Μια κριτική ματιά στο σκυλάδικο

[otto##]

Με αφορμή το τραγικό συμβάν αλλά και κάποιες συζητήσεις που έχω κατά καιρούς θα ήθελα να εκφράσετε τη γνώμη σας για αυτό που ονομάζουμε σκυλάδικο και την όλη κουλτούρα που το περιτριγυρίζει. Δε μιλάω αρνητικά για το είδος, αλλά είναι ένα πράγμα που με προβληματίζει συχνά και δεν έχω καταλήξει.

 

Πιο μικρός ήμουν απόλυτος, ότι το είδος αυτό είναι για καμένους και αμόρφωτους, που κοιτάνε να εκτονωθούν. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι το θέμα είναι μακράν πιο σύνθετο και πως είχα άδικο.

 

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι αυτό που ακούω από τον Ρέμο, την Πάολα, τη Βανδή κλπ είναι μια μουσική με χαμηλή αισθητική αλλά δε μπορώ να αγνοήσω τη γνώμη φίλων και συναδέλφων (πολλές φορές ανθρώπων μορφωμένων πέραν του μέσου όρου) ότι αυτή η μουσική "κάνει κέφι".

 

Χαρακτηριστικά ένας φίλος μου περιέγραφε τις προάλλες πόσο ωραία πέρασε στον Κιάμο. Η απάντησή μου (πείραγμα) ήταν ¨Ρε τα φάλτσα του Κιάμου δε μαζεύονται ούτε στο cd¨. H απάντηση του φίλου ακόμα πιο αστεία και καλή: "Φίλε, με Steve Vai δε γ...σε κανείς".

 

Εν κατακλείδι, εγώ προσωπικά στο σκυλάδικο δε πάω αλλά ίσως να έχω τα κομπλεξάκια μου τελικά.

Ποια είναι η αποψή σας?  

 

ΥΓ. Ας αποφύγουμε αναφορές στο πρόσωπο του Παντελίδη. Είναι κακόγουστο και αντικοινωνικό να βεβηλώνεται η μνήμη ενός παιδιού που χάθηκε τόσο πρόσφατα (και πρόωρα).

[X-minor]

Καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να γουστάρει ότι γουστάρει, ασχέτως του πόσο ζγκντάου(sic) το θεωρεί κάποιος άλλος.

 

That said... μακριά. Ούτε τα τραγούδια μου αρέσουν, ούτε οι ερμηνευτές, ούτε το στυλ και το όλο lifestyle που φαίνεται να περικλείει την σκηνή και τους θιασώτες της, ούτε και το όποιο κέφι βγάζουν.

 

"Φίλε, με Steve Vai δε γ...σε κανείς".

 

Βλακώδης απάντηση. Πρώτον γιατί έχει συμβεί 1000% (μουαχαχαα) και δεύτερον γιατί είναι βλαμμένη λογική.

[otto##]

Καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να γουστάρει ότι γουστάρει, ασχέτως του πόσο ζγκντάου(sic) το θεωρεί κάποιος άλλος.

 

That said... μακριά. Ούτε τα τραγούδια μου αρέσουν, ούτε οι ερμηνευτές, ούτε το στυλ και το όλο lifestyle που φαίνεται να περικλείει την σκηνή και τους θιασώτες της, ούτε και το όποιο κέφι βγάζουν.

 

Βλακώδης απάντηση. Πρώτον γιατί έχει συμβεί 1000% (μουαχαχαα) και δεύτερον γιατί είναι βλαμμένη λογική.

 

συμφωνώ απόλυτα. Αλλά πόσο εύκολο είναι τελικά να μιλήσουμε για χαμηλής αισθητικής μουσική (όπως λέω εγώ); Ποιος κρίνει τελικά την αισθητική; Ο κόσμος ή η μουσική ελίτ;

[theStratWithin]

Σίγουρα, το να σνομπάρεις μια μουσική γιατί "έτσι" είναι μια ουγκανιά που οι περισσότεροι από εμάς τους "πγιοτικούς" έχουμε κάνει μέχρι σε κάποιο σημείο.

Εγώ προσωπικά με τα σκυλάδικα συνήθως δε μπορώ ούτε κέφι να κάνω με την ψυχή μου, γιατί ένα σημείο του μυαλού μου λέει "ακούς τι μαλακίες λέει αυτός ο τύπος;" ή "πόσο σκατοκυράτσα είναι αυτή η τύπισσα μ'αυτά που λέει".

