Περι μπαντών το... μοχαμπέτι!

[X-minor]

Το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο και απαιτεί κάποιοι να αναλάβουν να κάνουν μεγαλύτερους συμβιβασμούς από τους άλλους. Έτσι γίνεται πάντα και σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Φυσικά στην όλη ισορροπία παίζει ρόλο και το μέγεθος του κινήτρου. Δηλαδή τι μπάντα είμαστε, τι θα χάσουμε αν διαλυθούμε, τι θα μας κοστίσει αν αλλάξουμε μέλος κλπ.

 

Πάντως σέβομαι αυτό που γράφεις ότι κουράστηκες δηλαδή και προτιμάς μόνος σου. Παρόλα αυτά, στα πρώτα άντα είσαι πολύ νέος ακόμα για να κατασταλάξεις. Θα πόνταρα (και μάλλον θα κέρδιζα) ότι αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεθείς με άλλους.

 

 

Κρατάω αυτά τα δύο μόνο ως segue για άλλη μια έκφανση του "προβλήματος".

 

Πρωτίστως, επί προσωπικού, πιθανώς να φταίει και ο τομέας γεωγραφία. Αν ήμουν πίσω στην Θεσ/νίκη π.χ. πιθανότατα να'παιζα ήδη με άλλους, έστω και για ξεκ...ωμα και μόνο. Εδώ που είμαι, εξαιρετικά χλωμό έως παντελώς αδύνατον, για πολλούς λόγους!

 

Αλλά θα σταθώ περισσότερο στην πρώτη παράγραφο της παράθεσης. Άντε πες βρίσκεις τα άτομα που βγάζεις μια Α' συνεννόηση, που συμφωνώ πως δεν είναι αδύνατον. Επιμένω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά σίγουρα όχι ακατόρθωτο. Από κει και πέρα όμως, που οδεύεις; Και κατά πόσον αξίζει αυτό;

 

Βάσει δικών εμπειριών, δεν μπορώ να πω πως θα είχα και μεγάλες ελπίδες. Αν στήνεις κάτι με σκοπό την δημιουργία πρωτότυπου υλικού και με προοπτικές μεγαλύτερες απ'το ένα gig κάθε δεύτερο Σ/Κ, ΠΟΛΥ δύσκολα τα πράγματα. Εκεί είναι πιστεύω πως δεν βρίσκεις άτομα με τίποτα. Ελάχιστα δεσμεύονται σε κάτι τέτοιο, ακόμα λιγότεροι ασχολούνται δημιουργικά και οι περισσότεροι τείνουν απλά να τα παρατάνε σύντομα λόγω παντελλούς έλλειψης ενδιαφέροντος (που γιατί ήρθες εξ'αρχής στην τελική ρε φίλε;;;).

 

Απ'την άλλη, η πιο γνωστή κατάσταση στην Ελλάδα είναι οι διασκευομπάντες -σούπερ μάρκετ τις λέω εγώ. Που από πλευράς μουσικών, τείνουν να ελκύουν δύο τύπους. Τους "έλα μωρέ, ίσα να βγάλουμε μια λιστούλα να κάνουμε κανα λάιβ το σουκού να ρίξουμε και κανα γκομενάκι" και τους "δώσμου την λίστα με τα κομμάτια να την βγάλω και πάμε να κάνουμε όσα περισσότερα gigs γίνεται να βγαίνουν τα φράγκα".

 

Στην πρώτη κατηγορία δεν υπήρξα ποτέ. Πάντα έπρεπε να γουστάρω και το πως παίζω, και το πως παίζουΜΕ σαν σύνολο, και την μουσική κτλ. για να βγω για gigs. Τα κουτσουρεμένα και τα άρπα-κόλλα δεν τα γούσταρα ποτέ. Κι εφόσον παίζω για το κέφι μου, θέλω και ανάλογους ανθρώπους στην μπάντα.

 

Στην δεύτερη κατηγορία υπήρξα αρκετές φορές, και οδηγήθηκα εκεί καθαρά επειδή γούσταρα το σανίδι και το όλο feeling, χρειαζόμουν ΚΑΙ τα χρήματα (σημαντικό) αλλά ήξερα πως με τους ανθρώπους δύσκολα θα βγάλω συνεννόηση οπότε είχα αποστασιοποιηθεί αρκετά. Κάτι που φυσικά σου αφήνει στο τέλος ένα κάψιμο-κούραση και μια πικρία με το θέμα μπάντα.

