Τελικά είναι φαιδροί όσοι παίζουν mainstream pop;

[Superfunk]

Νομιζω οτι εχουμε μπερδευτει λιγακι και ΔΕΝ εχουμε απαντησει στο ΑΚΡΙΒΕΣ ερωτημα του νηματος... ;D

 

Το παραθετω κΣανα λοιπον μια και ξαναβλεποντας το καταλαβα οτι και ΕΓΩ δεν απαντησα σωστα... ;D

 

 

Τελικά είναι φαιδροί όσοι παίζουν mainstream pop;

 

Ποιος ανθρωπος ειναι ΦΑΙΔΡΟΣ?

 

Συμφωνα με το λεξικο αυτος

 

     

φαιδρός -ή -ό [feδrós] Ε1 : 1. που προκαλεί θυμηδία, που στερείται σοβαρότητας, γελοίος, αστείος.

 

Μπορει λοιπον ενας πολυ ταλαντουχος,σπουδαγμενος,αψογα τεχνικα καταρτησμενος και ικανος μουσικος να γινει ΦΑΙΔΡΟΣ καλλιτεχνης δηλ. το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της ΕΡΓΑΣΙΑΣ του να ειναι ΦΑΙΔΡΟ?

 

Φυσικα και μπορει.

 

παρτε εδω μνημειο ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ,ΚΙΤΣ και ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΙΑΣ απο εναν ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ  (τον μεγαλυτερο μουσικο που εζησε ποτε in my book)

 

 

 

 

Αρα με βαση τα ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ τα οποια ΠΟΤΕ δεν κανουν  λαθος  ;D  μπορει ανετα ενας ΦΑΙΔΡΟΣ καλλιτεχνης που το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της ΕΡΓΑΣΙΑΣ του να ειναι ΦΑΙΔΡΟ να ειναι πολυ ταλαντουχος,σπουδαγμενος,αψογα τεχνικα καταρτησμενος και ικανος μουσικος

 

[lgbesios]

Α!!! και αυτό.

Για το Malmsteen, ο άνθρωπος άλλαξε την ιστορία της κιθάρας, και της μουσικής γενικότερα.

 

Με  τίτοτα!!! :)

[Superfunk]

Ενταξει την "ιστορια" της κιθαρας την "αλλαξε"...καπως με την εννοια του οτι ηταν ο πρωτος shredder και τον ακολουθησαν (δυστυχως  ;D) πολλοι αλλοι  ,την ιστορια της μουσικης ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΜΙΑ φυσικα.

[Sami Amiris]

Παραθέτω  την άποψη του trolley

 

Α) γιατί συμφωνώ  μαζί του 

Β) ρε  sami μήπως είσαι  άδικος …μήπως  τελικά  δεν διαφωνείς και τόσο.

 

Όσο  για το  malmsteen,….  κολοκυθόπιτα  ….(τουλάχιστον ως ακροατές)  ,όπως  και για την Lady

 

Η διαφωνία μου είναι επί της αρχής, όχι εφ'όλης της ύλης. Το διευκρίνησα αυτό. Δεν τον έβγαλα άχρηστο τον άνθρωπο, ούτε διαφώνησα με την ύπαρξή του ή τον υποβίβασα. Αντιθέτως, θεωρώ ότι θα μπορούσε να κάνει εξαιρετικό διάλογο, αρκεί να προσέξει κάποια θέματα, που κατά τα φαινόμενα έχουν να κάνουν με τις ιδιοπαθείς ελληνικές συνθήκες, για τις οποίες σαφώς δεν ευθύνεται ούτε αυτός, ούτε και εμείς άλλωστε (λέμε τώρα). Απλώς διαφώνησα με τον τρόπο που φάνηκε ότι σκεφτόταν από τα γραφόμενά του. Από κει και πέρα, δημοκρατία έχουμε, δεν στηλιτεύουμε κανέναν.

 

Πέραν αυτού, διαφωνώ στο ότι η Pop δεν επιδέχεται μουσικολογικής ανάλυσης, απλούστατα διότι έχω υπόψιν μου δεκάδες μουσικολογικά βιβλία και άρθρα που την αναλύουν! Όπως άλλωστε υπάρχουν και δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες βιβλία που πραγματεύονται τις φωτό γάμων, που στα σωστά χέρια μπορεί ακόμη και να είναι ή λέγεται τέχνη - μετά τον Βέλγο, αρχίζω και γίνομαι φειδωλός με το χαρακτηρισμό, μην τυχόν και βγει καμία φωτό και μας βγάλει off...

