Σύγχρονη Τέχνη (εικαστική και όχι μόνον)

[LK]

Απαντάω στον οκτάπους, διότι δεν μου αρκεί το "Συμφωνω" που πάτησα.

 

Το "συμφωνώ απολυτώς" με καλύπτει όμως (σε αυτά που έγραψε).

 

Edit: : Ίσως μόνον αυτό να άλλαζα (αν και με καλύπτει το κείμενο στο σύνολό του κατα 100%).

 

με μια μόνο προυπόθεση, αυτός ο κάποιος ......να έχει τη διάνοια (animus* )(με την έννοια της ψυχικής διάθεσης) ότι παράγει τέχνη...για τον απλό λόγο ότι μπορεί να μην το έχει ξανακάνει, και να ειναι το πρώτο του έργο.

 

 

 

 

 

*animus με την έννοια "consciousness", "will", "intention", "feeling",

[theoctapus]

με μια μόνο προυπόθεση, αυτός ο κάποιος ......να έχει τη διάνοια (animus* )(με την έννοια της ψυχικής διάθεσης) ότι παράγει τέχνη...για τον απλό λόγο ότι μπορεί να μην το έχει ξανακάνει, και να ειναι το πρώτο του έργο.

 

Αυτό το είχα σκεφτεί αλλά δεν το έβαλα γιατί τελικά η πρόθεση από μόνη της δεν έχει αξία. Αν π.χ. εσύ έχεις το animus όπως το λες αλλά δεν το έχεις ξανακάνει, κατα πάσα πιθανότητα η τέχνη σου θα απορριφθεί. Και τέχνη που γίνεται αντιληπτή ως τέτοια μόνο απ' τον δημιουργό της, στο δικό μου μυαλό, δεν είναι τέχνη. Οπότε ή πρέπει να το κάνεις αρκετές φορές μέχρι να πείσεις ή πρέπει να ξέρεις τους σωστούς ανθρώπους που θα πείσουν τους άλλους για λογαριασμό σου.

 

Κατά τ'άλλα, ναι σίγουρα, χωρίς την ψυχική διάθεση, το state of mind, το mentality, τέχνη δεν μπορείς να παράξεις. Και δεν μιλάμε για την όρεξη ή για το μεράκι αλλά για την πρόθεση. Η όρεξη αυξάνει τις πιθανότητες για καλή τέχνη, η πρόθεση εξασφαλίζει την απλή παραγωγή τέχνης.

[harilatron]

Πέρυσι, ένας καθαριστής σε γκαλερί τέχνης στο Μπάρι πέταξε ένα έργο που περιείχε ψίχουλα παλιού μπισκότου αξίας 10.000 ευρώ.

 

 

Επίσης ένας άλλος καθαριστής πέταξε έργο με καλαθάκι τουαλέτας και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας με τίτλο "μπαμπέσικο κεμπάπ", αξίας 23.500 Ευρώ.  ;D  ;D

 

Νομίζω ότι πρόκειται για φαινόμενα που σχετίζονται με την ανάγκη των καλλιτεχνών να ζήσουν κάπως. Όλοι μαζί (καλλιτέχνες, κριτικοί με μούσια, χιπστερ, σελέμπριτις, δημοσιογράφοι) σιωπηρά αποδέχονται την ύπαρξη μιας εξωφρενικής υπεραξίας σε ότι βρουν μπροστά τους. Παράλληλα, Κινέζοι εκατομμυριούχοι και Ρώσοι πετρελαιάδες αγοράζουν την είσοδό τους στους "εκπολιτισμένους" κύκλους χορηγώντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στην καλλιτεχνική κοινότητα για να αγοράσουν ψίχουλα παλιού μπισκότου. Δεν είναι χαζοί ούτε οι μεν ούτε οι δε.

 

 

 

[theoctapus]

Νομίζω ότι πρόκειται για φαινόμενα που σχετίζονται με την ανάγκη των καλλιτεχνών να ζήσουν κάπως. Όλοι μαζί (καλλιτέχνες, κριτικοί με μούσια, χιπστερ, σελέμπριτις, δημοσιογράφοι) σιωπηρά αποδέχονται την ύπαρξη μιας εξωφρενικής υπεραξίας σε ότι βρουν μπροστά τους. Παράλληλα, Κινέζοι εκατομμυριούχοι και Ρώσοι πετρελαιάδες αγοράζουν την είσοδό τους στους "εκπολιτισμένους" κύκλους χορηγώντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στην καλλιτεχνική κοινότητα για να αγοράσουν ψίχουλα παλιού μπισκότου. Δεν είναι χαζοί ούτε οι μεν ούτε οι δε.

 

Σωστό αυτό που λες αλλά τελικά δεν σχετίζεται με την κουβέντα. Ο λόγος που κάποιος βαφτίζει κάτι ως τέχνη δεν σχετίζεται με αν αυτό το κάτι είναι τέχνη. Άπαξ και μπεί η ταμπέλα τέλος, βουαλά, τέχνη. Μπορεί να το κάνεις γιατί βαριέσαι, μπορεί να το κάνεις γιατί έχεις ανάγκη την αναγνώριση, μπορεί να το κάνεις γιατί είσαι καραγκί...συγνώμη, χίπστερ, μπορεί να το κάνεις γιατί θέλεις τα λεφτά του Ρώσου πετρελαιά ή μπορεί να το κάνεις για να μπείς στο βρακί της Καιτούλας (αυτό κι αν είναι λόγος). Τελικά όμως ο στοχος είναι αδιάφορος. Στο τέλος η ανθρωπότητα θα έχει στην διάθεσή της άλλο ένα έργο τέχνης (επαναλαμβάνω, καλό ή κακό δεν παίζει ρόλο). Η "ανάλυση" του λόγου είναι τελικά απλά κουτσομπολιό που ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να δημιουργεί μύθο ή context ή ακόμα και να ανεβάζει την τιμή.

