Bullying-Ένα κοινωνικό φαινόμενο σε έξαρση

[audiokostas]

Θα δεις και μόνος σου, ότι έτσι είναι.

Για σένα και δεκτόν αλλά όχι απαραίτητα για όλους.....

[HellFire]

Τι γίνετε όταν το bullying το ασκεί ο δάσκαλος,η μήπως δεν γίνετε πλέον αυτό στα σχολεία?

Δεν ξέρω και τι ειναι χειρότερο, το παιδί να  πέσει θύμα μιας τέτοιας κατάστασης απο τους συμμαθητές του η απο τον δάσκαλο του? Ένα άτομο που το παιδί πολλές φορές έχει σαν πρότυπο.

 

 

Ξέρω ότι γίνομαι κουραστικος αλλά επαναφέρω την ερώτηση αφού με ενδιαφέρει η άποψη σας.

[audiokostas]

Ξέρω ότι γίνομαι κουραστικος αλλά επαναφέρω την ερώτηση αφού με ενδιαφέρει η άποψη σας.

Πολύ πιο εύκολα τα πράγματα.

Μιλάς στον δάσκαλο.

Ευγενικά και όμορφα ζητώντας να ακούσεις και την δική του εκδοχή.

Ίσως δεν έχει αντιληφθεί καθόλου ότι κάνει κάτι τέτοιο.

Εάν το επαναλάβει, γίνεσαι πιο εμφατικός τονίζοντας ότι σε περίπτωση μη συμμόρφωσης θα το πας πιο ψηλά.

[epikouris]

Ξέρω ότι γίνομαι κουραστικος αλλά επαναφέρω την ερώτηση αφού με ενδιαφέρει η άποψη σας.

 

Συνήθως συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο Κώστας. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που δεν παλεύονται εύκολα. Χαρακτηριστική περίπτωση γυμναστή στην Αττική που παρενοχλούσε μικρές μαθήτριες, τις φωτογράφιζε, άφηνε σεξουαλικά υπονοούμενα κλπ. Αν και εκκρεμούσαν 6 ΕΔΕ σε βάρος του, το υπουργείο απλά του άλλαζε σχολεία. Είχε μεγάλο δόντι και μάλιστα απειλούσε πως θα τους περιποιηθεί όλους (το λέω ευγενικά) και πως κανείς δεν πρόκειται να τον πετάξει έξω από την εκπαίδευση. Αυτές όμως οι περιπτώσεις δεν είναι τόσο συχνές.

[HellFire]

Σίγουρα συνήθως συμβαίνει αυτό που λέει ο Κώστας αλλά κατα την άποψη μου δεν ειναι πιο εύκολα τα πράγματα.

Αν ο καθηγητής αποφασίσει να συμμορφωθεί κάτω απο την πίεση του που θα ασκήσει ο γονέας, μετά αρχίζουν αλλά προβλήματα.

Χαμηλή βαθμολογία συνεχής απόρριψη μέσα στην τάξη κλπ.

Όσο για την περίπτωση της σεξουαλικης παρενόχλησης, υπάρχει άλλος τρόπος τον οποίο δεν θα δίσταζα κάν να χρησιμοποιήσω...

[epikouris]

Σίγουρα συνήθως συμβαίνει αυτό που λέει ο Κώστας αλλά κατα την άποψη μου δεν ειναι πιο εύκολα τα πράγματα.

Αν ο καθηγητής αποφασίσει να συμμορφωθεί κάτω απο την πίεση του που θα ασκήσει ο γονέας, μετά αρχίζουν αλλά προβλήματα.

Χαμηλή βαθμολογία συνεχής απόρριψη μέσα στην τάξη κλπ.

Όσο για την περίπτωση της σεξουαλικης παρενόχλησης, υπάρχει άλλος τρόπος τον οποίο δεν θα δίσταζα κάν να χρησιμοποιήσω...

