Lightnin' Hopkins live at Austin City Limits

[Jazzjoker]

https://www.youtube.com/watch?v=n_9nlhSd7DA

 

Ο λόγος που ανεβάζω το συγκεκριμένο βίντεο στην κατηγορία "Μουσική & Μουσικοί" είναι, πέραν του προφανούς της υπόθεσης δηλαδή Lightnin' Hopkins με ηλεκτρικό σχήμα, και κάτι ακόμα που βρίσκω ιστορικά ενδιαφέρον και διασκεδαστικό μαζί. Εξηγούμαι:

 

Κατά τη διάρκεια τουλάχιστον του πρώτου κομματιού ("Mojo Hand"), είναι προφανές από την αρχή ότι μπάσο και κιθάρα δε συνεννοούνται αρμονικά. Άλλες φορές η κιθάρα είναι ακόμα στο 1 ενώ το μπάσο έχει πάει στο 4, άλλες το ανάποδο και πάει λέγοντας. Σε σημεία δε, συμμετέχει και ο ντράμερ στο μπέρδεμα καθώς κάνει κλασσικό μπρέικ για μετάβαση στο 4 και ο Lightnin' δεν χαμπαριάζει. Είναι δε χαρακτηριστικό το βλέμμα που ρίχνει ο Hopkins στον μπασίστα στο 0:14 και το απαξιωτικό κούνημα του κεφαλιού μετά. ;D

 

Βλέποντας και ακούγοντας το παραπάνω βίντεο, θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει παλιά και είχα θεωρήσει απλή φήμη, το οποίο όμως τελικά επιβεβαιώνεται. Σύμφωνα λοιπόν με κάποιον παραγωγό του LH με τον οποίον συνεργάστηκαν για αρκετούς δίσκους, τα blues του Hopkins δεν είχαν ποτέ σταθερή αρμονική σειρά. Με άλλα λόγια πηγαινοερχόταν στα 1-4-5 όποτε εκείνος ήθελε και οι διάρκειες το μέτρων άλλαζαν κάθε φορά που τα έπαιζε. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι κάθε φορά που χρειαζόταν να κάνει ηχογράφηση με μπάντα (αλλά και να παίξει live όπως προφανώς μαρτυρά και το βίντεο) οι μουσικοί τον "κυνηγούσαν" από πίσω για να πετύχουν τις αλλαγές του αλλά, όπως είναι φυσικό, δεν τα κατάφερναν πάντα γιατί εκτός των άλλων δεν τους έκανε ούτε ένα νεύμα.

 

Η απάντησή του δε όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν αλλάζει ακόρντο στα πρότυπα του κλασσικού δωδεκάμετρου π.χ. ήταν το αμνημόνευτο "Lightnin' change when Lightnin' wanna change".  ;D Πόσο πιο θεός;

[Johnny.T]

  Και ο Hooker Τα ιδια και αλλοι .Γενικα το εχω διαβασει και παρατηρησει και εγω Σπυρο.Λογικο αφου τους πηγαινε περισσοτερο η εκφραση και το στορι ,παρα η σωστη αρμονικη δομη.Γενικα τα μπλουζ ειναι τελειως φρι ταιμ σε φασεις .Δεν το βρισκω κακο παντως απλα αυθεντικο.

[ez]

Με αρέσει ο Λάιτνιν και με αρέσεις κι εσύ Σπύρο  ;D ;D.

Αυτά που σχολιάζεις, είναι κοινός τόπος ανάμεσα στους μουσικούς του μπλουζ, τουλάχιστον σ'εκείνους που έχουν εμπειρία απο παλαιάς κοπής παίκτες.

