Οι πιο "καινοτόμοι" κιθαρίστες

[BillTrantos]

Βασίλη μου ισχύει, αλλά δεν χρησιμοποίησαν κάποια ιδιαίτερη τεχνική σ' αυτό.

 

Τι εννοώ.

 

Ο Django χρησιμοποίησε την Gypsy τεχνική του για να παίξει "jazz" όπως αυτός (και οι άλλοι στο τσαντήρι  ;D ;D) αντιλαμβανόταν.

 

Ο SRV χρησιμοποίησε πχ "ανάποδους χρόνους" (για blues), και πένα μάλλον "ατσούμπαλη" (νομίζω πώς έπαιζε Blues όπως κάποιος παίζει πχ metal  ;D), που όμως έκανε μεγάλη διαφορά για το είδος.

 

H γνώμη μου είναι μάλλον αρνητική (παρ' όλο που τον Randy τον υπεραγαπώ) στο να τους θεωρήσω καινοτόμους πάντα από αυτή την άποψη.

 

Εξ' άλλου η κλασσική παιδεία υπήρχε στο ροκ από την εποχή του prog (ίσως όχι στο metal βέβαια) και ακόμα παλαιότερα.

 

Απλά η γνώμη μου. :)

 

 

Έχεις απόλυτο δίκιο, δεν διευκρίνισα το θέμα τεχνικής ή όχι, οπότε σωστή η ένσταση. Μιλάω για τη χρήση συγκεκριμένων modes, ενορχηστρώσεων και αισθητικής γενικότερα.

[ez]

Ηλία μέσα είσαι (ο Gatton μάλλον είναι έξω αλλά σκοτώ). :D

Πες λεπτομέρειες για Bill Nelson, Wilko Johnson, Steve Hillage, Steve Hackett (το γιατί δηλαδή κατά την γνώμη σου). :)

 

Το γιατί και αν είναι κάτι που καταδεικνύεται μέσα απο τον ήχο και τη δουλειά τους, ασφαλώς μπορεί -και ίσως πρέπει - να εγείρονται ενστάσεις, το όμορφο και χρήσιμο τέτοιων θεμάτων είναι τελικά να γινόμαστε πιό πλούσιοι σε γνώσεις, να μαθαίνουμε απο συνοδοιπόρους για κάποιους που δεν είχαμε υπόψη μέχρι τώρα.

Συνοπτικά: ο Hackett θεωρείται ο γεννήτωρ του tapping, αυτό απο μόνο του αποτελεί καινοτομία πρώτης γραμμής...ο Wilko πήρε το percussive style της ρυθμικής του Bo Diddley και δημιούργησε μιά σχολή παιξίματος ιδιαίτερα προσωπικού ύφους, και σε επίπεδο εκτέλεσης αλλα και σε συνθετικό.

Ο Hillage, παικτικά ίσως να μην έφερε κάτι νέο, το συνολικό όμως ύφος και η εμβάπτιση του στην ψυχεδέλεια της εποχής του χαρίζουν πόντους στη διάκριση.

Ο Nelson, ήδη απο τους Be Bop Deluxe έδειξε πως ήταν κάτι ξεχωριστό, κάτι που η μεταγενέστερη πορεία του και οι πειραματισμοί του επιβεβαίωσαν.

Είναι ένα θέμα που μπορώ να μιλάω με τις ώρες, πολύ αγαπητό στον χαρακτήρα μου, υπάρχουν τόσοι εκπληκτικοί και καινοτόμοι κιθαρίστες σε διάφορα επίπεδα ανάλυσης...

Να, τώρα καθώς γράφω θυμάμαι τον Tom Verlaine, αληθινά εμπνευσμένο κιθαρίστα.

Και βέβαια υπάρχουν και οι πιό "προσωπικές" προτιμήσεις, για παράδειγμα, εγώ θεωρώ καινοτόμο τον Nils Lofgren, ο οποίος σε μία σειρά δίσκων "κλασσικού" ροκ ύφους, έχει προσφέρει παιξίματα με ιδιαίτερη τεχνική, ήχο και αισθητική, έξοχο δείγμα ο τρόπος με τον οποίο παράγει τα "σφυρίγματα" που ανέφερα πιό πάνω...καθότι παίζει με thumbpick, ακουμπάει απο πίσω απο το picking spot τον παράμεσο του δεξιού του χεριού...μαγικό.

