς να την φιλήσω,

πώς να τηνέ τραγουδίσω,

αχ τέτοια χείλη πως ν' αγγίξω,

με τέτοια χάρη πώς να σμίξω.

 

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ

 

Γύρω σου πλαστικά πολλά,

μα 'σύ κρυφοκοιτούσες τ' άλλα,

τα λιγοστά τα λαμπερά,

τα μάτια πράσινα μεγάλα,

 

Στη σιωπή, στη μοναξιά,

πρόσωπα όμορφα μοιραία,

μα 'συ μιλούσες φωναχτά,

τα χείλη κόκκινα ωραία.

 

Τα μάτια σου θωρούνε μια ωραιότητα,

τα χείλη σου υμνούνε μία νεότητα,

σε άχρωμες και άδειες εποχές,

ζωγράφιζες γαλάζιες τις βροχές.

 

Στη φτωχική τη γειτονιά,

καντάδες σε γλυκοξυπνούσαν,

τα όνειρα στην λεμονιά,

σαν καναρίνια κελαηδούσαν.

 

Φύγαν οι όμορφοι καιροί,

το ψιθυρίζει μια μπαλάντα,

το αληθεύει μια βροχή,

το διαψεύδει μια λεβάντα.

 

Τα μάτια σου θωρούνε μια ωραιότητα,

τα χείλη σου υμνούνε μία νεότητα,

σε άχρωμες και άδειες εποχές,

ζωγράφιζες γαλάζιες τις βροχές.

 

ΤΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

 

Πως λάλησε ο κούκος,

κ' ήρθε η πασχαλιά,

το είπε ο μπουλούκος,

την πρωταπριλιά.

 

Μας γέλασε ο Απρίλης,

δεν ήρθαν τα πουλιά,

και τό 'σκασε ο Μάης,

με την γαριφαλλιά.

 

Τρελάθηκαν οι εποχές,

και μεθύσανε τα χρόνια,

καλοκαίρια με κραυγές,

και χειμώνες με αηδόνια.

Και η Λιλίκα τα' χει χαμένα,

μ' αυτά τα χρόνια τα μεθυσμένα,

μπερδεύει τα ινδάλματα,

με ιδανικά κι' οράματα.

 

Σαλτάρισε ο Δεκέμβρης,

λωλή κι χειμωνιά,

και ήρθαν χελιδόνια,

τη πρωτοχρονιά.

 

Γαβγίζουν τα αηδόνια,

λαλούνε τα σκυλιά,

και έκανε λεμόνια,

η πορτοκαλιά.

 

Τρελάθηκαν οι εποχές,

και μεθύσανε τα χρόνια,

καλοκαίρια με κραυγές,

και χειμώνες με αηδόνια.

Και η Λιλίκα τα' χει χαμένα,

μ' αυτά τα χρόνια τα μεθυσμένα,

μπερδεύει τα ινδάλματα,

με ιδανικά κι' οράματα.

[Κβαντική Διεμπλοκή]

Το τελευταίο πολύ ωραίο.