[LK]

@ theoctapus Για μένα η "διάνοια " είναι η λέξη κλειδί .

 

 

 

Παράλληλα, Κινέζοι εκατομμυριούχοι και Ρώσοι πετρελαιάδες αγοράζουν την είσοδό τους στους "εκπολιτισμένους" κύκλους χορηγώντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στην καλλιτεχνική κοινότητα για να αγοράσουν ψίχουλα παλιού μπισκότου. Δεν είναι χαζοί ούτε οι μεν ούτε οι δε.

 

'Οπως π.χ η συνδρομή σε ένα squash club στη Νέα Υοκρη το 1984 μπορεί να είχε  μερικά $$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$,

[X-minor]

[Jazzjoker]

Πάντως, αν το σκεφτούμε καλά, το μόνο πρόβλημα με την τέχνη είναι ότι κοστολογείται και γίνεται αντικείμενο εμπορικής συναλλαγής. Εάν βγάζαμε αυτό το στοιχείο από την εξίσωση, δε θα ετίθετο κάποιο θέμα έντονης συζήτησης παρά μόνο σε φιλοσοφικό επίπεδο. Με άλλα λόγια μπορεί να διαφωνούμε για το αν κάτι είναι τέχνη ή όχι αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία καθώς είτε είναι είτε δεν είναι, δεν αλλάζει κάτι.

 

Από τη στιγμή όμως που η τέχνη κοστολογείται, το ερώτημα αποκτά υλικό αντίκρισμα. Διότι εννοείται ότι αν είναι όντως τέχνη, έχει αντικειμενική χρηματική αξία. Αν όχι, τότε κακώς κοστολογείται/πωλείται/παρουσιάζεται δημόσια με αντίτιμο, γιατί δεν αξίζει τίποτα.

 

Το θέμα που προκύπτει έχει να κάνει με την ασυμβατότητα των δύο εννοιών: Η χρηματική αξία είναι μέγεθος απόλυτα ακριβές και πεπερασμένο. Μπορούμε να διαφωνήσουμε ως προς την ποσότητα αλλά ουδείς αμφισβητεί το ότι πρόκειται για ποσότητα.  Και από τη στιγμή που θα υπάρξει οικονομική συναλλαγή, έχει οριστεί και η τιμή. Η τελευταία μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο πριν τη συναλλαγή. Από τη στιγμή που εκτελέστηκε, είναι γεγονός και τέλος.

 

Στην περίπτωση της τέχνης όμως, μιλάμε πια για ποιοτικά στοιχεία. Κι εκεί το πεδίο είναι σαφώς υποκειμενικό και τραγικά αόριστο. Μπορούμε να διαφωνούμε για πάντα (είναι ή δεν είναι;) και ακόμη κι αν ένα έργο έχει ευρέως αναγνωριστεί, ουδείς μπορεί να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να συνεχίζω να το αμφισβητώ. Ενώ αν αμφισβητήσω χρηματική συναλλαγή, απλά θα μου φέρεις την απόδειξη κι η ιστορία λήγει εκεί. Το θέμα φυσικά περιπλέκεται από τη στιγμή που υπάρχουν και κλίμακες χρηματικής αξίας για την τέχνη οπότε εννοείται ότι υπάρχουν και κλίμακες ποιότητας. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν, οτιδήποτε "αποφασίζεται" ότι αποτελεί έργο τέχνης, να έχει σταθερή τιμή πώλησης. Ή τα έργα να κοστολογούνται αποκλειστικά με γνώμονα το χρόνο και το κόστος (υλικά) παρασκευής τους. Βέβαια κι αυτό προβληματικό θα ήταν εν τέλει.

 

Ένα απόλυτο βήμα θα ήταν να σταματήσει το εμπόριο της τέχνης. Και πώς θα ζούσαν οι καλλιτέχνες; Δε θα ήταν επάγγελμα με την έννοια της οικονομικής αποζημίωσης. Γενικώς μου αρέσει να απαντάω στον εαυτό μου, το έχω ξαναγράψει.  ;D

 

 

 

[LK]

@  Jazzjoker 

 

Σπύρο, τα ΠΑΝΤΑ (όχι μόνο η τέχνη) , έχουν "υπεραξία" (δηλαδή το επιπλέον αν αφαιρέσουμε το κόστος και τον χρόνο -εφόσον αντικειμενικά αποτιμάται σε χρήμα- κατασκευής).

 

Μια τέτοια θεώρηση, θα "τίναζε στον αέρα" κάθε είδους συναλλαγή.

 

 

[Jazzjoker]

Μια τέτοια θεώρηση, θα "τίναζε στον αέρα" κάθε είδους συναλλαγή.

 

Γι' αυτό τη βρίσκω λογική. ;D

[LK]

Γι' αυτό τη βρίσκω λογική. ;D

 

Punk Rοck ή σκέτο;  :P ;D ;D ;D