Είναι το ντύσιμο εργαλείο της "δουλειάς" μας;

[Waterfall-K]

θα δεις οτι ο Blackmore ειναι...μεσα στη μοδα...

...του 1500 μχ. ;D ;D

 

[Επισκέπτης]

...του 1500 μχ. ;D ;D

 

 

Λολ  ;D ;D

 

Ε στους Purple που επαιζαν μουσικαρες ηταν μεσα στη μοδα της εποχης

 

Μετα που επεσε κατακορυφα το επιπεδο της μουσικης, επρεπε να υποστηριχτει με καρναβαλι... ;D

[LK]

Σχετικά και με το παράδειγμα του Mozart.

 

Όλοι θυμόμαστε πως τον παρουσίαζε στο Amadeus, ο Milos Forman (αναιδή, μέσα στα γούστα , στη σπατάλη για ρούχα και αλκοόλ).

 

Αλλά και εδώ. http://sfrang.com/selides/Mozart/Moz_portraito.htm

(παραθέτω απόσπασμα)

 

Ηδη ξέραμε την αδυναμία του (του Mozart) για το καλό ντύσιμο, το οποίο θεωρούσε αναγκαίο για την επίδειξη της κοινωνικής του θέσης. Ωστόσο δύο επιστολές του από το φθινόπωρο του 1782 μαρτυρούν την εμμονή του για την απόκτηση ενός συγκεκριμένου σακακιού που είχε δει σε μια προθήκη. «Οσο για το όμορφο κόκκινο σακάκι, που μου αρέσει εξαιρετικά, σας θερμοπαρακαλώ πείτε μου πού μπορώ να το βρω και πόσο κοστίζει, κάτι που ξέχασα τελείως, απορροφημένος καθώς ήμουνα από τη λαμπρότητά του» (28 Σεπτεμβρίου 1782). Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες της οικογένειας Ηagenauer, ο Μότσαρτ φορούσε το αγαπημένο του κόκκινο σακάκι όταν το 1783 γνωστός ζωγράφος της Βιέννης φιλοτέχνησε το πορτρέτο του σε προφίλ.

 

Διαφωνώ κάθετα ότι το ντύσιμο ΔΕΝ είναι ουσία αλλά «περιτύλιγμα» (αν χρειαστεί θα επεκταθώ).

 

Όπως ακριβώς και η μουσική είναι μέσο έκφρασης και τέχνης, το αυτό ισχύει και για το ντύσιμο.

 

Αν είναι  έτσι, και την αρχιτεκτονική, περιττή ως επιστήμη θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσουμε  , διότι εφόσον έχουν λυθεί τα ζητήματα θέρμανσης και ψύξης ενός χώρου, όλα τα άλλα είναι «περιτύλιγμα».

 

 

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα…..ευτυχώς.

 

 

[bloody_sunday]

Απλως το παραδειγμα του Μοτσαρτ, ηταν τελειο για να επισφραγισει αυτο που λεω εξ'αρχης...

 

Όχι... για την ακρίβεια - και συγγνώμη που θα το επισημάνω έτσι - είναι ένα από τα πιο αποτυχημένα που θα μπορούσες να βρεις, εν μέρει επειδή σε εκείνη ακριβώς την μπαρόκ - ρομαντική εποχή στην Ευρώπη είχε δοθεί εξαιρετικό (έως υπερβολικό) βάρος στο dress code, και γενικά στο φαίνεσθαι. Ο Μότσαρτ και όλοι οι τότε συνθέτες, ακόμη και να ήθελαν να μην δώσουν σημασία στην παρουσίαση του μουσικού τους έργου, δεν θα μπορούσαν γιατί η επιτυχία του βασιζόταν σε τεράστιο βαθμό από αυτήν. Ρίξε πχ. μια ματιά στην εξαιρετική ταινία "Μότσαρτ" του Μίλος Φόρμαν και θα καταλάβεις τι εννοώ.

 

Έλεγα να μην σχολιάσω τα ανωτέρω, αλλά από τη στιγμή που διάβασα πως θεωρείς το παράδειγμά σου "τέλειο"...   :)

 

YΓ. Με πρόλαβε ο ΛουΚου!

[Επισκέπτης]

Ωραια, εαν υποθεσουμε οτι η επιτυχια της μουσικης του Μοτσαρτ (που φανταζομαι τα εκατονταδες εκατομμυρια ανθρωπων ανα τον πλανητη που ειναι θαυμαστες της μουσικης του ΔΕΝ γνωριζουν καν τη φατσα του, ποσο μαλλον το ντυσιμο του), ειχε να κανει με το dresscode του, παρτε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ αλλο κλασσικο που ΔΕΝ ειχε μανια με το...κοστουμι και αναπροσαρμοστε.

