Stage fright

[atreu73]

πώς ξεπερνάτε το stage fright, ειδικότερα, στην πρώτη σας ζωντανή εμφάνιση;

 

Έτσι.

 

[Mike G]

Φαντάζομαι το κοινο ως ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα 

[audiokostas]

Το να κάνεις πρόβες και να ξέρεις που πατάς και που πατάει η ομάδα είναι δεδομένο.

 

Ωραία τα είπαν τα παιδιά πιο πάνω, είναι καλά και χρήσιμα και συμφωνώ στα περισσότερα.

 

Αλλά ο καιρός περνάει και μου μαθε ένα πράγμα (αν και ακόμα ελπίζω....): Ότι πίσω δεν γυρνάει.

 

Ξέρω, κλισέ αυτά που θα πω και χιλιοειπωμένα αλλά φίλτατε αυτό που έχω να σου πω είναι carpe diem και άλλαξέ της τα φώτα. Κάθε στιγμή την ζεις μια φορά. Ειδικά αν είναι η πρώτη φορά. Δεν έχει νόημα το "αχ λάθος", "αχ ξέχασα", "δεν έπρεπε έτσι ρε γαμώτο". Κάνεις κάτι που αγαπάς και που από καιρό ήθελες να κάνεις. Κάντο όπως αγαπάς κι όσο καλά μπορείς και θες, γιατί είμαστε, δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε....

 

Διασκέδασε και ο κόσμος θα το εισπράξει πολύ περισσότερο από το ημιτόνιο που ίσως έκατσε λάθος.

Αν δεν σε κουνάει εσένα η μουσική σου, μην περιμένεις ότι θα κουνήσει και τους απο κάτω

Αν ο κιθαρίστας δεν είναι έτοιμος, κάντου δώρο ένα σετ cd "How to boost your ego in 3 weeks" κι άστον στην κλάψα του.

 

Βαριέμαι ασύστολα τα γκρουπ που κάθονται στατικά προσέχοντας τις ταστιέρες τους, απαγγέλοντας τους στίχους σφιγμένοι μέχρι χεσίματος μην ξεφύγει η νότα.

Μάλλον ήμουν κι εγώ έτσι στην αρχή. Και το μετανοιώνω, Τα έχασα εκείνα τα live που να πάρει. Μην το κάνεις κι εσύ.

 

Μην φοβάσαι την σκηνή. Ή μάλλον λογικό να την φοβάσαι όταν τη βλέπεις από πάνω σου.

Αν τη βλέπεις από κάτω σου, άστη να φοβάται αυτή εσένα. Κάνε όλη σου τη κατάθεση εκεί πάνω και κατέβα κάτω ταπί και στεγνός και πήγαινε σφαίρα στο μπαρ.

 

You can be hero, even just for a day.  8)

[theoctapus]

Είναι θέμα χαρακτήρα. Κάποιοι έχουν τσαμπουκά, αυτοπεποίθηση και θράσος άλλοι με την σκέψη ότι θα έχουν μερικά βλέμματα πάνω τους βγάζουν μπλέ οθόνη ;D.

Με "κόλπα" και συμβουλές δεν γίνεται και κάτι, ο χαρακτήρας δύσκολα αλλάζει. Θα έρθει η στιγμή και θα περάσει, ότι είναι να γίνει θα γίνει. Αν κάθεσαι να προετοιμάζεσαι επ' άπειρον το μόνο που καταφέρνεις ειναι να κωλυσιεργείς και να αυξάνεις το άγχος. Just do it χωρίς πολλά πολλά. Καλύτερα να ανέβεις απροετοίμαστος αλλά σίγουρος παρά μελετημένος και χεσμένος. Με το πρώτο τουλάχιστον το φχαριστιέσαι.

[theStratWithin]

Λοιπόν σοβαρά τώρα, θα πάρετε την μπάντα και θα πάτε (ή θα διοργανώσετε εσείς) σε ένα παρτάκι.

 

Χαλαρά, με φιλαράκια σας, στήνεται τα μίνιμουμ και βαράτε.

