Whiplash - το είδατε;

[noe13]

Η αποψη του λυδιου για τη ταινια ποια ειναι?

[Επισκέπτης]

Η αποψη του λυδιου για τη ταινια ποια ειναι?

"Μαπα"...

 

[ez]

Το είδα -τελικά- πριν λίγες ώρες...με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα.

Η ταινία "πατάει" πολύ στην υπερβολή, προκειμένου να περάσει πιό εύκολα και ανώδυνα για τον μέσο θεατή κάποια πράγματα. Δεν είναι κακό, πολλές ταινίες έχουν αυτό το στοιχείο. Όπως επίσης και η "χολυγουντιανή" αισθητική που είναι παρούσα, επίσης δε μ'ενόχλησε ιδιαίτερα. Κάθε μουσικός που περπάτησε επαγγελματικά αυτόν τον δρόμο, αναγνωρίζει την αναλήθεια στα τεκταινόμενα, όμως φαίνεται πως η ταινία στοχεύει στο "απαίδευτο" ακροατήριο -κατά κύριο λόγο, και πετυχαίνει το στόχο της. Όσοι θέλουν να δουν μιά μουσική ταινία, ας δουν το Woodstock ή το The Last Waltz (για ν'αναφέρω μόνο δύο), όσοι πάλι θέλουν και μία δραματοποίηση ούτως ειπείν του κόσμου των μουσικών της τζαζ, ας δουν το Round Midnight ή το Bird, ακόμα και το 1900, το οποίο είναι προσπάθεια αριστοτεχνικά ισορροπημένη, πράγμα στο οποίο το Whiplash υστερεί δραματικά. Υπάρχει ελάχιστη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, καθώς και μία αίσθηση να μη θιχτεί κανείς τελικά, όλοι έχουν τα δίκια τους, μπορεί και νάναι έτσι, άλλωστε, πόσα μπορείς να πείς για τη τζαζ και τους ανθρώπους της σε μιάμιση ώρα; Κάτι που μ'ενόχλησε, είναι η υπέρ-προβολή της ατομικότητας και ταυτόχρονα η υποβάθμιση του "μοιράσματος" της μουσικής τέχνης. Εδώ, η λεγόμενη "αμερικανιά" χτυπάει κόκκινο. Και έχει δόσεις αλήθειας, οι "τζαζίστες" ως επι το πλείστον, είναι μουσικοί που παίζουν όπου υπάρχει δουλειά, σπάνια βλέπεις "μπάντες" τζαζ, κάτι που κατά κόρον συναντάμε στο ροκ. Κι όμως, αυτή η παρουσίαση "διάβασε την παρτιτούρα, εκτέλεσε άψογα" και η παντελής έλλειψη συναδελφικότητας ανάμεσα στους σπουδαστές/μουσικούς (όπως διαφαίνεται στο φιλμ) είναι άδικη και ενοχλητική. Κάποιος που ζεί μέσα στη μουσική, θα βρεί πολλά να "γκρινιάξει", όμως η ταινία δεν απευθύνεται σε αυτόν, τουλάχιστον όχι μόνο σ'αυτόν και τους ομοίους του. Κι εδώ, πετυχαίνει το στόχο της, να δώσει μιά ιστορία που μπορεί να παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε, ταυτόχρονα δε να φέρει περισσότερο κόσμο κοντά στη μουσική και τους εκφραστές της. Δεν αναγνωρίζω ιδιαίτερα αγνές προθέσεις όμως, κι αυτό με κάνει να πιστεύω πως θα ξεχαστεί γρήγορα.

[Spyros Delta]

Το είδα -τελικά- πριν λίγες ώρες...με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα.

Η ταινία "πατάει" πολύ στην υπερβολή, προκειμένου να περάσει πιό εύκολα και ανώδυνα για τον μέσο θεατή κάποια πράγματα.

Δεν είναι κακό, πολλές ταινίες έχουν αυτό το στοιχείο.

Όπως επίσης και η "χολυγουντιανή" αισθητική που είναι παρούσα, επίσης δε μ'ενόχλησε ιδιαίτερα.

Κάθε μουσικός που περπάτησε επαγγελματικά αυτόν τον δρόμο, αναγνωρίζει την αναλήθεια στα τεκταινόμενα, όμως φαίνεται πως η ταινία στοχεύει στο "απαίδευτο" ακροατήριο -κατά κύριο λόγο, και πετυχαίνει το στόχο της.

 

Όσοι θέλουν να δουν μιά μουσική ταινία, ας δουν το Woodstock ή το The Last Waltz (για ν'αναφέρω μόνο δύο), όσοι πάλι θέλουν και μία δραματοποίηση ούτως ειπείν του κόσμου των μουσικών της τζαζ, ας δουν το Round Midnight ή το Bird, ακόμα και το 1900, το οποίο είναι προσπάθεια αριστοτεχνικά ισορροπημένη, πράγμα στο οποίο το Whiplash υστερεί δραματικά.

 

Υπάρχει ελάχιστη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, καθώς και μία αίσθηση να μη θιχτεί κανείς τελικά, όλοι έχουν τα δίκια τους, μπορεί και νάναι έτσι, άλλωστε, πόσα μπορείς να πείς για τη τζαζ και τους ανθρώπους της σε μιάμιση ώρα;

 

Κάτι που μ'ενόχλησε, είναι η υπέρ-προβολή της ατομικότητας και ταυτόχρονα η υποβάθμιση του "μοιράσματος" της μουσικής τέχνης.

Εδώ, η λεγόμενη "αμερικανιά" χτυπάει κόκκινο.

