Όρια σαφήνειας στην "εμπορική" τέχνη.

[LK]

Δεν είναι τόσο το θέμα της διάκρισης του τι αρέσει στους «υψηλού» επιπέδου, και τι σνομπάρουν, όσο το πώς μπορείς να αποδώσεις εσύ κάτι (σαν δημιουργός), χωρίς να χρειαστεί να το αποδώσεις σα να απευθύνεσαι σε «χαζούς».

 

Ναι αυτό που λές Στράτο ισχύει, αλλά τελικά πόσο εύκολο είναι να βρείς το όριο,ακόμα και σε ποιόυς (θα θελες να) απευθύνεσαι.

[theoctapus]

Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί και ανάποδα. Ποιά είναι τα όρια της επιτηδευμένης πολυπλοκότητας όταν το δήθεν βάθος είναι ο αυτοσκοπός και ο σνομπισμός εμφανής, περα των οποίων ο δημιουργός μπορεί να θεωρηθεί ψωνάρα και το έργο του εκνευριστικό;

[samy paraga]

Το πρώτο είναι η "αγορά στόχος" του έργου και του δημιουργού.

Σε ποιούς απευθύνεται το έργο.

 

Εγώ νομίζω πως το κοινό το διαλέγει ο δημιουργός με τη κλάση που διαθέτει. Εύπεπτες κωμωδίες έφτιαχνε ο Μπλέικ Έντουαρτς, εύπεπτες κωμωδίες έφτιαχνε και ο Στάθης Ψάλτης .

[schreivox]

  Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει δημιουργός που έχει την πολυτέλεια να επιλέξει πόσο ποιοτικός θα είναι; Με τίποτα! Ο καθένας προσπαθεί με ό,τι φτάνει.

  Εσυ LK, λες για το πόσο 'δύσκολο' μπορούμε να κάνουμε κάτι, γιατί κι αυτό πουλάει. Αυτό είναι λίγο διαφορετική παράμετρος αλλα΄οκ, συζητήσιμη.

 

  Το 'δύσκολο/ποιοτικό' έχει ζήτημα αισθητικής για να πείσει (έστω και λίγο) τόσο τον κομφορμιστή όσο και τον διαβασμένο.

 

Κοινώς, το 'δύσκολο' δεν θα έχει όλους τους πόντους σε έναν αμαθή αλλά αν δοθεί με το απαραίτητο στυλ τότε θα τύχει μιας ελάχιστης αναγνώρισης.

[fusiongtr]

Δεν είναι τόσο το θέμα της διάκρισης του τι αρέσει στους «υψηλού» επιπέδου, και τι σνομπάρουν, όσο το πώς μπορείς να αποδώσεις εσύ κάτι (σαν δημιουργός), χωρίς να χρειαστεί να το αποδώσεις σα να απευθύνεσαι σε «χαζούς».

Γι αυτό το έγραψα.

 

τελικά πόσο εύκολο είναι να βρείς το όριο,ακόμα και σε ποιόυς (θα θελες να) απευθύνεσαι.

Εξαρτάται από τους "κώδικες", την ψυχοσύνθεση, τις "ανησυχίες", τον παραγωγό-χρηματοδότη, το backround, κλπ του δημιουργού.

Κάποια πράγματα είναι και θέμα επιλογών, πχ. ο tarkovsky και ο kourosawa δεν θα έφτιαχναν ταινία με τα δεδομένα του Woody Allen (όλοι θεωρούνται σινεφίλ).

 

Δεν είναι εύκολο, αλλά ....

[LK]

@ theoctapus και @ schreivox

 

Θα μείνω λίγο στο παράδειγμα του Χίτσκοκ.

Όλο αυτό που μας το έδωσε , όπως περιγράφηκε, θα μπορούσε να το κάνει πολύ πιο απλά.

Π.χ. να το γράψει σε μια λεζάντα στην αρχή, πως λένε σε μερικές ταινίες "2 χρόνια μετά".

 

Στράτο Λέμε να είσαι και λιγο εμπορικός.  ;D

 

 

[npap]

ΙΜΗΟ το ευρύ κοινό ΠΟΤΕ δεν φταίει (αν δεχτούμε φυσικά ότι το "φταίξιμο" προϋποθέτει συνείδηση πεπραγμένων)... η πολυσύνθετα διαμορφωμένη σε κάθε "κάθετη" χρονική στιγμή παιδεία του, το αθωώνει σε δεύτερο χρόνο για τις όποιες επιλογές του... και ειδικά, όταν αυτές έχουν να κάνουν με την απαραίτητη "στεγνή" τέρψη που ο  νόμος της επιβίωσης του επιβάλει ενστικτωδώς, δεν χρειάζεται καν το ελαφρυντικό της βλακείας για την απαλλαγή του...