 

Ισχύουν αυτά που λες. Πέρα από τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πολλών εκπαιδευτικών, υπάρχει και ο παράγοντας άνθρωπος. Πολλοί εξ αυτών κουβαλούν πολλά προσωπικά προβλήματα (διαζύγια, παιδιά με κινητικά ή ψυχολογικά προβλήματα κλπ) όπως άλλωστε πολλοί άνθρωποι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για οποιονδήποτε άνθρωπο να μην μεταφέρει τα προβλήματα αυτά στον εργασιακό του χώρο. Είναι ακόμα πιο δύσκολο για έναν εκπαιδευτικό που καλείται να λειτουργήσει ως πρότυπο. Δυστυχώς, αρκετοί εκπαιδευτικοί διοχετεύουν την κακή τους ψυχολογία στους μαθητές τους. Για το λόγο αυτό, οι γονείς πρέπει να παρακολουθούν διακριτικά αλλά με επιμέλεια τη συμπεριφορά του/των δασκάλου/δασκάλων. Κατά καιρούς, έχω γίνει αποδέκτης πολλών εκπαιδευτικών (μαθητών μου) που μου μεταφέρουν προβλήματα και επικίνδυνες (για τα παιδιά-μαθητές) συμπεριφορές συναδέλφων τους.

Εν ολίγοις, από τη στιγμή που κάποιος γίνεται γονιός, οι ευθύνες δεν περιορίζονται μόνο στο "ζειν" αλλά στο "ευ ζειν" των παιδιών του και αυτό είναι από μόνο του ένας τεράστιος άθλος. 

[cos_dr]

στην Τριτη Λυκείου υπήρξε φαινομενο καθηγητη, ενος ανθρώπου φιλολογου, πραγματικά ελεεινού και τρισάθλιου, απο κάθε άποψη, ενος ανθρώπου μεσης ηλικίας τοτε που εκανε έκδηλο και μονο με την εμφανισή του και την εν γένει του συμπεριφορα σε άπαντες, οτι προκειται για άτομο με βαρύτατα ψυχικά σύνδρομα, παρόλο που στο αντικείμενο του ηταν καλός, δεν θα επρεπε να βρίσκεται σε τάξη και να διδασκει μαθητές.

 

Το θέμα της υπηρεσιακης καλυψης ιδιατερα την εποχή εκεινη ηταν ιδιαίτερα υπαρκτό για πολλούς λογους που και αυτοι θα μπορουσαν να ειναι ενα ολοκληρο thread.

 

O καθηγητης αυτός ειχε φαει κολλημα με μια μαθήτρια ομορφη και αριστουχο, την οποια κακοποίησε στην αρχη ψυχολογικα, πλεκοντας της εγκώμια στην τάξη για την ομορφιά της και την αρτιότητά της σε σπαστικό επιπεδο, απαγγέλοντας της ποιήματα και τετοια και μετα ήρθε το αποκορύφωμα να την ακολουθήσει στο φροντιστήριο της μια νύχτα και να αρχισει να την πιάνει , να την αγκαλιαζει, να της λεει οτι δεν αντεχει αλλο και οπως η κοπελα καταφερε να ξεφυγει αρχισε να της φωναζει, ελα εδώ, που πας, εισαι πόρνη............

 

αυτο ξεχειλησε το ποτήρι και την λύση που δεν κατάφεραν να την δωσουν σε υπηρεσιακο επιπεδο οι αρμοδιοι συναδελφοί του παρολες τις καταγγελίες που είχαν γίνει , την εδωσε ο πατέρας της μαθητριας ο οποιος για κακη τυχη του καθηγητη ήταν εν ενεργεια ταξίαρχος του στρατου

 

Την αλλη μερα λοιπον ακουμε καποιες φωνες στο διαδρομο, βγαινουμε εξω απο το μαθημα να δουμε τι συμβαινει και βλεπουμε εναν τρελαμένο ταξίαρχο με την υπηρεσιακη του φορμα και ενα σαρανταπεντάρι να ουρλάζει στους διαδρόμους, που ειναι αυτον ο π$#@$#ης , φερτε τον τώρα.