Μόνο όταν πιω (και πέσουν οι ηθικές αναστολές μου) μπορώ να διασκεδάσω χωρίς να το σκέφτομαι, με τα σκυλάδικα. Πλάκα έχουν. (Ως εκεί όμως)

 

Τελικώς,

- σίγουρα είμαι κι εγώ σφιγμένος κι αυστηρός

- η κουλτούρα τους δε με εκφράζει

- η μουσική συνήθως είναι κλισέ

- η ενορχήστρωση ακαλαίσθητη και κιτς

 

Με κάποιον συζητούσαμε αν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο στην τέχνη. Εκείνος έλεγε δεν υπάρχει. Προσωπικά, για μένα υπάρχει: η αυθεντικότητα: το να σου βγάζει ότι είναι αυθεντικό συναίσθημα, να σε πείθει γι'αυτό που λέει ότι το εννοεί και το νιώθει και θέλει να το βγάλει εκεί έξω.

 

Με αυτή την έννοια υπάρχουν σκυλάδικα που ξεχωρίζουν. Κάποια σκυλάδικα τραγούδια "της Εθνικής" που μου βγάζουν κάτι αυθεντικό. Όπως και ο Παντελίδης, μου έβγαζε κάτι αυθεντικό. Αλλά αυτά που λένε μου φαίνονται βλαμμένα. Είναι μια κουλτούρα, ένας κώδικας ηθικής, που δε με εκφράζει.

[X-minor]

συμφωνώ απόλυτα. Αλλά πόσο εύκολο είναι τελικά να μιλήσουμε για χαμηλής αισθητικής μουσική (όπως λέω εγώ); Ποιος κρίνει τελικά την αισθητική; Ο κόσμος ή η μουσική ελίτ;

 

Καλά για την αισθητική δεν τίθεται θέμα. Κάποιοι το γουστάρουν, κάποιοι άλλοι όχι. Δεν σημαίνει απαραίτητα επειδή δεν τα γουστάρω πως αυτομάτως είναι και "χαμηλής αισθητικής", ότι κι αν σημαίνει αυτό. Εγώ γουστάρω (σε φάσεις) και black metal, κάποιος που δεν ακούει, κατευθείαν μπορεί να το σταμπάρει κι αυτό ως "χαμηλής αισθητικής". Γιατί σου λέει ο άλλος γουστάρει ν'ακούει πόσο σ'αγαπάω και πόσο πονάω που μ'άφησες και γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα κι άλλος την βρίσκει με τον σατανά ξέρω γω. Ε, όσο τους νοιάζει τους σκυλάδες, άλλο τόσο νοιάζει και τους μπλακάδες, και γενικώς τόσο μετράει κιόλας (κατ'εμέ) το θέμα "αισθητική".

 

Κοινώς, όλα γούστα είναι και περί ορέξεως...

[ThisIsSparta]

Ωραίο θέμα.

Νομίζω οτι η απάντηση πρέπει να ξεκινήσει διαχωρίζοντας το είδος από τους καλλιτέχνες του όπως και σε όλα τα είδη.

 

Σαν μουσική είναι ένα ειδος που χαρακτηρίζεται από ευκολόπεπτα τραγούδια συνήθως που κάνουν επιτυχία για ένα μικρό χρονικό διάστημα και μετά ξεχνιούνται και βγαίνουν άλλα. Είναι το ντόπιο αντίστοιχο του Bieber, Swift, Adelle κτλ που βγάζουν ένα δίσκο με 2-3 hits και 7 fillers, παίζουν στο ράδιο μέχρι να βγει το επόμενο και μετά δεν θα θυμάται κανένας.

Όπως όλα τα είδη της μουσικής σε μερικούς μπορεί να αρέσει και σε μερικούς άλλους όχι.

Ειδικά στην Ελλάδα αυτό το είδος μουσικής τραβάει και αρκετές γυναίκες, και όπως όλα τα πράγματα που τραβάνε γυναίκες προσελκύει και άντρες που θέλουν να τις δουν/ρίξουν και δεν πάνε για την μουσική καθεαυτή.

(βλέπε την απάντηση του φίλου σου για τον Vai..)

 

Σαν καλλιτέχνες (και εννοώ κυρίως τους τραγουδιστές) δυστυχώς στην Ελλάδα σε αντίθεση με το εξωτερικό βασίζεται πιο πολύ στη βαρύτητα του ονόματος και πόσο προβολή έχει στα ΜΜΕ παρά στο ταλέντο (τουλάχιστον έξω τα προσέχουν αυτά). Έτσι έχουμε ανθρώπους που είναι όντως πολύ καλοί και επαγγελματίες σε αυτό που κάνουν και άλλους που παίζει να πουν καμιά σωστή νότα κατά λάθος. Από την άλλη βέβαια έχουμε και το παραπάνω κοινό που δεν προσέχει καν τι ακούει οπότε αν δεν φύγει κανά τρελλό κοκοράκι δεν ασχολούνται.

Το παράδοξο είναι οτι συνήθως τα παραπάνω χάλια ονόματα έχουν εξαιρετικούς μουσικούς στην μπάντα τους οι οποίοι βγάζουν μεροκάματο παίζοντας στο 5% των ικανοτήτων τους.

