Όρια σαφήνειας στην "εμπορική" τέχνη.

[LK]

Ο Hitchcock, στο opening scene του "Rear Window" κάνει ένα travel με την κάμερα στο διαμέρισμα του James Stewart , και μεταξύ άλλων μας δείχνει:

 

Πολλές φωτογραφικές μηχανές και εξαρτήματα φωτογράφου, ανάμεσα σε αυτές και μια σπασμένη.

 

Μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου που ντελαπάρει.

 

Τον ίδιο τον James Stewart με γύψο στο πόδι.

 

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι είναι φωτογράφος και ότι τραυματίστηκε κατά τη φωτογράφηση του rally.

 

Δεν είναι το πιο δύσκολο πράγμα για να το καταλάβεις, αλλά από την άλλη δεν είναι και μασημένη τροφή.

 

Ποια είναι τα όρια "ρίχνω το επίπεδο μου να με καταλαβαίνει και ο κάθε πικραμένος" (σε όλες τις τέχνες).

 

Πότε φταίει ο δημιουργός , αν δεν τον καταλαβαίνουν, και πότε το ευρύ κοινό; 

 

Λέμε αν θες να έχεις ένα Minimum εμπορικότητας, όχι η "τέχνη για την τέχνη" φάση.

 

 

[fusiongtr]

Τι θέματα ανοίγεις βρε Λάκη!

Αυτά θέλουν μπύρες, και ολονύχτια κουβέντα από κοντά.

Πολύ ενδιαφέρον, αλλά σηκώνει .... πολλά!

[LK]

 

Αυτά θέλουν μπύρες,

Ναι, εμένα περίμενες να "ανόιξω θέμα"  :P ;D ;D ;D ;D

[Jazzjoker]

Ωραίο. Και είδα και το rear window πρόσφατα.

 

Νομίζω ότι ουσιαστικά ρωτάς κατά πόσο ο εκάστοτε δημιουργός ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει το έργο του προς τα έξω και τι "συμβιβασμούς" είναι διατεθειμένος να κάνει προκειμένου να το πετύχει. Αλλιώς, "πόσο νιανιά να το κάνω ώστε να με πιάνουν όσο γίνεται περισσότεροι αλλά μη γίνω και Νιανιάς."

 

Και είναι ένα θέμα που αφορά κυρίως το σινεμά καθότι πρόκειται περί τέχνης κατεξοχήν εμπορικής και προτίστως "κυριολεκτικής". Στη μουσική π.χ. μπορείς να μην κάνεις καθόλου νιανιά και πάλι να σε καταλαβαίνουν πολλοί. Βέβαια το πολύ νιανιά το καταλαβαίνουν όλοι. Είναι η συνταγή της επιτυχίας για μια υψηλής τηλεθέασης και άθλιας ποιότητας τηλεόραση φερειπείν...

 

Το ευρύ κοινό που αναφέρεις πάντως Λάκη, κατά την άποψή μου δε φταίει ποτέ. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον καμβά που δε σου βγήκε καλός ο πίνακας. Αναγκαστικά εκεί πάνω θα ζωγραφίσεις. Αλλιώς μη δείχνεις τα έργα σου σε κανέναν και βάφτιζέ τα "σπάνια αριστουργήματα" μόνος σου.

 

Σόρυ για τα πολλά νιανιά.

 

 

[LK]

Νομίζω ότι ουσιαστικά ρωτάς κατά πόσο ο εκάστοτε δημιουργός ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει το έργο του προς τα έξω και τι "συμβιβασμούς" είναι διατεθειμένος να κάνει προκειμένου να το πετύχει. Αλλιώς, "πόσο νιανιά να το κάνω ώστε να με πιάνουν όσο γίνεται περισσότεροι αλλά μη γίνω και Νιανιάς."

 

Ναι αυτό ρωτάω.

 

 

Το ευρύ κοινό που αναφέρεις πάντως Λάκη, κατά την άποψή μου δε φταίει ποτέ. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον καμβά που δε σου βγήκε καλός ο πίνακας. Αναγκαστικά εκεί πάνω θα ζωγραφίσεις. Αλλιώς μη δείχνεις τα έργα σου σε κανέναν και βάφτιζέ τα "σπάνια αριστουργήματα" μόνος σου.

 

Εδώ διαφωνώ. Αν στο παράδειγμά με το rear window, υποθετικά δεν καταλάβουν αυτο που είπαμε παραπάνω 10 άτομα, εγώ αυτά θα κατηγορίσω, όχι τον Hitchcock.  ;D ;D

 

Εσύ βέβαια απάντησες από τη θέση του δημιουργού, και εγώ τώρα από τη θέση του κριτικού  ;)

[Jazzjoker]

Εδώ διαφωνώ. Αν στο παράδειγμά με το rear window, υποθετικά δεν καταλάβουν αυτο που είπαμε παραπάνω 10 άτομα, εγώ αυτά θα κατηγορίσω, όχι τον Hitchcock.  ;D ;D

 

Μα αφού μιλάς για "ευρύ κοινό". Φυσικά και δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Hitchckock αν δεν κατάλαβαν 10. Αν δεν κατάλαβαν 10.000 όμως, ε εκεί του τη λες μια σταλιά.

[LK]

Μα αφού μιλάς για "ευρύ κοινό". Φυσικά και δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Hitchckock αν δεν κατάλαβαν 10. Αν δεν κατάλαβαν 10.000 όμως, ε εκεί του τη λες μια σταλιά.

Καλά αν δεν το κατάλαβαν 10.000 να του την πώ, δεν λέω.  ;D ;D ;D ;D

[samy paraga]

Δεν νομίζω πως υπάρχει απάντηση Λάκης, γιατί το κοινό που βλέπει-ακούει-διαβάζει κλπ κλπ ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης χωρίζεται σε άπειρες υποομάδες επιπέδων καλλιέργειας, γνώσης και αντίληψης, που είναι αδύνατο να προσδιοριστεί.

 

Ύστερα ακόμη και οι υψηλού επιπέδου, κάποιες φορές θα προτιμήσουν να δουν ένα εύπεπτο θέαμα, πχ ένα 007, αντί για έναν Αγγελόπουλο πχ, όμως και ο 007 αν και εμπορικός και εύπεπτος, έχει πχ ωραία εφέ και κορτσούδια, για ένα διασκεδαστικό 2ωρο .

 

Συμπληρωματικά επίσης το πως αντιλαμβανόμαστε τι θέλει να πει ο ποιητής, απ το τι πραγματικά εννοούσε ο ίδιος και αυτό είναι υπό συζήτηση.

 

Αν κάπου μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός χαμηλού επιπέδου μασημένης τροφής, εμένα με πάει σε περιπτώσεις που συγκρίνουμε καλλιτέχνες τύπου Πάολα με τον Νταλάρα πχ -τον οποίο απεχθάνομαι ;D-και οι δυο τους εμπορικοί, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ποιγιοτηκότερος της Πάολας που δεν έχει κανένα επίπεδο για να ρίξει, εκτός από κανένα σουτιέν , ή στριγκάκι  ;D

 

 

 

[schreivox]

  Δεν χρειάζεται να ρίχνεις το επίπεδο του έργου για να το καταλάβουν όλοι. Τα κρατάς όλα ως έχουν και απλούστατα, σε κάποια φάση τους προσφέρεις ατόφια ψυχαγωγία (λέγε με δράση) και ευχαριστιούνται και τα ψιλά νοήματα περνάνε στο ντούκου.

[fusiongtr]

Το πρώτο είναι η "αγορά στόχος" του έργου και του δημιουργού.

Σε ποιούς απευθύνεται το έργο.