Τι κλασική μουσική ακούτε τώρα.

[BillTrantos]

Μεγαλείο.

 

[atreu73]

 

 Στο αλέγκρο ο Μότσαρτ βιάζεται στα όρια της αυθάδειας. Λίγα μουσικά αυτιά της εποχής θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν. Ας μην ξεχνούμε ότι οι περισσότεροι στις αυλές ήταν αποτέλεσμα αιμομιξίας. Ο Μότσαρτ δε παραχωρεί την παραμικρή προειδοποίηση πριν τις απότομες στροφές σε ύφος και μελωδία. Η μουσική του είναι σαν τρικυμία. Τα αυτιά της εποχής δεν ήταν ικανά να καταλάβουν ούτε τη θεία μελωδία ούτε τις απότομες εναλλαγές της καθώς ήταν οι περισσότεροι προϊόν αιμομιξίας. Ο εξυπνότερος από αυτούς βάτευε άλογα.

 Ένας χορός μεταξύ ευαισθησίας και μεγαλειώδους ολέθρου μαίνεται ο οποίος βρίσκει συμφιλίωσης στο λαργκέτο όπου η μουσική αφήγηση απλή, χωρίς εκπλήξεις αναλώνεται στο ίδιο μουσικό μοτίβο. Μια μελωδία επαναλαμβάνεται κι εναλλάσσεται διαφέροντας πια λίγο σε ύφος. Η συμφιλίωση έχει επιτευχθεί.

Στο αλεγκρέτο μετά από ένα γιορτινό εμβατήριο μια βαθιά επιθυμία πλήρωσης επαναλαμβάνεται με κάθε μέσο. Το χαριτωμένο δεν είναι αρκετό. Και να στο τέλος πάλι απότομα η μικρή ιδιοφυία μας καταπλήσσει με την άρση της κανονικότητας. 

 

Πενθούμε φίλοι μου γι' αυτόν που έφυγε τόσο γρήγορα.   

Επεξεργασμένο 21 Ιουνίου 2021 από atreu73

[John Tzinieris]

 

 

Επεξεργασμένο 21 Ιουνίου 2021 από John Tzinieris

[atreu73]

Μουσική ήδη τελειωμένη πριν ακουμπήσει η πένα στο χαρτί. Δεν υπάρχει η παραμικρή διόρθωση.  

 

 

To adagio από το κονσέρτο 20 για πιάνο. 

 

 

Επεξεργασμένο 21 Ιουνίου 2021 από atreu73

[atreu73]

O Wagner έκανε 25 χρόνια για να τελειώσει τον Πάρσιφαλ. Επιθυμία του ήταν το έργο να παίζεται αποκλειστικά και μόνο σε ένα θέατρο που αυτός είχε διαλέξει. Το έργο δεν μπορούσε να παιχτεί πουθενά αλλού στη Γερμανία εκτός από εκεί. Στην πρεμιέρα θέλοντας να διατηρήσει τον σοβαρό τόνο της όπερας και μετά από τα χειροκροτήματα με το τέλος της πρώτης πράξης απευθύνθηκε στο κοινό λέγοντας ότι το .....  δεν θα επιστρέφει μετά από χειροκροτήματα για υποκλίσεις. Το κοινό μπερδεύτηκε και σταμάτησε να χειροκροτά τελείως. Συγχυσμένος ο Βάγκνερ τους ξαναμίλησε λέγοντας πως αν δεν χειροκροτούνε είναι αδύνατον για εκείνον να καταλάβει αν τους αρέσει. Ήθελε απλούστατα να χειροκρτοτούν όσο πρέπει. Το κοινό έκτοτε χειροκροτούσε μόνο στο τέλος του έργου. 

 

Ο Πάρσιφαλ είναι ο αυτός που μετά από μεγάλη αναζήτηση βρίσκει το άγιο δισκοπότηρο και το επιστρέφει στον Αρθούρο. 

 

Ένα πρελούδιο βουτηγμένο στον μυστικισμό. Γοητευτικό στη σοβαρότητά του.