Ατέλειωτη και όμορφη κουβέντα.

[fusiongtr]

Είδατε βρε παιδιά, ότι όταν δεν μπαίνουν λίστες στη μέση, και υπάρχει καλή διάθεση για ενστάσεις και διαφωνίες, πόσο ωραία πράγματα μπορούμε να συζητήσουμε?

 

Σήμερα έμαθα κι εγώ πολλά, κι ελπίζω αύριο να μάθω κι άλλα με την συνέχεια αυτής της κουβέντας (που είστε βρε για hybrid picking, κλασσική, ακουστική, fingerstyle, κλπ?).

 

Σας ευχαριστώ όλους μέχρι στιγμής (πάω για ύπνο).

 

Αύριο ευελπιστώ σε συνέχεια.

[makam]

1. Andres Segovia- έκανε δύο τρείς γενιές να ασχοληθούν με την κλασσική κιθάρα και έβαλε σε τάξη ένα ευρύ ρεπερτόριο, συν το απίστευτο relax παιξιμό του...

2. Merle Travis- Δημιούργησε σχολή με το μοναδικό Travis picking και επηρέασε όλη την country - fingerstyle κοινότητα!!!

3. Django Reinhardt- Δημιούργησε σχολή ολόκληρη με το μοναδικό ρυθμικό του ύφος, τον ήχο και τις φράσεις του. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα η gypsy jazz του Django παίζεται σε όλο τον κόσμο!!!

4. Wes Montgomery- H jazz κιθάρα προσωποποιημένη. Ήχος, φρασεολογία, οκτάβες, τεχνική... Αξεπέραστος!!!

5. Jimmy Nolan- Έβαλε τα θεμέλια σε αυτό που λέμε funky guitar, με προεκτάσεις στην soul, groovy μουσική...

6. Rory Gallagher- Πάντρεψε το blues με την rock κι έκανε μια-δυο γενιές να πιάσουν κιθάρες.

7. Santana- Πάντρεψε την rock με latin στοιχεία κι έβαλε το sustain στην ηχητική παλέτα των κιθαριστών!!! 

 

Αυτά για την ώρα. Αύριο ίσως 'μου έρθουν' και κάποιοι ακόμα...

 

[fusionakis]

Μερικοί ακόμα...

 

Frank Gambale

Έκανε το sweep picking πραγματική τέχνη. Υπάρχουν και άλλοι που είναι πολύ δημιουργικοί με αυτή την τεχνική (π.χ. Benson, Bireli Lagrene), αλλά ο Gambale παίζει ό,τι πιο αρμονικά απαιτητικό, με μια εξωπραγματική ελευθερία-άνεση του πραγματικού καινοτόμου πάνω στο όργανο.

 

Sonny Landreth

Όταν το slide πήγε πανεπιστήμιο φάση. Ο τρόπος που μπορεί να συνδυάζει υπέροχες αρμονίες, ghost notes, αρμονικές, και όλα αυτά με αψεγάδιαστο ήχο, είναι μοναδικός.

 

Danny Gatton (Greg Koch από σύγχρονους)

Η αποθέωση του chicken pickin' αμφότεροι. Ο Koch είναι και nasty rhythm funk παίχτης μεταξύ άλλων.

 

TJ Helmerich

Οι πιο πολλοί όταν λένε tapping, σκέφτονται κάτι ωραία σόλο των Van Halen, Vai, και των λοιπών ροκ κιθαρισταράδων. Υπάρχουν κάποιοι που φέρνουν στο μυαλό τους είτε το Stanley Jordan (που όντως έκανε την κιθάρα πιάνο), είτε τους ακουστικούς σολίστες καταβολών Hedges (π.χ. Jon Gomm) που κάνουν μαγικά πράγματα παίζοντας σαν μια μπάντα μόνοι τους.

