Όρια σαφήνειας στην "εμπορική" τέχνη.

[Yannis Methenitis]

Μετά την ολοκλήρωση των έργων, ο αγαπητός μικρός εξάδελφος έβαζε φωτιά στα σπίρτα και παραστεκόταν - συνήθως ως μόνος μάρτυρας - στην καταστροφή τους.

Λέγεται και performance αυτό στα εικαστικά όπως σίγουρα γνωρίζεις αλλά το "ως μόνος μάρτυρας" τα χαλάει.

Στα μουσικά ξερω 2-3 που σβήνουν ότι γράφουν αφού το τελειώσουν. Αυτό δεν ξέρω πως λέγεται. Ισως υπάρχει κλινικός όρος. Αλλά είναι φίλοι μου. :)

Ωστόσο  η καλή ταινία που ξεφεύγει, γιατί υπάρχουν κι αυτές, καυχιέται ότι μπορεί να αφήσει τον μέσο θεατή σε ένα ανώτερο επίπεδο απ’ ότι τον βρήκε.

Αυτό το θέμα με την εκπαίδευση του κοινού (αν κατάλαβα καλά), είναι ένα... θέμα. ::) Μάλλον στέκεται δίπλα στο

 

2.ΟΛΟΙ οι καλλιτεχνες (που εκθετουν το εργο τους φυσικα οχι αυτοι που ζωγραφιζουν σπιτι για την πλακα τους)  θελουν ΕΠΙΤΥΧΙΑ & ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ' date='αλλοιως πολυ απλα δεν θα το εξεθεταν.[b']Οι καλλιτεχνες ειναι (με την καλη εννοια) ΨΩΝΙΑ που ΑΠΟΖΗΤΑΝΕ και ΖΟΥΝΕ για την αναγνωριση [/b](αλλοιως θα καθοντουστασανε σπιτι τους  Grin)

Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Κάποιοι κάνουν το Educating Rita, ενα πράμα. Αν δεν μιλήσεις στην ψυχή της Ρίτας όμως, τις μεγαλύτερες σοφίες να λες (με λάθος τρόπο) τσάμπα θα πανε. Γι αυτό χρειάζεται να ταυτιστεί με το έργο σου ο ακροατής σου Nikolas και όσο πιό κοντα στο κοινό σου βρίσκεσαι τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να το πετύχεις.

[audiokostas]

Όλοι οι συνδυασμοί είναι πιθανοί (σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά κριτήρια)

Πολλοί που προσδοκούσαν την εμπορική επιτυχία και την πέτυχαν με κάτι όμορφο.

Άλλοι που την πέτυχαν χωρίς να κάνουν κάτι όμορφο

Άλλοι που το καναν όμορφο (για κάποιους) αλλά δεν συμφωνησαν πολλοί μαζί τους

Άλλοι φτιάχναν πύργους από σπιρτόξυλα για να τους δούν να καίγονται.

Άλλοι γιατί βρήκαν πως γίνεται κι αρέσει και είπαν να τα κονομήσουν

Άλλοι γιατί πληρώνονταν για αυτό και έπρεπε να ζήσουν.

Άλλοι χαράζαν λόγια στο χαρτί γιατί τους καίγαν το μυαλό.

Άλλοι ξορκίζαν Ερινύες ζωγραφίζοντας αριστουργήματα στους τοίχους υπογείων

Άλλοι για ένα φιλί από τη μάνα τους

Άλλοι για μια νύχτα με τη Μούσα τους

Άλλοι για να "ξυπνήσουνε" τον κόσμο

Άλλοι για να θαυμάσουνε τον κόσμο

Άλλοι για να "τιμωρήσουνε" τον κόσμο.

Άλλοι για να αρέσει στον Θεό τους

Άλλοι γιατί θεωρούσαν ότι δεν γινόταν αλλιώς....

 

Μου λείπουν κανα κατομμύριο λόγοι ακόμα.....

[sfaku]

Προσωπικά, μου φαίνεται σχεδόν απίθανο να κωδικοποιήσω με σαφήνεια ποιό είναι το κίνητρο μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας σε έναν άνθρωπο, όταν εκ προοιμίου οι άνθρωποι είναι μεταξύ τους τόσο διαφορετικοί από το που έρχονται (η νομίζουν ότι έρχονται), πως ερμηνεύουν το που είναι και που/πως θέλουν να πάνε άρα συνεπαγωγικά διαφορετικοί στους λόγους που επιθυμούν (αν επιθυμούν) την δημιουργία, στον τρόπο που την πραγματοποιούν (αν τελικά την πραγματοποιήσουν) και στον τρόπο που αποκωδικοποιούν το δημιούργημα.

Να προσθέσω εδώ σε αυτή την ωραία τοποθέτηση, ότι αντίστοιχα πολύπλοκο είναι να ορίσουμε τι είναι ακροατής. Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Πολυάριθμοι παράγοντες αλληλεπιδρούν προκειμένου να επιλέξουμε ακούσματα, πολιτισμικοί, πνευματικοί, ψυχολογικοί, μιντιακοί. Μερικές φορές τα κλισέ σπάνε: αμόρφωτοι ακούνε jazz και δόκτωρες ακούνε Παναγίδι.