 

Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε τώρα και τον παράγοντα "αξίζει τελικά;". Ο οποίος παράγοντας είναι τεράστιος, ειδικά σε μέρες που το χρήμα είναι ανεπαρκές για τα εντελώς βασικά.

Βάλε χρήμα για στούντιο-πρόβες, χρήμα για μετακινήσεις, χρήμα για καλύτερο εξοπλισμό, χρήμα γι'αναλώσιμα κτλ. και αντιπαρέθεσέ το με τα κέρδη από τα gigs. Χλωμό να αξίζει από οικονομικής πλευράς, εκτός αν σκίζεσαι στα gigs με σχετικά σταθερό, προβαρισμένο πρόγραμμα, το οποίο θέλει και αρκετό χρόνο και... μάρκετινγκ και προυποθέτει να έχεις μια μπάντα με ανθρώπους με τους οποίους βγάζεις σωστή συνεννόηση, και πάμε πάλι πίσω στα προηγούμενα της συζήτησης...

 

Απ'την άλλη, πες το κάνεις για το κέφι σου και δεν σε νοιάζουν τα χρήματα (που επαναλαμβάνω, χλωμό να μη νοιάζουν κάποιους, δεδομένης της κατάστασης). Εκεί αξίζει;

 

Θα ξαναπώ πως μου έχει λείψει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ η φάση της μπάντας. Αλλά μου έχει λείψει η μπάντα ΦΙΛΩΝ που είχα στα 20 μου ξέρω γω. Που, παρά τους καβγάδες και τα "πλακώματα", ήμασταν φιλαράκια και βγάζαμε συνεννόηση και γούσταρα και περνούσα όμορφα. Και μάλιστα έβγαζα και φράγκα ακόμα (να τα λέμε κι αυτά, δεν είχε "στεγνώσει" το θέμα μουσική ακόμα).

 

Θα'θελα πολύ να ξαναζήσω εκείνη την φάση. Τώρα, μεγαλύτερος, καλύτερος παίκτης, πιο παράξενος/περίεργος με τους ανθρώπους που θέλω γύρω μου, σε άλλη οικονομική κατάσταση και με διαφορετικές προτεραιότητες γενικώς στην ζωή, δεν ξέρω αν θα το προτιμούσα απ'το DIY.

[RayDTutto]

Έχω παίξει σε τουλάχιστον τρεις χώρες εκτός Ελλάδας με μέλη από πολύ περισσότερες χώρες και έχω να παρατηρήσω τα εξής:

 

Στην Ελλάδα οι περισσότεροι είμαστε τουλάχιστον βιρτουόζοι στο όργανό μας και δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν πα να χρειάζεται να ξέρω μόνο δύο συγχορδίες για το κομμάτι και τις παίζω λάθος και τις δύο! Ποιος είσαι εσύ που θα μου κάνεις (ευγενική) παρατήρηση. Αει πάγαινε ρε που θα μου πεις εσύ τι να παίζω. Στο κάτω κάτω διασκευή κάνουμε.

 

Πολλοί μουσικοί δεν έχουν καμία αίσθηση υπευθυνότητας. Καλά το να φτάσουμε νωρίτερα στην πρόβα να κάνουμε κανα ζέσταμα είναι το ανέκδοτο της χιλιετίας. Εδώ ορισμένοι δεν έρχονται καν στην πρόβα και δε σηκώνουν και το τηλ. Ποιος είσαι ρε μεγάλε; ο Axl;

 

Αλλά όταν έρχεσαι ρε φίλε έχε μια ιδέα τουλάχιστον ποιο είναι το κομμάτι που είχαμε συννεοηθεί να βγάλουμε. Μη μου έρχεσαι τελείως απροετοίμαστος ζητάς τις συγχορδίες και αρχίζεις το "ψάρεμα"...

 

Το υφάκι... (no further comments)

 

 

Οι εμπειρίες μου απέξω είναι οι εξής:

 

Η έλλειψη υπευθυνότητας τιμωρείται άμεσα. Είσαι με τη μία εκτός. Και όχι μόνο εκτός μιας μπάντας. Ξαφνικά ξέρει όλη η σκηνή πόσο μαλάκας είσαι.

