Προσπαθώ να μου αρέσει μια μπάντα αλλά δεν...

[Jazzjoker]

Όπως πάντα ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες οι απόψεις του αγαπητότατου sfaku. Η αντιληπτική διαδικασία, όσον αφορά την τέχνη και τελικά η ταύτιση ή η μη ταύτιση, είναι αυστηρά προσωπικές διεργασίες και διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.

 

Η προσωπική μου άποψη πάντως είναι ότι η τέχνη, δε θα έπρεπε να χρειάζεται πολλή προσπάθεια. Είναι κάτι που το έχω ξαναγράψει και παλιότερα νομίζω αλλά εξηγούμαι:

 

Όταν μπαίνουμε στη διαδικασία προσπάθειας εκτίμησης ενός έργου (δηλαδή στη διαδικασία των επαναλήψεων μέχρι να...) και ειδικά ενός γνωστού, ιστορικά αναγνωρισμένου καλλιτέχνη, συγγραφέα, μουσικού κλπ, ελοχεύει ένα κίνδυνος: Να καταφέρουμε να νομίζουμε ότι μας αρέσει. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν κάποιος βρίσκεται απέναντι σε ένα ήδη αναγνωρισμένο έργο, ουσιαστικά βρίσκεται απέναντι σε μια προσωπική πρόκληση. Αυτή η πρόκληση με απλά λόγια είναι νομίζω η εξής: "Αυτό που έχω μπροστά μου είναι ένα αριστούργημα, το λέει όλος ο κόσμος. Αν μου αρέσει, σημαίνει ότι μπορώ να αντιληφθώ το μεγαλείο της τέχνης άρα είμαι άξιος. Αν δε μου αρέσει..... δεν μπορεί να μη μου αρέσει αλλά στην περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί, σημαίνει ότι δεν κατάλαβα."

 

Περιττό να αναφέρω πόση ασφάλεια και ανακούφιση περιέχει η εκτίμηση ενός αναγνωρισμένου καλλιτεχνήματος. Ανάλογα και με το χαρακτήρα του ανθρώπου βέβαια, αυτή η επιθυμία αποτελεί από μόνη της ισχυρό κίνητρο και μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε παρεξήγηση: Θέλω τόσο πολύ να μου αρέσει που νομίζω ότι μου αρέσει.

 

Φυσικά, υπάρχει κι ο αντίποδας. Η απόρριψη συλλήβδην του έργου ή/και του δημιουργού μετά από την απογοήτευση που έρχεται μαζί με τη μη ταύτιση. Π.χ. "Ποιος Hemingway; Βλακείες έγραψε. Απλά είχε καλές δημόσιες σχέσεις και έγινε μόδα στους κύκλους των κουλτουριάρηδων".

 

Κατά την άποψή μου πάντα, όταν αδυνατούμε να ταυτιστούμε με ένα έργο, δε χρειάζονται άπειρες επαναλήψεις (ακροάσεις, θεάσεις, αναγνώσεις κλπ.). Χρειάζεται κενός χρόνος. Το αφήνουμε δηλαδή και επανερχόμαστε μετά από καιρό. Αν και τότε δεν βρίσκουμε κάτι, ε ίσως είναι μια καλή στιγμή να παραδεχτούμε ότι απλά δε μας αρέσει. Η αναζήτηση των λόγων για τους οποίους αυτό συμβαίνει (ή δε συμβαίνει) είναι κατ' εμέ μια άγονη διαδικασία.

[degdekis]

Γενικά για τους Pain Of Salvation και ειδικά για αυτό το album, είναι έγκλημα να μην διαβάζεις τους στίχους. Δεν θα μπεις ποτέ στην ατμόσφαιρά τους 100% .. Είδες πως άλλαξε η άποψή σου, μόλις κατάλαβες τους στίχους? Δισκάρα by the way... ;) ;)

 

 

 

Εγκλημα οπως το είπες αγαπητε!

[theoctapus]

Δεν υπάρχουν εγκλήματα κύριοι. Μπορεί κάποιος να θέλει να ακούσει έναν δίσκο χωρίς να χρειάζεται κάποια προεργασία, προαπαιτούμενα, συγκεκριμένες συνθήκες ή απαιτήσεις. Μπορεί απλά να θέλει να ακούσει. Αν ο δίσκος δεν του κάνει κλίκ, δεν του έκανε, τι να κάνουμε.

Γενικά αυτό το "πρέπει να έχεις κάνει το Χ για να εκτιμήσεις το Ψ" πάντα με ενοχλούσε. Σίγουρα έτσι μπορεί να αδικηθούν κάποια έργα αλλά κανείς δεν υποχρεώνεται για κάτι.

Ακόμα πιο πολύ με ενοχλεί όταν αυτοί που λένε ότι έχουν κάνει το Χ και έτσι έχουν λατρέψει το Ψ σου την λένε όταν τους λες ότι δεν γουστάρεις το Ψ και δεν έχεις κάνει το Χ.

[mustafank]

Η δικιά μου "αδυναμία" είναι ο Metheny. Ωστόσο, επείδη συντάσσομαι, περισσότερο, με την άποψη του sfaku, θα επανέλθω σε αυτόν, κάποια στιγμή, στο μέλλον.

