Andre Nieri

[fusionakis]

Προφανώς ένα ολοκληρωμένο παίξιμο δεν σε βάζει στο ίδιο επίπεδο με μουσικούς σαν αυτούς που ανέφερες, ασχέτως προσωπικών γούστων... Από την άλλη, ζούμε στην εποχή του άμεσου βίντεο, επομένως είναι λογικό οι τύποι αυτό το μέσο να το δουλεύουν και με το παραπάνω.. και όταν είναι τόσο καλοί, προφανώς πρέπει να τους αναγνωρίζεται.

[Επισκέπτης]

Δεν αντιλέγω...

 

Ωστόσο (και νομίζω πως αυτό είναι ωραίο θέμα για συζήτηση αν δεν έχει ξανασυζητηθεί), όλοι αυτοί οι υπερπαίχτες ("πρωτεργάτης" ο Guthrie, και μετά Quale, Nieri, Rick Graham και πολλοί άλλοι φυσικά) μου φαίνονται περισσότερο μια ειδική κατηγορία που θα τους χαρακτήριζα "καθηγητές κιθάρας-youtube-instagram video creators and product demonstrators" παρά καλλιτέχνες όπως αυτοί που προανέφερα. 

 

Θα μου πεις άλλοι καιροί, άλλα δεδομένα και θα έχεις δίκιο, δεν ξέρω...εννοείται φυσικά πως δε μπορώ να παίξω ούτε κλάσμα αυτών που παίζουν αυτοί αλλά ρε παιδί μου, αισθάνομαι πως λείπει αυτό το στοιχείο που σε συγκλονίζει σε έναν μουσικό. Η προσωπικότητα, το στυλ, η καλλιτεχνική άποψη, το να νιώθεις πως καταθέτει ψυχή σε αυτό που κάνει και να σου το περνάει κιόλας.

 

Πράγματα που με τον τρόπο τους, τα έχουν κιθαρίστες όπως ο Bonamassa, o Derek Trucks, o Nick Johnston, ο Mayer και άλλοι από τους "νεότερους" κατά την άποψή μου.

 

Μπορεί βέβαια να φταίει πως αυτή η κατηγορία κιθαριστών είναι υπερβολικά τέλειοι. Ή πως υπάρχει υπερπροσφορά, ή πως συγκρίνω μήλα με πορτοκάλια. Ή πως δεν έχουν "εξειδίκευση" όπως ο Μποναμάς και οι άλλοι.

 

Κρίμα όμως μου φαίνεται τόσο διαβασμένοι και ταλαντούχοι μουσικοί να αναλώνονται κυνηγώντας τα chops επειδή αυτά πουλάνε στο Instagram, και να μην φτιάχνουν καμιά μουσική της προκοπής. Και δε μιλάω για το αιώνιο ερώτημα "ταχύτητα vs συναίσθημα" - μου αρέσει η ταχύτητα άλλωστε - αλλά μόνο για το ότι οι μουσικές τους δεν μου προκαλούν κανένα συναίσθημα.

[fusiongtr]

Εσένα από πάνω, ν' αγιάσει ο στόμας σου!

 

Ξέρεις τι λείπει?

Ούτε η προσωπικότητα, ούτε ίσως η άποψη, η δημιουργία/σύνθεση λείπει.

 

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν ήμουν μικρός, άκουγα ένα κομμάτι και μόλις έφτανε στο σόλο κιθάρας, έπαιζε μπρος πίσω το σόλο συνέχεια, αυτό το μέρος του κομματιού μου άρεσε.

Αλλού μου άρεσαν κάποια ακκόρντα, κάποια περάσματα, κλπ.

 

Η σύγχρονη τάση με πάει ακριβώς εκεί.

Τα σημεία που αρέσουν/εντυπωσιάζουν σ' ένα κομμάτι, τα σκίζουμε.

Το κομμάτι από το οποίο θα μπορούσαν να προέρχονται όμως, δεν υπάρχει καν.

[BillTrantos]

Εγώ έτσι βάζω στο μυαλό μου σε διαφορετικό tier τους σύγχρονους κιθαρίστες μεταξύ τους. Όλοι μ'αρέσουν και πραγματικά χαίρομαι να τους ακούω, αλλά ένα σκαλί πιο πάνω είναι όσοι έχουν δίσκους και μάλιστα καλούς.

 

Ωραίος ο Nieri, ο Graham και ο Asato, τους χαζεύω σχεδόν καθημερινά, αλλά τόσα χρόνια έναν δίσκο δεν έχουν κάνει.

 

Ο Pete Thorn όμως έχει 2 δίσκους και μάλιστα πολύ ωραίους. Δεν έχει ούτε το 50% των chops τους, αλλά είναι δημιουργός και αυτό μετράει για μένα. 

 

Περιμένω πώς και πώς δίσκο των 3 που ανέφερα, έχω τρελές προσδοκίες. Θα ανεβάσω έναν αυτής της γενιάς στο "Τι μουσική ακούτε τώρα", πηγαίνετε να τσεκάρετε.