Προς το περιεχόμενο

Johnny Winter (1944-2014?)


Shelter

Προτεινόμενες αναρτήσεις

http://consequenceofsound.net/2014/07/r-i-p-johnny-winter-blues-legend-dead-at-70/

 

Ελπίζω να μην ειναι αλήθεια και όπου να ειναι έβγαινε νέος δισκος με συμμετοχες απο Clapton, Harper, Gibbons, Setzer, Bonamassa, Ricci και Dr. John.

 

Κατα τα άλλα αν ειναι, έφυγε ένας παιδικος μου ήρωας. Τεραστια μoρφή του RnR, του blues και της σχολής του τεξας εν γενει. Παρα τις στενες συνεργασιες του και συμβολές του στις κυκλοφοριες ιστορικών ηχογραφήσεων μπλουζ καλλιτεχνών, είχε εντελως δικό του στυλ και ήταν απο την παλιά φρουρά των guitar slingers. Προσωπικά θα θυμάμαι κάθε του νότα απο τις συνεργασιες του με τον Muddy Waters, και το αξεχαστο για μένα Progressive Blues Experiment

 

 

Απο την Tele δεν ξεκινάς. Στην Esquire καταλήγεις.

 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • Απαντήσεις 23
  • Πρώτη
  • Τελευταία

Περισσότερες συμμετοχές

Περισσότερες συμμετοχές

Εικόνες

Αληθεια ειναι δυστηχως. Το εμαθα σημερα το πρωι απο φιλο κιθαριστα που παιζει μαζι του.

Τεραστια απώλεια για τη μουσικη! Πολύ κρίμα :'(

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Μέγας. Πέρασε πολλά, τώρα πάει για ξεκούραση.

Αυτό ακριβώς.

 

Δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι.

 

Τεράστιος από όλες τις απόψεις.

Freud-Σαντές

Ποιητής-Ερωαναλυτής PhD-SG

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η πρώτη μορφή κιθαρίστα που θυμάμαι να μου έχει μείνει από παιδικές αναμνήσεις. RIP

When you will get good you will know. There is no guitar. There never was.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Καμιά φωνή τρομερή δεν είχε για μένα μα μου κανε που έβγαζε τα σωθικά του τραγουδώντας.

Το παίξιμό του ήταν πάθος και ψυχή κι ας είχε πρασινάδες κι αστοχίες σαν τη ζωή μας.

 

Στο τοπ των αγαπημένων μου δεν ήταν (και το ξέρει εξάλλου και ο dkall που τον λατρεύει) και ψέματα δεν θα πω αλλά το λέω και το ομολογώ πως ένας μικρός Θεός ήτανε για αυτό που έβγαζε εκεί πάνω.

 

Ο Winter δεν έπαιζε από συνήθεια ή από υποχρέωση αλλά έπαιζε για τον ίδιο λόγο που ανέπνεε ή χτύπαγε η καρδιά του.

Και όταν έπαιζε, έπαιζε ψυχή τε και σώματι.

Η αρρώστια τον έκατσε στη καρέκλα αλλά δεν του πήρε την Firebird από τα χέρια.

Μπορεί και να ζήτησε στο τελευταίο σπίτι του να του βάλουν και την Firebird αγκαλιά για να μην καταφέρει ούτε ο θάνατος να του την πάρει.

 

Καλό του ταξίδι.

Δεν έχουν θόρυβο οι μαγνήτες.

Απλά γκρινιάζουν όταν δεν παίζουν.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Πρώτη φορά τον άκουσα σε ένα βινύλιο του πατέρα μου και μπορώ να πω ότι δεν με ενθουσιάσαν τα κομμάτια του. Μεχρι που τα άκουσα ξανα και ξανά για 2-3 φράσεις που μου έκαναν εντύπωση και κατέληξε να μου αρέσει όλος ο δίσκος και όλες οι φράσεις του και οι δομές των κομματιών του και όλα. Μεγάλος παίχτης και προχτές έβλεπα κάτι βιντεο από Crossroads και θαύμαζα... Κρίμα...

In a world of magnets and miracles

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε λογαριασμό

Γραφτείτε στην παρέα μας. Είναι εύκολο!

Δημιουργία λογαριασμού

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση

×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου