Τι κλασική μουσική ακούτε τώρα.

[atreu73]

O Nietzsche παίρνει άδεια ενός χρόνου από το πανεπιστήμιο και πηγαίνει στο Σορέντο της Ιταλίας για να ανακτήσει την διαρκώς φθίνουσα υγεία του. Αφού ο Βάγνερ και η Frau Cosima μαθαίνουν για το ταξίδι του φτάνουν κι αυτοί στο Σορέντο. Εκεί, ο Βάγκνερ κι ο Νίτσε ανανεώνουν τη φιλία τους.  Είναι μαζί κάθε μέρα. Την τελευταία μέρα, στη βόλτα τους στην προκυμαία στέκονται για να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Εκεί ο Βάγνερ εξομολογείται στον Νίτσε πως είναι πια βαθιά στην καρδιά του, Χριστιανός. Τελευταίο έργο του είναι ο Πάρσιφαλ.  

Ο Νίτσε απογοητεύεται για μια ακόμα φορά αφού ο χριστιανισμός απέχει πολύ από το όραμα του για μια νέα παιδεία. Πιστεύει ότι ο επικυρηγμένος άθεος Βάγκνερ δεν θα μπορούσε να γίνει τώρα χριστιανός και η αλλαγή πλεύσης του οφείλεται στην μόδα. Ο Βάγνερ θέλει να είναι δημοφιλής. Το χειρότερο είναι ότι επιλέγει να πει ψέματα στον καλό του φίλο παρά να αποδεχτεί ότι θέλει να ακολουθήσει την μόδα. 

 

Πριν από αυτό ο Βάγνερ έχει δηλώσει:

 

"The Germans do not wish to hear anything about gods and goddesses at present, they are only interested in something of a religious character."

 

 

In a letter to his friend, Baron von Gers- dorff, dated January 4, 1878, my brother wrote " 'Parsifal (η όπερα) came into my house yesterday, sent by Wagner. Impressions after the first reading : more Liszt than Wagner, spirit of the counter-revolution. The whole thing is much too religious for me, bound as I am to the Greek and human. Nothing but fantastic sort of psychology; no flesh, and much too much blood (namely in the Communion Scene). Moreover, I do not care for hysterical hussies ! Much that is tolerated by the inner eye, will be unendurable when trans-formed into action; just imagine our actors praying, trembling and going into paroxysms of ecstasy. Further- more, it will be impossible to represent effectively the interior of the temple of the Holy Grail and of the wounded swan. All these beautiful pictures belong to an epic and no attempt should be made to visualize them. Moreover, the language of the drama sounds as if it were translated from a foreign tongue. But the situations and their sequence is that not all poesy of the highest order? Do they not make a supreme challenge to music?" The words "more Liszt than Wagner" need a little explanation, and this my brother gives in one of his notes: "Wagner's 'Parsifal' was primarily a concession to the Catholic instincts of his wife, the daughter of Liszt."

 

Whether this assumption of my brother was correct or not, it is not my purpose to determine. It was based upon in- formation received from the intimates of the family at Bayreuth. But if there was any reason for doubting it, then we must also accept with a certain reservation the theory that Wagner wrote "Parsifal" in order to cater to the pious tastes of the Germany of that period. As a matter of fact, all observations of my brother's referring to Cosima's influence upon Wagner, date from a much later period.

 

Αργότερα ο Νίτσε γράφει στον φίλο του Peter Gast. 

 

". . . Recently I heard the Vorspiel of 'Parsifal' for the first time (in Monte Carlo!). When I see you again I should like to tell you just what I understood by it. Quite apart from all irrelevant questions, (such as what purpose this music can and shall serve ) but purely from an aesthetic standpoint, has Wagner ever written anything better? The subtlest psychological explicitness and consciousness in regard to that which it is his intention to say, to express, to impart, through the medium of this music: the most concise and direct form of expression ; every nuance of feeling worked out in epigrammatic form; music as a descriptive art as distinct as a design in relief emblazoned on a shield; and finally, sublime and extraordinary feelings, experiences and emotions of a soul submerged in music. All this does Wagner the greatest credit. Furthermore, a synthesis of circumstances, which will seem to a great many, even 'superior persons' to be unreconcilable, to be of judicial severity, in fact to be 'superior' in the most terrifying sense of the word; a degree of knowledge and perception that cuts through the soul like a knife, and of compassion, for that which is here viewed and judged. Only in Dante do we find anything comparable to it. Did ever a painter portray a glance of love as melancholy as Wagner has given us in the closing accents of his Vorspiel?"