Οι παλιότεροι μπλουζίστες, παίζαν κατά βάση μόνοι τους, απο κεί προέρχεται και η τελική δήλωση του εν λόγω θεού, με συνέπεια -κάποιοι εξ αυτών- ν'αναπτύξουν ιδιότυπες και προσωπικές προσεγγίσεις στο ζήτημα του χρόνου και του μέτρου, κάτι που ορισμένες φορές ίσως ακουστεί περίεργο στ'αυτιά του ακροατή που έχει μάθει/συνηθίσει όλα να είναι μετρημένα και στοιχισμένα, όμως τελικά δίνουν έναν χαρακτήρα στα τραγούδια, πολλές φορές δε πολύ ενδιαφέροντα.

Τώρα, για τους μουσικούς που καλούνται να συνοδεύσουν τέτοιου τύπου καλλιτέχνες, τα πράγματα δεν είναι και πολύ εύκολα...θεωρώ πως είναι μεγάλη εξάσκηση για τ'αυτιά και τα αντανακλαστικά τους, ένα σκληρό και πολύτιμο μάθημα για το τι εστί πάλκο κι εντέλει μπλουζ...ένα ανελέητο μπαράζ αναιρέσεων εκείνων που ξέρουμε και μία δοκιμασία ακροβασιών ανάμεσα στον χρόνο, τα μονά και τα ζυγά μέτρα.

Προσωπικά, είχα την τύχη απο νωρίς να συνοδεύσω τέτοιους μουσικούς, κάτι που μου δίδαξε πολλά κι ανεκτίμητα, ο Louisiana Red και ο Champion Jack Dupree ήσαν δύο εξ αυτών. Άλλωστε, πολλοί διάσημοι μουσικοί του είδους έχουν δηλώσει πως έμαθαν πολλά και χρήσιμα μέσα απο τέτοιες εμπειρίες. Με τον Χόπκινς -κατά δήλωση του- μπολιάστηκε στα βαθειά νερά του μπλουζ και ο Dusty Hill των ΖΖ ΤΟΡ αλλά και πλείστοι ακόμη.

Μέχρι και σήμερα πάντως, υπάρχουν αντίστοιχοι καλλιτέχνες, τείνουν βέβαια να εκλείψουν σιγά σιγά, ή, εν πάσει περιπτώσει, ο αριθμός τους να είναι μειωμένος.

Νάσαι καλά Κυριακάτικα  ;D.

[Dinosp]

Ωραία posts, Κυριακάτικα

Ευχαριστούμε πολύ!!

 

 

ΥΣ1. Βρε JJ, μη μου μαλώνεις τον μπασίστα... παίζει και με RIC... σε μπλουζζζζ, ο τύπος!

 

ΥΣ2. Μαμωτο, δεν έχω καταφέρει να ακούσω τον Mr. ez στο ράδιο, ακόμα... κάθε Τρίτη δεν είναι? 

[Jazzjoker]

Αυτά που σχολιάζεις, είναι κοινός τόπος ανάμεσα στους μουσικούς του μπλουζ, τουλάχιστον σ'εκείνους που έχουν εμπειρία απο παλαιάς κοπής παίκτες.

 

Ναι Ηλία. Γιατί αφού διάβασα το κείμενό σου, θυμήθηκα τις αρκετές φορές που σας έχω δει live με τον Red. Και μετά θυμήθηκα εσένα, συνοδεύοντάς τον, με πόση προσοχή τον κοιτούσες όσο έπαιζε ενώ μετά θυμήθηκα και μερικές φορές που σε είδα να λες στο Σωτήρη να αλλάξει ακόρντο ή την τονικότητα στην αρχή του κομματιού.

 

Πάντως έχει για μένα τεράστιο ενδιαφέρον το πώς τιθασεύτηκε αυτή η μουσική και από έναν άνθρωπο με μια κιθάρα. έφτασε στα μεγάλα σαλόνια και στις ηχογραφήσεις βιρτουόζων. Πώς πέρασε στον λευκό πληθυσμό και τον κατέκτησε  και τέλος πόσο κοντά είναι το blues του Robert Johnson με αυτό του Albert Collins ή του Buddy Guy π.χ.

 

Ερωτήματα που δε χρειάζονται απαντήσεις αλλά προσφέρουν γόνιμο έδαφος για σκέψη και κουβέντα.