 

  

 

[atreu73]

H όπερα του Wagner Rheingold τελείωσε γύρω στα 1869. Ο Wagner θέλει τον Hans Richter για μαέστρο μα η επιθυμία του δε γίνεται αποδεκτή. Ο γραμματέας του βασιλιά του ανακοινώνει πως αν συνεχίσει να φέρνει εμπόδια στην παραγωγή θα το μετανιώσει. Όλες οι κριτικές γράφουν για μια υπέροχη εκτέλεση αλλά για ένα αβάσταχτο έργο. Ο Wagner πληγώνεται βαθύτατα και αποσύρεται απειλώντας θεούς και δαίμονες. Με τη δουλειά του να σέρνεται γράφει στον καλό του φίλο Νίτσε να φροντίσει για την αυτοβιογραφία του και συνεχώς αυτός και η φράου του επιφορτώνουν δουλίτσες που ο εκπληρώνει ευλαβικά και με χαρά διότι λατρεύει τον Βάγκνερ. 

Όταν ο Βάγκνερ επανέρχεται στα πόδια του και στη δουλειά γράφει στον Νίτσε ότι δε χρειάζεται να τακτοποιήσει τίποτα σχετικά με την αυτοβιογραφία του και τον επαινεί για τα δοκίμιά του που διάβασε φωναχτά στην παρέα του στο Triβschen. Δηλώνει θαυμαστής του και του λέει πως έχει δίκιο σε αυτό που υποστηρίζει. 

 

   

 

Αυτά έγραψε ο Wagner μετά την πρεμιέρα:

 

"Spielt nur ihr Nebelzwerge mit dem Ringe,

Wohl dien' er euch zu eurer Torheit Sold ;

Doch habet acht : euch wird der Reif zur Schlinge ;

Ihr kennt den Fluch : seht ob er Schachern hold.

Der Fluch, er will, dass nie das Werk gelinge.

An dem, der furchtlos wahrt des Rheines Gold.

Doch euer angstlich Spiel aus Leim and Kappe Bedeckt

gar bald des Niblung Kappe."

 

"If you only play with the ring you fog dwarfs,

Well he will serve you for your folly wages;

But be careful: the hoop becomes a noose for you;

You know the curse: see if it holds bargains.

The curse, he wants the work never to succeed.

To him who fearlessly preserves the gold of the Rhine.

But your fearful game of glue and cap covered

very soon the Niblung's cap. "

 

Επεξεργασμένο 25 Ιουνίου 2021 από atreu73

[qesh]

Αυτη που ακουω παντα

 

 

[atreu73]

Το 1873 ο Wagner βρίσκεται στο Baberooth κι επιτέλους εκπληρώνει τη μεγάλη επιθυμία του. Ένα θέατρο δικό του και παραστάσεις ακριβώς όπως τις θέλει. Ο ρόλος του - που στηρίζουν διάφοροι ακαδημαικοί, ανάμεσα τους κι ο Nietzsche - είναι σημαντικός. Έχει ανακυρηχθεί πολιτιστικός μεσσίας των ωραίων γερμανών νέων και με την βοήθεια των φίλων του θα τους εμφυσήσει, μέσα από τα έργα του, την ιδέα του αρχαιοελληνικού ιδεώδους μέσα από το πρίσμα της φιλοσοφίας του Νίτσε. Ένα κράμα ιδεών που συνδυάζει τη διονυσιακή μέθη με την απολλώνια αταραξία. 

Εκεί παρουσιάζεται μια σπάνια διασκευή της ενάτης του Μπετόβεν που κυριολεκτικά μεταμορφώνεται στα χέρια του Wagner. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω πουθενά τη διασκευή και δε γνωρίζω αν υπάρχει, μα ο Νίτσε την περιγράφει γλαφυρά:

 

"The opening movement strikes the keynote of passion and its course. Without a moment's respite, the music surges forward on its journey through forests and chasms and Nature's prodigious phenomena. In the distance is heard the roar of a waterfall, thundering out an overpower- ing rhythm as it leaps in mighty bounds, to the valley below.
"We are given a breathing spell in the second movement, (a moment for self -contemplation and self -judgment) and above all our wanderings and our eager, hot pursuits, our eyes catch a vision of eternal rest, smiling upon us blissfully and yet mournfully."

