Bullying-Ένα κοινωνικό φαινόμενο σε έξαρση

[marathon]

Οι περισσότεροι πρόεδροι είναι αποτυχημένοι συνδικαλιστές (έχω παραδείγματα αρκετά).

υπάρχουν αποτυχημένοι συνδικαλιστές? ;D ;D

[epikouris]

υπάρχουν αποτυχημένοι συνδικαλιστές? ;D ;D

 

Επειδή δεν επιθυμώ να παρεκτραπεί η κουβέντα σε πολιτική συζήτηση, θα αρκεστώ στο να πω πως η συνομοταξία των "κομματόσκυλων" περιλαμβάνει από κανίς μέχρι και ντόπερμαν. Όταν λοιπόν τα "κανίς" δεν καταφέρνουν να αναρριχηθούν στον κομματικό μηχανισμό, καταφεύγουν σε τέτοιου είδους θέσεις (πρόεδροι συλλόγων, επίτροποι ενοριών κλπ). Δεν λέω πως είναι γενικός κανόνας αλλά ισχύει. 

[samy paraga]

Σίγουρα οι κοινωνία με το πέρασμα του χρόνου αλλάζει τρόπους, αλλά όχι συμπεριφορές. Όπως λέει και ο μέγας διδάσκαλος ιδιοκτήτης της Μαραθωνίου εναλλακτικής σχολής, πάντα υπήρχε μπούλινγκ, μπόουλινγκ πως το λέτε και πάντα εναπόκειται πρώτα και πάνω απ όλους στο γονιό να βοηθήσει το μικρό παιδί, αργότερα δε μεγαλύτερο αυτή τη βοήθεια μπορεί να τη βρει και απ τους φίλους και το κοινωνικό του περίγυρο.

 

Όταν πήγαινα 3η δημοτικού, μια ωράια πρωία, ήρθε μια οφθαλμίατρος στο -δημόσιο-σχολείο και άρχισε να μας εξετάζει. Εγώ και άλλα 2 παιζάκια, βρεθήκαμε να έχουμε μυωπία, σχολώντας δε όλα τα υπόλοιπα μπασταρδάκια, μας φώναζαν εν χωρώ τυφλούς, γκαβούς κλπ κλπ ωραία ;D ;D ;D

Δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν καθηγητή ή ψυχολόγο να είναι πάνω απ το παιδί σου και να απαγορεύει στα άλλα , ή να υποστηρίζει το παιδί σου, σαφώς θα πρέπει να βοηθήσουν, αλλά είναι αδύνατο να τα καταφέρουν, αν δεν σκύψει ο γονιός πάνω απ το παιδί.Λίγο καιρό μετά πλέον δεν με απασχολούσαι, αν με λέγαν γκαβό, ώσπου στο τέλος βαρέθηκαν.

 

Χρόνια αργότερα στο στρατό σαν νεοσύλλεκτος,δεν προσπάθησα εγώ ο ίδιος και κανά 2 άλλοι, όσο θα έπρεπε να βοηθήσουμε-προστατεύσουμε, ένα παληκαράκι 18 χρονών-ολίγον αρπαγμένο στον εγγέφαλο-απ τα πειράγματα των υπολοίπων νεοσυλλέκτων . Το αποτέλεσμα, ήταν να ξυπνήσουμε ένα βράδυ και ο τύπος να έχει κομμένες φλέβες. Οι πρώτοι που κιότεψαν και έφυγαν τρέχοντας, ήταν οι ''μάγκες'' που τον έφτασαν σ'αυτό το σημείο. Ευτυχώς το παιδί έζησε, αλλά δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε, αν πήρε τρελόχαρτο, ή δε ξέρω τι άλλο.

 

Τα μπούλινγκ και μπόουλινγκ ήταν πάντα δίπλα μας, ανεξαρτήτως ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων, απλά είμαστε δίπλα στους ανθρώπους μας.

Τανκ γκιου μπερυ ματς  :)

[epikouris]

Δεν διαφωνώ Samy (Δημήτρη συνονόματε) ούτε και ισχυρίζομαι πως το bullying είναι κάτι καινούργιο. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι πως βρίσκεται σε έξαρση για λόγους προφανέστατους (κατ' εμέ) και άμεσα σχετιζόμενους με τις κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις. Σαφέστατα. σχεδόν τα πάντα ξεκινούν από το σπίτι, από τους ίδιους τους γονείς που τα παιδιά αντιγράφουν ως πρότυπα. Αν εκεί υπάρχουν πολλές εστίες εξωτερίκευσης επικίνδυνης και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, απόρροια προβληματικών προσωπικοτήτων (γονείς) τότε αργά ή γρήγορα σε εμφανή ή σε λανθάνουσα μορφή αυτά θα διοχετευτούν στα παιδιά. Η ενδο-οικογενειακή βία είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες του σχολικού και όχι μόνο bullying.

