Προσπαθώ να μου αρέσει μια μπάντα αλλά δεν...

[samy paraga]

Να πω και γω την αλήθεια μου

 

Απολύεσαι, ευτυχώς δλδ που δε σε είχα προσλάβει κιόλας  ;D ;D

[fusiongtr]

ευτυχώς δλδ που δε σε είχα προσλάβει κιόλας  ;D ;D

Είσαι σίγουρος? ;D ;D ;D ;D

[kkmspm]

εγω προσπαθησα αρκετα να ακουσω black rebel motorcycle club αλλα περα απο μερικα τραγουδια δεν τους παλεψα....

[samy paraga]

Είσαι σίγουρος? ;D ;D ;D ;D

 

Τι διάολο υπουργός των πρώην κυβενρήσεων ήμανε και προσλάμβανα, χωρίς να θυμάμαι και τώρα  τους απολύω?

 

Νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα, άμα με το τραγουδήσει 5-6 φορές θα το σκεφτώ λαίμαι

[Johnny.T]

Κοτσιρολυδακης  ;D

Niko μην πιανεις την μεγαλη αλεργια .

[Άγιος]

δεν εχω ποτε προσπαθησει να μου αρεσει μια μπαντα… παντως αν το θεμα ηταν ‘’μπαντες φοβερα καταξιωμενες, με ατελειωτο κοινο, που ποτε δεν καταλαβα γιατι…’’ θα απαντουσα οι u2 και οι pink floyd

[Sakis_Gallo]

emerson lake & palmer

 

πιεσα τον εαυτο μου και κατελιξα σε αυτο που ειχε γραψει τοτε ο αγγλικος τυπος

too much spend on electricity

[sfaku]

Πολυ ανωμαλο αυτο το ζορι.

Με τιποτα και ουτε καν το σκεφτηκα ποτε.

Εδω δεν μενει χρονος να ακουσω (σωστα), αυτα που μου αρεσουν και θα ακουω με το ζορι αυτα που δεν μου αρεσουν?

Φαίνεται αντιφατικό αλλά δεν είναι.

 

Κάθε φορά που απορρίπτουμε κάτι, χάνουμε ενδεχομένως ευκαιρίες για πνευματική ηδονή. Για αυτό καλό είναι να μην απορρίπτουμε με τη μία.

 

Μερικά ακούσματα (ή θεάματα, φαγητά κλπ) θέλουν πειθαρχία στην αρχή για να μας γίνει πιο αντιληπτή η γοητεία τους.

 

Υπάχουν δίσκοι που λατρεύω αλλά χρειάστηκαν αρκετές ακροάσεις. Αν τους είχα πετάξει μετά την πρώτη ακρόαση σήμερα δεν θα τους λάτρευα.

 

Υπάρχουν επίσης δίσκοι που μετά τις 4-5 φορές τα έχουν πει όλα και δεν τους ξανακούμε ποτέ, γιατί είναι ρηχοί.

 

Γενικά το γούστο δεν είναι κάτι τόσο στατικό και προκαθορισμένο. Δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Υπόκειται και στην εξάσκηση και στην καλλιέργεια (ακόμη και στη διάθεση της στιγμής). Ισχύει για όλα σχεδόν: φαγητό, μουσική, ταινίες, θέατρο κλπ κλπ.

 

Επίσης το γούστο αλλάζει με τα χρόνια και καλό είναι να επανερχόμαστε σε πράγματα που απορρίπταμε πριν από πολύ καιρό.

 

Το δικό μου ζήτημα είναι η τζαζ. Δεν έχω συνδεθεί ακόμη με το είδος. Δεν του έχω διαθέσει όμως και πολύ χρόνο, γιατί έχω άλλες δικές μου εμμονές. Θα το κάνω κάποια στιγμή.

 

[degdekis]

Φαίνεται αντιφατικό αλλά δεν είναι.

 

Κάθε φορά που απορρίπτουμε κάτι, χάνουμε ενδεχομένως ευκαιρίες για πνευματική ηδονή. Για αυτό καλό είναι να μην απορρίπτουμε με τη μία.

