Τελικά είναι φαιδροί όσοι παίζουν mainstream pop;

[Superfunk]

. Όμως εξίσου συχνό είναι το άλλο άκρο. Δηλαδή ο βιρτουόζος αποκλείεται να είναι και αξιόλογος καλλιτέχνης.

 

Αυτο συνεβει για μια πολυ μικρη περιοδο (4-5 χρονια) στα πρωτα χρονια του πανκ,δεν νομιζω να υπαρχει καποιος στην εποχη μας που να το πιστευει.

 

 

Ένα βήμα παραπέρα σε αυτή τη σκέψη είναι και το ότι, η πολύ καλή τεχνική κατάρτιση ωφελεί ΚΑΙ πρωτογενώς. Τη σύλληψη της σύνθεσης δηλαδή.

 

εδω θα διαφωνησω ,δεν βοηθαει σε ΤΙΠΟΤΑ απολυτως (αν μιλαμε για pop & rock φυσικα, δεν αναφερομαι σε αυτα που γραφει ο Νικολας  ;D)

 

απο προσωπικη ...Μπειρα  ;D θα σου πω οτι απο τη στιγμη που αρχισα να γραφω τραγουδια στο οργανο στο οποιο εχω περιορισμενη τεχνικη καταρτηση (κιθαρα)  τα τραγουδια μου "απογειωθηκαν" σε σχεση με αυτα που εγραφα στο οργανο που εχω "σπουδασει" (πιανο) ,ισως λοιπον και η ΕΛΛΕΙΨΗ τεχνικης καταρτησης να σε βοηθαει πιο πολυ να κατακτησεις τη συνθετικη "ουσια" ενος τραγουδιου. (καπου ειχα διαβασει οτι το ιδιο κανει και ο Springsteen που προτιμα να γραφει στο ΠΙΑΝΟ και οχι στην κιθαρα και ας ειναι εξαιρετικος κιθαριστας)

 

να μπλέκουμε την παικτική ικανότητα με τη καλλιτεχνία.

 

+1000

 

απο τη στιγμη που καποιος παιζει/τραγουδαει  ΤΕΛΕΙΑ αυτο που εχει ΓΡΑΨΕΙ  και το μηνυμα του περναει ποσως με ενδιαφερει αν ειναι "παικταρας" ή οχι.

 

παντως ,για να ειμαστε και σοβαροι,δεν νομιζω να εχει υπαρξει μπαντα που "να μη μπορει να παιξει" και να εχει καταφερει να εχει επιτυχια και διαρκεια,ακομα και οι πιο ακραιοι...πανκηδες μια χαρα επαιζαν αυτα που επαιζαν.

[ex-mauromouris]

παντως ,για να ειμαστε και σοβαροι,δεν νομιζω να εχει υπαρξει μπαντα που "να μη μπορει να παιξει" και να εχει καταφερει να εχει επιτυχια και διαρκεια

Οι Δέεπ Πούρπλε?

[theoctapus]

Οι Δέεπ Πούρπλε?

 

Όοοοοοοοχιιιιιιιιιι...........

 

και κάπως έτσι όλα τελείωσαν

[Sami Amiris]

Να στο πω διαφορετικά. Αν με πονάει το μικρό δάχτυλο του ενός χεριού και κάποιος με ρωτήσει "Πως πάει, όλα καλά;", θα του πω "Ναι, όλα μια χαρά". Ο πόνος στο μικρό δάχτυλο δεν θα είναι κατι άξιο αναφοράς σε μια ερώτηση που αναφέρεται σε εμένα συνολικά. Αν έχω σπάσει το πόδι μου και είμαι κρεβατωμένος στην ίδια ερώτηση θα απαντούσα "Τι ρωτάς ρε μεγάλε, τον γύψο δεν τον βλέπεις;" ;D Για μένα λοιπόν η επιρροή του Malmsteen στην μουσική ιστορία είναι ότι και ο πόνος στο μικρό δάχτυλο. Αδιάφορος για την συνολική κατάσταση και κάτι άξιο αναφοράς μόνο σε συγκεκριμένη ερώτηση επι τούτου.

 

Κοίτα, η μουσική είναι ένας τεράστιος χώρος. Δέχομαι φυσικά το να μην επιρρεάζεσαι προσωπικά από τον X ή Ψ, αλλά δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τα πράγματα για το πέρας της ανθρωπότητας. Άσε την ιστορία να κάνει τη δουλειά της. Από κει και πέρα, σαφώς δεν είσαι καθόλου υποχρεωμένος να γουστάρεις οποιονδήποτε. Ούτε εμένα μου αρέσει το 99% του τι κάνει ο Malmsteen, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Ούτε ανάγω το γούστο μου σε άποψη, ούτε θεωρώ ότι ξέρω τι θα λέει η ιστορία σε 100 χρόνια. Ούτε πιστεύω ότι κάποιος το γνωρίζει αυτό, για να είμαι ειλικρινής...