 

Δεν είναι μόνο η πρόθεση του καλλιτέχνη αλλά και η αποδοχή του έργου του που δυσκολευόμαστε να καθορίσουμε, αφού εξαρτάται από μεμονωμένα άτομα και όχι μάζες.

 

Βέβαια όσο και αν η φράση "μέσος ακροατής" καταγγέλεται σαν κενή νοήματος, το promotion -αλλά και άλλες κοινές συνθήκες- έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό μια ομογενοποίηση του μέινστριμ (δηλαδή του μη μερακλήδικου) κοινού, τέτοια που αρχίζει να δίνει υπόσταση σε αυτό τον καταρχήν τζούφιο όρο.

 

Κατά τα άλλα ο μπαξές έχει τα πάντα, και από δημιουργούς και από ακροατές. Και πρέπει να έχει νομίζω. Ο μερακλής ακροατής όμως μπορεί να το ρίξει και στη βαθιά κουλτούρα αλλά μπορεί να εκτιμήσει κάτι απλό αλλά συγκλονιστικό, όπως επίσης μπορεί να αφεθεί ελεύθερος καμιά φορά και με το επιφανειακό (αν και στο βάθος ποτέ δεν το εκτιμά, απλώς κάνει χαβαλέ).

[LK]

Λάκη, μιας και είσαι του Γαλλικού "Ινστιτούτου" προς το παρόν, πάρε (αν δεν έχεις πάρει ήδη) το βιβλίο του Τρυφώ για/με τον Χίτσκοκ (και θα δεις κάθε πλάνο και ιστορία) και μετά κατέβα (α' γύρος, κάβα δική μου) και συνεχίζουμε επάνω (β' γύρος, κάβα δική σου) να τα λέμε και μην ξύνεις πληγές που θα κακοφορμίσουν.

 

Διάλεξες και ultra περίεργο (ναι - μαζί σου- και κορυφαίο) τύπο βρε παιδί μου για παράδειγμα.

 

Δηλαδή το μονοκάμερό του (με 10 single steady cam shots παρακαλώ) στο Rope πιστεύεις ότι ήταν θέμα αποδοχής ή προσωπικού στοιχήματος;

 

 

Τη συνέντευξη Κώστα του Χιτσκοκ στον Τρυφώ (το βιβλιο που λες), είναι το καλλίτερο βιβλίο που έχω  ;)

 

Φυσικά προσωπικού στοιχήματος...δεν τίθεται θέμα, πάντα του κεφαλιού του έκανε.

[sfaku]

Επειδή ίσως στο παραπάνω σχόλιό μου δεν είναι απολύτως σαφές και για να το συνδέσω με το κεντρικό θέμα πιο ξεκάθαρα με την έννοια της σαφήνειας που έθεσε ο φίλτατος ΛΚ.

 

Κάθε πράξη επικοινωνίας (τέτοια είναι και η τέχνη) είναι αμφίδρομη και περιλαμβάνει δύο σκέλη: πομπό και δέκτη. Παίζω μουσική, ακούς μουσική. Ζωγραφίζω πίνακα, παρατηρείς πίνακα. Φτιάχνω ταινία, βλέπεις ταινία.

 

Υπάρχει η πρόθεσή μου να περάσω ένα μήνυμα, αλλά υπάρχει και ο αποδέκτης του ο οποίος μπορεί να έχει (ή μπορεί και να μην) τη διάθεση, δυνατότητα κλπ να το προσέξει / κατανοήσει.

 

Οπότε η σαφήνεια δεν είναι θέμα μόνο του δημιουργού/αποστολέα. Είναι και του αποδέκτη/παραλήπτη και δεν ορίζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους μας αφού κάποιοι έχουμε ίσως παρόμοιες προσλάμβανουσες αλλά όχι τις ίδιες.

 

Στις θεωρίες ανάλυσης τέχνης τις τελευταίες δεκαετίες έχει τονιστεί πολύ (και νομίζω σωστά) ο ρόλος του αποδέκτη του μηνύματος (αναγνώστη, ακροατή, θεατή κοκ) ο οποίος περνάει το έργο μέσα από το δικό του πρίσμα και επομένως το ανα-δημιουργεί, συμμετέχει στη δημιουργία προσθέτοντας τη δική του οπτική.

[samy paraga]

 

 

Στις θεωρίες ανάλυσης τέχνης τις τελευταίες δεκαετίες έχει τονιστεί πολύ (και νομίζω σωστά) ο ρόλος του αποδέκτη του μηνύματος (αναγνώστη, ακροατή, θεατή κοκ) ο οποίος περνάει το έργο μέσα από το δικό του πρίσμα και επομένως το ανα-δημιουργεί, συμμετέχει στη δημιουργία προσθέτοντας τη δική του οπτική.