 

Τέλος, παραθέτω κάτι που μου ήρθε συνειρμικά και έχει να κάνει με έναν γνωστό κιθαρίστα που χαίρει μεγάλης εμπορικής επιτυχίας και παγκόσμιας αναγνώρισης και τον οποίο προσωπικά δεν μπορώ να ακούσω (δε λέω όνομα για να μην αρχίσουν άλλα, αλλά σιγά που δεν καταλάβατε). Σκεφτόμουν λοιπόν ότι στο μουσικό περφόρμανς ας πούμε υπάρχει ένα σημείο καμπής το οποίο υποθέτω ότι περνούν ή προσπαθούν να περάσουν οι περισσότεροι μουσικοί των οποίων το όργανο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια μπάντα (της φωνής συμπεριλαμβανομένης). Το σημείο αυτό λοιπόν είναι κατ' εμέ όταν ο περφόρμερ σταματά να προσπαθεί να αποδείξει. Θεωρώ ότι τότε ελευθερώνεται πραγματικά και τότε, υπό συνθήκες, έχει και πρόσβαση στο μεγαλείο.

 

Τα παραπάνω με αφορμή τον κιθαρίστα που προανέφερα αλλά και άλλους πολλούς (όχι μόνο κιθαρίστες) οι οποίοι μπορεί να είναι κολοσσοί τεχνικής αρτιότητας, γνώσης και εξοικείωσης με το όργανο αλλά δεν καταφέρνουν να πάνε "παραμέσα". Για μένα τουλάχιστον.

 

Και πάλι συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό ο Lightnin' ο οποίος είναι από τους πρώτους μπλουζίστες που άκουσα από μια παλιά συλλογή  δώρο, να παίζει ακουστικά το Mojo Hand κι εμένα να σκέφτομαι ενθουσιωδώς σκέψεις που τότε δεν είχαν μετάφραση. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, έχουν: Ο Lightnin' Hopkins παίζει σα να μην έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.

[gregg]

Ναι Ηλία. Γιατί αφού διάβασα το κείμενό σου, θυμήθηκα τις αρκετές φορές που σας έχω δει live με τον Red. Και μετά θυμήθηκα εσένα, συνοδεύοντάς τον, με πόση προσοχή τον κοιτούσες όσο έπαιζε ενώ μετά θυμήθηκα και μερικές φορές που σε είδα να λες στο Σωτήρη να αλλάξει ακόρντο ή την τονικότητα στην αρχή του κομματιού.

 

Πάντως έχει για μένα τεράστιο ενδιαφέρον το πώς τιθασεύτηκε αυτή η μουσική και από έναν άνθρωπο με μια κιθάρα. έφτασε στα μεγάλα σαλόνια και στις ηχογραφήσεις βιρτουόζων. Πώς πέρασε στον λευκό πληθυσμό και τον κατέκτησε  και τέλος πόσο κοντά είναι το blues του Robert Johnson με αυτό του Albert Collins ή του Buddy Guy π.χ.

 

Ερωτήματα που δε χρειάζονται απαντήσεις αλλά προσφέρουν γόνιμο έδαφος για σκέψη και κουβέντα.

 

Τέλος, παραθέτω κάτι που μου ήρθε συνειρμικά και έχει να κάνει με έναν γνωστό κιθαρίστα που χαίρει μεγάλης εμπορικής επιτυχίας και παγκόσμιας αναγνώρισης και τον οποίο προσωπικά δεν μπορώ να ακούσω (δε λέω όνομα για να μην αρχίσουν άλλα, αλλά σιγά που δεν καταλάβατε). Σκεφτόμουν λοιπόν ότι στο μουσικό περφόρμανς ας πούμε υπάρχει ένα σημείο καμπής το οποίο υποθέτω ότι περνούν ή προσπαθούν να περάσουν οι περισσότεροι μουσικοί των οποίων το όργανο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια μπάντα (της φωνής συμπεριλαμβανομένης). Το σημείο αυτό λοιπόν είναι κατ' εμέ όταν ο περφόρμερ σταματά να προσπαθεί να αποδείξει. Θεωρώ ότι τότε ελευθερώνεται πραγματικά και τότε, υπό συνθήκες, έχει και πρόσβαση στο μεγαλείο.