 

Μερικά ακούσματα (ή θεάματα, φαγητά κλπ) θέλουν πειθαρχία στην αρχή για να μας γίνει πιο αντιληπτή η γοητεία τους.

 

Υπάχουν δίσκοι που λατρεύω αλλά χρειάστηκαν αρκετές ακροάσεις. Αν τους είχα πετάξει μετά την πρώτη ακρόαση σήμερα δεν θα τους λάτρευα.

 

Υπάρχουν επίσης δίσκοι που μετά τις 4-5 φορές τα έχουν πει όλα και δεν τους ξανακούμε ποτέ, γιατί είναι ρηχοί.

 

Γενικά το γούστο δεν είναι κάτι τόσο στατικό και προκαθορισμένο. Δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Υπόκειται και στην εξάσκηση και στην καλλιέργεια (ακόμη και στη διάθεση της στιγμής). Ισχύει για όλα σχεδόν: φαγητό, μουσική, ταινίες, θέατρο κλπ κλπ.

 

Επίσης το γούστο αλλάζει με τα χρόνια και καλό είναι να επανερχόμαστε σε πράγματα που απορρίπταμε πριν από πολύ καιρό.

 

Το δικό μου ζήτημα είναι η τζαζ. Δεν έχω συνδεθεί ακόμη με το είδος. Δεν του έχω διαθέσει όμως και πολύ χρόνο, γιατί έχω άλλες δικές μου εμμονές. Θα το κάνω κάποια στιγμή.

 

 

Ποσο σωστός ο φίλος ΣΕ ΟΛΑ

Καταρχήν μπράβο σε αυτον που το ανέβασε, πολύ ωραίο θέμα με ψωμί...

Εγώ 10 χρόνια είχα για παράδειγμα στη δισκοθήκη μου το remedy lane των pain of salvation και δεν μπορουσα να το ακουσω...μέχρι που κάθισα και το άκουσα διαβάζοντας τους στίχους και κατάλαβα τι γίνεται και πλέον τον λατρεύω...

 

Τι προσπάθησα πολύ (για τους λόγους που είπε ο παραπάνω φίλος) και δεν μου βγήκε με τίποτα? Παμε:

 

Tool (έλεος)

Porcupine Tree (πλην ελαχίστων και κάποιων σόλο του wilson)

Rush (κουράστηκα....)

Emerson lake and Palmer (ντααααξξξξξ)

Van morisson (πλην Tupelo huny)

Vai (μου βγάζει μια βλαχοαμερικανιλα...σαν τυρι απο το Τενεσι ένα πράμα...)

Satriani (γιατί? επειδη λυγίζει καλά το τρέμολο? σορυ Μητσο... ;D ;D ;D)

Το Killers των Maiden (κακιστος σε σχέση με το ντεμπούτο ή ότι ακολούθησε)

Οποιαδήποτε όπερα πλην Don Giovanni (ίσως λόγω του μύθου που την περιβάλλει)

 

Αυτά θυμαμαι με μια πρωτη προχειρη ανασκαφη στις αναμνήσεις μου...

 

 

 

[dvat]

 

Εγώ 10 χρόνια είχα για παράδειγμα στη δισκοθήκη μου το remedy lane των pain of salvation και δεν μπορουσα να το ακουσω...μέχρι που κάθισα και το άκουσα διαβάζοντας τους στίχους και κατάλαβα τι γίνεται και πλέον τον λατρεύω...

 

 

Γενικά για τους Pain Of Salvation και ειδικά για αυτό το album, είναι έγκλημα να μην διαβάζεις τους στίχους. Δεν θα μπεις ποτέ στην ατμόσφαιρά τους 100% .. Είδες πως άλλαξε η άποψή σου, μόλις κατάλαβες τους στίχους? Δισκάρα by the way... ;) ;)

 

Εγώ που άκουσα στο ράδιο, το πρωί, το Like a Virgin και το προτιμώ από ένα μεγάλο μέρος της δισκοθήκης μου, πρέπει να ανησυχώ?  ;D ;D :P  Μια κουβέντα είπα, μη βαράτε...