 

Δεύτερον. Ιεραρχία. Όταν ένα μέλος είναι σαφώς καλύτερο από εμάς, πρώτον το αναγνωρίζουμε, χωρίς κόμπλεξ και μαλακίες, ρωτάμε, δεχόμαστε διορθώσεις, μαθαίνουμε. Έχουμε γνώμη και την εκφράζουμε αλλά ακούμε αυτόν που έχει γνώσεις, πείρα, βιρτουοζιτέ. Ο ίδιος μας ακούει και δέχεται αυτό που έχουμε να πούμε, αν του κάνει το χρησιμοποιεί, αν όχι το διορθώνει, δεν μας προσβάλλει, δεν μας μειώνει.

 

Ειλικρίνεια. "Φίλε μου, δεν μας κάνεις αυτή τη στιγμή. Θα ψάξουμε να σε αντικαταστήσουμε". "Ναι καταλαβαίνω. Έχω έναν φίλο που είναι καλύτερος από εμένα, θα σας στείλω το τηλ".

 

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν 100% από όλες τις πλευρές.

Υπάρχουν πολλά νορμάλ άτομα στην Ελλάδα και τεράστιες horror stories στο εξωτερικό. Αλλά είναι οι εξαιρέσεις. Ίσως αρκετά μεγάλες αλλά εξαιρέσεις.

 

[Jazzjoker]

"αξίζει τελικά;"

 

Σε διάβασα με ενδιαφέρον και σε καταλαβαίνω απολύτως. Το ζουμί της υπόθεσης είναι το παραπάνω και δεν ισχύει μόνο για τις μπάντες φυσικά αλλά για οτιδήποτε καλούμαστε να κάνουμε με κάποια συνέπεια. Τα πάντα έχουν κόστος, ακόμη και αυτά που έχουν ταμπέλα "ευχάριστο". Αξίζουν λοιπόν οι όποιες θυσίες, συμβιβασμοί, έξοδα κλπ.;

 

Η απάντηση δεν είναι μια σταθερά. Θέλω να πω μπορεί να αλλάζει με τον καιρό και ανάλογα με διάφορους παράγοντες (στόχοι, χρόνος, ηλικία κλπ.). Φυσικά ο μόνος αρμόδιος να απαντήσει είσαι εσύ. Αυτή την εποχή λοιπόν, απ' ό,τι φαίνεται, διανύεις περίοδο όχι.

[Shelter]

Όταν καλείσαι σε μια μπαντα, ορχήστρα, σχήμα (οπως θες πεσ το) να παιξεις  συγκεκριμένα, μουσικά μέρη τα οποια ειναι γραμμενα και καλεισαι να τα εκτελέσεις, τα πραγματα ειναι πολυ απλα. Ο λογος που θα επρεπε να πηγαινεις εκει θα ήταν ή οτι αποκτας οικονομική σχέση με αυτον που σε καλει ή απλά σου αρέσει  παρα πολυ η μουσική αυτή.

 

Οταν καλεισαι να εκτελεσεις συγκεκριμενα μουσικα μερη και αρχιζεις τις παπαροεπεμβασεις στη συνθεση, τοτε ειναι που αρχιζουν οι διαφωνιες. Και δικαιως.

 

Αν κληθεις να εκτελεσεις μουσικα μερη που δε σου αρεσουν (χωρις να πληρωθεις) και δεχθεις, τοτε ειναι λαθος σου (εννοω οτι δεν ικανοποιειται καμια απο τις παραπανω συνθηκες που περιεγραψα).

 

Αν κληθεις να εκτελεσεις μουσικα μερη που δεν ειναι συγκεκριμενα και μετα σου πρηξουν τα ούμπαλα, τότε ή καταπινεις μεχρι να σκασεις ή αποχωρεις ή ζητάς να συγκεκριμενοποιηθει η επιθυμια του συνθετη και να μεταδοθει στον εκτελεστή με οποιον τροπο μπορει να καταλαβει (παρτιτουρα-οδηγος, οτι ναναι).

