Επιστρεφει το βινυλιο?

[ex-VangelisV]

:)

[Επισκέπτης]

Δεν νομίζω.

Καλα εσυ μην νομιζεις. 8)

Πιστευεις φανταζομαι οτι τα original LP της Blue Note, για παραδειγμα, απο 50s/60s/70s, εχουν καλυτερο ηχο απο τις remastered εκδοσεις τους σε CD. Προσωπικα εχω ακουσει απειρα παλια LPs απο δισκοθηκες φιλων οι οποιοι δεν αγγιζουν CD, και σαλταρα. Τοσα πεταμενα λεφτα για αρχαια LPs. Τελευταιο ακουσμα ηταν το Kind Of Blue του Miles Davis απο μια Αμερικανικη κοπια βινυλιου του 1974.

 

Ειπα στον φιλο μου να την πεταξει απ'το παραθυρο και να δωσει 15€ να αγορασει την Legacy Edition του 2009 (2CD + 1DVD σε 4-part Digipack) αλλα με κοιταξε περιεργα. Δεν του το ξαναειπα, τον αφησα να ακουει το ακριβοπληρωμενο του LP. Οτι μπορουσε βεβαια να ακουσει απο αυτο, γιατι ο ηχος ηταν για τα μπαζα. Αλλα ειπαμε: Βινυλιο! Πχιοτητα λεμε. ;D

[Nestoras]

Βρήκες κι' εσύ παράδειγμα. Φυσικά και τα Blue Note τα έχω σε cd γιατί τα βρίσκω με 4€, που τα προτιμώ από το να δώσω 40 και 50. Τι να κάνουμε όμως που σε πράγματα (όχι απαραίτητα Jazz, αν και σε δίσκους της prestige ...) που μου 'πέσαν και τα 2 format στα χέρια το βινύλιο μ' άρεσε περισσότερο. Έχω βέβαια κρατήσει και cd αντί για δίσκο σε πολλές περιπτώσεις που έχει να κάνει με bonus κομμάτια, με έκδοση κλπ, αλλά στην πλειοψηφία τα αυτιά μου προτιμούν το βινύλιο. Μιλάμε πάντα για δίσκους της προ 90'ς εποχής. Δεν παίρνω τους δίσκους των Spock's Beard σε βινύλιο ούτε των Karmakanic. Από την άλλη hard rock δίσκοι όπως το 1ο των Cactus ή το Diary of a madman που τυγχάνει να είναι από τους αγαπημένους μου, δεν ακούγονται από το cd. Μη με βάζεις να θυμηθώ άλλους, έχω και short memory.  ;)

[ex-Cream]

;)

[Επισκέπτης]

Βρήκες κι' εσύ παράδειγμα. Φυσικά και τα Blue Note τα έχω σε cd γιατί τα βρίσκω με 4€, που τα προτιμώ από το να δώσω 40 και 50.

Tι εχει το παραδειγμα? Μια χαρα παραδειγμα ηταν. Εγραψα οτι "πανε και αγοραζουν οτι αρχαιο LP βρουν στο eBay", και για "κοπιες που μονο κουφοι δεν καταλαβαινουν οτι ο ηχος τους εχει μαυρα χαλια, και που φυσικα ειναι κατι ετη φωτος χειροτερος απο τον ηχο ενος CD". Και μου γραφεις "Δεν νομιζω". Ε, νομιζεις/δεν νομιζεις, ετσι ειναι, τα "αρχαια LP" δεν συγκρινονται με τα CD. Ειναι φυσικο και αναμενομενο. Πως μπορει ενα LP των 60s/70s να ακουγεται καλυτερα απο ενα CD?

 

Η συγκριση CD/LP της ιδιας εποχης ειναι αλλη κουβεντα. Φανταζομαι εσυ θα λες LP κι εγω θα λεω CD και θα ξημερωσουμε τζαμπα. ;D Για μενα ο μονος λογος για να αγορασει καποιος LP σημερα_και μιλαω παντα για αλμπουμ παλιοτερων δεκαετιων_ειναι οι περιπτωσεις καποιων αλμπουμ που δεν υπαρχουν ακομα σε CD. Το να βρισκεις remastered αλμπουμ σε CD και να πηγαινεις να τα χωνεις σε original LPs εποχης, το θεωρω μεγιστη βλακεια. Και μιλαω για μουσικοφιλους φυσικα, και οχι για συλλεκτες που αγοραζουν 800 versions ενος αλμπουμ απο καθε πιθανη χωρα και χρονολογια που κυκλοφορησε.

Αυτα. 8) Παω να δω Αδωνι live στο STAR.

[trolley]

Πως μπορεί μία φωτογραφία της δεκαετίας του 20 να έχει περισσότερες λεπτομέρειες και καλύτερη τονικότητα από οποιαδήποτε σημερινή; Έλα ντε...

 

Στο έχω ξαναγράψει, σου λείπει μία φέτα σε αυτό το σημείο, εξακολουθείς να μπερδεύεις τις τεχνικές δυνατότητες ενός εκάστου μέσου, με την γνώση και τις προθέσεις πίσω από τη χρήση αυτού.

 

Προσωπικά, προτιμώ τα ΣιΝτι, διότι είναι περισσότερο πρακτικά και αποδίδουν καλύτερο ήχο με προσιτότερες επενδύσεις. Αλλά, με τρελαίνεις ότι μιλάς για το ρεμαστερινγκ σα να είναι ωφέλιμη διαδικασία, όταν ξέρουν και οι πέτρες ότι έχει καταστρέψει χιλιάδες τίτλους, μερικούς από τους οποίους έχεις σίγουρα στη δισκοθήκη σου.

