David Byrne: 'The internet will suck all creative content out of the world'

[LK]

ΦΥΣΙΚΑ και σου αρεσει.

 

Πρωτον γιατι ΕΙΝΑΙ αριστουργημα.

Δευτερον γιατι ΕΙΝΑΙ Jackson Pollock.

Τριτον γιατι ο Jackson Pollock και ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟΣ και ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ,(και χεσμενος στο ταληρο  ;D ) ηταν... & ετσι τον ΞΕΡΕΙΣ.

 

Καλά εδώ που τα λέμε ο Pollock , παραείναι μαξιμαλιστής για τα γούστα μου.  ;D ;D

 

Εγώ είμαι εδώ.-

 

https://www.google.gr/search?q=mark+rothko&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=bWtfUuA5gtPsBtORgJgF&sqi=2&ved=0CAcQ_AUoAQ&biw=1252&bih=557&dpr=1.09

[audiokostas]

Αντίθετα με τα πρότυπα του "δεν πειράζει κι αν είσαι άξεστος, η καρδιά είναι που μετράει" που προβλήθησαν ιδιαίτερα στην χώρα μας (ειδικά από μια δεκαετία και μετά), θεωρώ ότι η αντίληψη της τέχνης και των τεχνικών που την περιβάλλει, απαιτεί και την δέουσα εκπαίδευση όχι μόνο από τον δημιουργό αλλά και από τον ακροατή.

 

Αυτός που έχει λάβει υπόψην την ιστορικότητα (αφού η τέχνη εκ των πραγμάτων παράγεται σε συγκεκριμένο χρονικό και κοινωνικό πλαίσιο) και την πορεία της συγκεκριμένης τέχνης και έχει εκπαιδευθεί στο μάτι, στο αυτί, με τις τεχνικές, τις νοοτροπίες και έχει την ειδική εκπαίδευση, την γενική κουλτούρα και την απαραίτητη ευαισθησία, είναι σαφώς (για μένα πάντα) μια φωνή που θα ενσκύψω να ακούσω με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από το καθόλα μεν δεκτό αλλά λιγότερα τεκμηριωμένο "είναι ωραίο γιατί.....μου αρέσει ρε συ".

 

Νομίζω ότι όλοι μας μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό σας παραδείγματα τέχνης στον χώρο της μουσικής, λογοτεχνίας, κινηματογράφου, χορού, θεάτρου που είδαμε/ακούσαμε αλλά αδυνατούσαμε να παρακολουθήσουμε αφού μας έλειπε αυτό κανάλι επικοινωνίας με τον δημιουργό του και καταλήγαμε είτε στο "Μούφα το παραμύθι του μαέστρου. Μας τα κανε λαζάνια για το τίποτα." είτε στο "Πσσσσ τις κάλτσες του έπαιξε ο άνθρωπας αλλά δεν κατάλαβα τίποτα."

 

Όχι βέβαια ότι άμα δεν καταλαβαίνουμε το έργο εμείς είμαστε απαραίτητα γκάουκες και ο καλλιτέχνας έτη φωτός μπροστά και βγάζει φλας για Σείριο αλλά πρέπει, όπως και σε κάθε διάλογο, να έχουμε κάποια βάση κοινώς αξιωματικά αποδεκτή προκειμένου να προχωρήσουμε στο παραπέρα.

 

Υ.Γ Άσχετο αλλά ήθελα να το αναφέρω.

Πολλά (και πολλές φορές επιτυχημένα) είναι τα αποφθέγματα που έχω δει/ακούσει σχετικά με την τέχνη αλλά πριν λίγο καιρό είδα το "The Earth without art is just an "eh"" και μου άρεσε. ;D

 

ΥΓ2 Ο δε Pollock αντιπροσωπεύει για μένα, αυτό που είπε ένας ισάξιός του (κι αυτός ζάμπλουτος και διάσημος Νίκο) "Art is anything you can get away with" (Andy Warhol). ;)

Θα θελα όμως κάποτε να βάψω ένα μπάσο έτσι.  8)

[Superfunk]

Εγώ είμαι εδώ.-

 

Καλα εννοειται αυτο...ο Pollock ειναι ημιθεος αλλα ο Μark Rothko ειναι ΘΕΟΣ... ;)

[odis13]

[οφφτοπικ]

Eγω παλι τον Rothko ποτε δεν μπορεσα να τον "πιασω", ειχα δει και μερικα εργα του προσφατα απο κοντα και...meh.

[\οφφτοπικ]

 

Επισης, ενα πολυ μεγαλο +1 σε ΩδειοΚωστα, ειδικα για το θεμα εκπαιδευσης (ή ισως παιδειας).

[atreu73]

Νομίζω ότι όλοι μας μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό σας παραδείγματα τέχνης στον χώρο της μουσικής, λογοτεχνίας, κινηματογράφου, χορού, θεάτρου που είδαμε/ακούσαμε αλλά αδυνατούσαμε να παρακολουθήσουμε αφού μας έλειπε αυτό κανάλι επικοινωνίας με τον δημιουργό του και καταλήγαμε είτε στο "Μούφα το παραμύθι του μαέστρου. Μας τα κανε λαζάνια για το τίποτα." είτε στο "Πσσσσ τις κάλτσες του έπαιξε ο άνθρωπας αλλά δεν κατάλαβα τίποτα."

