Απ: Roger Waters - The Wall 2013

[Stoner Jackass]

Το να το βάλει εισιτήριο 5 ευρώ ως επαναστατική πράξη θα ήταν αφελέστατο.Θα έμπαινε μέσα από παντού.

 

Η ολιγάρκεια και μιζερο-εγκράτεια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι έννοιες συνυφασμένες με τον αντι-φιλελευθερισμό.  ??? ...ας μην αρχίσουμε πολιτικό σόλο πάλι  ;D

 

Τέλος πάντων.Από κάτι οβίδεο που είδα η συναυλία δεν ήταν κάτι εκπληκτικό.Επίσης ακούστηκαν φήμες για playback σε ορισμένα σημεία που η φωνή δεν έβγαινε.

[trolley]

Γνωμη μου ειναι πως δεν ειναι αναγκη να προσαρμωσει το live στα δεδομενα καποιας χωρας, και στη Σουηδια που ολα ειναι ροδινα το ιδιο θα ελεγε ,κραταει μια σταση παγκοσμιας εμβελειας,οπου επικρατει η κατασταση που εχει διαμορφωσει την αποψη του.

 

Όταν σας έγραφα (στο νήμα περί "Καλλιτεχνικής Αξίας") ότι ο λαϊκός καλλιτέχνης είναι αναγκασμένος να κολακεύει το κοινό του για να έχει τη διαρκή έγκρισή του, και ότι αυτό δεν το λες δα και καλλιτεχνική πρόθεση, κάποιοι εθίγοντο. Να όμως που ισχύει απολύτως, εκτός αν νομίζετε ότι λαϊκοί καλλιτέχνες σε άλλες κατηγορίες εισοδημάτων έχουν αγνότερα κίνητρα.

 

Ας συνεχίσω όμως να τιμώ την υπόσχεση ότι δε θα μπλέξω σε πολιτική συζήτηση - άλλωστε ειλικρινά πιστεύω ότι η αφορμή (δηλαδή το Wall) είναι ελάχιστη.

 

 

[Στάθης Π.]

Οχι δεν ηταν playback ο ηχος ,απλα κάποια απο τα βιντεο που προβάλονταν στον τοίχο ήταν . Για παραδειγμα οταν βγηκε ο waters με τη ντουντούκα ,το βιντεο που τον πρόβαλε ήταν σκηνοθετημένο. Μπορεί κάποιοι να μπερδεύτηκαν περισσότερο επειδή όταν προβαλόταν το πρόσωπό του στον τοίχο σε πραγματικό χρόνο,καθυστερούσε περιπου μισο δευτερόλεπτο. Τα βιντεο που είδες δεν ειναι σωστο μετρο συγκρισης...μονο και μονο ο πολυκαναλος ηχος προκαλουσε ενα δεος

[SPYROID]

Τέλος πάντων.Από κάτι οβίδεο που είδα η συναυλία δεν ήταν κάτι εκπληκτικό.

τι αλλο θα ακουσουμε  :o  :o  :o

ποτε δηλαδη μπορει μια συναυλια να ειναι εκπληκτικη; Μην κρινεις απο τα οβιδεα.

[audiokostas]

Όταν σας έγραφα (στο νήμα περί "Καλλιτεχνικής Αξίας") ότι ο λαϊκός καλλιτέχνης είναι αναγκασμένος να κολακεύει το κοινό του για να έχει τη διαρκή έγκρισή του, και ότι αυτό δεν το λες δα και καλλιτεχνική πρόθεση, κάποιοι εθίγοντο.

Νομίζω ότι είναι και μία μικρή διαφοροποίηση που έχει την πολυτέλεια να κάνει ο δημιουργός ως συμμετέχων, σε σχέση με τις μετέπειτα (πιθανότατα) εκτελέσεις της εν λόγω ροκ όπερας (μου άρεσε η παρομοίωση σου με το Cats) χωρίς την συμμετοχή των δημιουργών, κατά τις οποίες η προσήλωση στην αρχική δομή θα είναι προϋπόθεση αποδοχής από το φιλοθεάμων κοινό.

[trolley]

Νομίζω ότι είναι και μία μικρή διαφοροποίηση που έχει την πολυτέλεια να κάνει ο δημιουργός ως συμμετέχων, σε σχέση με τις μετέπειτα (πιθανότατα) εκτελέσεις της εν λόγω ροκ όπερας (μου άρεσε η παρομοίωση σου με το Cats) χωρίς την συμμετοχή των δημιουργών, κατά τις οποίες η προσήλωση στην αρχική δομή θα είναι προϋπόθεση αποδοχής από το φιλοθεάμων κοινό.

 

Ναι, αλλά - για να συνεχίσουμε το συσχετισμό με το Cats - αυτή ακριβώς η "παραχωρητικότητα" προς τις ορέξεις του όχλου, μπορεί (και μάλλον έχει ήδη) ενσωματωθεί στη δομή του σώου. Στο Cats, π.χ. μερικές από τις θηλυκές "γάτες" είναι έτσι φορμαρισμένες ώστε να εκπέμπουν σεξ-απήλ σε σκληρές δόσεις (κάτι που δεν υπήρχε στην αρχική μορφή του σώου). Στο μέλλον είμαι βέβαιος ότι θα πετάνε και κωλαράκι.