 

Τέτοιες αφοριστικές απόψεις, έχουμε συνήθως από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ σύστημα αναπαραγωγής δίσκων βινυλίου (στη φωτογραφία, τις ακούμε από ανθρώπους που ποτέ δεν έχουν πιάσει φιλμ).

[samy paraga]

Πως μπορεί μία φωτογραφία της δεκαετίας του 20 να έχει περισσότερες λεπτομέρειες και καλύτερη τονικότητα από οποιαδήποτε σημερινή; Έλα ντε...

 

Αποφασίστε, μιλάμε για τέχνη, ή για κιλά-όγκο-μήκος-χρόνο, ή και για τα δύο.

 Πάρε μια ουραία περτικαλίζουσα  πεταλούδα στα κάρβουνα  ;D

[trolley]

Αποφασίστε, μιλάμε για τέχνη, ή για κιλά-όγκο-μήκος-χρόνο, ή και για τα δύο.

 

Για τέχνη; Όχι βέβαια. Για τεχνολογία ομιλούμε και τις χρήσεις αυτής. Η τέχνη είναι μεγαλύτερο ζήτημα.

[Επισκέπτης]

Στο έχω ξαναγράψει, σου λείπει μία φέτα σε αυτό το σημείο, εξακολουθείς να μπερδεύεις τις τεχνικές δυνατότητες ενός εκάστου μέσου, με την γνώση και τις προθέσεις πίσω από τη χρήση αυτού.

Trolley, ειναι φανερο οτι δεν εχεις καταλαβει γρι απο τη συζητηση. Κανε ενα κοπο και διαβασε ολο το θρεντ και τις απαντησεις μου γιατι αυτος που μπερδευει κατι εδω δεν ειμαι εγω.

 

...με τρελαίνεις ότι μιλάς για το ρεμαστερινγκ σα να είναι ωφέλιμη διαδικασία, όταν ξέρουν και οι πέτρες ότι έχει καταστρέψει χιλιάδες τίτλους, μερικούς από τους οποίους έχεις σίγουρα στη δισκοθήκη σου.

Φυσικα και το remastering ειναι ωφελιμη διαδικασια. Χαρη σ'αυτο, και μετα απο πολλες χαμενες δεκαετιες, ξανακουσαμε ή και ακουσαμε για πρωτη φορα κατι χιλιαδες αλμπουμ που ειχαν να ακουστουν δεκαετιες ολοκληρες, ειτε γιατι δεν υπηρχαν νεες κοπιες ειτε γιατι τα ηδη εναπομειναντα_αγιοποιημενα_βινυλια ηταν σε χαλια κατασταση απο τα χρονια και την χρηση.

 

Ευτυχως που ηρθε το CD και ξανακυκλοφορησαν χιλιαδες αλμπουμ απο καθε μουσικο ειδος και επιτελους τα ακουσαμε με καθαρο ηχο, thanks to Remastering, χωρις την ηλιθια μουνταδα, τα χρατς-χρουτς και τα "πηδηματα" των_αγιοποιημενων_βινυλιων.

 

Τέτοιες αφοριστικές απόψεις, έχουμε συνήθως από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ σύστημα αναπαραγωγής δίσκων βινυλίου...

Ποια ειναι η αφοριστικη αποψη? Οτι ενα βινυλιο του 1960 ακουγεται σκατα σε συγκριση με ενα CD? Ρε πατε καλα βραδιατικα ή ειδατε πολυ Αδωνι και ζαλιστηκατε?

Trolley η παρακατω φωτο αφιερωμενη. Ειναι απο τις αρχες των 70s. Εγω στη μεση με τον μεγαλο μου αδερφο διπλα και μια αγνωστη πιτσιρικα. Εγω φιλτατε γεννηθηκα μεσα στα βινυλια, οπως βλεπεις και στη φωτο. Τα εφαγα στη μαπα για πολλα χρονια (εχω και μια φωτο της ιδιας περιοδου που δαγκωνω ενα 45ρι ;D, αν την βρω θα τη σκαναρω) και τα σουταρα αρκετα γρηγορα αντικαθιστωντας τα περισσοτερα με CD. Και φυσικα ποτε δεν το μετανιωσα.

 

Οσοι γουσταρετε βινυλια, καλα κανετε. Οσοι γουσταρετε κασσετες και μπομπινες, καλα κανετε. Οσοι γουσταρετε πλακες γραμμοφωνου, μεγεια σας με χαρα σας. Μη μας τρελενετε μονο εν ετει 2015 με τα βινυλια, τα εχουμε συζητησει ολα αυτα ενα εκατομμυριο φορες τα τελευταια 30 χρονια, δεν βαρεθηκατε μ'αυτη την vintagολαγνεια?

 

[Nestoras]

Ήδη έδωσα 2 παραδείγματα cd εκδόσεων που δεν ακούγονται (αν φυσικά έχει ακούσει κάποιος τις βινυλιακές κόπιες). Δεν μετανιώνω που ακούω το Pet Sounds σε cd (γιατί μ' άρεσε περισσότερο) αλλά ευτυχώς έχω την τύχη και την πολυτέλεια πες, να προτιμάω το Sgt Pepper σε βινύλιο γιατί με το cd λίγο έλειψε να ξεράσω και το Sure looks real των Eden's children σε βινύλιο γιατί το cd ήταν για γέλια, κομπρεσαρισμένο και με έλλειψη συχνοτήτων. Οπότε έχων ιδία άποψη, ότι και να λέει ο "οποιοσδήποτε" καταρράκτης μ' αφήνει παγερά αδιάφορο.