Και έχει δόσεις αλήθειας, οι "τζαζίστες" ως επι το πλείστον, είναι μουσικοί που παίζουν όπου υπάρχει δουλειά, σπάνια βλέπεις "μπάντες" τζαζ, κάτι που κατά κόρον συναντάμε στο ροκ. Κι όμως, αυτή η παρουσίαση "διάβασε την παρτιτούρα, εκτέλεσε άψογα" και η παντελής έλλειψη συναδελφικότητας ανάμεσα στους σπουδαστές/μουσικούς (όπως διαφαίνεται στο φιλμ) είναι άδικη και ενοχλητική.

 

Κάποιος που ζεί μέσα στη μουσική, θα βρεί πολλά να "γκρινιάξει", όμως η ταινία δεν απευθύνεται σε αυτόν, τουλάχιστον όχι μόνο σ'αυτόν και τους ομοίους του. Κι εδώ, πετυχαίνει το στόχο της, να δώσει μιά ιστορία που μπορεί να παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε, ταυτόχρονα δε να φέρει περισσότερο κόσμο κοντά στη μουσική και τους εκφραστές της.

 

Δεν αναγνωρίζω ιδιαίτερα αγνές προθέσεις όμως, κι αυτό με κάνει να πιστεύω πως θα ξεχαστεί γρήγορα.

 

To κανω bold για να ξεχωριζει ;D 8)

 

Συγνωμη που πηρα αδεια απο τη σημαια να το χωρισω σε παραγραφους, για να ειναι πιο ξεκουραστο στην αναγνωση.

[argytar]

Το short για όσους ενδιαφέρει

 

https://www.youtube.com/watch?v=ZIl-TagNRiE#t=1039

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Ο Τεννερ ειναι ακριβως ο σρεντας ντραμμερ που δεν θα ηθελα ποτε στην μπαντα μου.

[argytar]

Ο Τεννερ ειναι ακριβως ο σρεντας ντραμμερ που δεν θα ηθελα ποτε στην μπαντα μου.

Η πλακα ειναι οτι στην πραγματικοτητα ο ηθοποιος αυτος είναι σε blues μπάντα και παίζει με traditional grip.

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

^Και μαλλον δεν θα κανει παπατζιδικα φιλς σε καθε ευκαιρια εκει..

 

Σαν απαντηση σε ολη την ταινια συνολικα παραθετω το καλυτερο ντραμ σολο στην ιστορια συμφωνα με την μαρτυρια του Victor Wooten στο The music lesson:

 

"Looking calm and cool, he just sat there chewing bubble

gum with his head bobbing up and down. He didn’t appear

concerned with me at all. The groove he was laying down

was the heaviest and most solid I’d ever heard. Basically,

he kept doing what he’d been doing the whole song.

After about eight measures or so of intense grooving, he

stopped playing. He just completely stopped. His head was

still bobbing up and down with the groove. I looked at Michael and Sam.

Their heads, along with every head in

the audience, were bobbing up and down.

I was amazed that even though no one was playing the

drums—or any other instruments, for that matter—the

groove was still there. The whole room could feel it. It was

as solid as it’d been all along. The fact that he’d laid down

such a strong groove for so long allowed us all to continue

feeling it.

After about four measures, he hit the splash cymbal one

time. He then proceeded to sit there, in silence, bobbing

his head and chewing his gum for another four measures.

After that, he was done. That was his solo. He simply

returned to playing the same groove he’d been playing

before. It was remarkable.

I was blown away. It was the most amazing solo I could

remember hearing, ever! Even the thought of approaching

a solo that way was pure genius. His solo said more than

the rest of ours combined, and he did it by saying nothing.

The drummer had created space in a way that allowed

the few beats he did play a chance to really be heard. He

did it in a way that forced us, the listeners, to hear them.

And we heard them completely. It allowed us to appreciate

each drumbeat wholly. I was getting it, and it excited me.

This drummer is a genius."

[trlschrns]

Μου κάνει εντύπωση ότι σχεδόν κανένας δεν εστιάζει στο ότι ο drummer έχει σοβαρά προσωπικά προβλήματα ως νεαρός (βλέπε σχέση του με την κοπέλα, δεν έχει καθόλου παρέες κλπ.) και αντιμετωπίζει την ενασχόλησή του με τη μουσική με ένα ψυχονευρωτικό τρόπο που είναι στα όρια της αρρώστιας.

Είναι γνωστό μέσα από πολλές έρευνες πόσο καλό κάνει η μουσική στην ψυχική ισορροπία, αλλά εδώ ο μέντορας δεν βοηθάει, καθώς τον ενδιαφέριεε μόνο να βγάλει τον επόμενο σταρ no matter what, έστω και να χαντακώσει συνειδητά κόσμο στην πορεία. Έχει το δικό του κάψιμο αυτός και είναι σίγουρο πως κυκλοφορούν πολλά τέτοια φρούτα εκεί έξω.

Όσο για την καθοδήγηση, συμφωνώ απόλυτα με τον Bill Trantos ότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται διαφορετική καθοδήγηση για να βγάλει πράγματα από μέσα του ή να κάνει το βήμα παραπάνω ή ακόμα και να ανακαλύψει ότι αυτή η ασχολία απλώς δεν κάνει για αυτόν  ???

 

Σωστός!

[ex-VangelisV]

και αντιμετωπίζει την ενασχόλησή του με τη μουσική με ένα ψυχονευρωτικό τρόπο που είναι στα όρια της αρρώστιας.

 

Είναι γνωστό μέσα από πολλές έρευνες πόσο καλό κάνει η μουσική στην ψυχική ισορροπία

;D