 

"The third movement is a moment snatched from passion in its highest flights. Its course lies under the stars, agitated, comet-like, an ignis fatuais, ghost-like, malevolent, a sort of aberration, an inner flickering fire, a fatiguing, exhausting pressing forward, without love or without hope, at times almost mockingly coarse, like a spirit hovering over graves without being able to find a resting place."
"And then the fourth movement! A heart-breaking cry, the soul is no longer able to bear its burden, no longer able to endure the unceasing transports of passion. Even the vision of eternal rest is rudely pushed aside and the soul agonizes, it suffers inexpressible torture. Now it recognizes the curse laid upon it by this soul-solitude, this soul- isolation, for even the immortality of the individual is nothing more than a curse. It is then that a human voice is heard speaking to the lonely soul, as to all lonely souls, and exhorting it to return to the friends and joys of the multitude. This is the burden of its song ! At last the song of universal human passion bursts in stormily with its full impetus, reaching heights which it would never have been able to attain had not the passion of the solitary, onrushing individual been of such terrific force.
"Sympathy joins hands with passion, not by way of contrast, but rather as an effect resulting from this cause."

 

 

Σε αυτή την ανεπανάληπτη στιγμή λίγοι βλέπουν την 60χρονη μεγαλοφυία στην βαθιά ενδοσκόπησή της.  

Επεξεργασμένο 26 Ιουνίου 2021 από atreu73

[atreu73]

Να συμπηρώσουμε εδώ ότι ο ίδιος ο Νίτσε δεν ήταν κακός συνθέτης. Η Frau Cosima, σύντροφος του Βάγκνερ την εποχή εκείνη, αναφέρει κάποιον συγκινητικό αυτοσχεδιασμό του στο πιάνο γεμάτο νοσταλγία.  

 

 

[atreu73]

O Wagner ονειρευόταν να εγκαθιδρίσει στο Beyreuth ένα πολιτιστικό κέντρο όπου νέα Γερμανικά μυαλά θα βαπτίζονταν στην αρετή. Ο Νίτσε είχε πολύ ανώτερες προσδοκίες. Ζητούσε από το φεστιβάλ τη γέννηση ενός νέου τύπου ανθρώπου με συμμετοχή καλλιτεχνών και φωτισμένων μυαλών απ' όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης. Ένα σχέδιο εμβέλειας και προοπτικής για τις τέχνες. 

Ο Νίτσε ανακάλυψε ότι το φεστιβάλ είχε μετατραπεί σε επίδειξη των πλουσίων και των κοσμημάτων και ρούχων τους που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για τον ιερό σκοπό παρά βρέθηκαν εκεί για να κουνήσουν τα φανταχτερά φτερά των. Πουθενά δεν έβλεπε το καλλιτεχνικό κοινό που ανέμενε αφού το εισιτήριο ήταν 900 μάρκα και λίγοι θα μπορούσαν να το πληρώσουν. 

Απογοητευμένος με τον Βάγκνερ μα και από την κατάρρευση της ευγενούς ουτοπίας του ο Νίτσε γράφει για την παράσταση που παρουσίασε ο φίλος του χρησιμοποιώντας τους μεγαλύτερους αφορισμούς.  

Η παράσταση είναι απογοητευτική. Η μουσική ενοχλητικά δυνατή.  Ο ρυθμός στα πρόθυρα του εκνευρισμού. Απαιτούνται πολλά από τον θεατή, γράφει ο Νίτσε, κι ο θεατής δεν μπορεί να τα προσφέρει. Συμμετέχει απαθής θαυμάζοντας μόνο επιδερμικά το έργο. 

Ενώ για την αποτυχία του φεστιβάλ σημειώνει πως η περίοδος που υπηρετούσε τον Βάγκνερ είχε τελείωσει και ήταν έτοιμος για ελευθερία. 

Το έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο νέο θέατρο είναι το "Der Ring des Nibelungen"