Ιάννης Ξενάκης.

[atreu73]

Δεν τίθεται θέμα προβολής και αναγνωρισιμότητας μόνο σε τέτοιου είδους μουσική. Το ίδιο θέμα υπάρχει και στην λιγότερο αμφιλεγόμενη κλασική μουσική. Δεν είναι η έλλειψη προβολής. Όποιος ενδιαφέρεται θα ακούσει και Μπετόβεν και Ξενάκη και Σκαλκώτα.

Οι περισσότεροι απλά δεν θέλουν να την ακούσουν, πόσω μάλλον να την ψάξουν.

Ο πιπιτιρι τα είπε πολύ καλά. Αν αυτό το είδος σε εξιτάρει σε οποιοδήποτε επίπεδο απλά επιδιώκεις να το ακούς.

 

[pipityri]

 

 

για μενα παλι η μουσικη ειναι καθαρα και μονο θεμα γουστου (γιατι η ακαδημαικη η η εγκυκλοπαιδικη γνωση δεν με ενδιαφερει και τοσο πια ωστε να ακουω κατι μονο γι αυτο). Ειτε μιλαμε για extreme noise terror ειτε για Einstürzende Neubauten - που μου αρεσουν και οι δυο- ειτε για atonal μουσικη ειτε για ramones κτλ, αν σου αρεσει .. 8)

 

εγω μπορει παντως να αυτοκτονουσα αν επρεπε να ακουω τετοια μουσικη ..  ;D βεβαια οτι ακουει κανεις κερδος ειναι..

 

Το ίδιο το είδος της μουσικής ορίζει πόση εγκυκλοπαιδική ή ακαδημαική γνώση-όπως λες-είναι απαραίτητη για την κατανόηση του. Αν μιλάμε,ας πούμε, για Ramones, δεν χρειάζεσαι και μεγάλη μουσική γνώση για να εκτιμήσεις αυτό που συμβαίνει. One-two-one-two-three-four και φύγαμε, και πολύ καλά κάναμε.Ετσι είναι αυτά.

Από την άλλη, σε διπλανό thread παίζεις υπέροχα το Giant Steps, ένα από τα δύσκολα test pieces  της τζαζ. Απαντώντας δε σε ερώτηση φίλου, εξηγείς στα γρήγορα και την αρμονία του, το πως βασίζεται τον διαμερισμό της οκτάβας σε τρία ίσα μέρη κλπ. Η προσέγγιση ενός τέτοιου κομματιού-το χρησιμοποιώ ως παράδειγμα-προυποθέτει συγκεκριμένα εργαλεία, μεταξύ άλλων και ανάλυσης. Αν δε, θέλεις να κάνεις και τσαχπινιές τύπου Liebman, τότε χρειάζεσαι περισσότερα εργαλεία. Και περισσότερο διάβασμα.

Και, που ξέρεις....αν κάποιος είναι και λίγο περίεργος μπορεί να αναρωτηθεί...πως το σκέφτηκε αυτό ο Coltrane? Και τότε ίσως να φτάσει στον Slonimsky και ίσως να βρει ενδιαφέρον το ότι η οκτάβα μπορεί να χωριστεί σε περισσότερα ή λιγότερα ίσα μέρη, και για να δούμε τι γίνεται. Και ίσως να βρει συναρπαστικούς αυτούς τους κύκλους διαστημάτων και πέσει και πάνω στην 12 tone tonality του George Perle, και για να δούμε τι γίνεται. Και τα λοιπά και τα λοιπά....

 

Και οι Ramones μια χαρά είναι, τους έχω δει και live. :) Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα.

 

Κλείνοντας, να πω πως βρίσκω ιδιαιτέρως διασκεδαστικό το γεγονός πως ο Ξενάκης προκαλεί στους περισσότερους αντιδράσεις παρόμοιες με εκείνες της γιαγιάς μου, όταν πήγαινα το καλοκαίρι στο χωριό πιτσιρικάς και άκουγα στη διαπασών το Piece of Mind και το On Parole.  :) Και εγώ βέβαια αντιδρώ έτσι σε κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, πρόσφατα βρέθηκα σε έναν χώρο όπου έπαιζε μια hardcore μπάντα, μεταξύ άλλων. Πάρα πολύ καλή μπάντα, καλοί παίχτες, δεμένοι, είχαν και την πλάκα τους. Μάλιστα, τους πρωτοάκουσα εδώ στο νοιζ.

Νταξει, δεν μπόρεσα να ακούσω παραπάνω από ένα λεπτό... :)

[Holystone]

Όχι για να μην μου πείτε και ότι το death metal δεν είναι μουσική!!!!

[WrTsXxx]

+1 σε όλα pipityri

Ετοιμαζόμουν τώρα να γράψω για τον Κολτρέιν και πόσο κουραστικός μου φάνηκε όταν δοκίμασα να πρωτοακούσω κάποιο δίσκο του, αλλά τελικά κόλλησα με τη free jazz.

Ήθελα να ρωτήσω όσους είναι τόσο αρνητικοί απέναντι στον Ξενάκη αν γνωρίζουν ή εκτιμούν κάτι από την ατονική μουσική, τη free jazz, το σειραϊσμό, το γιαπωνέζικο noise, το grind core, avant garde κλπ.

Φυσικά δεν τα αναφέρω για να μετρήσουμε πιο είναι "λιγότερο μουσική", αλλά διότι βρίσκω φυσιολογικό κάποιος που αγνοεί όλοκληρα μουσικα ιδιώματα να μην είναι σε θέση να εκφέρει ώριμη άποψη για το έργο ενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη. _{Χωρίς να θέλω να εκτροχιάσω το τόπικ, δηλώνω ότι διαφωνώ κάθετα με τη θέση "δε χρειάζεται να γνωρίζεις"/"δεν έγινε και τίποτα".}

Προσωπικά μου αρέσει η μουσική του Ξενάκη και τον εκτιμώ συνολικά για το έργο και τη σκέψη του. Έχουν γραφτεί και έχει γράψει και ο ίδιος πολλά κείμενα γύρω απ αυτά. Ήδη αναφέρθηκε ένα, έχω προσπαθίσει να το διαβάσω, όμως το βρήκα αρκετά δυσνόητο (τα περισσότερα γραπτά του προαπαιτούν επιστημονικές γνώσεις πέραν της μουσικής).

Τέλος να αναφέρω ότι ο Ξενάκης δεν είναι μόνο ένα έργο. Εχει γράψει πολλά, αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, που ωριοθετούν και τις διαφορετικές μουσικές περιόδους του. Ξεκινόντας απ τα πρώτα πχ "Ζυγιά" (εμβάθυνση στην Ελληνική παραδοσιακή μουσική), περνώντας στις "Μεταστάσεις" που τον έκαναν διάσημο με τις "κινούμενες ηχητικές επιφάνειες", αργότερα με τα ηλεκτρακουστικά έργα του της UPIC, τα "πολύτοπα" (ολοκληρωμένα οπτικοακουστικά έργα), έργα βασισμένα σε αρχαίο δράμα όπως η "Ορέστεια", βρίσκουμε τον Ξενάκη να εξερευνεί και να μεταφέρει φιλοσοφία, αρχιτεκτονική και μαθηματικά μέσα στη μουσική. Το πλούσιο και εμπεριστατομένο έργο που έχει αφήσει τον καθιστά ως έναν απ τους κύριους εκπροσώπους της "μουσικής πρωτοπορείας του 20ού αιώνα".