 

Ο φιλόσοφος συνεχίζει να θαυμάζει τον μουσικό ακόμα κι όταν οι δρόμοι τους έχουν χωρίσει. 

 

Εδώ ξανά, η εισαγωγή στο Πάρσιφαλ. 

 

 

Επεξεργασμένο 28 Ιουνίου 2021 από atreu73

[atreu73]

H φιλία των δύο αντρών έληξε άδοξα. Ο Βάγνερ ήταν προχωρημένης ηλικίας και όσο κι αν θεωρούσε το μοντέλο του Νίτσε ιδανικό δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσει τον μοναχικό δρόμο της διαφορετικότητας. Ο Νίτσε ήλπιζε να γίνει το έργο του κατανοητό από 6-7 ανθρώπους. Ο Βάγνερ ζητούσε γρήγορες λύσεις και να σαγηνεύσει το γερμανικό κοινό. 

 

Ο Βάγνερ δεν ξανασυναντήθηκε με τον Νίτσε. Η αδελφή του Νίτσε προς το τέλος επισκέφτηκε τον Βάγνερ ο οποίος την πήρε παράμερα σε ένα δωμάτιο και της είπε με μεγάλη και ειλικρινή λύπη: 

 

"Tell your brother that I am quite alone since he went away and left me."

 

Πέθανε μετά από έξι μήνες.

 

Ο Νίτσε γράφει:

 

 "I  shuddered as I went on my way alone ; I was ill, or rather more than ill, I was weary made so by the inevitable disappointment in all that remains to kindle enthusiasm in us modern men; weary at the thought of all the power, work, hope, love, youth flung to the winds ; weary with disgust at the effeminacy and undisciplined rhapsody of this romanticism, at the whole tissue of idealistic lies and enervation of conscience, which here again had won a victory over one of the bravest souls ; and not least of all, weary of the bitterness and harrowing suspicion that, from now on, I was doomed to distrust more deeply, to despise more deeply, and to be more deeply aione than ever before. For I had never had any one but Richard Wagner!"

 

O Τριστάνος και Ιζόλδη υπήρξε το αγαπημένο έργο του Νίτσε. Εδώ το πρελούδιο:

 

 

 

Επεξεργασμένο 30 Ιουνίου 2021 από atreu73

[pi.kappa]

 

[BillTrantos]

 

[BillTrantos]

 

[atreu73]

overture από τον μαγικό αυλό του Μότσαρτ. 

 

 

[BillTrantos]

 

[BillTrantos]

 

Ποστάρω ενδεικτικά ένα video από το τοπικό μου πλέον project "Netherlands Bach Society". Οι άνθρωποι πέρα από μουσικοί παγκόσμιας κλάσης, έχουν πολύ μεράκι και πολύ ωραία productions. Αξίζουν το κλικ σας.

[BillTrantos]

Μεγάλωσα με τον Ρωσικό πολιτισμό στο background. Ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, you name it. Τελικά τα έφερε κάπως η ζωή και τον σπούδασα. Εκεί μέσα όμως υπήρχε μια τεράστια σκιά, κάτω από την οποία δεν ήθελα ζω, ούτε να προσπαθήσω να ξεπεράσω. Τράβηξα το δικό μου δρόμο, όσο πιο μακριά γινόταν. Τελικά είναι δύσκολο να αποβάλεις πράγματα που ήταν εκεί πριν από σένα. DNA; Επιρροές; Όπως θέλετε πείτε το. Πάντως δε με συγκινεί καμία μουσική σχολή περισσότερο από τη Σοβιετική και την προ-Σοβιετική (Ρομαντική).

 

 

[gmoukou]

25 λεπτά πριν, BillTrantos είπε

 

 

Είδα εδώ να διευθύνει ο Valery Gergiev και θυμήθηκα την εξωφρενική (γυρισμένη 1μιση ώρα one shot.... κατέχει τη κορυφή σε αυτό το θέμα) ταινία Russian ark (2002) του Alexander Sokurov.
Όλο γυρισμένο στους χώρους του Ερμιτάζ... με ηθοποιούς, κομπάρσους, χορευτές, μέχρι και μια ορχήστρα υπο τη διεύθυνση του Gergiev, τόσο καλά οργανωμένους που δε χωράει ο νους....

Όποιος δε την έχει δει, και τον εμπνέει αυτό το ύφος, αξίζει.