Γιατί δεν πάω σε συναυλίες, live, gigs.

[LK]

Για εμένα η μουσική λειτουργεί στο παρασκήνιο.

Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική, αλλά ποτέ σε πρώτη γραμμή.

Π.χ. αν μπω σε ασανσέρ και δεν έχει μουσική, δεν μου αρέσει.

Αν μπω σε κατάστημα να ψωνίσω πχ. ρούχα και δεν έχει μουσική , δεν μου αρέσει κ.ο.κ.

 

Όπως είπα εισηγητικά, άσχετα που η συζήτηση παρέκκλινε (και καλώς παρέκκλινε) και σε  άλλα θέματα, δεν θεωρώ αναγκαίο να βλέπω αυτούς που παράγουν το προϊόν που μου αρέσει, να το παράγουν σε πραγματικό χρόνο.

 

Αντιλαμβάνομαι ότι η μουσική δεν είναι ακριβώς καρέκλα (δεν χρειάζεται να τελειώσει – ολοκληρωθεί ένα μουσικό κομμάτι για να πετύχει τον σκοπό του), παρ’ όλα αυτά βλέπω και ομοιότητες.

 

Το θέατρο ας πούμε είναι εντελώς άλλη κατάσταση.

Πολλές μουσικές παραστάσεις εμπεριέχουν «θεατρικότητα», αλλά δανείζονται από άλλη τέχνη στοιχεία για να ενισχύσουν την παρουσίαση της δικής τους (μουσική).

 

Εκεί τα πράγματα είναι πιο «περίπλοκα».

 

Εγώ μιλάω αμιγώς για ζωντανή εκτέλεση μουσικής και μόνο.

 

[samy paraga]

Το μουσικό live, για εμένα, είναι σαν να βλέπω έναν μαραγκό σε πραγματικό χρόνο να κατασκευάζει μια …..ας πούμε καρέκλα.  

Μπορεί να έχω διαβάσει την βιογραφία του μαραγκού, και να τον θαυμάζω.

Μπορεί η καρέκλα να μου αρέσει πολύ και να θέλω να τη δω από κοντά.

Είμαι και εγώ μαραγκός και θέλω να δω την τεχνογνωσία.

Είναι μια κοινωνική εκδήλωση.

 

Κανένας από τους 4 παραπάνω λόγους δεν μου είναι αρκετός, για να δεσμευτώ σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο, δεδομένου ότι υπάρχουν καλλιτερες εναλλακτικές να καλυφθούν τα ανωτερω.

 

 

Το πρόβλημα είναι πως δεν είσαι καρεκλάς, γιατί αν ήσουν θα πήγαινες να παρακολουθήσεις  λουθίερ καρεκλάδες σα και ταύτους

    Δυστυχώς όμως είσαι αμετανόητος φρίκουλας που ακούει Τζον Μπόβι, Γκαριμούρη κλπ  και ντρέπεται κιόλας για τα γούστα του  ;D ;D ;D

Τι θες και ανοίγεις τέτοιες συζητήσεις βρε?

Άσε τα κουστούμια και πιάσε τα κολάν, σε παν καλύτερα λαίμαι  ;D ;D ;D

 

[fusiongtr]

Και να σου πω και το άλλο (που δεν είναι αυτό που με στιγμάτισε ), αλλά σε ό,τι ζογκλέρ live πήγα ….από Vai μέχρι David Weckl …πιο μάπα από τον δίσκο ήταν (ή το DVD).

 

Πιο πολύ φχαριστηθηκα live από λιγότερο γνωστούς μουσικούς….. π.χ. του EriK Truffaz (μου ρθε ένας τώρα), αλλά και αυτού το cd πιο πολύ μου άρεσε. :P ;D.

Λοιπόν θα σου πω κι εγώ κάτι που δεν έχει να κάνει με Jazz (γιατί εκεί .... χάνεται η μπάλα).

 

Για μένα ο Lemmy ήταν ανέκαθεν μια φιγούρα - σύμβολο.

Έχω δει τους Motorhead σχεδόν κάθε φορά που έπαιξαν εδώ.

 

Όμως ...

 

πάω στο live και περιμένω να αρχίσει.

 

 

Όταν βγήκαν, υπήρχε μια φιγούρα πάνω στην σκηνή που χωρίς να κάνει το παραμικρό σόου, στην κυριολεξία δέσποζε.

 

Απλά σαν φιγούρα.

 

Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω με λόγια, αλλά ο Lemmy, σε κάνει να αισθάνεσαι για λίγο ότι παίζεις σε μια ταινία με hells angels, βγαλμένη από πολύ παλιά.