 

Υπάρχει όμως και η 3η κατηγορία, που είναι ο TJ Helmerich (μια κατηγορία μόνος του). Ένας αυτοσχεδιαστής που βάζει 8 δάχτυλα στην ταστιέρα και ακούγεται μοναδικά (σαν "γάργαρο νερό" είναι το παίξιμό του), κάνοντας πράγματα που κανείς δεν μπορεί να μιμηθεί με distorted ήχο, με μεγάλη ελευθερία, και όχι στυλιζαρισμένο παίξιμο. Φέρνει σε Holdsworth η αισθητική του, αλλά παίζει πάνω από πιο mainstream αρμονίες και ρυθμούς συνήθως (οι δίσκοι με τον Brett Garsed - άλλος παιχταράς - είναι παράδεισος για όποιον έχει όρεξη να ακούσει εκπληκτικό φρασάρισμα), ενώ το παίξιμό του χρωματίζεται ακόμα πιο πολύ απλά από τον τρόπο που κρατάει το όργανο.

 

Σε ό,τι έχει να κάνει με παίξιμο με το tremolo bar, αναφέρω τα εξής ονόματα...

Jeff Beck (και κατ'επέκταση Mike Landau και Scott Henderson)

Παίξιμο με δάκτυλα που δίνει τρομερό εύρος σε δυναμικές, και το τρέμολο σε απόλυτη ελευθερία. Ο Henderson κάνει ακόμα πιο έντονα βυθίσματα και βιμπράτα που δεν αρέσουν σε κάποιους - εγώ προφανέστατα δεν είμαι από αυτούς -, ενώ χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο και πένα από τους υπόλοιπους (μάλιστα την κρατάει και αυτός με τη χοντρή πλευρά προς τα έξω, και έτσι ακούγεται όσο "fat" θέλει).

 

Επίσης, Steve Lukather, Jimmy Herring, και Steve Vai.

Οι Lukather και Herring είναι μια εκλεπτυσμένη εξέλιξη της σχολής Jeff Beck και αυτοί. Ο μεν Lukather μπορεί και ακούγεται (με την ηχάρα του, τις δαχτύλες του, τα πάντα όλα του) σαν γαμηστερός slide κιθαρίστας όπως χρησιμοποιεί το τρέμολο, ο δε Herring σαν πιο διακριτικός slide κιθαρίστας (μέσα στην πρωτοτυπία είμαι).

 

Τέλος ο Vai, είναι ο απόλυτος παίχτης με floyd rose. Πέρα από showman, καταφέρνει και χρησιμοποιεί μοναδικά το τρέμολο στο να κάνει πιο πλούσια τα θέματα των κομματιών του, καθώς και συγκεκριμένα σόλο.

 

Carl Verheyen - Eric Johnson

Δεν ξέρω ποιος αξίζει ιστορικά το μεγαλύτερο κρέντιτ από άποψη φρασεολογίας. Συνολικά μουσικά και κιθαριστικά, ο μεν ένας είναι το "θείο χάρισμα" από άποψη σύνθεσης, παιξίματος, αισθητικής (Johnson), και ο άλλος ο απόλυτος σεσιονάς, όντας ικανός να ανταποκριθεί σε όλα τα είδη, με ιδιαίτερα μελωδικό χαρακτήρα και παρόμοια αισθητική με τον Johnson.

 

Σε ό,τι έχει να κάνει με φρασεολογία, και οι 2 έχουν χαρακτηριστικά περάσματα χρησιμοποιώντας διαστήματα με 6ες, 9ες κλπ, που κάνουν το ηχητικό αποτέλεσμα τρομερά πλούσιο και ενδιαφέρον.

 

Al Di Meola

Η αποθέωση του alternate picking, με τρομερή αίσθηση στο timing και εκπληκτικά muted περάσματα.

 

Greg Howe

Έχει ένα χαρακτηριστικό τρόπο που βιμπράρει γλιστρώντας το χέρι του, που ακούγεται μοναδικά. Δίνει άλλο χαρακτήρα στο συνολικά πλήρες τεχνικά και μουσικά παίξιμό του.