 

Το αντίστοιχο στο Wall, είναι αυτά τα συνθήματα που είναι έτσι διατυπωμένα ώστε να τους κολακεύουν όλους, ξέρεις.. λίγο ενάντια στη κυβέρνηση, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς. Οι διάδοχοι του Waters θα το συνεχίσουν αυτό, ανάλογα με τις ανάγκες της περιόδου, και του όχλου βεβαίως.

[manosx]

Νομίζω πάντως ότι όλοι, ή σχεδόν όλοι, οι καλλιτέχνες κολακεύουν το κοινό τους. Ο τρόπος όμως που το κάνουν διαφέρει, ανάλογα το κοινό στο οποίο απευθύνονται: Οι μεν mainstream καλλιτέχνες στοχεύουν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή (του τύπου "αγαπημένη αγάπη μου σε αγαπάω"  ;D ή "αχ μανούλα μου τι πόνος, τι μαράζι, τι καημός, αχ δε φταίω ο καημένος που γεννήθηκα φτωχός, φταίει ο καπιταλισμός  ;D "

 

 

Από την άλλη έχουμε τους "εναλλακτικούς- περιθωριακούς- πειραματικούς" καλλιτέχνες, που και αυτοί κολακεύουν το κοινό τους, με άλλο όμως τρόπο: Εδώ το ζητούμενο είναι ο ακροατής- καταναλωτής να αισθανθεί "ψαγμένος", "ξεχωριστός", "μοναδικός" "πέρα από τη μάζα" κλπ. Για την κάλυψη αυτής της ματαιοδοξίας επιστρατεύονται διάφορα εργαλεία, όπως εικονοκλασία, η αποδόμηση, η επί τούτου πρόκληση, με σκοπό εν τέλει τη δημιουργία του ίδιου αυτού του επίπλαστου ανδρείκελου που φέρει την ονομασία ''μοντέρνος καλλιτέχνης".

 

Άλλωστε οι προθέσεις και οι σκέψεις ενός καλλιτέχνη μας είναι μεν άγνωστες, όμως  συμπεριφοριστικά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, εφόσον αυτός παράγει έργο προσβάσιμο στο κοινό μέσω εκδηλώσεων κλπ, στόχος του είναι η προώθηση και η αποδοχή από την αντίστοιχη μερίδα κοινού στην οποία απευθύνεται. Το ότι ο χρόνος και ο κόπος που απαιτούνται για την προώθηση του έργου του είναι κατά κανόνα ίσος αν όχι και μεγαλύτερος από την ίδια τη δημιουργία του έργου, αποκλείει αυτομάτως κάθε σκέψη για "παθιασμένο και παρορμητικό καλλιτέχνη, που δε σκέφτεται τίποτα άλλο από την τέχνη".

 

 

Με λίγα λόγια τα ίδια σκ*τά προθέσεις έχουν οι mainstream με τους "εναλλακτικούς".

[trolley]

Με λίγα λόγια τα ίδια σκ*τά προθέσεις έχουν οι mainstream με τους "εναλλακτικούς".

 

Ασφαλώς (αν και διαφωνώ με τον όρο "σκ..τά") καθώς και οι δύο αυτές κατηγορίες ανήκουν στη σφαίρα δράσης του "λαϊκού καλλιτέχνη". Είσαι αφοριστικός όμως ρε μπαγάσα.. εγώ δεν τα λέω αυτά για να υποτιμήσω κανέναν, ούτε πιστεύω ότι είναι σκ..τά. Απλώς εξηγώ ένα σύστημα σκέψης και δράσης, στο βαθμό βέβαια που μπορώ να το κατανοήσω.

 

 

[manosx]

Όχι, περισσότερο σαν σχήμα λόγου το έβαλα, άλλωστε τα μεγαλύτερα έργα ήταν κατά κανόνα "εμπορικά", ενώ για την προώθηση του έργου τους έδωσαν πολύ χρόνο και ενέργεια οι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ καλλιτέχνες.

 

Επίσης "εναλλακτικό" δεν εννοώ την Alternative rock, αλλά οτιδήποτε καλλιτέχνημα πέρα από τις Pop/ εμπορικές φόρμες έχει οικονομικές απολαβές, είτε από το κοινό είτε μέσω κρατικών κονδυλίων.

[audiokostas]

Ίσως αναπτυχθεί στα πλαίσια του Rocky Horror Show.  ;D

Το κοινό θα αρχίσει να αναπτύσσει μία συμμετοχή (αν όχι αλληλεπιδραστική σχέση) με τα δρώμενα πάντα σε ένα σχετικά προδιαγεγραμμένο πλαίσιο και σε μικρότερη μορφή βέβαια αφού προφανώς ο σκοπός του The Wall στοχεύει περισσότερο σε μια οπτικά (και δευτερευόντως αλλά σαφώς σημαντικότατη μουσικά) καθηλωτική εμπειρία.