Σε μια συντεταγμένη πολιτεία όμως που το θέμα της εκπαίδευσης των νέων έχει θεμελιώδη ρόλο ως πεμπτουσία της κοινωνικής εξέλιξης εστιασμένης στον άξονα του ανθρωπισμού, είναι απαραίτητο να υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα για την αντιμετώπιση αυτού του τόσο σοβαρού προβλήματος. Η επιφανειακή αντιμετώπιση του θέματος δεν λύνει το πρόβλημα. Τουναντίον, το διογκώνει. Ως είθισται να λέγεται όταν κάποια κουβέντα καταλήγει στο τέλος της, "τα πάντα είναι θέμα παιδείας". Το τι όμως είναι παιδεία και πως αυτή διαφοροποιείται από αυτό που ονομάζεται "εκπαίδευση" είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που μάλλον θα ήταν αδόκιμο να συζητηθεί επί του παρόντος.

 

Να ευχαριστήσω από μεριάς μου όλους τους συμμετέχοντες και αναγνώστες του thread.

 

[harilatron]

Είναι σωστή η θεώρηση που θέλει τη λύση για το bullying να περνάει μέσα από τις -όποιες- δομές των σχολείων.

 

Όμως δεν αρκεί. Πολλές φορές οι γονείς των "νταήδων" είναι στο επίπεδο που ευθύνονται για τη συμπεριφορά των παιδιών τους και καμαρώνουν που ο γιος τους είναι μάγκας. Η δάσκαλοι και η διεύθυνση του σχολείου δεν μπορεί να κάνουν και πολλά πράγματα.

 

Πιο σημαντικό (στην πολύ συνηθισμένη περίπτωση που έχεις να κάνεις με UFO) είναι να λαμβάνουν μόνοι τους οι γονείς τα μέτρα που μπορούν ώστε το παιδί τους να μην είναι στόχος bullying.

1. Στέλνεις το παιδί σε ομαδικό άθλημα που συμμετέχουν κι άλλα παιδιά από το σχολείο.

2. Καλείς μερικές φορές στο σπίτι (κοινωνική συναναστροφή) οικογένειες που έχουν παιδιά στην ίδια ή και σε μεγαλύτερες τάξεις.

3. Εξηγείς στο παιδί με πολλά παραδείγματα την έννοια του εκβιασμού και πως ο εκβιαστής πάντα χάνει όταν το θύμα ζητήσει βοήθεια. 

4. Εξηγείς στο παιδί πως να υψώνει τη φωνή του, του "ετοιμάζεις" προειδοποιητικές ατάκες.

5. Στέλνεις το παιδί καράτε. (Σοβαρά μιλάω).

[gregg]

Είναι σωστή η θεώρηση που θέλει τη λύση για το bullying να περνάει μέσα από τις -όποιες- δομές των σχολείων.

 

+1

 

Συμφωνω και εδω ανοιγει το θεμα της επαγγελματικης ευθυνης και ευσυνειδησιας των ανθρωπων που απαρτιζουν αυτες τις δομες.

 

Όμως δεν αρκεί. Πολλές φορές οι γονείς των "νταήδων" είναι στο επίπεδο που ευθύνονται για τη συμπεριφορά των παιδιών τους και καμαρώνουν που ο γιος τους είναι μάγκας. Η δάσκαλοι και η διεύθυνση του σχολείου δεν μπορεί να κάνουν και πολλά πράγματα.

 

Αυτο ειναι ενα πολυ σημαντικο προβλημα. Νομιζω πως τα ορια της συμπεριφορας ενος παιδιου ομως μπορουν σε ενα σημαντικο βαθμο να ρυθμιστουν μεσα απο το πως θα αντιμερωπιστει στο σχολειο και ευρυτερα μεσα στους χωρους που θα δραστηριοποιειται.

 

Σαφως και αυτα που μαθαινει το παιδι στους κολπους της οικογενειας για τον ιδιο του τον υπο δομηση εαυτο και για το πως πρεπει να συμπεριφερεται θα τα μεταφερει και εξω, ομως δεν ειναι το μονο πεδιο γνωσης (και σε μικρες ηλικιες - δημοτικο/γυμνασιο) η οικογενεια αλλα και ο ευρυτερος περιγυρος.