 

 

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω είναι οτι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη μουσική και προσέχουν τι ακούνε δεν αντέχουν πολύ σε τέτοιους χώρους με τον τραγουδιστή να φαλτσάρει, τον ήχο να είναι χάλια κτλ. Βάλε και λίγο την απόρριψη του lifestyle που προβάλλει αυτό το είδος και δένει το γλυκό.  Και πάντα είναι θέμα κολοκυθόπιττας τι σ'αρέσει..

 

 

PS. Είμαι σίγουρος οτι ο Vai στάνταρ κάποια στιγμή γ...σε παίζοντας Vai..  ;D ;D

[stamkosk]

Και με τι κριτήρια άραγε ένα είδος είναι ποιοτικό ή όχι, ή ποιοτικότερο από άλλο; Ποιός τα ορίζει και ποιός είναι αυτός που θα κριτικάρει;

 

Δεν χρειάζονται απόλυτες απόψεις και στεγανά. Εγώ πχ. υπεραγαπώ την κλασική τζάζ, αλλά έβαλα τα κλάμματα μόνο όταν έτυχε να ακούσω ετοιμόρροπο παππού να τραγουδά σε παγκάκι στο πεδίο του Άρεως το "παιδιά από τη Σαμαρίνα, μωρέ παιδιά καημένα" με την ουράνια ομορφιά της φωνής του...  :o

 

Να κρίνουμε το σκυλάδικο οι μη σκυλάδες; Δεν έχει νόημα. Ίσως όμως να έχει σημασία η γνώμη των fan του είδους...

[Superfunk]

Το παράδοξο είναι οτι συνήθως τα παραπάνω χάλια ονόματα έχουν εξαιρετικούς μουσικούς στην μπάντα τους οι οποίοι βγάζουν μεροκάματο παίζοντας στο 5% των ικανοτήτων τους.

 

Αν νομιζεις οτι με το...5% των ικανοτητων ακομα και ενος εξαιρετικου μουσικου βγαινει 6 ωρες προγραμμα σε μαγαζι....απλα...crazy priest has named you.....υπαρχει ΛΟΓΟΣ που παντα παιζουν εξαιρετικοι μουσικοι σε μεγαλα σχηματα,ειναι ΔΥΣΚΟΛΟ,ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ.

 

 

Ρε τα φάλτσα του Κιάμου δε μαζεύονται ούτε στο cd

 

Να πας σε εναν αυτιατρο  ;D ;D ;D

 

Φαλτσοι σε αυτο το επιπεδο εμπορικοτητας και επιτυχιας (ειδικα αν ειναι αντρες) απλα ΔΕΝ υπαρχουν,τον εχω ακουσει και live & σε studio και δεν φευγει...νοτα... ;)

 

Απο εκει και περα το μονο που υπαρχει ειναι ΚΑΛΟ και ΚΑΚΟ τραγουδι,καλο και κακο ΕΙΔΟΣ μουσικης δεν υπαρχει (εκτος βεβαια αν εχεις ΤΣΙΧΛΑ στα μυαλα)

 

ΛΑΪΚΑ τραγουδια  τραγουδανε αυτοι τους οποιους ονομαζουμε "σκυλαδες",οχι τοσο λογω της ΜΟΥΣΙΚΗΣ που παραγουν,αλλα κυριως λογω του τροπου ζωης,της αισθητικης και του...κοινου τους.

 

Το λαϊκο τραγουδι ΔΕΝ ειναι ΜΟΥΣΕΙΑΚΟ ειδος (οπως ειναι ας πουμε το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ) και ετσι παντα εξελίσεται (οπως εκανε και στα 60s,70s,80s κτλ) συνηθως "δανειζομενο" οργανα,δρομους και μουσικες απο το εξωτερικο.

 

Βγαινουν  ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ λαϊκα τραγουδια απο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥΣ τραγουδιστες,συνθετες και μουσικους  και  και στην εποχη μας....το αν τα χαρακτηρισει καποιος σκυλαδικα επειδη παιζονται σε...μεγαλες πιστες ειναι αλλο θεμα...

 

Να μια και δεν ασχολεισαι...ακου μερικα

 

 

 

 

παρε και τραγουδαρα απο Κιαμο  ;D

 

[noe13]

η αποψη μου για το ειδος ειναι η εξης και θα αναφερω 2 παραδειγματα τα οποια ΔΕΝ αφορουν ακροατες μουσικους,Αυτο που με ενοχλει στο σκυλαδικο ειναι το εξης:

 

οι ακροατες του σκυλαδικου,απο θρακη μεχρι κρητη και απο πατρα μεχρι μυτιληνη, αν ερωτηθουν τα 10 αγαπημενα τους τραγουδια,ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ,θα σου πουν τα ιδια και συνηθως ειναι αυτα που παιζονται εκεινη την περιοδο.Επισης δεν εχουν καμια μουσικη παιδεια(σαν ακροατες),καμια μουσικη αποψη(τι οργανα παιζουν,πως ακουγεται καποιο οργανο,αν εχει καλη χροια ο τραγουδιαρης)και γενικα νομιζω η ακροαση τους ειναι πολυ επιφανειακη!