 

Έτσι θα πάρει την κρυάδα σε «ελεγχόμενες» συνθήκες, χωρίς τα άγχη ενός πρώτου live μπροστά σε άγνωστο κοινό.

 

^ +10 πρακτικότατη συμβουλή

 

Διασκέδασε και ο κόσμος θα το εισπράξει πολύ περισσότερο από το ημιτόνιο που ίσως έκατσε λάθος.

Αν δεν σε κουνάει εσένα η μουσική σου, μην περιμένεις ότι θα κουνήσει και τους απο κάτω

 

έτσι είναι...

[mustafank]

Σας ευχαριστώ για τα μέχρι στιγμής σχόλια και συμβουλές.

 

  Προσωπικά, κατανοώ αυτό, που ανέφερε ο shelter για τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων και ότι δεν υπάρχει πανάκεια για την εξάλειψη του άγχους και συμφωνώ/ακολουθώ τη φιλοσοφία του audiokosta ότι σημασία έχει να διασκεδάσουμε και ας παίξουμε και μερικές πράσινες.

 

Ωραία και ενδιαφέρουσα και η πρόταση του ογκόλιθου του μπάσου.

Θα την προωθήσω!  :)

 

 

 

 

 

 

Και αν δεν πιάσει τίποτα από αυτά, θα καταφύγω στη λύση ατρέγιου-εβδομηντατρία

(και έχω και βαρύ χέρι ο φούστης....  ;D ;D ;D 8) 8) :P :P :P )

[droneblack]

Θα συμφωνησω με το theoctapus,για τα περι χαρακτηρα.

Προσωπικα δεν εχω εμπειρια σε live,αλλα οταν ημουν αθλητης και ελαβα μερος σε πανευρωπαικους(σε ατομικο αθλημα) και ειχα περιπου 2 χιλιαδες ζευγαρια ματια επανω μου,απλα δεν υπηρχαν εκεινη τη στιγμη που εκτελουσα,δεν τους εβλεπα ουτε τους ενιωθα(θα μου πεις δεν επεφτε και καρφιτσα,λογω της φυσης του αθληματος),ζουσα στον κοσμο μου εκεινα τα λιγα λεπτα.

 

mustafank αν θυμασαι ειχαμε μιλησει στο τηλ. οταν εψαχνες μελη για το συγκροτημα σου ,και τελικα δεν ξεκινησαμε γιατι ειχα θεματα με ταχυπαλμιες κτλ. προερχομενα απο αγχος,τελικα ηταν κρισεις πανικου και για κανενα εξαμηνο ημουν σπιτι-δουλεια,δουλεια-σπιτι,δεν μπορουσα να κανω βολτα με τα ποδια σε κοσμο ουτε το τετραγωνο της γειτονιας μου(ευτυχως το θεμα το ξεπερασα).

Φαντασου να ημουν στη θεση του παιδιου!

Πες του πως δεν θα παθει κατι ουτε θα γινει τιποτα αν συμβει καποιο λαθακι να τα γραψει ολα εκει που δεν πιανει μελανι και να διασκεδαση τη στιγμη,να το δει λιγο χαλαρα .Μακρια απο αλκοολ και καφε την ημερα του live μπορει να γινει χειροτερα,και καλο θα ηταν να μην εχει βαρυ στομαχι(αυξανει το αγχος χωρις να το καταλαβουμε)

 

Ποσταρισες ποτε και που, για να ερθουμε;

 

[RayDTutto]

Ο φόβος του λάθους ξεπερνιέται μόνο με τα λάθη.

 

Δεν λέω να κάνεις επίτηδες λάθη. Αλλά λάθη θα κάνεις. Όταν λοιπόν θα δεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει Χριστό από τα λάθη που κάνεις, τότε θα μειωθεί πολύ το άγχος.

 

Μικρή ιστορία: Είχαμε μια μπάντα εκεί γύρω στο 87-88 που παίζαμε ελληνικό ροκ στα καλοκαιρινά μπαράκια.