 

ΔΕν χρειαζεται να περιγραψω τη συνεχεια, που ηταν απιστευτη, αστυνομικοι που ηρθαν σε αμηχανια να προσπαθουν να τον μεταπεισουν λογω του βαθμού του, σχεδον προσοχη του μιλαγας , τον αλλον δεν ξερω που τον ειχαν κρυψει

κλπ.

 

Εκ των υστερων το θέμα συνεχιστηκε απο την πλευρα των μαθητων που τον ειχαν αχτι γενικοτερα  και μια μερα οπως ερχοταν στο σχολειο, του την πεσαμε... ε, συγνωμη του την πεσανε (εγω ειμαι αθωος) και τον κανανε μαυρο στο ξυλο, παραπαταγε και παραπαιε....

 

Τοσο αστειο μου φαινοταν και αυτο τοτε,

 

Κι όμως, τι να πουμε και γι αυτο το θέμα, αυτη σιγουρα θα ειναι μια περιπτωση στις εκατοντάδες. Και διεγειρει παλι τα ιδια ερωτήματα, τι θα γινει σε θεσμικο επιπεδο, τι να ειπωθει σε οικογενειακο επιπεδο, η βια στην βία ειναι απάντηση? Η αυτοδικία είναι η λύση?

Να γινουμε Τσαρλς Μπρονσον ολοι, και που θα παει αυτό.

Η θρασυδειλία ενος που πρωτα σε προκαλεί , σε φτανει σε απροχωρητο, δεν μπορουμε να τον συνετισουμε σε επιπεδο θεσμικό, παιρνουμε το νομο στα χερια μας και μετα μας κανει μια μυνηση επειδη του σπασαμε τη μυτη, του προκαλεσαμε σωματικες βλαβες και θα μας ζητησει και αποζημιωση και γινομαστε εμεις οι κακοι και θα αντιμετωπισουμε αντιστοιχα νομικές συνέπειες?

 

Η αντιμετωπιση ειναι στο δικο μας επιπεδο αναλογη με πραγματα που ειπωθηκαν πιο πάνω.

 

 

[epikouris]

Κωνσταντίνε, (Cos_dr), οι προβληματισμοί που καταθέτεις στο παρόν thread είναι πολύ σημαντικοί όπως άλλωστε είναι και οι παρεμβάσεις σου με τα παραδείγματα που παραθέτεις. Προσωπικά, γι' αυτό σ' ευχαριστώ.

Δεν νομίζω να υπάρχουν απόλυτες απαντήσεις στα πολύ σοβαρά ερωτήματα που βάζεις στη τελευταία σου παρέμβαση. Δεν νομίζω δηλαδή πως είναι θέμα υποκειμενισμού ή της ιδιαιτερότητας της κάθε περίπτωσης σε σχέση πάντα με τη βία και τον εκφοβισμό στα σχολεία απ' όπου και αν προέρχεται, καθηγητές ή (συμ)μαθητές. Ίσως η βάση που δομείται το όλο θέμα να έχει σχέση με το πόσο σοβαρά λαμβάνει  το θέμα της εκπαίδευσης των νέων η κάθε πολιτεία. Αν η πολιτεία εκλαμβάνει την εκπαίδευση ώς ένα αναγκαίο μεν αλλά μηχανιστικό σύστημα απορρόφησης γνώσης (στείρας σε πολλές περιπτώσεις), τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά. Στο κάτω-κάτω, το σύστημα εκπαίδευσης της κάθε πολιτείας είναι μία (ακόμα) αντανάκλαση της κοινωνίας που αντιπροσωπεύει. Πολύ ορθά λοιπόν λέει ο Σταύρος (Freerock1974) πως οι παθογένειες της κοινωνίας αντανακλώνται και στην εκπαίδευση.

[neeq]

Νομιζω πως το πιο σημαντικο βήμα, αν δεν καταφέρει να προληφθεί η βία, είναι να μάθει το παιδι να μοιράζεται το πρόβλημα. Με τους γονείς και την παρέα του, και με το δάσκαλο φυσικα (τα σχολεία έχουν γεμίσει πλέον με νεους δασκαλους, που κάνουν καλά τη δουλειά τους...).