 

οι ακροατες των υπολοιπων ειδων,νομιζω εχουν καλυτερο επιπεδο σαν ακροατες,ακομα και σχολια για παραγωγη εχω ακουσει,ποτε ειναι οι περιοδιες,με τι κιθαρα,ντραμς,μπασο παιζουν και κυριως αν ρωτησεις αγαπημενα τραγουδια τους,θα παρεις τελειως διαφορετικες απαντησεις!

 

 

[stavros_d80]

προ κρίσης υπήρχαν 2 ειδών σκυλάδικα- τα ακριβά και τα β διαλογής (τα γνήσια ;D)

 

Στα ακριβά είναι τα πρώτα ονόματα, φωτιστές, ηχολήπτες, μπαλέτα, ηλεκτρολόγοι, ολόκληρα καστα από πίσω οι δε μουσικοί άπιαστοι στο είδος οι πελάτες νορμάλ κατά το πλείστον.

 

Στα β (συνήθως επαρχία και Αθήνα περιφερειακά) υπήρχε μεν κάποια τεχνική υποστήριξη (ήχο+φως) αλλά όλα τα άλλα ήταν β- διαλογής από ήχο ότι ναναι, λουλούδια από νεκροταφείο, τραγουδίστριες κονσομανσιόν, ουίσκι μπόμπα το κακό καρακιτσαριό οι μεν πελάτες κλασικοί εργολάβοι δημοσίων έργων ή νεόπλουτοι χωριάτες, αγρότες που έκαναν επίδειξη τα Cayenne με λεφτά από επιδοτήσεις. Υπήρχαν οστόσω και κάποιες εξαιρέσεις (συνήθως franchise)

 

όλα ήταν αποτέλεσμα γρήγορου νεοπλουτισμού του Έλληνα.

 

Τώρα επειδή δεν υπάρχει φράγκο λόγω κρίσης έχει αλλάξει λίγο η κατάσταση στα Β και έχουν συμαζευτεί ή έχουν μετατραπεί σε κουτούκια με φαί έχουν εξαφανιστεί δεν βγάινουν οικονομικά. Τα Α ήταν αυτο που ήταν πάντα θα παέι αυτός που ήταν να παέι απλά τώρα έχει περισότερα λεφτά (όχι ότι εκεί δεν βλέπεις σούργελα αλλά είναι πιο κομψά με τα λεφτά του μπαμπά- υπάρχει και νορμάλ κόσμος όμως).

 

όσον αφορά το τεχνικό μέρος, στα πλήκτρα επειδή το έχω υπηρετήσει το είδος κατά τη γνώμη μου είναι από το πιο δύσκολα τεχνικά, ενορχηστρωτικά, από άποψη προβών και ωρών απίστευτα απαιτητικό και χρειάζεται πολύ καλή γνωσή και αυτί και γερό στομάχι για συνεργασίες. Τα δε σύγχρονα κομάτια έχουν σταματήσει να είναι λαικά-σκυλάδικα είναι όλα ποπ, rnb, electro κτλ και το μπουζούκι τείνει να εξαφανιστεί (πχ δισκογραφία Σαμπάνη) οπότε είναι πιο απαιτητικά σε σύγκριση με παλιότερα.

 

Στο μέρος των μουσικών που το υπηρετούν δεν πάνε όλοι απαράιτητα επειδή τους αρέσει αυτό το είδος πάνε από ανάγκη, στις δε μεγάλες πίστες υπάρχουν μέρη με παρτιτούρα, μαέστρος και ενορχήστρωση συγκεκριμένη δεν παίζουν ποτέ ότι ναναι είναι πολύ αυστηρά, εκτός αυτού οι εισαγωγές περιέχουν θέματα από άλλες μουσικές επιρροές (Dream Theater εισαγωγές, Latin versions πχ)

 

Στο μέρος της μουσικής, είναι υποκειμενικό όπως τη βρίσκει ο καθένας άμα δεν σαρέσει μη πας δεν σε πάει κανείς με το ζόρι, όπως και να έχει αυτό είναι αναπόφευκτα ένα μέρος εξέλιξης ελληνικής μουσικής που δεν μπορεί να αγνοηθεί όπως δεν μπορείς να αγνοήσεις πχ Τους Σπυριδούλα και τον Παυλίδη στην εισφορά του Ελληνικού ροκ....

 

απλά υπάρχει και εξελίσεται