[Jazzjoker]

αλλά και φοβεροί συνθέτες που δεν είναι καλοί παίκτες.

 

Δεν αμφιβάλω καθόλου. Απλά υποθέτω ότι, πέραν των natural ταλέντων που έχουν ούτως ή άλλως όλη τη μουσική έτοιμη μες στο κεφάλι τους, οι κοινοί θνητοί συνθέτες ας πούμε, ωφελούνται από τη γνώση. Και λέγοντας "γνώση", δεν εννοώ απαραιτήτως τη θεωρητική κατάρτιση αλλά την αναγκαία εκείνη τριβή και επαφή με τη μουσική, που σε κάνει να αποκτάς εκφραστικές δυνατότητες όπως κάνει ένας συγγραφέας με τη γλώσσα π.χ.

 

Και μια που ανέφερα το παράδειγμα του συγγραφέα, να πω και αυτό: Είναι κοινώς αποδεκτό στην γλωσσολογική επιστήμη ότι όσο καλύτερη η γνώση της γλώσσας, τόσο ευρύτερη η  δυνατότητα της πρωτότυπης σκέψης. Κάνω λοιπόν τον εύλογο παραλληλισμό μια και απ' ό,τι φαίνεται, ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί εν γένει κατ' αυτόν τον τρόπο. Καλύτερη γνώση του εκφραστικού μέσου δηλαδή σημαίνει και μεγαλύτερες δημιουργικές δυνατότητες.

 

Απ' την άλλη βέβαια μπορεί και να είναι αυθαίρετο το συμπέρασμά μου. Σίγουρα δεν είμαι ειδικός.

[theoctapus]

Κοίτα, η μουσική είναι ένας τεράστιος χώρος. Δέχομαι φυσικά το να μην επιρρεάζεσαι προσωπικά από τον X ή Ψ, αλλά δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τα πράγματα για το πέρας της ανθρωπότητας.

 

Και τι σημαίνει αυτό για την κουβέντα μας;

 

Άσε την ιστορία να κάνει τη δουλειά της.

 

Μα η ιστορία την έκανε την δουλειά της. Λες να αναγνωριστεί ο Malmsteen μετά από 40 χρόνια; Ότι ήταν να γίνει χοντρικά και μάλλον έγινε.

 

Από κει και πέρα, σαφώς δεν είσαι καθόλου υποχρεωμένος να γουστάρεις οποιονδήποτε. Ούτε εμένα μου αρέσει το 99% του τι κάνει ο Malmsteen, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Ούτε ανάγω το γούστο μου σε άποψη, ούτε θεωρώ ότι ξέρω τι θα λέει η ιστορία σε 100 χρόνια.

 

Αν πρόσεξες πουθενά στην κουβέντα δεν είπα πως ο Malmsteen μου αρέσει ή πως δεν μου αρέσει. Απ' όσο ξέρεις μπορεί να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του ή να τον μισώ θανάσιμα. Αυτό που λες λοιπόν είναι δικό σου συμπέρασμα. Κοινώς δεν έβαλα πουθενα το θέμα γούστου. Άποψη είναι σίγουρα και έχει προφανώς την ίδια αξία με την άποψη του οποιουδήποτε.

 

ούτε θεωρώ ότι ξέρω τι θα λέει η ιστορία σε 100 χρόνια.

 

Όπως είπα και πρίν, η ιστορία μάλλον το έχει ήδη κλείσει το κεφάλαιο Malmsteen. Ότι ήταν να γίνει έγινε.

[Jazzjoker]

Αυτο συνεβει για μια πολυ μικρη περιοδο (4-5 χρονια) στα πρωτα χρονια του πανκ,δεν νομιζω να υπαρχει καποιος στην εποχη μας που να το πιστευει.

 

Είσαι σίγουρος; Εγώ είμαι σίγουρος για το αντίθετο. Θεωρώ ότι ειδικά σε μουσικά είδη όπου η βιρτουοζιτέ δεν είναι ζητούμενο, θα βρεις πάρα πολύ κόσμο που υποβιβάζει καλλιτεχνικά οποιονδήποτε "παίχτη".

[trolley]

Από την άλλη πλευρά, όλα όσα λέει για τον Malmsteen έλεγαν για τον Art Tatum κάποτε. Ποιός αποδείχθηκε δικαιωμένος από την Ιστορία; Μαντέψτε...