[theoctapus]

Πάντως αν νομίζετε πως είναι ευκολο να κάνεις όνομα παγκόσμιας εμβέλειας φορώντας φορέματα από μπριζόλες, είστε γελασμένοι. Κι αυτό ένα είδος τέχνης είναι, περίεργο, δυσκολοχώνευτο, εύκολα μισητό, θορυβώδες, ακατανόητο, αλλά είδος τέχνης παρόλ' αυτά. Δεν σχετίζεται με την μουσική .προφανώς. Μην χρησιμοποιείτε τους εαυτούς σας σαν μέτρο σύγκρισης. Κάτι που εμείς δεν καταλαβαίνουμε μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα για κάποιον άλλο. Είναι προιόν; Ναι. Είναι mainstream; Ναί. Έχουν πεσει άπειρα χρήματα; Ναι. Εε και;

 

Κατά τ' άλλα, Όσοι παίζουν mainstream δεν είναι απαραίτητα φαιδροί. Πόσοι έχετε μουρμουρήσει, σιγοτραγουδήσει pop τραγούδια κατά καιρούς; Όλοι. Επίσης ούτε όσοι είναι φαιδροί παίζουν mainstream. Τα παραδείγματα άπειρα σε όλα τα είδη της μουσικής.

 

Και φυσικά για να μπορείς να μπείς στο club των σούπερ διάσημων καλλιτεχνών πρέπει οπωσδήποτε να έχεις ταλέντο, και μεγάλο μάλιστα. Στην Αμερική είναι πολύ εύκολο να βρείς μεγάλα μουσικά ταλέντα. Αφού υπάρχει τέτοια προσφορά οι εταιρίες που θα ρίξουν εκατομμύρια μπορούν να επιλέξουν ακριβώς αυτό που θέλουν και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψωνίσουν απ' το πανέρι της λαικής.

 

Για τον Malmsteen. Ο άνθρωπος άλλαξε αυτούς που ήταν "ανοιχτοί" στην μουσική του. Για τους υπόλοιπους που δεν ενδιαφέρονται, και είναι πολλοί αυτοί, δεν άλλαξε τίποτα. Μπορούμε να τον παραδεχτούμε γενικά αλλά ακόμα κι αυτός είχε ένα περιορισμένο πεδίο επιρροής, όπως όλοι οι καλλιτέχνες. Και εννοώ ΟΛΟΙ.

[Superfunk]

Ο Trolley αναφερεται προφανως στο ΣΥΝΟΛΙΚΟ πακετο αυτου που ονομαζουμε "pop".

 

Και καλα κανει μια και pop ΔΕΝ ειναι μονο η μουσικη.

 

Ειναι και ΠΟΛΛΑ αλλα δηλ. το marketing (και ολα αυτα που συνεπαγεται δηλ. η δημιουργια "μυθου","branding","loyalty" κτλ.),το STYLING & PACKAGING του προϊοντος (δηλ. του καλλιτεχνη) κτλ.

 

Το ιδιο συμβαινει με ΟΛΕΣ τις μουσικες (και το ROCK ειναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ παρακλαδι της ποπ και δεν διαφερει σε ΤΙΠΟΤΑ απο αυτην απλα εχει αλλο styling & packaging απο την mainstream pop αλλα ακολουθει και αυτο ΑΚΡΙΒΩΣ τους ιδιους κανονες marketing)

 

Το ιδιο βεβαια συμβαινει με ΟΛΕΣ τις μουσικες απλα στην pop το marketing και τα υπολοιπα που αναφερω παραπανω παιζουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρολο....για αυτο αλλωστε και ΕΜΠΟΡΙΚΑ αυτη η μουσικη ειναι η πλεον επιτυχημενη.

 

Στο τελος της ημερας η pop μουσικη ειναι ακομα ενα commodity (συνεισφερει σημαντικα στο ΑΕΠ μιας χωρας οπως η Μ.Βρεττανια π.χ) και ως τετοιο θα πρεπει να αντιμετωπιζεται.

 

[Sami Amiris]

Συγνώμη, αλλά για τον Malmsteen δεν κρίνετε ούτε εσείς ούτε εγώ αυτό το θέμα. Ολόκληρες σειρές από δίσκους, εταιρίες και περιοδικά προσανατολίστηκαν στο στυλ που λάνσαρε ο Malmsteen. Nα θυμίσω, Guitar Player επι10+χρόνια, Mike Varney, άπειρες κυκλοφορίες neoclassical δίσκων;

 