 

 

 

Δεν περιγράφεις τον κανόνα. Ο κανόνας είναι:  Ό,τι μου άρεσε μικρός χωρίς να ξέρω γιατί, τώρα μου αρέσει αλλά νομίζω ότι ξέρω και γιατί μου αρέσει. Είναι ωστόσο κάποιες αρετές που αποκτάς μεγαλώνοντας φαινομενικά άσχετες με το αισθητήριο του καθενός. Η  υπομονή θα μπορούσε να είναι μία από αυτές.

Το αισθητήριο αυτό ωστόσο με τα χρόνια ωθείται περισσότερο προς την απόρριψη παρά προς  εντελέστερη κατανόηση.

       

 

[theoctapus]

Όταν μελετάς κάτι μαθαίνεις τις λεπτομέρειες αυτού του κάτι και τους κανόνες/τεχνικές/χαρακτηριστικά της κατηγορίας στην οποία ανήκει αυτό το κάτι. Έτσι όταν εκτεθείς σε ένα αντικείμενο της ίδιας κατηγορίας θα μπορείς να αναγνωρίσεις τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Επίσης θα μπορείς να αντιληφθείς και τις σκοπιμότητες πίσω απ' την δημιουργία του. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι πλέον θα ξέρεις ποιά είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που προτιμάς έτσι όταν βρείς κάτι καινούργιο θα διαθέτεις μια κάποια γενική κατεύθυνση.

 

Όμως όλη αυτή η γνώση μπορεί να σου πεί ΓΙΑΤΙ σου αρέσουν αυτά που σου αρέσουν; Μπορεί να έχεις αναγνωρίσει ποιά είναι εκείνα τα επιμέρους χαρακτηριστικά που σε κάνουν να αντιδράς με συγκεκριμένο τρόπο, θα ξέρεις όμως τα γιατί; Μάλλον όχι.

 

Τελικά μήπως καταλήγουμε πάλι στο

 

"είναι ωραίο γιατί.....μου αρέσει ρε συ".

 

απλά πιο κατακερματισμένο;

 

Γιατί τελικά ποιο το νόημα, πέρα της ακαδημαϊκής συζήτησης, μιάς τέχνης χωρίς το αίσθημα της ευχάριστης οικειότητας;

[odis13]

Μα υπαρχει και τεχνη που σκοπος της ειναι να σοκαρει το κοινο της, να προκαλεσει ερωτηματα και ισως μια αισθηση discomfort (τα ελληνικα μου μεσα). Σιγουρα εργα τεχνης που ακομα και αν και αναγνωριζονται απο πολλους ως οχι απλα ενδιαφεροντα αλλα ως αριστουργηματα ΔΕΝ προκαλουν αυτο το αισθημα ευχαριστης οικειοτητας, τουλαχιστον οχι οπως το αντιλαμβανομαι εγω, δεν αποσκοπουν σε αυτο αλλωστε.

 

Πχ η θρενωδια του Penderecki δεν νομιζω πως ειναι ενα ευχαριστο ή οικειο ακουσμα ακομα και για οσους την θεωρουν ενα εξαισιο εργο τεχνης (οπως εγω καλη ωρα). Ισα ισα εμενα μου κεντριζει το ενδιαφερον, μου αρεσει ισως επειδη ακριβως ειναι το αντιθετο της ευχαριστης οικειοτητας που μου προκαλουν πολλα αλλα αγαπημενα εργα. Με κανει να νιωθω αβολα μονο που το ακουω, αλλα το ακουω :P

 

Αφηνω ανοιχτο βεβαια το ενδεχομενο να εννοεις διαφορετικα τον ορο ευχαριστη οικειοτητα.

 

[theoctapus]

Με κανει να νιωθω αβολα μονο που το ακουω, αλλα το ακουω :P

 

Γιατί σου κέντρισε το ενδιαφέρον, γιατί κάτι βρήκες σ' αυτό που σε κάποιο επίπεδο σου ταιριάζει, κάτι σ' αυτό σε ξυπνάει. Μπορεί να μην είναι ακριβώς κάτι ευχάριστο αλλά σίγουρα είναι οικείο.

 

Εκτός αν μιλάμε για μαζοχισμό που τότε δεν έχω άποψη.

[neeq]

Μα υπαρχει και τεχνη που σκοπος της ειναι

 

Ακριβως ;D Έχουμε παραβλέψει πάρα πολλες πτυχές της μουσικής τέχνης, όπως αυτες ορίζονται με βάση το σκοπό που εξυπηρετούν.

 

Υπάρχει η μουσική που θέλει να σε ταράξει, η μουσική που σου επιτρέπει να συζητάς με την κοπέλα που βγήκες ραντεβου χωρις να ακουει ο δίπλα τις μαλακίες που λες για να τη ρίξεις, η μουσική για αναμονή σε ασανσερ ή για σουλατσαρισμα σε διαδρομους σουπερ μαρκετ.

 

Υπάρχει ακόμα η μουσική που θέλει να σε προβληματίσει φιλοσοφικά για την πορεία της μουσικής βιομηχανίας, η μουσική που απλά θέλει να πειραματιστεί με τα μαθηματικά ή την αρχιτεκτονική, η μουσική που εξετάζει ακαδημαϊκα τα όρια του τονικου συστήματος.

 

 

Όλες αυτες οι κατηγορίες έχουν και διαφορετικούς σκοπούς, και για κάποιες, ίσως η αναγνωριση και η εμπορική επιτυχία να σήμαιναν και αυτοακύρωση ως έργου τέχνης (πχ αν ο δημιουργος ήθελε να φτιάξει κάτι για να μη το μάθει ποτέ κανείς).

 

 

[audiokostas]

"Art should comfort the disturbed and disturb the comfortable".....Bansky

 

Άλλη μια οπτική γωνία.  ;)