 

Και μόνο αυτή η λιτή σκηνική του παρουσία.

 

Αν δεν το ζήσεις, δεν το πιστεύεις.

 

Άσε που μόλις τελείωσε το σετ (πριν το ανκόρ) πέταξε στην κυριολεξία από απόσταση το μπάσο πάνω στις καμπίνες χωρίς να κλείσει το vol και αυτό σφύριζε μέχρι νά ξανανέβουν στην σκηνή.

 

Απλά χωρίς να το πάρω χαμπάρι, μέσα σε μισή ώρα βρέθηκα δίπλα στην σκηνή χωρίς μπλούζα να χτυπιέμαι.

 

Εμπειρία.

 

 

 

[otto##]

Το μουσικό live, για εμένα, είναι σαν να βλέπω έναν μαραγκό σε πραγματικό χρόνο να κατασκευάζει μια …..ας πούμε καρέκλα.  

Μπορεί να έχω διαβάσει την βιογραφία του μαραγκού, και να τον θαυμάζω.

Μπορεί η καρέκλα να μου αρέσει πολύ και να θέλω να τη δω από κοντά.

Είμαι και εγώ μαραγκός και θέλω να δω την τεχνογνωσία.

Είναι μια κοινωνική εκδήλωση.

 

Κανένας από τους 4 παραπάνω λόγους δεν μου είναι αρκετός, για να δεσμευτώ σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο, δεδομένου ότι υπάρχουν καλλιτερες εναλλακτικές να καλυφθούν τα ανωτερω.

 

 

Εγώ θα έλεγα κάτι άλλο. Η μουσική είναι για να την ακούς ζωντανά. Σκέψου ότι άνθρωποι με αντίστοιχες αντιλήψεις, το 17ο αιώνα, απλά δε θα είχαν καμία επαφή με τη μουσική. Το θέατρο το ίδιο. Προσωπικά όσε φορές έχω παρακολουθήσει θέατρο από μαγνητοσκόπηση το έχω βρει από αδιάφορο έως κακό.

 

Η καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία εισπράττεται εκ του σύνεγγυς πιο καλά, κατά τη γνώμη μου και χωρίς να κατανοώ ακριβώς το πρόβλημα δέσμευσης που γράφεις.

[noe13]

Λοιπόν θα σου πω κι εγώ κάτι που δεν έχει να κάνει με Jazz (γιατί εκεί .... χάνεται η μπάλα).

 

Για μένα ο Lemmy ήταν ανέκαθεν μια φιγούρα - σύμβολο.

Έχω δει τους Motorhead σχεδόν κάθε φορά που έπαιξαν εδώ.

 

Όμως ...

 

πάω στο live και περιμένω να αρχίσει.

 

 

Όταν βγήκαν, υπήρχε μια φιγούρα πάνω στην σκηνή που χωρίς να κάνει το παραμικρό σόου, στην κυριολεξία δέσποζε.

 

Απλά σαν φιγούρα.

 

Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω με λόγια, αλλά ο Lemmy, σε κάνει να αισθάνεσαι για λίγο ότι παίζεις σε μια ταινία με hells angels, βγαλμένη από πολύ παλιά.

 

Και μόνο αυτή η λιτή σκηνική του παρουσία.

 

Αν δεν το ζήσεις, δεν το πιστεύεις.

 

Άσε που μόλις τελείωσε το σετ (πριν το ανκόρ) πέταξε στην κυριολεξία από απόσταση το μπάσο πάνω στις καμπίνες χωρίς να κλείσει το vol και αυτό σφύριζε μέχρι νά ξανανέβουν στην σκηνή.

 

Απλά χωρίς να το πάρω χαμπάρι, μέσα σε μισή ώρα βρέθηκα δίπλα στην σκηνή χωρίς μπλούζα να χτυπιέμαι.

 

Εμπειρία.

 

 

 

το ιδιο ακριβως επαθα με κνοπφλερ....ακινητος στη σκηνη,μιλαμε ουτε μισο βημα,κ ομως ειχα τεντωσει ολες μου τις αισθησεις να ρουφηξω το 2ωρο λαιβ!!!

[LK]

Προσωπικά όσε φορές έχω παρακολουθήσει θέατρο από μαγνητοσκόπηση το έχω βρει από αδιάφορο έως κακό.

 

 

Συμφωνω, απλά φταίει και η τηλεοπτική σκηνοθεσία πολύ.

