Που πήγαν οι κιθάρες των 80'ς;

[makam]

Εγώ διαθέτω ακόμη μια Daion ακουστική με μασίφ ξύλα, στο Λαγονήσι για να συνοδεύω τον μπαμπά σε κανα ρεμπέτικο. Κιθάρα εξαιρετικής Ιαπωνικής κατασκευής.

 

Επίσης την Κατάνα μου την πούλησα το '84. Η φωτό είναι απο πρόσφατη μετατροπή αλλά την είχα βαμμένη έτσι και με Yoshimura 4 σε 1.

 

Είχες τέτοια μοτό; Πολύ πρωτοποριακό το design των katana, κρίμα που δεν την έχεις ακόμα. Εστω για συλλεκτικούς λόγους.

Βέβαια τότε (80's), η λέξη συλλογή ήταν ανύπαρκτη ή παρέπεμπε σε συλλογή γραμματοσήμων, περιοδικών και βυνιλλίων...

Χάθηκαν πολλά πράγματα τότε από τη χώρα, βλέπε: παλαιά ραδιόφωνα, όργανα, μοτοσυκλέττες, αυτοκίνητα, παιγνίδια (pinballs) κλπ.

Αντε να έλεγες τότε σε κάποιον, 'κράτα' το 500ράκι Fiat, το Citroen βάτραχο, το Triumph ή το BMW 2002, γιατί κάποτε θα γίνει συλλεκτικό...

Σε κοίταζε με την απορία, 'τι μου λέει τώρα;;;'

Πάντως κάποιες ακουστικές κιθάρες τότε, ακούγονταν κι έπαιζαν πολύ καλά. Στις ηλεκτρικές ύπήρχε συνήθως πρόβλημα με τα ηλεκτρικά, αλλά είχαν 'δικό' τους ήχο...

[Superfunk]

Εγώ διαθέτω ακόμη μια Daion ακουστική με μασίφ ξύλα

 

αλλη φαση η Daion,μη μπερδευεσαι.. :)

[scofield]

εγω μια 90ς bc rich που ειχα,μου εχει μεινει μονο το σωμα...(κ αυτο ειναι plywood)... :P

στο μανικι στραβωσε η ταστιερα οποτε κ το πεταξα στο μπλε καδο.... ;D

το σωμα το εχω στην ντουλαπα κ πιανει κ χωρο....μαγνητες etc στα σκουπιδια,γιατι ηταν τελειως μαπα... ;D

 

ενα φιλαρακι μου που επισης ειχε μια 90s hofner ή hohner -δεν θυμαμαι ακριβως-την ειχε για μια 5 ετια στην ντουπαλα στο πατρικο του...αυτος σπουδαζε Αγγλια κ την ειχε παρατησει εκει...προπερσι με φωναξε να την τσεκαρω,αλλα η κιθαρα ειχε τα μαυρα της τα χαλια...σκουριασμενες χορδες,οξειδωση μεγαλη στα μεταλλικα μερη,το μανικι ειχε ''παρει'' κτλ...την εχει κρατησει ετσι για ενθυμιο... :-X

[HellFire]

Έχω μια ESP MII Deluxe Made In Japan, ανάποδο headstock και Floyd, όταν πήγαινα  ωδείο ερχόντουσαν όλοι οι πιτσιρικάδες να shredαρουν, έτσι πήρα το πρώτο μου σκαφακι για να με αφήσουν ήσυχο.

[Sottos]

Έχω πετύχει διάφορες κιθαρούλες απ' τα 80'ς. Ασχέτως κόστους, μερικές ήταν Το μαύρο χάλι ενώ υπήρχαν και μοντέλα εταιριών που ήταν super. Μπορεί η ποιότητα κάποιων parts βέβαια να ήταν χαμηλή και πάλι, αλλά από ταστοδουλειά και ξυλεία υπήρχαν και μερικές σοβαρές προτάσεις από Aria, Ibanez κλπ.

Υπήρχε και το νοβοπάν και το κοντραπλακέ βέβαια...

 

Ορίστε μια όχι και τόσο καλή περίπτωση:

Πριν 2 χρόνια πέτυχα μια 80's Epiphone by Gibson σχεδόν τσάμπα και την "χτύπησα". Ήταν απ' το '87 σύμφωνα με το dater και σε άθλια κατάσταση. Σπασμένο τρέμολο, τάστα φαγωμένα, σπασμένα κλειδιά, σκόνη, σκουριά κλπ. Φυσικά το σώμα είναι κοντραπλακέ.

Καθαρά για project και diy πείραμα, της έτριψα τάστα, έβαλα κλειδιά, nut και τρέμολο που περίσσεψαν από άλλη κιθάρα, νέα pots κι έπεξε καλύτερα από ποτέ... Πράγματι ήταν πολύ κακή η ποιότητα κατασκευής της και τα υλικά σε σχέση με τις οικονομικές κιθάρες του σήμερα. Τι Korea και Japan, τα σημερινά κινεζικά κι ινδονησιακά τη βάζουν κάτω αυτή την Epi. Μετά το πλήρες restoration, παίζει okay αλλά αν δεν είχα χρόνο και parts τότε, δεν την πλησιάζα.