 

τώρα ο "καλλιτέχνης" από τη στιγμή που θα θέσει τον προβληματισμό περί "αποδοχής" του "αγέννητου" έργου στον εαυτό του (μπαίνοντας στην διαδικασία εκμάθησης τρόπων ελέγχου του "εμετού" της έκφρασης), ανοίγει του ασκούς του Αιόλου... και ή έχει τα ανάλογα "μπαλάκια" ώστε να διαχωρίσει τις έννοιες "προσαρμογή" - "συμβιβασμός" , αποποιούμενος τη δεύτερη και υπηρετώντας με σεβασμό στην διαφορετικότητα την πρώτη, ή το χασε το κορμί της τέχνης στα ζάρια...

 

ΥΓ. ντάξει μη με παρεξηγoύτε... buckler  χωρίς αλκοόλ πίνω αυτή τη στιγμή ο ξενέρωτος... ;D  

[fusiongtr]

Στράτο Λέμε να είσαι και λιγο εμπορικός.  ;D

Άλλο παράδειγμα εκτός του Χίτσκοκ?

[ez]

Σήμερα, μετά απο δεκαετίες που η αγορά και τα ΜΜΕ -ομού μετα των πολυεθνικών- έχουν  θεμελιώσει την κυριαρχία τους στη διαμόρφωση "απόψεων", μόδας, "κατεστημένου", "γούστου", υπάρχουν μάλλον ασφαλείς μπούσουλες (κάτι σαν την αρχή του δεδικασμένου για να σε βοηθήσω  ;D ) για κάποιον που επιθυμεί "να την κάνει"...

Απο το σημείο αυτό και πέρα, κάθε κουβέντα μοιάζει περιττή. Εφόσον κάποιος καταλήξει δέσμιος επιταγών άλλων συμφερόντων και προτεραιοτήτων, είτε το κάνει ενσυνείδητα -κι αν έχει ταλέντο, κάποιες φορές με θαυμαστά αποτελέσματα- είτε παλεύει με εσωτερικούς δαίμονες, πασχίζοντας να ισορροπήσει ανάμεσα σε ασυμβίβαστα πιθανόν πράγματα.

Πάντα είχα την αίσθηση πως οι αληθινοί καλλιτέχνες πρέπει ν'ακολουθούν την έμπνευση και το όραμα που έχουν. Αν υπάρχει μιά πιθανότητα να πετύχουν, νομίζω αυτή περνάει μέσα απο τη δική τους ματιά. Απο την άλλη, το τι ορίζεται ως επιτυχία, μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες.

Νομίζω τελικά πως αυτή η πολυπόθητη ισορροπία που σε απασχολεί, είναι αδύνατο να προσδιορισθεί εκ των προτέρων, οι παράμετροι που μπορεί να επηρεάσουν προς τη μιά η άλλη κατεύθυνση είναι τόσο πολλές και ευμετάβλητες, που καθιστούν έστω και μία κατά προσέγγιση απόπειρα εξαγωγής συμπεράσματος αδύνατη, τουλάχιστον σε βαθμό που να μπορεί να θεωρηθεί ασφαλής δείκτης.

Διάβασε και το κάτωθι -για να μπερδευτείς ακόμα πιό πολύ... :-\

Ο Kerry Livgren των Kansas, όταν ηχογραφούσαν τον δίσκο τους Point of no Return, είχε ένα τραγούδι -το οποίο ηχογραφήθηκε- που δεν το "πίστευε" και πολύ, χρειάστηκε δε να τον πείσουν οι υπόλοιποι της μπάντας προκειμένου να μπεί μαζί με τα υπόλοιπα στο δίσκο.

Το τραγούδι ήταν το "Dust in the Wind"...

Τώρα, που ήταν η ισορροπία ανάμεσα στη δημιουργικότητα/αυθεντικότητα του καλλιτέχνη και στην "εμπορικοποίηση" του υλικού του...ποιός να πεί με σιγουριά;

[schreivox]

 

Θα μείνω λίγο στο παράδειγμα του Χίτσκοκ.

Όλο αυτό που μας το έδωσε , όπως περιγράφηκε, θα μπορούσε να το κάνει πολύ πιο απλά.

Π.χ. να το γράψει σε μια λεζάντα στην αρχή, πως λένε σε μερικές ταινίες "2 χρόνια μετά".

 

 

Πολύ καλά κάνει ο Χιτσκοκ λοιπόν. Εγώ είμαι υπερ του ότι δεν μπορείς να κάνεις εκπτώσεις εις βάρος αυτού που έχεις εμπνευσθεί γιατί έτσι καταλήγεις αδιάφορος. Μπορείς να αλλάζεις μια λεπτομέρεια για να το κάνεις πιο όμορφα (όχι εύκολα) αντιληπτό αλλά, προς θεού, όχι να το κάνεις νιανια, σούπα κλπ.