 

Μπορει να επιδρασει και καταλυτικα μερικες φορες, κατα τη γνωμη μου.

[cos_dr]

Κοιτα αμα περιμενεις απο το ελληνικο δημοσιο  και ΕΙΔΙΚΑ το διαλυμενο Υποργειο Παιδειας να λυσει το προβλημα τα επιασες τα λεφτα σου....δωσε κατι και παρε εναν τετοιον... ;D

 

 

 

ο καλυτερος τροπος αντιμετωπισης ενος bully αρχισει στο 0.40.....

 

 

 

  επειδη πηγαινα σε ιδιωτικο σχολειο την δεκαετία του 80, πιστεψε με , επισης υπηρχε bullying και σκληρο και για πολλους λογους ευνοητους σε καποια απο τα παιδιά που το ασκουσαν υπήρχε και διάκριση και συγκάλυψη, αντε πηγαινε και πες στον υπουργό οτι το παιδι σας κανει μπουλινκ στα αλλα παιδακια και ειναι κωλόπαιδο. Βεβαια εγω επειδη ειχα καποια assets (πολεμικες τεχνες απο μικρη ηλικια) το ειχα σαπίσει μια φορα που ηρθε να μου κανει το μαγκα και τον εκανε σε αλλους, εμενα με απεφευγαν (αρα οι πολεμικες τεχνες μπορεί να ειναι και καταλυτικές στο deflecting του bullying και να λυσουν πολλα προβληματα, ομως εξίσου εγκυμονουν κινδύνους για μεγαλύτερη ανάφλεξη οπως ειπωθηκε)

 

Εχεις κόλλημα με το δημόσιο. χαχαχαχα (espresso λολ πλακα κανω μην με αρχίσεις, ισα ισα θα με εβρισκες και συμμαχο στο συγκεκριμενο και θα εξηγηθω πιο κατω)

 

Το θεμα ειναι πράγματι ενδιαφερον,

 

στην σχολικη μου δεκαετια υπηρχε bullying στο δημοτικο που κλιμακωνόταν οσο ανεβαιναν οι τάξεις , οπως και υπήρχαν ναρκωτικά, χαρτοπαιξια, αλκοόλ και πολλά άλλα πράγματα. Υπηρχαν οι σκιναδες με τα flying jacket  τα γυρισμένα και τις μαρτινς μποτες, πεταλουδες, ελβετικοι σουγιάδες και πολύ ξύλο, σε εσωτερικο σχολικο επιπεδο αλλα και σε επικές διασχολικες μάχες. (ιδιαιτερα απο την μεταβαση μου απο το ιδιωτικο στο δημοσιο σχολειου του αθηναϊκου κεντρου)

 

Υπήρξα και μάρτυρας αλλά και θύμα του bullying ως μαθητής αλλα και ως φοιτητής.

Η μάλλον υπήρξα αποδέκτης και οχι θυμα γιατι ημουν απο αυτους που οποιος του την επεφτε, αυτος την επεφτε πολυ πιο σκληρα και του εριχνε ξύλο, ημουν δυνατο παιδι , ανεπτυγμενο και ασχολιομουν με τις πολεμικες τεχνες, αυτο μου εδινε αυτοπεποίθηση, ειχα μαθει να τις τρωω και ετσι εριχνα πιο πολλές.

 

Μια φορα στο χωριο μου μου την επεσαν 20 παιδια και με κοροϊδευαν και οταν αρχισα να χωνω κλωτσιες στον πιο μαγκα , δεν με ξαναενοχλησαν (ετυχε βεβαια, ημουν και τυχερος, ημουν ψαρωτικος και φωνακλάς) . Ακομα οταν πηγαινω που ειμαστε τωρα μεγαλοι με θυμουνται και με ρωτανε αμα συνεχιζω να κανω καρατε (χαχχα πυγμαχία εκανα)

 

Ειδα να σαπιζουν παιδια στο ξύλο, να τα κοροϊδευουν , να υποφέρουν, παιδια να αλλάζουν σχολείο, πραγματα που ειμαι σιγουρος οτι ειδαμε όλοι εδω στην κουβεντα ως παιδια σε μικρότερο η και σε μεγαλύτερο βαθμο απο εμένα.