 

Τα παραπάνω με αφορμή τον κιθαρίστα που προανέφερα αλλά και άλλους πολλούς (όχι μόνο κιθαρίστες) οι οποίοι μπορεί να είναι κολοσσοί τεχνικής αρτιότητας, γνώσης και εξοικείωσης με το όργανο αλλά δεν καταφέρνουν να πάνε "παραμέσα". Για μένα τουλάχιστον.

 

Και πάλι συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό ο Lightnin' ο οποίος είναι από τους πρώτους μπλουζίστες που άκουσα από μια παλιά συλλογή  δώρο, να παίζει ακουστικά το Mojo Hand κι εμένα να σκέφτομαι ενθουσιωδώς σκέψεις που τότε δεν είχαν μετάφραση. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, έχουν: Ο Lightnin' Hopkins παίζει σα να μην έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.

 

Εξαιρετικο ποστ Σπυρο. Ειδικα η τελευταια παραγραφος.

 

:)

[Θανάσης Καλδής]

δύσκολη βραδιά για το rhythm section... όταν η standard αρμονική σειρά πάει περίπατο, τότε αρχίζουν τα ζόρια! 

[fusiongtr]

Τέλος, παραθέτω κάτι που μου ήρθε συνειρμικά και έχει να κάνει με έναν γνωστό κιθαρίστα που χαίρει μεγάλης εμπορικής επιτυχίας και παγκόσμιας αναγνώρισης και τον οποίο προσωπικά δεν μπορώ να ακούσω (δε λέω όνομα για να μην αρχίσουν άλλα, αλλά σιγά που δεν καταλάβατε). Σκεφτόμουν λοιπόν ότι στο μουσικό περφόρμανς ας πούμε υπάρχει ένα σημείο καμπής το οποίο υποθέτω ότι περνούν ή προσπαθούν να περάσουν οι περισσότεροι μουσικοί των οποίων το όργανο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια μπάντα (της φωνής συμπεριλαμβανομένης). Το σημείο αυτό λοιπόν είναι κατ' εμέ όταν ο περφόρμερ σταματά να προσπαθεί να αποδείξει. Θεωρώ ότι τότε ελευθερώνεται πραγματικά και τότε, υπό συνθήκες, έχει και πρόσβαση στο μεγαλείο.

 

Τα παραπάνω με αφορμή τον κιθαρίστα που προανέφερα αλλά και άλλους πολλούς (όχι μόνο κιθαρίστες) οι οποίοι μπορεί να είναι κολοσσοί τεχνικής αρτιότητας, γνώσης και εξοικείωσης με το όργανο αλλά δεν καταφέρνουν να πάνε "παραμέσα". Για μένα τουλάχιστον.

Δεν ξέρω ρε Σπύρο για ποιόν μιλάς, δεν κατάλαβα.

 

Όμως όταν από πολύ μικρός ξεκινάς (και προβάλλεσαι από πολλούς) ως "παιδί-θαύμα", πολύ δύσκολα ξεπερνάς το να προσπαθείς συνέχεια να "αποδείξεις".

[ex-VangelisV]

Δεν ξέρω ρε Σπύρο για ποιόν μιλάς, δεν κατάλαβα.

 

 

Μαλλον για τον Μποναμασα χτυπαει η καμπανα  ;D

[fusiongtr]

Μαλλον για τον Μποναμασα χτυπαει η καμπανα  ;D

Όμως όταν από πολύ μικρός ξεκινάς (και προβάλλεσαι από πολλούς) ως "παιδί-θαύμα", πολύ δύσκολα ξεπερνάς το να προσπαθείς συνέχεια να "αποδείξεις".

;) ;) ::)