 

Αν σε καλεσουν και ειναι "γραφουμε ολοι μαζι και να μας αρεσει σε ολους" και αλλα τετοια, δεν υπαρχει αμφιβολια οτι θα σκοτωθειτε.

 

Η κουραση και η αδυναμια επικοινωνιας και κοινης αισθητικης και αντιμετωπισης σκοτωνει τις συμπραξεις αυτες.

 

 

 

 

 

[pericles]

Αν κληθεις να εκτελεσεις μουσικα μερη που δε σου αρεσουν (χωρις να πληρωθεις) και δεχθεις, τοτε ειναι λαθος σου (εννοω οτι δεν ικανοποιειται καμια απο τις παραπανω συνθηκες που περιεγραψα).

 

Αν κληθεις να εκτελεσεις μουσικα μερη που δεν ειναι συγκεκριμενα και μετα σου πρηξουν τα ούμπαλα, τότε ή καταπινεις μεχρι να σκασεις ή αποχωρεις ή ζητάς να συγκεκριμενοποιηθει η επιθυμια του συνθετη και να μεταδοθει στον εκτελεστή με οποιον τροπο μπορει να καταλαβει (παρτιτουρα-οδηγος, οτι ναναι).

 

Αν σε καλεσουν και ειναι "γραφουμε ολοι μαζι και να μας αρεσει σε ολους" και αλλα τετοια, δεν υπαρχει αμφιβολια οτι θα σκοτωθειτε.

 

Η κουραση και η αδυναμια επικοινωνιας και κοινης αισθητικης και αντιμετωπισης σκοτωνει τις συμπραξεις αυτες.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

+1000000

[Earendil]

Αν στήνεις κάτι με σκοπό την δημιουργία πρωτότυπου υλικού και με προοπτικές μεγαλύτερες απ'το ένα gig κάθε δεύτερο Σ/Κ, ΠΟΛΥ δύσκολα τα πράγματα.

 

Όπως και δήποτε θα σταθώ εδώ γιατί το προσπεράσαμε τυφλά... άρα ή χάθηκε, ή συμφωνείτε. :)

Γιατί το live, ειδικά το κάπως συστηματικό live, αποτελεί ένδειξη σοβαρότητας της μπάντας;

Γιατί το live συχνότερα από μία κάθε δεκαπέντε μας πηγαίνει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει απώτερος σκοπός;

 

Ως μέρος ορχήστρας ( :P) ηλικίας 16 ετών και με δικό μας ρεπερτόριο, δηλώνω υπεύθυνα ότι θα είχα σιχαθεί και τους φίλους μου και τη μουσική μας εάν "έπρεπε" να την παίζουμε live κάθε δεκαπέντε... πολλώ δε μάλλον κάθε Σάββατο, ή βράδυ παρά βράδυ.

 

Συγχαρητήρια σε όσους μπορούν (και σε όσους παρευρίσκονται), αλλά no thanks.

[stavros_d80]

Μία μπάντα εάν δεν κάνει λάιβ δεν έχει λόγο ύπαρξης, είτε σε δικό της πρωτότυπο υλικό είτε σε διασκευές και όσο μεγαλώνεις σε ηλικία τόσο είναι πιο δύσκολο να είσαι ανεκτικός με τους άλλους και δίνεις το δικό σου ηχόχρωμα φτιάχνεις χαρακτήρα, οπότε η τέλεια ηλικία για δημιουργία μπάντας είναι εκεί κοντά στα  +/-20....

 

Από εκεί και πέρα τεράστιο ρόλο παίζει το επίπεδο εάν είναι όλοι χάλιες μπορεί να δέσουν να γίνουν καλύτεροι, εάν είναι ένας πολύ καλός ανάμεσα σε χάλιες θα φύγει θα πάει σε κάτι καλύτερο δεν θα μείνει εκεί.

 

Αυτά νομίζω είναι τα facts.

 

Τώρα από εκεί και πέρα έχει γίνει αρκετά δύσκολο η παρουσία μπαντών σε μαγαζιά για λάιβ πολλά τα έξοδα + ικα που έχει γίνει υποχρεωτικό κτλ κτλ ανάλογα την ηλικία του καθενός, υποχρεώσεις (παιδία πχ οικογένεια), δουλειά κτλ/ Για δισκογραφία μόνο σέσσιον αν βγει κάτι ή αν είσαι με μεγάλο όνομα για περιοδία ή σεζόν χειμώνα.