 

Δείτε τη στις φωτογραφίες:

[studio54GR]

Ψάχνω χρόνια να ξαναβρώ Strat σαν την DAION που μου έκλεψαν αλλά δεν βρίσκω ΠΟΥΘΕΝΑ. Απίστευτες κιθάρες την εποχή που οι fender strat ήταν μάπα και σπάνια έβρισκες μία καλή (εκτός από τις γιαπωνέζες που ήταν καλές αλλά ήχαν μάπα ηλεκτρικά). Υπήρχαν και κάτι Electra που έπαιρναν κεφάλια.

[audiokostas]

Στη δεκαετία των 80s και όχι των 70s που τα πράγματα ήταν τρισάθλια, υπήρξαν αρκετές καλές κιθάρες και μπάσα. Σαφώς πρωτοστατούσε το δίπολο Αμερικής - Ιαπωνίας με την Ιαπωνία, όπως η Κίνα τώρα, να δίνει απίστευτο value for money σε οτιδήποτε εξήγαγε και για το οποίο συζητάμε (κιθάρες, hifi, αυτοκίνητα, μηχανές).

 

Υπήρχε ένα ζήτημα στην τεχνογνωσία αλλά η εμμονή και επιμονή στην ποιότητα αλλά στις πρώτες ύλες, το υπερκάλυπτε.

 

Η διαφορά με το σήμερα είναι η τεχνολογία κατασκευής (αλλά και η τεχνολογία μεταφορών).

Από τo αξεσουάρ / εξάρτημα μέχρι το σώμα / μπράτσο, η σύγρονη τεχνολογία ελαχιστοποιεί το λάθος και την διαφοροποίηση και αφήνει τον έλεγχο ποιότητας ως μία μικρή τυπική διαδικασία.

 

Προσωπικά, χωρίς να είμαι μεγάλος γνώστης, έχω πιάσει στα χέρια μου κιθάρες και μπάσα των 80s που μερικά ήταν καταπληκτικά και μερικά ήταν χρέπια. Σε ορισμένες μάρκες τα καταπληκτικά ήταν ο κανόνας και σε μερικές τα χρέπια.

Από την άλλη, αυτό που πρέπει να αναγνωριστεί, άσχετα αν αρέσει αν δεν αρέσει, αυτό που επιτέλους τόλμησαν στα 80s, ήταν να δοκιμάσουν κάποια σχήματα διαφορετικά από αυτά που μπορεί να ήταν ρηξικέλευθα στα 50s αλλά, ε διάολε και κάτι άλλο θα πρέπει να δοκιμάσουμε. Και βέβαια τα χρώματα, όλα εκείνα τα υπέροχα, κιτς, εντυπωσιακά, ποζερίστικα πείτε τα όπως θέλετε αλλά ήταν ένα statement και όχι επιλογή του στύλ "βρήκα τσάμπα 10 τόννους μπογιά από τη Ford και βάλτε τα σπραίη μπροστά να τα βάψουμε όλα έτσι".

 

Ο κόσμος όμως για λόγους πολλούς, άσχετους με την ποιότητα και το playability των μπάσων / κιθαρών "saw a return to the traditional values of discipline, obedience, morality....." και λοιπών που λέει και ο Tom Robinson, τα ποζέρια βαλανε κιλά και κόψανε ή χάσανε τα μαλλιά, οι παλαβοί των 80s γίναν στηρίγματα της κενωνίας και οι κιθάρες τους κοιμούνται σε θήκες κάτω από κρεββάτια.

 

Μέχρι τη μέρα που θα ακούσει το κάλεσμά της του ποζέρι ο γιός (ή η κόρη) και την ώρα που ο μπαμπάς θα χαζεύει τηλεόραση, κρυφά ανοίξει τη θήκη και θελήσει να πιάσει τα χρώματα αυτά με τα χέρια του.......  ;D ;D ;D

 

Από την άλλη θα προτιμούσα να μην πιάσει στα χέρια του (αν δεν ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει) διάφορες κατάνες, καρχαρίες, μπολντόρια, αρντή και ενεσάρ. Εκεί η τεχνολογία έχει αλλάξει τις συνθήκες όχι μόνο ως προς την ποιότητα κατασκευής αλλά και σε λίγο βασικότερους τομείς όπως πέφτω - δεν πέφτω, ζω - πεθαίνω.  ;D

[Holystone]

Μπορειτε να μου πειτε πώς γινεται μια φθηνη Ibanez RX40 του 1993 korean που εχω, η οποια εχει παιξει απειρες ωρες (και αρκετα καλοκαιρια διπλα στη θαλασσα σε μαγαζι) να μην εχει "παρει" καθολου το μανικι μετα απο τοσα χρονια;

 

Ποτε δεν χρειαστηκε να πειραξω το truss rod, μεχρι και τωρα που μιλαμε ειναι "χαρακας" και για πολυ καιρο και εκτος θηκης!!!