 

Zakk Wylde

Βαρβατίλα, και αθάνατες pinched harmonics.

 

Chris Poland

Αυτός ο ανώμαλος, με τον τρόπο που χρησιμοποιεί σηκώματα για γρήγορα περάσματα με legato, και λίγο τρέμολο, κατάφερε το εξής μοναδικό... να κάνει την κιθάρα του να ακούγεται σαν να παίζει ο Jan Hammer, δηλ. σαν τον απόλυτο ροκά πληκτρά (αντίστοιχα ο Jan Hammer ήθελε να ακούγεται σαν κιθάρα στα keyboards του, και απλά έχει το wheel των πλήκτρων που του έδινε άλλες δυνατότητες έκφρασης).

 

Wayne Krantz

Μιλώντας για ρυθμικό παίξιμο, σε jazz και jazz fusion trio, αυτός έχει κάνει δικιά του σχολή. Τρομερά μουσικό παίξιμο, ο ρυθμός του, σε συνδυασμό με το πώς ενώνει κοφτές συγχορδίες με είτε μπασοπεράσματα, είτε μικροφράσεις, είναι αισθητικά και κιθαριστικά πρωτοποριακός.

 

Τέλος εντάξει, πέραν των πρωτοποριών ή οτιδήποτε, πάντα η νούμερο 1 τεχνική έκφρασης για τους κιθαρίστες, θα είναι το vibrato τους. Υπάρχουν πολλά γούστα, και πολλές τεχνικές (δείτε το παλιό κλασικό βίντεο του Eric Johnson να τις δείχνει όλες μπροστά στα μάτια μας, λες και το κάνει επίτηδες να μας κάνει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε). Ο Clapton είναι ένα προφανές παράδειγμα που βάσισε σχεδόν όλη του τη φήμη-αξία-επιδραστικότητα στο υπέροχο βιμπράτο του. Προσωπικά αγαπημένα μου βιμπράτα είναι αυτά των Lukather, Eric Johnson, Gary Moore, και σαν έξτρα flavors η τσαχπινιά που κάνει ο Greg Howe, και το κλασικού τύπου διακριτικό vibrato του Holdsworth.

 

Όσο μπορείτε μείνετε στην φράση "καινοτομία στην τεχνική που μπορεί να συνδυάζεται με αισθητική καινοτομία".

 

Να το πω διαφορετικά.

 

Χρησιμοποίησαν την κιθάρα αλλιώς ή έπαιξαν με άλλο τρόπο κάτι, πρώτοι.

 

 

Hendrix (ίσως σας φανεί παράξενο, αλλά για μένα "προσπάθησε" να κάνει την κιθάρα να ακουστεί πιο κοντά σε πνευστό)

 

Holdsworth (αν και δεν χρειάζονται σχόλια, έκανε την κιθάρα "πνευστό" υιοθετώντας πολύ διαφορετικό παίξιμο)

 

EVH (αν και δεν είναι δικιά του ανακάλυψη το tapping, το καθιέρωσε τεχνικά και εκφραστικά)

 

Απλά συμπληρώνω σε ορισμένα σημεία... ο Hendrix είχε 2 πολύ μεγάλα προσόντα, και 2 συμπληρωματικά (τα αναφέρω με σειρά σημαντικότητας κατ'εμέ):

1) εκπληκτικό rhythm παίξιμο (δύσκολα βρίσκεις 5 τύπους από καταβολής του οργάνου να μπορούν να σταθούν δίπλα του)... ο τρόπος που παίζει ρυθμικά σε 2 χορδές, καθώς και το πώς κάνει μεγάλο σε όγκο τον ήχο του βάζοντας τον αντίχειρα στην μπάσα χορδή, είναι κατευθείαν το μισό blues/rock παίξιμο. Επίσης αν τον ακούσει κανείς να γκρουβάρει σε speed funky περάσματα όπως το "Stone Free" με Band Of Gypsys, απλά μένει με ανοιχτό το στόμα να θαυμάζει