Το ότι δεν επέζησε ως κίνημα, και δικαίως κατά τη γνώμη μου - αλλά μόνον έτσι, ως γνώμη! - είναι θέμα που επιλήφθηκε η ιστορία. Αλλά υπήρξε στροφή της όλης μουσικής βιομηχανίας περί της κιθάρας, όταν βγήκε. Και η κιθάρα ως ήχος και ως τεχνικό επίπεδο και ως guitar lines που περιμένει κάποιος να ακούσει σήμερα έχει αλλάξει, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας του. Οπότε ναι, και την μουσική άλλαξε. Όταν αλλάξεις την ιστορία ενός οργάνου που είναι δημοφιλές, αλλάζεις και τη συνολική μουσική ιστορία. Όχι όπως οι Bach, Beethoven,  Scriabin, Penderecki, Ligeti, Scelsi, Saariaho, Sciarinno  κτλ, ούτε όπως οι αντίστοιχοι τζαζίστες, που είχαν καθολική άποψη για νέο ήχο ανεξαρτήτως οργάνου. Αλλά οπωσδήποτε αλλάζει την εικόνα ενός οργάνου, και άρα και την ιστορία του, και αναγκαστικά, λόγω συγγενείας, και τις συγγενικές με αυτό μουσικές. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό.

 

Κανείς δε γουστάρει τον Czerny, αλλά δε σημαίνει ότι δεν άλλαξε, μόνο και μόνο λόγω της παιδαγωγικής του προσέγγισης, την ιστορία του πιάνου. Την άλλαξε, και εντελώς μάλιστα.

 

Από την άλλη πλευρά βέβαια, ούτε το στυλ του Art Tatum δεν επέζησε, αλλά για εντελώς άλλους λόγους, λόγω εντελώς ασύμμετρων τεχνικών δυσκολιών και τεραστίων χεριών του. Αλλιώς πιστεύω ότι θα είχε επιζήσει. Αλλά πάλι η γνώμη μου είναι, δεν είναι Βίβλος ή συναφές σύγγραμμα.

[theoctapus]

Συγνώμη, αλλά για τον Malmsteen δεν κρίνετε ούτε εσείς ούτε εγώ αυτό το θέμα. Ολόκληρες σειρές από δίσκους, εταιρίες και περιοδικά προσανατολίστηκαν στο στυλ που λάνσαρε ο Malmsteen.

 

Κι άλλες τόσες, and then some, δεν προσανατολίστηκαν. Τι πάει να πει αυτό; Τίποτα. Ο Malmsteen ήταν ένας επιδραστικός μουσικός, περισσότερο απ' τον μέσο όρο, στον ευρύτερο χώρο του hard rock/metal μέχρι ενός σημείου. Ένα μεγάλο κομμάτι όμως του εν λόγω είδους έμεινε ανεπηρέαστο.

 

Nα θυμίσω, Guitar Player επι10+χρόνια, Mike Varney, άπειρες κυκλοφορίες neoclassical δίσκων;

 

Εε και (ξανά);

 

Οπότε ναι, και την μουσική άλλαξε.

 

Οπότε όχι, η μουσική δεν άλλαξε. Άλλαξε ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι αυτής. Μαγκιά του και μπράβο του του Malmsteen.

 

Όταν αλλάξεις την ιστορία ενός οργάνου που είναι δημοφιλές, αλλάζεις και τη συνολική μουσική ιστορία.

 

Καταρχάς δεν άλλαξε συνολικά την ιστορία της ηλ. κιθάρας. Επηρέασε μέχρι ενός σημείου (επαναλαμβάνομαι το ξέρω). Αλλά ακόμα κι έτσι να ήταν, αυτό που λες είναι πιο πολύ μια φιλοσοφική ερμηνεία παρά μια προσπάθεια αποτύπωσης της μουσικής ιστορίας στο σύνολό της. Η μουσική ιστορία είναι κάτι τόσο ευρύ και τόσο βαθύ που το να υποστηρίζουμε πως ένας μουσικός κατάφερε μόνος του να την κλυδωνήσει είναι το λιγότερο υπερβολή.

[Sami Amiris]

Καταρχάς δεν άλλαξε συνολικά την ιστορία της ηλ. κιθάρας. Επηρέασε μέχρι ενός σημείου (επαναλαμβάνομαι το ξέρω). Αλλά ακόμα κι έτσι να ήταν, αυτό που λες είναι πιο πολύ μια φιλοσοφική ερμηνεία παρά μια προσπάθεια αποτύπωσης της μουσικής ιστορίας στο σύνολό της. Η μουσική ιστορία είναι κάτι τόσο ευρύ και τόσο βαθύ που το να υποστηρίζουμε πως ένας μουσικός κατάφερε μόνος του να την κλυδωνήσει είναι το λιγότερο υπερβολή.

 

Αυτό σίγουρα δεν ισχύει. Να αναφέρω μερικά απλά ονόματα: Αrt Tatum. John Coltrane. Miles Davis για τη jazz. Πολλά για την κλασσική. Κτλ. Φυσικά και μπορεί ένας μουσικός μόνος του να κλυδωνήσει τη μουσική, και έχει γίνει πολλές φορές.

[Sami Amiris]

Κατά τα άλλα που λες, διαφωνώ κάθετα. Άρα, μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Και αυτό δεκτό.