[paris.r]

Εχω μια παλια Aria LP η οποια βρεθηκε τυχαια στα χερια μου πριν αρκετα χρονια. Ηταν η πρωτη μου ηλεκτρικη και εξακολουθω να την χρησιμοποιω αρκετα! Μου εχει κουμπωσει ωραια και οσοι εμπειροι στο αθλημα(δεν ειμαι τετοιος ;D) την εχουν δει η εχουν παιξει μου ειπαν οτι προκειται και για αξιολογο οργανο.

 

Τα ποτενσιομετρα εχουν διαφορετικη διαταξη απο την συνηθισμενη των LP και εχει και mini switches τα οποια ενω νομιζα οτι ειχαν μπει εξτρα, πριν καιρο ειδα στο γερμανικο ebay να πωλειται μια ακριβως ιδια αλλα δεν εστειλα ενα μηνυμα στο πωλητη να ρωτησω μηπως ξερει κατι :(

 

Οσο κι αν εχω ψαξει δεν βρισκω τιποτα(serial number δεν εχει).

 

Προσπαθησα να σηκωσω μια φωτο αλλα κατι δεν κανω καλα ;D

 

 

[dimmer]

Στη δεκαετία των 80s και όχι των 70s που τα πράγματα ήταν τρισάθλια, υπήρξαν αρκετές καλές κιθάρες και μπάσα. Σαφώς πρωτοστατούσε το δίπολο Αμερικής - Ιαπωνίας με την Ιαπωνία, όπως η Κίνα τώρα, να δίνει απίστευτο value for money σε οτιδήποτε εξήγαγε και για το οποίο συζητάμε (κιθάρες, hifi, αυτοκίνητα, μηχανές).

 

Υπήρχε ένα ζήτημα στην τεχνογνωσία αλλά η εμμονή και επιμονή στην ποιότητα αλλά στις πρώτες ύλες, το υπερκάλυπτε.

 

Η διαφορά με το σήμερα είναι η τεχνολογία κατασκευής (αλλά και η τεχνολογία μεταφορών).

Από τo αξεσουάρ / εξάρτημα μέχρι το σώμα / μπράτσο, η σύγρονη τεχνολογία ελαχιστοποιεί το λάθος και την διαφοροποίηση και αφήνει τον έλεγχο ποιότητας ως μία μικρή τυπική διαδικασία.

 

Προσωπικά, χωρίς να είμαι μεγάλος γνώστης, έχω πιάσει στα χέρια μου κιθάρες και μπάσα των 80s που μερικά ήταν καταπληκτικά και μερικά ήταν χρέπια. Σε ορισμένες μάρκες τα καταπληκτικά ήταν ο κανόνας και σε μερικές τα χρέπια.

Από την άλλη, αυτό που πρέπει να αναγνωριστεί, άσχετα αν αρέσει αν δεν αρέσει, αυτό που επιτέλους τόλμησαν στα 80s, ήταν να δοκιμάσουν κάποια σχήματα διαφορετικά από αυτά που μπορεί να ήταν ρηξικέλευθα στα 50s αλλά, ε διάολε και κάτι άλλο θα πρέπει να δοκιμάσουμε. Και βέβαια τα χρώματα, όλα εκείνα τα υπέροχα, κιτς, εντυπωσιακά, ποζερίστικα πείτε τα όπως θέλετε αλλά ήταν ένα statement και όχι επιλογή του στύλ "βρήκα τσάμπα 10 τόννους μπογιά από τη Ford και βάλτε τα σπραίη μπροστά να τα βάψουμε όλα έτσι".

 

Ο κόσμος όμως για λόγους πολλούς, άσχετους με την ποιότητα και το playability των μπάσων / κιθαρών "saw a return to the traditional values of discipline, obedience, morality....." και λοιπών που λέει και ο Tom Robinson, τα ποζέρια βαλανε κιλά και κόψανε ή χάσανε τα μαλλιά, οι παλαβοί των 80s γίναν στηρίγματα της κενωνίας και οι κιθάρες τους κοιμούνται σε θήκες κάτω από κρεββάτια.

 

Μέχρι τη μέρα που θα ακούσει το κάλεσμά της του ποζέρι ο γιός (ή η κόρη) και την ώρα που ο μπαμπάς θα χαζεύει τηλεόραση, κρυφά ανοίξει τη θήκη και θελήσει να πιάσει τα χρώματα αυτά με τα χέρια του.......  ;D ;D ;D

 

Από την άλλη θα προτιμούσα να μην πιάσει στα χέρια του (αν δεν ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει) διάφορες κατάνες, καρχαρίες, μπολντόρια, αρντή και ενεσάρ. Εκεί η τεχνολογία έχει αλλάξει τις συνθήκες όχι μόνο ως προς την ποιότητα κατασκευής αλλά και σε λίγο βασικότερους τομείς όπως πέφτω - δεν πέφτω, ζω - πεθαίνω.  ;D

 

 

Tα πες ολα.. Respect