 

Εγώ αυτό που λες το διαισθάνομαι βιωματικά και το είχα πει στη 1η σελίδα, αλλά δεν το εξέλαβαν σοβαρά υπόψιν καθότι ο παράγκας δε πιάνεται  ;D ;D ;D

Διάβαζα τις προάλλες για ένα πείραμα με κάτι γραμμούλες-βαριέμαι τώρα να ψάχνω- όπου απεδείκνυε πως οι ''βαλτοί'' υποδείκνυαν το εξόφθαλμα λάθος, ως σωστό και μόνο ελάχιστοι από τους κατά τ' αλλα φυσιολογικούς μετέχοντες έλεγαν αυτό που πραγματικά έβλεπαν, οι υπόλοιποι πήγαιναν με το κύμμα .........νομίζω αρκετοί από εσάς που μιλάμε εδώ μέσα θα ξέρατε γι αυτό το πείραμα και τα αποτελέσματά του, πριν από μένα.........καθότι πολλές φορές αισθάνομαι τρελός και τείνω να ζω συμφιλιωμένος με το κουσούρι μου ;D ;D ;D

[atreu73]

Το πείραμα συμμόρφωσης του Asch

 

 

Στις θεωρίες ανάλυσης τέχνης τις τελευταίες δεκαετίες έχει τονιστεί πολύ (και νομίζω σωστά) ο ρόλος του αποδέκτη του μηνύματος (αναγνώστη, ακροατή, θεατή κοκ) ο οποίος περνάει το έργο μέσα από το δικό του πρίσμα και επομένως το ανα-δημιουργεί, συμμετέχει στη δημιουργία προσθέτοντας τη δική του οπτική.

 

Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και σε μια "κοινή εμπειρία" ενός π.χ. (αν εξαιρέσεις την πρόθεση) ηλιοβασιλέματος στη Σαντορίνη που κάποιους τους αφήνει παγερά αδιάφορους και κάποιους άλλους να χειροκροτούνε.

Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την μία και μόνη πραγματικότητα του ηλιοβασιλέματος.

 

 

 

[npap]

Ρε συ Νίκο αυτά τα "ΟΛΑ" "ΚΑΝΕΝΑΣ" "ΤΙΠΟΤΑ" "ΠΑΝΤΑ" σου, τόσα χρόνια στο φόρουμ και ακόμα να τα συνηθίσω..... ;D

 

αν κάνεις τον κόπο να τα συνδυάσεις με ΟΛΑ τα "kate me, IMHO, νομίζω, φαντάζομαι και λοιπά ακυρωτικά αυθεντίας" που τα συνοδεύουν ΠΑΝΤΑ, θα τα τοποθετήσεις στη σωστή κβαντική διάσταση του μικρόκοσμού μου (ως εμπειρικές διαπιστώσεις που ορίζουν απλά τους κανόνες του) και ΚΑΝΕΝΑΣ και ΤΙΠΟΤΑ δεν θα σε εμποδίζει πια να τα συνηθίσεις...;D ;D ;D

 

έτσι κι αλλιώς η επιχειρηματολογημένη γνώμη σου ορέ Κώστα (αλλά και κάθε Κώστα) κάθε φορά* είναι ο εν δυνάμει καταλύτης  των πιστεύω μου... και αν φαντάζουν απόλυτες οι θέσεις μου ευχαριστώ που το επισημαίνεις ώστε να προσπαθήσω να είμαι πιο σαφής ως προ τις προθέσεις μου άλλη φορά σε ότι γράφω.... 8)

 

* αυτό το ξέχασες :P

 

EDIT... αν αναφερόσουν (όπως αργά διαπίστωσα) στον συνονόματο δεν πειράζει... δεν σβήνω την απάντηση...άλλωστε για να ανοίξει φτερά η μύγα μου κάποιος λόγος θα υπάρχει.... ;D

[samy paraga]

Το πείραμα συμμόρφωσης του Asch

 

 

 

Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και σε μια "κοινή εμπειρία" ενός π.χ. (αν εξαιρέσεις την πρόθεση) ηλιοβασιλέματος στη Σαντορίνη που κάποιους τους αφήνει παγερά αδιάφορους και κάποιους άλλους να χειροκροτούνε.

Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την μία και μόνη πραγματικότητα του ηλιοβασιλέματος.

 

 

 

  Ναι γι αυτό πρόκειται  ;)

 

Το ηλιοβασίλεμα στη Θαντορίνη είναι ένα γεγονός είτε αρέσει, είτε όχι, ένας στίχος όμως επιδέχεται διαφόρων ερμηνειών. Ο πόνος του ποιητή μπορεί να είναι ότι τον απαράτησε η γκόμενα, ενώ σε κάποιον ακροατή ο ίδιος στίχος να βγάζει την αδικία του καπιταλισμού ;D ;D ;D.......και δυστυχώς ο ποιητής είναι σίγουρο πως αγνοεί το πως εκλαμβάνουν οι ακροατές του το στίχο.

[marathon]

ενώ σε κάποιον ακροατή ο ίδιος στίχος να βγάζει την αδικία του καπιταλισμού ;D ;D ;D.

...αυτός ο ακροατής...ότι και να διαβάζει...το ίδιο θα καταλαβαίνει :)