 

Η μουσικη εφτασε στα αυτια μας, ασχετως περιτυλιγματος.

 

Οπως καμια δικη δεν κερδηθηκε απο το...κοστουμι  ;D

 

Λακη, με ολο το σεβασμο, το παραδειγμα με την αρχιτεκτονικη ειναι εντελως αστοχο. Η εμφανιση ενος κτιριου, ειναι βασικο συστατικο, και αισθητικο κριτηριο της. Η μουσικη δεν εχει εμφανιση, εχει ηχο, ειναι για τα αυτια και οχι για τα ματια, ασχετως αν τα μπερδευουμε.

 

Ενα ποιημα, ενα γλυπτο ή εναν ζωγραφικο πινακα, τον κρινουμε απο το τι φοραει αυτος που το εφτιαξε στην παρουσιαση του ή απο το αν εχει ωραια μαπα???  ;D Μην τρελαθουμε δηλαδης

 

 

[LK]

Μα αυτό το ξεκαθαρίσαμε ήδη.

Όταν ακούς μόνο (δεν μπορείς να ξέρεις τι φορούσε όταν το έγραφε).

Όταν ακούς και βλέπεις τον μουσικό, και τα δύο έχουν σημασία.

 

Το ίδιο ισχύει και με την αρχιτεκτονική.

Όταν είσαι μέσα στο σπίτι, με κλειστά τα φώτα και κοιμάσαι, τι σε νοιάζει πως είναι το κτίριο απέξω.

 

Τέλος όλοι οι κλασσικοί συνθέτες, αναγκαστικά περφόμαραν λάιβ, διότι στην εποχή τους δεν υπήρχαν μηχανήματα αναπαραγωγής ηχου, άρα είχαμε και ήχο και εικόνα.

 

 

[Superfunk]

@JIMMYPAP

 

εξακολουθεις και παραβλεπεις την εννοια του PERFORMANCE η οποια υπαρχει στη μουσικη ενω δεν υπαρχει στην ποιηση και τη ζωγραφικη...

 

και οχι απλως υπαρχει αλλα ειναι και ενας απο τους ΒΑΣΙΚΟΥΣ πυλωνες της και ενα απο τα συστατικα αυτου του πυλωνα ειναι ΚΑΙ η ΕΜΦΑΝΙΣΗ και το στυλ και το image....

 

Διαφωνώ κάθετα ότι το ντύσιμο ΔΕΝ είναι ουσία αλλά «περιτύλιγμα» (αν χρειαστεί θα επεκταθώ).

 

Όπως ακριβώς και η μουσική είναι μέσο έκφρασης και τέχνης, το αυτό ισχύει και για το ντύσιμο.

 

+100000000000

 

 

 

[LK]

Πρόσφατα στο Μέγαρο Μουσικής έγινε και μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση.

Την οργάνωσε το Marie Claire, για τα 25 χρόνια του (Ελληνική έκδοση).

 

«La Passione» λεγόταν, με υπότιτλο «Μόδα και όπερα».

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231275049

 

Το όλο σκεπτικό (concept )στηρίχθηκε στο ότι παραδοσιακά οι πριμαντόνες ενδιαφερόταν τα μάλα για το ντύσιμό τους.

 

Φαντάσου να σκάγανε μύτη στη Σκάλα του Μιλάνου με τα μπικουτί, εκτός αν το art direction το είχε ο Karl Lagerfeld, οπότε τότε μιλάμε για τέχνη .&-

;D ;D ;D

 

 

 

[ex-cyclops]

Προσωπικά (μη δω και πεταχτεί κανένας σαν μην-πω-τι, προσωπικά λέμε) επιλέγω (most of the time, that is) ό,τι μουσική ακούω να μη χρειάζεται το δεκανίκι του lifestyle και του "πουλ-μουρ" για να την ευχαριστηθώ. Όταν ακούμε μουσική, ακούμε μουσική. ;)

[LK]

Προσωπικά (μη δω και πεταχτεί κανένας σαν μην-πω-τι, προσωπικά λέμε) επιλέγω (most of the time, that is) ό,τι μουσική ακούω να μη χρειάζεται το δεκανίκι του lifestyle και του "πουλ-μουρ" για να την ευχαριστηθώ. Όταν ακούμε μουσική, ακούμε μουσική. ;)

 

Και η μουσική lifestyle και πουλ μουρ είναι.

Γιατί τη θεωρείς ανώτερη από τη ραπτική δεν κατάλαβα.

Άλλο ότι την προτιμάς ως τέχνη, εσύ προσωπικά.