2) συνθετικό μεγαλείο (συνδυάζεται απόλυτα και με το νο. 1)... τα κομμάτια του, απλά και μοναδικά, έκαναν την κιθάρα να ακούγεται τεράστια, και να μπορεί να σταθεί με εντυπωσιακή παρουσία σε ένα trio

3) κάποιες ιδιαίτερες φρασούλες στο σολιστικό του παίξιμο, που ταιριάζουν άψογα στο blues/rock ιδίωμα

4) και το ταιριαστό για την εποχή showmanship (που προσωπικά νομίζω ότι αν ζούσε σταδιακά θα το έκανε πιο ουσιώδες - και πάλι ήταν ουσιώδες, απλά κάποιοι απομονώνουν λανθασμένα εκεί)

[ο κύριος εδώ νομίζω τα λέει ακόμα καλύτερα]

 

Ο Eddie ξεχωρίζει και αυτός από το ρυθμικό παίξιμό του και τις πολύ διαφορετικές ρυθμικά και αρμονικά συνθέσεις του σε σχέση με το υπόλοιπο heavy rock, και αυτά σε συνδυασμό με το massive brown sound του, τον έκαναν το μέτρο σύγκρισης για όλους τους heavy players μπάντας ιστορικά. Συν τις άλλοις το παιδί μπορούσε να παίζει, μιλάμε για πραγματικό ροκ μουσικάρα και παιχταρά.

 

Ο Holdsworth έκανε την κιθάρα να ακούγεται σαν πνευστό (κι άλλοι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο και προσπαθούν, αυτός το έκανε), λόγω του ρυθμικού παιξίματος και των αρμονιών των κομματιών του, και φυσικά λόγω του καινοτόμου legato του, και της αισθητικής του. Ο άνθρωπος είναι εξωγήινος τόσο μουσικά (αδικημένος που όλοι συνήθως αναφέρονται στην αυτοσχεδιαστική του δεινότητα, και αφήνουν στην άκρη το συνθετικό του μεγαλείο), όσο και παιχτικά.

 

Υ.Γ.: Υπάρχουν και οι καινοτόμοι παίχτες που βασίζουν μεγάλο μέρος της ιδιαιτερότητάς τους σε συγκεκριμένη χρήση εφέ (The Edge, Tom Morello, Buckethead, ακόμα και ο Oz Noy που ξεχωρίζει και από τον τρόπο που χρησιμοποιεί ρυθμικά tremolo effects).

[npap]

ειλικρινά και χωρίς τρολ ή μελό πρόθεση, νομίζω ότι το παιδί (ως σύμβολο και άλλων) στο παρακάτω video, αξίζει μια θέση σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα, ορίζοντας την καινοτομία στην κιθαριστική τεχνοτροπία σε ένα παράλληλο μεν επίπεδο, αλλά εξίσου θαυμαστό με αυτό των σπουδαίων που μέχρι τώρα αναφέρθηκαν...

 

http://www.frequency.com/video/homem-supera-limites-em-busca-do-seu/186273380

[pipityri]

Ωραίο θέμα, Στράτο.

 

Διαφωνώ, φυσικά ;D, για αυτό που ειπώθηκε για τον Mclaughlin-αυτό που

έκανε συνθετικά και παιχτικά, ειδικά με τους Mahavishnu, ήταν απλά ασύλληπτο

για την εποχή, πρωτόγνωρο  σε σχεδόν σοκαριστικό βαθμό. Η αρμονία, με στοιχεία

jazz και κλασικής του 20ου αιώνα, η εξωφρενική άνεση με μονά μέτρα, το ταχύτατο

πολύπλοκο παίξιμο...και όλα αυτά με ήχο και ενέργεια ροκ μπάντας. Είναι ενδιαφέρον

να ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις άλλων μουσικών που ήταν εκεί όταν συνέβαινε,

μουσικών που αργότερα έγραψαν και οι ίδιοι την δικιά τους ιστορία. Για παραδειγμα,

ο Metheny και ο Steve Morse παρακολούθησαν και οι δύο ένα από τα πρώτα live των

Mahavishnu στο Πανεπιστήμιο του Μαιάμι-και επέζησαν για να το περιγράψουν! Επίσης,

ο Abercrombie, ο Scofield, ο Herbie Hancock...και πολλοί ακόμα έχουν περιγράψει

την αντίδρασή τους όταν τον πρωτοάκουσαν...