 

Ημουν το καλλιεργημενο παιδι, με τα αγγλικα και το πιανο του, που μεταβαλλόταν και μεταβάλλεται σε μια μηχανη που αλεθει μάγκες οταν τον προκαλεσουν προκαλώντας την εκπληξη και τον προβληματισμο.

 

Σημερα, ειμαι πατέρας και πρέπει να περασω την κληρονομια αυτή στο παιδι μου που ειναι τεσσαρων χρονων και συμπτωματικα αυτες τις δυο εβδομαδες τον κλωτσαει καθε μερα ενα παιδακι αλλο στον παιδικο σταθμο, ο Κωστακης, και τον ειχε ανησυχήσει. Πηγα και ειπα μια πρωτη κουβεντα στην παιδαγωγό εκει. Αλλα αποφασισα συν Αθηνα και χείρα κίνει.

 

Τον πηρα προχθες και τον εβαλα στο σακκο εδω στο σπιτι και του ειπα, γιε μου , ηρθε η ωρα να γινεις Σαμουράι, σαν τον Πατέρα σου, ωστε να αντιμετωπιζεις παιδια σαν τον Κωστάκη

 

Με αρκετη δοση χιουμορ που εμπεριεχει ομως αληθινά γεγονότα (εκτος το τελευταιο με τον Σαμουραι, ειμαι στο σταδιο που του ειπα να τον μαλωσει γι αρχη και να του πει και αυτος να μην το ξανακανει, μετα βλέπουμε)

χαιρετίζω το thread , για ενα θεμα που ενω ως μικρος μου φαινοταν ευκολο, μερος της καθημερινοτητας και το αντιμετώπισα, οπως το αντιμετωπισα τελος παντων τωρα ως πατερα με προβληματίζει.

 

Πιστευω οτι ολοι οσοι εγραψαν εδωσαν αρκετη διασταση στο θέμα της διαπίστωσης αλλα και της αντιμετώπισης.

 

για εμένα ειναι κατι που πρεπει να αποδεχτουμε οτι υπάρχει και η αντιμετώπιση του ειναι συνδυασμός πολλών θεμάτων μετα απο αρκετή αξιολογηση ανα περίπτωση σε οικογενειακο, ατομικό για το παιδί και φορέων επίπεδο.

Δεν θα αποκλείσω οτι το παιδι πρεπει να ειναι προετοιμασμενο και εκπαιδευμενο ωστε να αντιμετωπίζει με αναλογες βαθμίδες την βια που θα υποστεί, πιστευω οτι παιζει ρόλο αυτο οσο όμως παιζουν και ρολο οι άλλοι παράγοντες, το παιδι θα πρεπει να νιωσει οτι δεν ειναι μονο, θεωρω επιτυχία για τους γονείς να μπορούν να είναι φίλοι με τα παιδιά τους ετσι ωστε να ειναι αποδέκτες των προβλημάτων τους, να κρατανε παράλληλα την ανάλογη διακριτικότητα και να συμβάλλουν θετικά και ψύχραιμα στην απώθηση της βίας αλλά και σε περίπτωση που τα ίδια τα παιδιά τους την ασκούν εξίσου να καταφέρουν να τα αποτρέψουν, εξηγώντας τους παράλληλα τους λογους.

 

Τελος περα απο τις επιδράσεις στον ψυχισμο ενος παιδιού το φαινομενο αυτο εγκυμονεί σοβαρούς, μόνιμους σωματικούς τραυματισμους σε σημείο απωλειας ζωής και επειδη ειμαι επαγγελματιας στον τομέα υγείας με 15 ετη πείρα (10 χρονια στον τομεα ατυχημάτων) ειναι κατι που ως πατέρα με κανει όσο δεν φοβομουν τοτε, να χ#@$#$ομαι τώρα.

 

Συμμερίζομαι την αγωνία και τις σκέψεις όλων σας.

 

 

 

 

[Emfasis]

Πολλές φορές οι γονείς των "νταήδων" είναι στο επίπεδο που ευθύνονται για τη συμπεριφορά των παιδιών τους και καμαρώνουν που ο γιος τους είναι μάγκας.

 

Καί δε σταματάει στο σχολείο βέβαια...συνεχίζεται

με διάφορες μορφές καί αργότερα με την ενηληκίωση τους

-Αυτό σημαίνει γι'αυτούς "σχολείο"-

(να δείς τι σου΄χω γιά μετά)

[HellFire]

Τι γίνετε όταν το bullying το ασκεί ο δάσκαλος,η μήπως δεν γίνετε πλέον αυτό στα σχολεία?