[odis13]

Κατά την άποψή μου πάντα, όταν αδυνατούμε να ταυτιστούμε με ένα έργο, δε χρειάζονται άπειρες επαναλήψεις (ακροάσεις, θεάσεις, αναγνώσεις κλπ.). Χρειάζεται κενός χρόνος. Το αφήνουμε δηλαδή και επανερχόμαστε μετά από καιρό. Αν και τότε δεν βρίσκουμε κάτι, ε ίσως είναι μια καλή στιγμή να παραδεχτούμε ότι απλά δε μας αρέσει. Η αναζήτηση των λόγων για τους οποίους αυτό συμβαίνει (ή δε συμβαίνει) είναι κατ' εμέ μια άγονη διαδικασία.

 

Συμφωνω 100%, ειδικα στο θεμα του κενου χρονου.

[Superfunk]

"Αυτό που έχω μπροστά μου είναι ένα αριστούργημα, το λέει όλος ο κόσμος. Αν μου αρέσει, σημαίνει ότι μπορώ να αντιληφθώ το μεγαλείο της τέχνης άρα είμαι άξιος. Αν δε μου αρέσει..... δεν μπορεί να μη μου αρέσει αλλά στην περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί, σημαίνει ότι δεν κατάλαβα."

 

Τα ειπες ολα,το θεμα μπορει να ΚΛΕΙΣΕΙ.  ;D 

[mustafank]

Τα ειπες ολα,το θεμα μπορει να ΚΛΕΙΣΕΙ.  ;D 

 

το θέμα (και το "πρόβλημα") είναι στις μετέπειτα γενικεύσεις και αφορισμούς.

 

πχ, στη δικιά μου περίπτωση, δε μου αρέσει ο Metheny. Ωστόσο, δε θα μείνω εκεί (στο ότι, απλά, δε μου αρέσει και δεν καταλαβαίνω τι θέλει να περάσει μέσα από τη μουσική του). Θα θεωρήσω ότι ο metheny είναι μια υπερεκτιμημένη μπούρδα/φούσκα/hype/οτιδήποτε και επομένως, σε όσους αρέσει, είναι δήθεν ατομάκια και ντεμέκ κουλτουριάρηδες.

 

Αντιστρόφως, όσοι αρέσκονται στο να ακούν τον Metheny, θεωρούν όσους τον απορρίπτουν ρηχούς.

 

 

[kwstas79]

Σε θέμα ολόκληρων μουσικών ειδών, δεν μπορώ να καταλάβω οτιδήποτε ανατολίτικο. Μικρός είχα αρχίσει και ούτι κιόλας, ο δάσκαλος έκανε φιλότιμες προσπάθειες να με τζιχαντοποιήσει αλλά τελικά είμαι πουτανάκι της πεντατονικής. Σκέφτομαι αργότερα, να επιστρέψω στην Ελλάδα γέρος και σοφός και να αγοράσω ένα μικρό χωριό (μέχρι 2500 κατοίκους, όχι υπερβολές). Θα φτιάξω ένα ησυχαστήριο μακριά από τους πόνους της ζωής και θα προσλάβω έναν γέρο/σοφό να με διδάξει τα μυστικά της μακροζωίας και των μακαμιών. Αν δεν τα καταφέρω και τότε, τα παρατάω στα αλήθεια.

[audiokostas]

Jeff Beck.

Προσπάθησα...

Χόνεστλι.

 

Και εκτός του American Songbook και τους στάνταρ και cool ερμηνευτές του, την Jazz.

Κάθε προσπάθειά μου "να κολυμπήσω στην σπουδαιότητά της" (καλό; ) κατέληγε σε χορό του Ζαλόγγου και θεαματικό μακροβούτι στον Καιάδα.

 

Κάποτε είχα προσπαθήσει (και πάλι χόνεστλι) να αγαπήσω και αυτό το progressivομπαροκοκλασσικοένατραγούδισεκάθεπλευράδίσκουτσακίστηκετοσαγόνιμουαπότηνύστα Rock αλλά πέρα από Floyd (από DSotM μέχρι Wall), Tull (και αυτοί επιλεγμένα) και άντε, βάλε και λίγο Procol Harum, πιστεύω η πλειονότητα αυτών των συγκροτημάτων ωθεί καθαρά σε δημιουργία μαζικών δολοφόνων.

 

Σπύρο, όσο και "τέλεια" και "θεά" και αριθμό πωλήσεων να ακούσω για την Αριάνα Γκράντε-Μπουτέρα (;D) (και όσοι βλέπουν - αναγκαστικά- Nickelodeon ίσως ξέρουν) ξέρω πως έχω (με απόλυτη δημοκρατία) δίκιο που την απεχθάνομαι και δε πα να λένε....

Έχω και καμιά 20αριά άλλα τέτοια ονόματα.

Βαριέμαι να τα πω.

 

 

[Shelter]

Ειναι μακρύς ο κατάλογος ειλικρινά και εχει μέσα πολλά ηχηρά ονόματα όπως αυτο των queen. Αλλα το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ειναι αυτο των offspring όπου μετα απο μια προσεκτική πρώτη ακρόαση εστειλα το Lp φριζμπι απο το παράθυρο του τριτου ορόφου. Ήταν και δωρο του πατερα μου προσπαθώντας να με προσεγγίσει στην εφηβεία μου. Ουδέποτε μετάνιωσα. Αντίθετα οποτε τυχαίνει να τους ακουσω, ισχυροποιείται ακομα πιο πολυ εκεινη η αντιδραση μου.