 

Εχουν ήδη αναφερθεί πολλοί από αυτούς που θα έλεγα κι εγώ. Να προσθέσω τον

Jim Hall, εισήγαγε έναν νέο τρόπο φραζαρίσματος στην jazz κιθάρα και συνολικότερα

μια νέα αισθητική-δικαίως θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης jazz κιθάρας.

Pat Metheny-για το concept στον ήχο, τις μοναδικές συνθέσεις του που παντρεύουν

ακομπλεξάριστα ένα σωρό ετερόκλιτα στοιχεία και για τον τρόπο που χρησιμοποίησε

το guitar synth-και όχι το αντίστροφο.

Τον Malmsteen-τον θεωρώ καινοτόμο γιατί αυτό που έκανε τότε απλά δεν είχε ξαναγίνει

σε αυτό το context και με αυτό τον τρόπο.

Marty Friedman-μοναδικά μελωδικά consepts και δάνεια από την Άπω Ανατολή.

Johnny Marr-χωρίς το παίξιμο του οι Smiths θα ήταν απλά ο Morrisey.

Αναφέρθηκε βέβαια ο TJ αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο άρχισε να το γράφει η Jennifer

Batten.

Derek Bailey-επινόησε έναν ολοσχερώς νέο τρόπο να παίζεται το όργανο-όλοι οι

μετέπειτα free/experimental/noiz κλπ κιθαρίστες ανάβουν  κεράκι στη μνήμη του

κάθε βράδυ πριν κάνουν νανάκια.

[Deadmeat]

Shawn Lane, Guthrie Govan, Guthrie Trapp, Marty Friedman, Jason Becker, Mark Knopfler, Andy Mckee, Dimebag Darell, Ritcie Kotzen, Eddie Van Halen...

[Superfunk]

Ronald  Asheton

Wayne Kramer

 

γιατι ηταν οι εφευρετες του βαραω τη ΛΑ στο πΑνκ  ;D

 

Chet Attkins & Les Paul

 

γιατι απλα ειναι ακομα αξεπεραστοι

 

Jimmy Hendrix

 

γιατι μετα απο αυτον η κιθαρα δεν ηταν πλεον το ιδιο οργανο απο οτι πριν

 

Johnny Marr

 

γιατι μετα απο αυτον η κιθαρα δεν ηταν πλεον το ιδιο οργανο απο οτι πριν

 

The Edge

 

γιατι μετα απο αυτον η κιθαρα δεν ηταν πλεον το ιδιο οργανο απο οτι πριν

 

& φυσικα ολοι οσοι ανεφερε ο ΜΑΚΑΜ

[fusiongtr]

Derek Bailey-επινόησε έναν ολοσχερώς νέο τρόπο να παίζεται το όργανο-όλοι οι μετέπειτα free/experimental/noiz κλπ κιθαρίστες ανάβουν  κεράκι στη μνήμη του

κάθε βράδυ πριν κάνουν νανάκια.

Σύμφωνα με το αρχικό πνεύμα που το άνοιξα αυτός έλειπε από την αρχική μου λίστα (η "ασυνέχεια" στην υπερβολή της).

 

Παιδιά όντως ξέφυγε (λίγο όμως) το θρεντ από το θέμα της τεχνικής, σε εκφραστικά-αισθητικά μονοπάτια, αλλά μ' αρέσει.

 

Θα επιμείνω όμως στο θέμα "καινοτομία".

Πχ ο Koch, ο Krantz, ο Al di Meola, ο Luke και ο Gatton (πάντα με αυτή την λογική) είναι μάλλον έξω.

Έκαναν πάρα πολύ καλά κάποια πράγματα, αλλά δεν τους λες πρωτοπόρους.

 

Έμαθα κι άλλα σήμερα.

 

Κανείς άταστος?

 

Κοίτα να δεις που θα φτιάξουμε και λίστα στο τέλος.