Οι Αμερικανοι τρελαινονται να παιζουν μουσικη

[cos_dr]

σαν να λέμε ότι ο Θωρ είναι πιο δυνατός από τον Χουλκ έτσι, χωρίς αποδείξεις.

 

Kλαιω............ χααχαχαχααχ νευρικό με επιασε......... ;D ;D ;D

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Τον Χουλκ τον εχω δει πολλες φορες να πεφτει ακομα και με το πιο απαλο τζαρτζαρισμα του αμυντικου. Γι'αυτο ο Θωρ σαφως ειναι πιο δυνατος.

[theoctapus]

Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση άνοιξες ΚΦ.

Σίγουρα ισχύει αυτό που λεεί ο atreu73, πως αποδεικνύεται ο καταναλωτισμός κυρίως παρά η ροπή πρός την μουσική.

ΌΜΩΣ είναι και μια ένδειξη για το πόσο αγαπούν την μουσική στο κομμάτι της εκτέλεσης γιατί είναι πολύ δύσκολο να υποθέσουμε πως η αγορά μεταφράζεται στην πλειοψηφία στο το αφήνω σε μια γωνιά και πιάνει σκόνη.

 

Gdevelek, η Αμερική είναι κατεξοχήν η χώρα στην οποία είναι δημοφιλής η ιδέα πως αν προσπαθήσεις θα πετύχεις οπότε βλέπεις πολλούς να ... προσπαθούν. Στατιστικά να το πάρεις όσο πιο πολλοί προσπαθούν τόσο πιο πολλα ταλέντα θα βγούν στην επιφάνεια. Νομίζω.

 

Δες τα δικά μας talent show. Γιατί είναι τόσο πολλοί οι Κύπριοι που παίρνουν μέρος;

 

Επίσης, ο Θωρ είναι θεός, ο Χούλκ πράσινος. 1-0.

[stamkosk]

Γεγονός πάντως στα talent shows τους, πως ακούς ερμηνείες που χαρακτηρίζουν μέτριες και εσένα σου έχει πέσει το σαγόνι στο πάτωμα...

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Ο καταναλωτισμος δεν ειναι αρνητικος καθ'αυτος, ειναι παρεξηγημενη εννοια. Για την Αμερικη εξηγειται ψυχολογικα. Εχω το μισο σοϊ εκει και μου λενε ποσο πολυ δουλευουν ολοι, οποτε απ'την μια οταν εχεις ξοδευεις, απ'την αλλη ετσι καλυπτεις το κενο του ελευθερου χρονου ανεξαρτητα αν μερικοι θα το ριξουν στην επιφανειακη χλιδη.

Ο καταναλωτισμος βλαπτει οταν απευθυνεται σε ατεχνα πραγματα. Τα μουσικα οργανα ειναι τεχνη, οπως και να το δεις ειναι θετικο να ξοδευεις στην μουσικη.

[gdevelek]

Gdevelek, η Αμερική είναι κατεξοχήν η χώρα στην οποία είναι δημοφιλής η ιδέα πως αν προσπαθήσεις θα πετύχεις οπότε βλέπεις πολλούς να ... προσπαθούν. Στατιστικά να το πάρεις όσο πιο πολλοί προσπαθούν τόσο πιο πολλα ταλέντα θα βγούν στην επιφάνεια. Νομίζω.

 

Η θεωρία σου πιάνει το θέμα επιφανειακά. Το ζήτημα δεν είναι το πλήθος αλλά η ποιότητα των καλύτερων. Το "όσο πιο πολύ προσπαθούν τόσο πιο πολλά ταλέντα θα αναδειχθούν" προϋποθέτει την ύπαρξη ταλέντων του μπιγκίν γουίθ, που λένε και στο χωριό μου.

 

Η θεωρία ότι οι αμερικάνοι είναι μπουνταλάδες και λάχανα είναι φαιδρή, παρεπιπτόντως.

[theoctapus]

Το "όσο πιο πολύ προσπαθούν τόσο πιο πολλά ταλέντα θα αναδειχθούν" προϋποθέτει την ύπαρξη ταλέντων του μπιγκίν γουίθ, που λένε και στο χωριό μου.

 

Σωστό.

 

Η θεωρία ότι οι αμερικάνοι είναι μπουνταλάδες και λάχανα είναι φαιδρή, παρεπιπτόντως.

 

Βασικά η Αμερική μου δίνει την αίσθηση ότι τα άκρα είναι πάντα πιο ... ακραία. Υπάρχουν άνθρωποι που αν εξαιρέσεις το ότι μοιάζουν με ανθρώπους διαθέτουν το πνευματικό επίπεδο ασπόνδυλου. Υπάρχουν όμως και στο άλλο άκρο προσωπικότητες με την ικανότητα να αλλάξουν τον κόσμο.