 

Καινούργια τα "Χαιρετίσματα" του Βασίλη (ένας είναι ο Βασίλης), έκανε γκελ στον κόσμο, το βάλαμε στο πρόγραμμα και μάλιστα αρχίζαμε με αυτό.

 

Ξεκινάμε λοιπόν σκάει το κομμάτι στο πρώτο Ρε, εγώ όμως για κάποιο λόγο το σκάω σε Μι και σε όλη την εισαγωγή αντί για Λα# Ντο Ρε, παίζω Ντο Ρε Μι. Ούτε μόνιτορ ούτε τίποτα κανείς από τη μπάντα δεν καταλαβαίνει τίποτα.

 

Έρχεται γρήγορα ο κιθαρίστας από την άλλη μπάντα που παίζαμε μαζί και μου λέει "κάτι ακούγεται περίεργα, είσαι ξεκούρδιστος". Τότε καταλαβαίνω τι γίνεται, και μόλις προλαβαίνω και μπαίνω στο σόλο κανονικά. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Ε, μετά τέτοια μακακία που πέρασε ντούκου χαλάρωσα.

 

Υ.Γ.: Καντεμολεπτομέρεια: εκείνο το βράδυ στο κοινό ήταν ο Μπάμπης ο Λασκαράκης...

[AuditoryDriving]

Το να κάνεις πρόβες και να ξέρεις που πατάς και που πατάει η ομάδα είναι δεδομένο.

 

Ωραία τα είπαν τα παιδιά πιο πάνω, είναι καλά και χρήσιμα και συμφωνώ στα περισσότερα.

 

Αλλά ο καιρός περνάει και μου μαθε ένα πράγμα (αν και ακόμα ελπίζω....): Ότι πίσω δεν γυρνάει.

 

Ξέρω, κλισέ αυτά που θα πω και χιλιοειπωμένα αλλά φίλτατε αυτό που έχω να σου πω είναι carpe diem και άλλαξέ της τα φώτα. Κάθε στιγμή την ζεις μια φορά. Ειδικά αν είναι η πρώτη φορά. Δεν έχει νόημα το "αχ λάθος", "αχ ξέχασα", "δεν έπρεπε έτσι ρε γαμώτο". Κάνεις κάτι που αγαπάς και που από καιρό ήθελες να κάνεις. Κάντο όπως αγαπάς κι όσο καλά μπορείς και θες, γιατί είμαστε, δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε....

 

Διασκέδασε και ο κόσμος θα το εισπράξει πολύ περισσότερο από το ημιτόνιο που ίσως έκατσε λάθος.

Αν δεν σε κουνάει εσένα η μουσική σου, μην περιμένεις ότι θα κουνήσει και τους απο κάτω

Αν ο κιθαρίστας δεν είναι έτοιμος, κάντου δώρο ένα σετ cd "How to boost your ego in 3 weeks" κι άστον στην κλάψα του.

 

Βαριέμαι ασύστολα τα γκρουπ που κάθονται στατικά προσέχοντας τις ταστιέρες τους, απαγγέλοντας τους στίχους σφιγμένοι μέχρι χεσίματος μην ξεφύγει η νότα.

Μάλλον ήμουν κι εγώ έτσι στην αρχή. Και το μετανοιώνω, Τα έχασα εκείνα τα live που να πάρει. Μην το κάνεις κι εσύ.

 

Μην φοβάσαι την σκηνή. Ή μάλλον λογικό να την φοβάσαι όταν τη βλέπεις από πάνω σου.

Αν τη βλέπεις από κάτω σου, άστη να φοβάται αυτή εσένα. Κάνε όλη σου τη κατάθεση εκεί πάνω και κατέβα κάτω ταπί και στεγνός και πήγαινε σφαίρα στο μπαρ.

 

You can be hero, even just for a day.  8)

 

 

Respect ;)

[Mike G]

Λα# ..

 

Aoυυυυυυυυυυυιιιιιιιιιιι! Σι μπεμόλ! Βλάσφημε  ;D