 

Μεγάλωσα σε μικρή πόλη, όπου την καθημερινή μπαλα, διέκοπτε το κυνηγητο από τους νεοφερμένους τότε αλλοδαπους και οι φάπες απο τους μεγαλυτερους για να παρουν το γήπεδο ήταν στην ημερήσια διάταξη.

 

Το γεγονος όμως πως όταν χόντραινε το πραμα, οι γονεις ήταν διπλα μας, (αλλα οταν απλά ρίχναμε 2 σφαλιαρες με ενα συνομίληκο δεν εκαναν σαν υστερικοι για το μέλλον και την ασφαλεια των παιδιων), έπαιξε πολυ σημαντικο ρόλο για να μη δημιουργηθούν φοβιες.

 

Επίσης το ότι ήμασταν παρέα...δεν ήσουν ο μονος που φοβοταν και αυτο σε έκανε τουλαχιστον να μη νιώθεις και ενοχες απο πανω.

 

 

Συνήθως τα σοβαρα θύματα του εκφοβισμού, είναι αυτά που δε μπορούν να μιλήσουν σε κάποιον. Οι γονεις αδιαφορουν ή ξέρουν μονο από φάπες, ο δάσκαλος θελει να σχολασει να παει σπιτακι του, δεν κάνει εύκολα φίλους κτλ. Ετσι κάνει feedback ο φοβος μέσα τους και χαμηλώνουν τα πρίμα ;D

[funky_bassman]

Πριν 8-9 χρόνια που τέλειωσα το λύκειο δεν υπήρχε bullying. Υπάρχαν οι συνηθισμένες μανούρες με συμμαθητές, τα βρισίδια, ίσως 1-2 φάπες και οι κλασσικές κοκκορομαχίες (εφηβία). Αυτό στην Ελλάδα το ονομάζουμε bullying πλέον καθότι αγγλομαθείς και δυτικολάτρεις... Από ότι ξέρω στην Αμερική βέβαια το bullying σημαίνει "σε δέρνω για να σου πάρω το laptop-μπουφάν-κινητό", "σε κάνω ρόμπα μπροστά σε όλο το σχολείο αφού σου κατεβάζω τα βρακιά", "σε βάζω να μου κάνεις τις εργασίες γιατί αλλιώς θα σε σπάσω στο ξύλο", "σε κοροϊδεύω και σε σνομπάρω επειδή δεν είσαι στην ομάδα football αλλά στην ομάδα science" κλπ, κλπ, κλπ...

Αν αυτά συμβαίνουν στα σχολεία σήμερα θα ήταν ένα καλό βήμα ίσως γιατί θα σήμαινε πως:

α) τα παιδιά έχουν laptop και τα χρησιμοποιούν για τα μαθήματα κι όχι μόνο για το fb

β) τα παιδιά κάνουν εργασίες για το σχολείο και δεν διαβάζουν μόνο 5 σελίδες παπαγαλία για τις πανελλήνιες

γ) υπάρχουν διάφορες δραστηριότητες και δυνατότητες δραστηριοτήτων στο σχολείο πέραν του αράζω στο προαύλιο να πιω καφέ...

Σόρρυ που γίνομαι κυνικός αλλά έχουμε κάνει την τρίχα τριχιά...

 

ΥΓ: Και πριν αρχίσετε τα ότι δεν ξέρω γιατί δεν έχω επαφή με τα σχολεία κλπ, πέρασα 1 χρόνο στη Σιβιτανίδειο κάνοντας την πρακτική μου στην 1η και στην 3η Λυκείου κι άλλον 1 χρόνο ως βοηθός εργαστηρίου στο 1ο έτος της ΑΣΠΑΙΤΕ. Επίσης είμαι εκπαιδευτικός (άσχετα αν η άτιμη η ανεργία μας έριξε αλλού για αλλού) και κάνω εθελοντικά μαθήματα ως βοηθός στο εργαστήριο της ΑΣΠΑΙΤΕ και φέτος...