 

Όταν τηλε σκηνοθετούν θέατρο , στήνουν μια κάμερα απέναντι από τη σκηνή και ….όποιον πάρει ο χάρος.Αντε και κάνα zoom στον ηθοποιό.

 

Φαντάσου κάμερα μέσα στη σκηνή….πίσω από την σκηνή….πάνω από τη σκηνή…..σαν ένα multi angle μουσικό live.  

 

Και στο λέω αυτό γιατί έχω στον αντίποδα απολαύσει ταινίες που έχουν θεατρική δομή π.χ.  12 angry men

[Kanimothrios]

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση για τα live,που ομολογώ ότι δεν έχω ξανακουσει.

Το πιο κοντινό που έχω ακούσει,είναι να μην θέλουν κάποιοι να πάνε σε live με τον φόβο μήπως "εκτελεστούν" τραγούδια που τα εχουν αγαπησει απο την ηχογραφηση ή μήπως δουν παρηκμασμενο το είδωλο τους.

 

Λάκη εγώ  είμαι στο άλλο άκρο.

Πάω ακόμη και σε live που την μουσικη τους μάλλον δε θα την εβαζα σπίτι μου.

Όχι,δε θα πήγαινα σε εκ προοιμίου καμμένα live,αλλά σε εκείνα που ίσως αποτελέσουν ευχάριστη έκπληξη.

Μου αρέσει ακόμη η live δημιουργία/παραγωγή μουσικής και το όλο κλίμα.

Πλέον ζω σε χώρα που όρεξη,χρόνο και χρήμα να χεις και από live άλλο τίποτα.

Χαλαρά πηγαίνω σε 3-4 τη βδομαδα.

 

Υ.Γ.Η ιδιοτροπία που έχω εγώ,είναι ότι δεν θέλω να γνωρίζω σαν ανθρώπους, μουσικούς που θαυμαζω πολυ.Αυτό γιατί φοβάμαι ότι ο άνθρωπος,σαν ατελης οντότητα,θα υπολείπεται της μουσικής του.

Αυτο μαλλον μου συμβαινει,γιατί έχω γνωρίσει άτομα και εχω αναρωτηθει:

"Πως είναι δυνατόν αυτός ο σκατοψυχος μαλάκας,να έχει γραψει αυτή τη μουσική;"  :P

Σκέψου ότι επι εποχες myspace μου ειχε προτείνει να πάω από το στούντιο του άνθρωπος με του οποίου τη μουσική μεγάλωσα και τον θεωρώ ακόμη και σήμερα No1 στο ειδος του και τον χειωσα   ;D

Ας μείνει και κανας μύθος ανέγγιχτος..

[LK]

 

Υ.Γ.Η ιδιοτροπία που έχω εγώ,είναι ότι δεν θέλω να γνωρίζω σαν ανθρώπους, μουσικούς που θαυμαζω πολυ.Αυτό γιατί φοβάμαι ότι ο άνθρωπος,σαν ατελης οντότητα,θα υπολείπεται της μουσικής του.

Αυτο μαλλον μου συμβαινει,γιατί έχω γνωρίσει άτομα και εχω αναρωτηθει:"Πως είναι δυνατόν αυτός ο σκατοψυχος μαλάκας,να έχει γραψει αυτή τη μουσική;"  :P

Σκέψου ότι επι εποχες myspace μου ειχε προτείνει να πάω από το στούντιο του άνθρωπος με του οποίου τη μουσική μεγάλωσα και τον θεωρώ ακόμη και σήμερα No1 στο ειδος του και τον χειωσα   ;D

Ας μείνει και κανας μύθος ανέγγιχτος..

Σε καταλαβαινω.

Εγω το παθαίνω αυτό κυρίως με τις  φάτσες τους.  ;D ;D ;D ;D

[Kanimothrios]

Σε καταλαβαινω.

Εγω το παθαίνω αυτό κυρίως με τις  φάτσες τους.  ;D ;D ;D ;D

 

  ;D ;D ;D

[audiokostas]

το ιδιο ακριβως επαθα με κνοπφλερ....ακινητος στη σκηνη,μιλαμε ουτε μισο βημα,κ ομως ειχα τεντωσει ολες μου τις αισθησεις να ρουφηξω το 2ωρο λαιβ!!!

Μιλάς βέβαια για τον Λυκαβηττό που τον βαρέθηκαν και τα σανίδια.

Τι να ρουφήξεις απο αυτό που ήταν σα smoothie σαρδέλας.

Ήταν (και βέβαια ήμουν) αλλιώς το 84 στο ΣΕΦ.  ;)