 

Αυτό είναι ενδιαφέρον επιχείρημα, αλλά δεν μπορεί να έχει διάρκεια, καθώς παραγνωρίζεις πως δεν τα έλεγαν οι ίδιοι άνθρωποι, ούτε στο ίδιο πλαίσιο. Ο κόσμος, δεν ήταν έτοιμος για την πιθανότητα να υπάρχουν μαύροι ιδιοφυείς μουσικοί. Χρειάστηκε επιμονή και υπομονή (δύσκολων, ιστορικά) δεκαετιών προκειμένου να αποκατασταθεί η αλήθεια στο νου των ανθρώπων.

 

Αντιθέτως, το καλοζωισμένο λευκό αρσενικό με την πλούσια χαίτη, τα πολλά λεφτά και τα μαγικά δάκτυλα είναι απόλυτα αποδεκτό ανθρώπινο και "καλλιτεχνικό" πρότυπο. Όπως ακριβώς και η λευκή, ξεκωλιάρα που παριστάνει τον καρνάβαλο (Lady Gaga), είναι αποδεκτό πρότυπο (έκανε η Μαντόνα ότι μπορούσε για το θέμα).

 

Και πρόσεχε, δε λέω ότι ο Μαλμστην είναι μόνο αυτό, ή ότι η Γκαγκα είναι μόνο αυτό, απλώς εξηγώ ότι έχουν επιλέξει να είναι και αυτό, προκειμένου να είναι δημοφιλείς.

 

[theoctapus]

Και πρόσεχε, δε λέω ότι ο Μαλμστην είναι μόνο αυτό, ή ότι η Γκαγκα είναι μόνο αυτό, απλώς εξηγώ ότι έχουν επιλέξει να είναι και αυτό, προκειμένου να είναι δημοφιλείς.

 

Νομίζω πως ο Μαλμστην δεν επέλεξε αυτό το στυλ για να γίνει δημοφιλής. Το επέλεξε γιατί αυτό είναι. Η Gaga απ' την άλλη μάλλον έκανε ακριβώς αυτό που λες.

[Sami Amiris]

Αυτό είναι ενδιαφέρον επιχείρημα, αλλά δεν μπορεί να έχει διάρκεια, καθώς παραγνωρίζεις πως δεν τα έλεγαν οι ίδιοι άνθρωποι, ούτε στο ίδιο πλαίσιο. Ο κόσμος, δεν ήταν έτοιμος για την πιθανότητα να υπάρχουν μαύροι ιδιοφυείς μουσικοί. Χρειάστηκε επιμονή και υπομονή (δύσκολων, ιστορικά) δεκαετιών προκειμένου να αποκατασταθεί η αλήθεια στο νου των ανθρώπων.

 

Βεβαίως. Αλλά αυτά που άκουγε τα άκουγε από όλους, και δεν ήταν για το χρώμα του αλλά για την τεχνική του - και υπήρχαν μαύροι καλλιτέχνες που έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στην εποχή του, π.χ. η Hazel Scott, που έπαιζε τα έργα του Gershwin. Άσε που o Τatum εξακολουθεί μέχρι τώρα να τα ακούει, που τη θέση του στην ιστορία δεν την αγγίζει κανείς. Ξέρεις πόσες ΙΔΙΕΣ συζητήσεις έχουν γίνει με θέμα τον Tatum, με την παρούσα; Δεν θα ήθελες να ξέρεις. Συμπέρασμα; Μάλλον προφανές...

 

Αντιθέτως, το καλοζωισμένο λευκό αρσενικό με την πλούσια χαίτη, τα πολλά λεφτά και τα μαγικά δάκτυλα είναι απόλυτα αποδεκτό ανθρώπινο και "καλλιτεχνικό" πρότυπο. Όπως ακριβώς και η λευκή, ξεκωλιάρα που παριστάνει τον καρνάβαλο (Lady Gaga), είναι αποδεκτό πρότυπο (έκανε η Μαντόνα ότι μπορούσε για το θέμα).

 

Και πρόσεχε, δε λέω ότι ο Μαλμστην είναι μόνο αυτό, ή ότι η Γκαγκα είναι μόνο αυτό, απλώς εξηγώ ότι έχουν επιλέξει να είναι και αυτό, προκειμένου να είναι δημοφιλείς.

 

Αυτό το πιάσαμε παραπάνω. Ναι, βεβαίως, αλλά μην κρίνουμε τη ζωή στην Αμερική με τη ζωή στην Ελλάδα. Το να είσαι Μεγιστάνας και άστεγος πολλές φορές απλώς απέχει μέρες. Σύντομα και εδώ, αν όχι ήδη...