Στο σύνολό τους σίγουρα δεν μπορεί να είναι ηλίθιοι. Έχουν το ισχυρότερο έθνος στον κόσμο, όσο και να τους χαρίστηκε η ιστορία, όσο και να εκμεταλεύτηκαν άλλους λαούς (και τα δυο σηκώνουν συζήτηση) κάτι θα έκαναν κι αυτοί για να φτάσουν εδώ που έφτασαν.

Μήπως η αγάπη τους για την μουσική είναι ένα;

[Jazzjoker]

Η Αμερική είναι η χώρα των άκρων όπως λέει κι ο octapus. Σκέψου ότι μέσα στο ίδιο έθνος, υπάρχουν πολιτείες όπου έχει επιτραπεί η χρήση μαριχουάνας για ψυχαγωγικούς λόγους (και μάλιστα υπό καθεστώς πιο ελεύθερο από την Ολλανδία π.χ.) ενώ απ' την άλλη πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού πιστεύει ότι η δευτέρα παρουσία θα είναι ένα πραγματικό γεγονός και μάλιστα θα περιλαμβάνει αγγέλους που θα παίζουν τρομπέτες και άρπες φορώντας λευκές ρόμπες και σαγιονάρες.

 

Οπότε το να επιχειρήσει κάποιος να συνδέσει τη αγορά/χρήση μουσικών οργάνων με το πνευματικό επίπεδο, ειδικά για χώρες όπως οι ΗΠΑ, ενέχει πολλούς κινδύνους.

 

Όσον αφορά το θέμα της αγοράς, δε θέλει και πολλή σκέψη. Η Αμερική, τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, αποτελεί την πηγή όπου δημιουργείται και απ' όπου εξάγεται, σε συντριπτική πλειοψηφία, η ποπ μουσική που ακούει όλη σχεδόν η υφήλιος. Και όταν λέω ποπ δεν εννοώ το είδος ποπ αλλά το σύνολο των ιδιωμάτων που είναι popular. Τουτέστιν pop, rock, jazz, metal, folk, blues, electronic κλπ. Με άλλα λόγια, οι Αμερικάνοι έχουν τη σύγχρονη μουσική βιομηχανία μες στο σπίτι τους. Αυτό αρκεί νομίζω.

[Επισκέπτης]

Υπάρχουν άνθρωποι που αν εξαιρέσεις το ότι μοιάζουν με ανθρώπους διαθέτουν το πνευματικό επίπεδο ασπόνδυλου. Υπάρχουν όμως και στο άλλο άκρο προσωπικότητες με την ικανότητα να αλλάξουν τον κόσμο.

Φυσικο δεν ειναι? Σε μια χωρα 320 εκατομμυριων κατοικων οι οποιοι ανηκουν σε 800 εθνοτητες, περιμενεις τα παντα. Το να λεμε οτι οι Αμερικανοι ειναι ή δεν ειναι "μπουνταλαδες", ειναι τοσο γενικο οσο το να λεμε οτι οι Ευρωπαιοι ειναι ή δεν ειναι το ιδιο.

 

Για ποιους Αμερικανους μιλαμε? Τι σχεση εχει ενας Νεοϋρκεζος του Μπρουκλιν με εναν καραβλαχο απο την Αλαμπαμα? Την ιδια σχεση που εχουμε εμεις με τους Βελγους...

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Και ομως υπαρχουν Ελληνες που αισθανονται Βελγοι και Βελγοι που αισθανονται Ελληνες. Αυτο μεγενθυνεται x100 στην περιπτωση της Αμερικης που ειναι μια μικρογραφια του κοσμου. Να προσθεσω πως δεν νομιζω πως ο Αμερικανος ειναι τοσο πιο πολυ καταναλωτικος και ο Βρετανος τοσο συντηρητικος ωστε να δικαιολογειται πως ο δευτερος δεν ξοδευει ουτε τα μισα, κατα κεφαλην, σε music technology. Επισης το επιχειρημα πως η μουσικη βιομηχανια εχει εδρα την Αμερικη δεν δινει την απαντηση γιατι και οι Βρετανοι κατα ποδας ειχαν και εχουν παρα πολλες επιτυχιες. Κι ομως ο Γερμανος ξοδευει παραπανω απ'τον Βρετανο και ο Αμερικανος το περισσοτερο. Τον Καναδα τον αφηνω (που για λιγες μοναδες ακολουθει κατα ποδας) γιατι ειναι το 1/10 της Αμερικης και επισης το κρυο κλεινει τον κοσμο στο σπιτι οπου ειναι πιο πιθανο να οδηγηθει να αγορασει μουσικο οργανο.