 

Εμένα πάντα μου τύχαινε ανάποδα- η δουλειά δημιουργούσε τη μπάντα επειδή παίζαμε σε μαγαζί λάιβ μαζευόταν διάφοροι κάθε χρονιά και υπήρχε ένα σχήμα άλλοτε κακό άλλοτε καλό ανάλογα και πηγαιναμε και αλλού παίζαμε μας καλούσαν σε διάφορα μέρη- ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να φτιάξω μπάντα το θεωρούσα λίγο "λυκειακό"....

 

Ακόμη περιστασιακά παίζω με μπάντες αλλά σπάνια πλέον, η τεχνολογία έχει προχωρήσει και σε συνδυασμό με την απαίτηση λίγων ατόμων για λάιβ δεν αφήνει περιθώρια....

 

Εκτός αυτού το προσωπικό υλικό δεν απαιτεί παρουσία πολλών ατόμων εφόσον κινείται γύρω από ηλεκτρονική οπότε δεν χρειάζεται μπάντα τα φτιάχνω μόνος μου 8)

[X-minor]

Όπως και δήποτε θα σταθώ εδώ γιατί το προσπεράσαμε τυφλά... άρα ή χάθηκε, ή συμφωνείτε. :)

Γιατί το live, ειδικά το κάπως συστηματικό live, αποτελεί ένδειξη σοβαρότητας της μπάντας;

Γιατί το live συχνότερα από μία κάθε δεκαπέντε μας πηγαίνει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει απώτερος σκοπός;

 

Ως μέρος ορχήστρας ( :P) ηλικίας 16 ετών και με δικό μας ρεπερτόριο, δηλώνω υπεύθυνα ότι θα είχα σιχαθεί και τους φίλους μου και τη μουσική μας εάν "έπρεπε" να την παίζουμε live κάθε δεκαπέντε... πολλώ δε μάλλον κάθε Σάββατο, ή βράδυ παρά βράδυ.

 

Συγχαρητήρια σε όσους μπορούν (και σε όσους παρευρίσκονται), αλλά no thanks.

 

Δεν με κατάλαβες. Δεν εννοώ την συχνότητα των gigs αλλά τις προοπτικές της μπάντας "σφαιρικά". Π.χ. δισκογραφία... "σοβαρή", προώθηση και παραέξω, κάποιο deal παραπέρα, tour ει δυνατόν κτλ. Ειδικά στην Ελλάδα το βρίσκω ανέφικτο να παίζει στάνταρ gigs μια μπάντα με πρωτότυπο υλικό, ακόμα και άπαξ μηνιαίως.

[Earendil]

Δεν με κατάλαβες. Δεν εννοώ την συχνότητα των gigs αλλά τις προοπτικές της μπάντας "σφαιρικά". Π.χ. δισκογραφία... "σοβαρή", προώθηση και παραέξω, κάποιο deal παραπέρα, tour ει δυνατόν κτλ. Ειδικά στην Ελλάδα το βρίσκω ανέφικτο να παίζει στάνταρ gigs μια μπάντα με πρωτότυπο υλικό, ακόμα και άπαξ μηνιαίως.

 

Συμφωνώ απολύτως, δεν είναι εξίσου σαφή όλα αυτά πάντως στο κομμάτι που quote-άρισα... και γι' αυτό κοντοστάθηκα.  ;)

 

Μία μπάντα εάν δεν κάνει λάιβ δεν έχει λόγο ύπαρξης [...]

 

Αυτά νομίζω είναι τα facts.[...]

 

Πολύ φιλικά, όχι. Όχι εις το τετράγωνο... και βάλε.

Γιατί αν ήταν έτσι θα σήμαινε ότι παρατάς εν δυνάμει σπουδαίες μουσικές στο έλεος των βαλκάνιων μαγαζατόρων.  :)

[RayDTutto]

Πολύ φιλικά, όχι. Όχι εις το τετράγωνο... και βάλε.

Γιατί αν ήταν έτσι θα σήμαινε ότι παρατάς εν δυνάμει σπουδαίες μουσικές στο έλεος των βαλκάνιων μαγαζατόρων.  :)

+1000