Δεν ξέρω και τι ειναι χειρότερο, το παιδί να  πέσει θύμα μιας τέτοιας κατάστασης απο τους συμμαθητές του η απο τον δάσκαλο του? Ένα άτομο που το παιδί πολλές φορές έχει σαν πρότυπο.

 

[Nikolas]

Τα παιδιά μου είναι 8 και 10 χρονών (όπως γνωρίζεται όλοι πλέον... τόσο που το λέω...). 3η και 4η δημοτικού.

 

Λοιπόν, και στο δημοτικό μια χαρά τρομοκρατία υπάρχει! Όχι σε επίπεδο, σπάω στο ξύλο το άλλο παιδάκι (γιατί ΕΙΝΑΙ μικρά), αλλά σε επίπεδο τσαμπουκά, παίζει μια χαρά!

 

Υπάρχουν 3-4 παιδιά που είναι ΔΕΠΥ (Διάσπαση προσοχής και Υπερκινητικότητα του κερατά). Ειδικά ένας, της 2ας δημοτικού είναι όλα τα λεφτά. Θα σε δαγκώσει "απο μαλακία". Και τον ξέρω καλά, γιατί είναι μαθητής μου στο πιάνο (και έχει και ταλέντο ο άτιμος!!!). Αυτός λοιπόν, είναι ο φόβος και ο τρόμος ορισμένων βλαμμένων μανάδων, γιατί έρχεται το παιδάκι τους (της 5ης) και τους λέει "Ο Τάδε με δάγκωσε". Κι εγώ, όποτε έχω βρεθεί μπροστά τους (με τις μανάδες μπροστά) τους ρωτάω "Αυτός ο μικροκαμωμένος? Κι εσύ που του ρίχνεις 20 κιλά και 2 κεφάλια, τι έκανες;"

 

Γενικά, δηλαδή υπάρχει ένας πανικός στο σχολείο, γιατί, τουλάχιστον η συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει κακία μέσα της. Υπάρχει βλακεία, υπάρχει απίστευτη ενέργεια, αλλά όχι κακία. Άλλες περιπτώσεις που σου βρίζουν την μάνα, είναι άλλες περιπτώσεις, φυσικά.

 

_________________________________

 

Στο δικό μας σχολείο, λοιπόν, έχουν πέσει όλοι στο ΔΣ του συλλόγου και στους δασκάλους και στη διευθύντρια (που καταριέται την ώρα και τη στιγμή που έγινε διευθύντρια εδώ) να κάνουν κάτι. "Κάτι". Και κάνουν κάποια πράγματα (όχι και σπουδαία, ομολογώ), και κάποια σεμινάρια για τη βία στο σχολείο, και κάποιους εξωτερικούς παρατηρητές, κοκ.

 

Για εμένα όμως αυτά τα πράγματα είναι πολύ περιορισμένα και μπουρδίτσες τελικά.

 

Όπως όλοι ξέρουμε, που μεγαλώσαμε στα 70ς ή 80ς ή 90ς τέλος πάντων, μαλακόπαιδα υπάρχουν και στο γυμνάσιο και στο λύκειο (και στο πανεπιστήμιο άμα λάχει). Και τσαμπουκάδες και ότι νά'ναι! Κι εκεί, πλέον, ο δάσκαλος ή ο μπαμπάς και η μαμά δε μπορούν να κάνουν τίποτε. Τώρα μια χαρά πιάνεις το 10χρονο και του τι λες "γιατί βρε βάρεσες το γιό μου;". Αλλά το 15χρονο θα σου πετάξει ένα κωλοδάκτυλο (το λιγότερο), θα σε βρίσει και γενικά θα σε γράψει εκεί που δε πιάνει μελάνι.

 

Άρα η λύση στο πρόβλημα είναι να μπορέσουν τα παιδιά μας (ειδικά αφού δεν είμαστε εκεί ανά πάσα στιγμή) να μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, και τους φίλους τους. Δε λέω με ξύλο κλπ (αν και οι δικοί μου κάνουν ήδη 5 χρόνια Tae Kwon Do) αλλά σε εγκεφαλικό και κοινωνικό επίπεδο. Γιατί όσο μεγαλώνει κανείς, κάποια στιγμή αν είσαι εντάξει, έχεις τις παρέες σου για υποστήριξη και δε προκαλείς... συνήθως παύεις να αποτελείς στόχο (νομίζω, και τουλάχιστον αυτό έγινε με εμένα).